Według Katechizm w numerze 1822: "Miłość jest cnotą teologalną, dzięki której kochamy Boga ponad wszystko ze względu na Niego samego, a bliźniego jak siebie samego ze względu na Boga".
Innymi słowy, miłosierdzie i miłość są ze sobą powiązane, jedno prowadzi mnie do drugiego i odwrotnie; i to w radykalny sposób, ponieważ nie ma półśrodków: albo jestem miłosierny, albo nie, albo kocham, albo nie kocham.
Wyrażenie "kochaj i czyń, co chcesz", przypisywane Święty Augustynsugeruje, że jeśli działasz z miłości - oczywiście prawdziwej miłości - każde twoje działanie będzie słuszne i dobre. Jest interpretowana jako synteza doktryny chrześcijańskiej, w której miłość Boga i bliźniego jest podstawą każdego aktu moralnego. Dlatego możemy powiedzieć, że miłość jest "królową" cnót. Augustyn podkreśla, że kulminacją wszystkich naszych uczynków jest miłość.
Ponieważ jest to cnota teologiczna - odnosząca się do Boga i pochodząca od Boga - jest czymś właściwym dla chrześcijan, co oczywiście nie oznacza, że ci, którzy nie należą do tego wyznania, nie mogą kochać.
Jedyną rzeczą, która się dzieje, jest to, że boska łaska związana z samym przejawem miłości działa w duszy chrześcijanina i niejako przybliża go do tego Boga, przez którego i dla którego kocha innych: czyni go świętym.
Miłość okazywana przez chrześcijanina jest miłością w tym sensie, że ludzki akt kochania zostaje wyniesiony do sfery nadprzyrodzonej i otwiera go na działanie łaski Bożej w jego duszy.
Praktyczne przejawy miłosierdzia
To właśnie powiedzenie "uczynki są miłością, a nie dobre powody" sprawi, że miłość, rozumiana jako miłość Boga i bliźniego, objawi się w praktycznym życiu poprzez konkretne działania, które mają na celu dobro innych.
Co by to obejmowało? Wśród wielu innych możliwości odnieślibyśmy się do pomocy potrzebującym, pełnego szacunku dialogu, strzeżenia prawdy i dążenia do sprawiedliwości.
- Pomaganie potrzebującym: chodzi o empatyczną solidarność z cierpieniem innych; może to przybrać formę jałmużny, darowizny żywności lub odzieży, wspierania bezdomnych lub wolontariatu na rzecz organizacji charytatywnych.
- Dialog oparty na szacunku: konstruktywna komunikacja, unikanie nadużyć, destrukcyjnej krytyki i poszukiwania konfliktów. Tylko poprzez szczery dialog możemy zrozumieć perspektywy drugiej strony i szukać wspólnych rozwiązań.
- Opieka nad prawdą: Działalność charytatywna polega na strzeżeniu prawdy za wszelką cenę, nawet jeśli jest to trudne lub niewygodne. Może się to przejawiać w obronie praw człowieka lub potępianiu korupcji w tak wielu obszarach.
- Dążenie do sprawiedliwości: Działalność charytatywna nie ogranicza się wyłącznie do pomocy indywidualnej, ale obejmuje także pracę na rzecz sprawiedliwości społecznej i równych szans dla wszystkich. Może to obejmować wspieranie polityk, które zapewniają prawa uciskanym i przynoszą korzyści najbardziej bezbronnym.
- Pojednanie: Miłosierdzie obejmuje przebaczanie otrzymanych przewinień i dążenie do pojednania z innymi. Przebaczenie jest nie tylko aktem miłosierdzia, ale także aktem miłości, który uwalnia ludzi od goryczy i urazy.
- Oddawanie otrzymanych darów lub talentów: Dobroczynność zachęca każdą osobę do wykorzystywania swoich talentów i darów, aby służyć innym i przyczyniać się do wspólnego dobra. Może się to przejawiać na przykład w nauczaniu, pomaganiu chorym i znajdowaniu rozwiązań problemów innych ludzi.
Owoce miłosierdzia
Po tym wszystkim możemy wskazać, że dobroczynność w praktycznym życiu przekłada się na konkretne działania miłości, współczucia i służby innym. Jest to cnota, która skłania nas do szukania dobra innych i do pracy na rzecz bardziej sprawiedliwego i troskliwego społeczeństwa.
Ale jedną rzeczą, którą należy podkreślić, jest korzyść płynąca z bycia miłosiernym. Bóg nie pozwala się prześcignąć w hojności. I, zgodnie z punktem 1829 Katechizmu, "owocami miłości są radość, pokój i miłosierdzie (...); jest to życzliwość; jest to wzajemność; jest to zawsze bezinteresowność i wielkoduszność; jest to przyjaźń i komunia" (...). To, oczywiście, jest nagrodą dla tych, którzy dają z siebie dla dobra innych, zgodnie z naszą naturą, która jest przeznaczona do dawania siebie, dawania siebie.
