Hiszpańska Fundacja "Transition" i Marcial Pons Editions opublikowały tę wspaniałą pracę o pracy drugiego demokratycznego prezydenta Hiszpanii po konstytucji z 1976 r., Leopoldo Calvo-Sotelo (1926-2008).
Praca została napisana przez dwóch młodych profesorów historii współczesnej, José-Vidala Pelaza Lópeza z Uniwersytetu w Valladolid i Pabla Péreza Lópeza z Uniwersytetu Nawarry, przyjaciół i kolegów z Uniwersytetu w Valladolid oraz specjalistów w tym okresie najnowszej historii Hiszpanii. Zespół ten obiecuje i zapowiada nową i interesującą pracę nad historią Hiszpanii w okresie transformacji, ponieważ, jak podkreślają, posiadają obszerne archiwa dotyczące osobistości okresu transformacji.
Udokumentowane badania
Ponadto książka zawiera bardzo intensywną i dobrze udokumentowaną relację z pierwszego momentu prawdziwego zagrożenia w trakcie hiszpańskiej transformacji politycznej w latach 1981-1982, kiedy to miały miejsce trzy kluczowe wydarzenia w rodzącej się hiszpańskiej demokracji.
Po pierwsze, odejście z rządu Adolfo Suáreza w 1981 r., kluczowego człowieka w przejściu od dyktatury do demokracji, odkąd król Juan Carlos I przekazał mu rząd w 1976 r. z zadaniem zainstalowania demokracji w Hiszpanii.
Drugie niebezpieczeństwo pojawiło się w trakcie debaty na temat inwestytury Leopoldo Calvo-Sotelo w 1981 r., nieudanego wojskowego zamachu stanu 23-F, z głęboko demokratycznymi działaniami króla Juana Carlosa I, wciąż prezydenta Adolfo Suáreza i jego wiceprezydenta generała Gutiérreza Mellado. Ta porażka była niewątpliwie końcem interwencji armii w hiszpańską politykę, które były tak częste w Hiszpanii w XIX i XX wieku.
Przejście
Ostatecznie, po tym jak Calvo-Sotelo poniósł porażkę w próbie zjednoczenia rządzącej partii UCD z prezydencją rządu, zakończyło się to przedterminowymi wyborami w 1982 r. i zwycięstwem socjalistów z absolutną większością.
Pierwszym kluczem do tej transformacji był Calvo-Sotelo, który rządził w klimacie demokratycznej normalności, ze wspaniałym programem rządowym, zanim ostatecznie przekazał władzę Felipe Gonzálezowi, który miał rządzić przez czternaście niekończących się lat, aby zakończyć transformację, ponieważ przemienność instytucji ma fundamentalne znaczenie dla pomiaru prawdziwej dojrzałości demokratycznej. Oznacza to, że prawdziwa alternacja rządu przez wiele lat odzwierciedlała demokratyczną normalność, która została ostatecznie wprowadzona.
Interesujące jest to, że grupa parlamentarna UCD rozpadła się (s.130), ponieważ zawierała prawdziwy amalgamat ideologii politycznych, od socjaldemokracji Fernándeza Ordoñeza i Meilána Gila po drugą skrajność, taką jak Iñigo Cavero z Chrześcijańskich Demokratów i Herrero de Miñón, który odszedł wraz z Fragą: projekt polityczny zawsze skłaniający się ku prawicy, który współpracował z reżimem Franco, który stagnuje hiszpańskie życie polityczne, ponieważ nie może zaoferować wiarygodnej alternatywy dla Hiszpanów, którzy chcą być demokratami i odwrócić się od poprzedniej dyktatury.
Socjaliści
Innym kluczem podkreślonym w tej interesującej pracy jest rzeczywista i prawdziwa współpraca socjalistów w hiszpańskim rządzie w okresie Calvo Sotelo, która była doskonale zgodna ze zwykłymi kłótniami parlamentarnymi. W rzeczywistości rozwój regionów autonomicznych, wejście do NATO, wsparcie w obliczu niezwykle ostrej ofensywy ETA, która nie dawała rządowi wytchnienia, utrzymywanie armii poza strefą wpływów władzy wykonawczej (w której mógł liczyć na wsparcie króla) (s. 149), fundamentalne i pilne środki gospodarcze. Książka odnotowuje wiele serdecznych spotkań między dwoma współpracującymi ze sobą przywódcami.
Nawet w krytycznych momentach UCD, Calvo-Sotelo miał propozycję rządu koalicyjnego między socjalistami i UCD, choć w rzeczywistości rząd koalicyjny już na tym cierpiał. Calvo-Sotelo zanim Fernández Ordoñez przeszedł do socjalistów, a Herrero de Miñón do Fragi (85). Widać to w równowadze sił podczas kryzysu rządowego z 15 stycznia 1982 r. (141).
Z pewnością poszukiwanie "legitymizacji demokratycznej lewicy" było faktem w tamtych latach, podobnie jak później, gdy socjaliści rządzili ze związkami zawodowymi, zwłaszcza z ich siostrzaną UGT (29).
Szczegółowe wyjaśnienie autorów dotyczące autonomistycznej zmiany PSOE jest interesujące, ponieważ od Suresnes, gdzie domagali się "Republiki Federalnej narodowości tworzących państwo hiszpańskie", do Hiszpanii Autonomii odzwierciedlonej w konstytucji, nastąpiło wiele ważnych zmian, a nie tylko polityczny oportunizm, jak donoszą autorzy z bogatą dokumentacją (191, 192). Do tego dodają: "Tylko PSOE była skłonna osiągnąć porozumienie, być może dlatego, że socjaliści zrozumieli, że zbliża się czas, kiedy będą musieli stawić czoła odpowiedzialności rządu" (193). Interesujące są również intensywne relacje z Jordi Pujolem i Miquelem Roca (206-207).
Gospodarka
Jeśli chodzi o gospodarkę w tym krótkim okresie, należy pamiętać, że był to najgorszy rok w krajach wokół nas, ale w przeciwieństwie do tego, umiejętności Calvo-Sotelo i jego ministrów zdołały zapewnić, że "Hiszpania wzrosła o 1,5 do 2 procent, w porównaniu do spadku o 0,2 procent średnio w gospodarkach OECD. Umożliwiło to poprawę ewolucji zatrudnienia; bezrobocie wzrosło, ale w wolniejszym tempie niż w innych latach" (265).
Interesujące jest to, że w całej książce nie ma żadnego odniesienia ani rozdziału poświęconego relacjom Kościół-państwo. Wskazuje to, że sugestie Konferencji Episkopatu, by zachęcać chrześcijan do troski społecznej i do życia w duchu wiary, nie są w pełni uzasadnione. społeczna doktryna Kościoła.
Konsolidacja demokracji
