Leon XIV mianuje świętego Johna Henry'ego Newmana Doktorem Kościoła

W decyzji o wielkim znaczeniu dla Kościoła powszechnego, papież Leon XIV oficjalnie zatwierdził nadanie tytułu Doktora Kościoła św. Johnowi Henry'emu Newmanowi, wybitnemu brytyjskiemu teologowi, filozofowi i kardynałowi. Decyzja została ogłoszona rankiem 31 lipca po prywatnej audiencji Ojca Świętego z kardynałem Marcello Semeraro, prefektem Dykasterii do Spraw Świętych. Uznanie nastąpiło po pozytywnej opinii sesji plenarnej kardynałów i biskupów wspomnianej dykasterii,

Święty John Henry Newman, urodzony w Londynie 21 lutego 1801 r. i zmarły w Edgbaston 11 sierpnia 1890 r., był początkowo anglikańskim pastorem, zanim w 1845 r. nawrócił się na katolicyzm. Założyciel Oratorium św. Filipa Neri w Anglii, został mianowany kardynałem przez papieża Leona XIII w 1879 roku. Jego duchowa i intelektualna spuścizna wywarła głęboki wpływ na współczesny Kościół, zwłaszcza w kwestiach takich jak sumienie, rozwój doktrynalny i związek między wiarą a rozumem.

Wraz z tym ogłoszeniem Newman staje się 38. doktorem Kościoła, dołączając do wybranej grupy świętych, których nauki zostały uznane za szczególnie oświecające dla wiary katolickiej na przestrzeni wieków. Oficjalna ceremonia ogłoszenia zostanie ogłoszona w najbliższych dniach.

Profil Newmana

Hiszpański teolog Juan Luis Lorda opublikował dwa lata temu w Omnes tekst poświęcony postaci Newmana i jego wpływowi. Według Lorda, "najważniejszą rzeczą w Newmanie jest to, że jest on konwertytą", nie tylko ze względu na jego przejście z anglikanizmu na katolicyzm w 1845 r., ale także dlatego, że całe jego życie było "życiem ciągłego nawracania się, w poszukiwaniu prawdy, którą jest Bóg". Od dzieciństwa, wyjaśnia teolog, Newman czuł się prowadzony przez światło tej prawdy, która doprowadziła go do "modlitwy, służby Panu, celibatu, bycia anglikańskim ministrem" i do podjęcia głębokiej duchowej i intelektualnej odnowy w Oksfordzie.

Chociaż dziś, z ekumenicznej wrażliwości, woli się mówić o "osiągnięciu pełnej komunii", Lorda podkreśla, że jego duchowa podróż zachowuje całą siłę autentycznego nawrócenia, w stylu wielkich świętych tradycji chrześcijańskiej.

Teologiczna wielkość Newmana polega na tym, że "jego refleksja jest tak wyraźnie związana z jego życiem", co nadaje jej wyjątkową wartość i autentyczność, której trudno dorównać. Jego idee dotyczące wiary, sumienia, relacji między wiarą a rozumem, rozwoju doktrynalnego i roli Kościoła w historii nie są zwykłymi spekulacjami akademickimi, ale dojrzałym owocem osobistej podróży, w której studium było zawsze "sposobem poszukiwania prawdy".

Dla Lorda jego najbardziej charakterystycznym dziełem jest Apologia pro vita suanapisana w obronie jego intelektualnej i duchowej uczciwości w nawróceniu się na katolicyzm. "Jego duchowa podróż, wspaniale opowiedziana, ma niezwykłą wartość dla wszystkich kwestii związanych z wiarą, sumieniem i wiarygodnością Kościoła" - mówi. Nie waha się on umiejscowić jej "w następstwie Wyznania Augustyna", ze względu na jego głębię i moc rzucania wyzwań.