Jednym z najpopularniejszych wezwań Matki Bożej jest bez wątpienia wezwanie Matki Bożej z Góry Karmel, matczynej i kochającej Dziewicy trzymającej Dzieciątko Jezus w jednym z ramion i ofiarowującej w dłoni szkaplerz święty.
Patronka morza, patronka wielu miast i kościołów, patronka Zakonu Karmelu i szczególna orędowniczka tych, którzy mają odejść w zaświaty. Ale skąd wziął się ten tytuł, ta znajoma i ujmująca ikona, te starożytne obietnice zbawienia i pomocy nawet dla tych w czyśćcu?
Czy to tylko legenda, że jest przedstawiana na tak wielu obrazach i wizerunkach, które ukazują ją wśród mglistych chmur, aniołów i kwiatów, wręczającą szkaplerz staremu karmelicie z siwą brodą? Albo rozpościerającą swój biały płaszcz nad chórem braci i mniszek ubranych jak ich Królowa i Patronka?
Modlitwa św. Szymona Stocka
Nie ma jednak nic bardziej rzeczywistego niż ten maryjny fakt, wokół którego obraca się cała historia i duchowość karmelitów. Ten wyjątkowy i tajemniczy średniowieczny zakon, który powstał, nie jest jasne w jakim czasie i w jaki sposób, z ruchu pustelniczego w Ziemi Świętej i który zaczął przybierać formę kanoniczną na początku XIII wieku, ma swój moment ukoronowania w tej najsłodszej scenie.
Przełożony generalny z Anglii, Simon StockJest zmartwiony i przygnębiony przyszłością swojego zakonu. Prosi i błaga Dziewicę modlitwą, która stała się sławna, aby chroniła i chroniła jego synów:
Flos Carmeli - vitis florigera
Splendor coeli - Virgo puerpera singularis
Mater mitis - sed viri nescia
Carmelitis - da privilegia
Stella maris
O jaki przywilej prosił czcigodny przełożony? Przywilej możliwości kontynuowania tego głęboko kontemplacyjnego sposobu życia, który istniał od początków Zakonu. Przywilej możliwości pozostania wiernym pierwotnemu charyzmatowi w kanonicznie bardzo skomplikowanej sytuacji, która zagroziłaby przetrwaniu Karmelu. To właśnie wtedy Matka Boża odpowiedziała, oferując więcej niż to, o co Ją proszono.
Szkaplerz święty
Jeden z najlepszych historyków postaci S. Simon Stock Opisuje tę scenę w następujący sposób: "... Któremu ukazała się Najświętsza Dziewica w towarzystwie wielu aniołów, trzymając szkaplerz w swoich błogosławionych rękach. I dała mu go, mówiąc: "To będzie dla ciebie i dla wszystkich karmelitów łaska: kto z nim umrze, nie będzie cierpiał wiecznego ognia. Wyślij braci do papieża rzymskiego Innocentego, abym ci go zwrócił, a on potwierdzi twoje przywileje..." (Ildefonso od Niepokalanego Poczęcia). (Ildefonso od Niepokalanej, Święty Szymon Stock. Reivindicación histórica, s. 100, Walencja 1976).
Ale jest coś więcej. W Zakonie Karmelitańskim, zwłaszcza w XIV i XV wieku, rosła świadomość bycia, par excellence, Zakonem Najświętszej Maryi Panny. Wielcy poeci, tacy jak Bautista Mantuano czy Arnoldo Bostio. Teologowie i pisarze, tacy jak Jan z Hildesheim, Jan Grossi, Tomasz Bradley i Jan Paleonidorus. Przełożeni i historycy karmelitańskiego Karmelu oddali swoje myśli i pióra na służbę pobożności maryjnej.
Wielka impreza 16 lipca
Nabożeństwo, które stopniowo nabrało kształtu w wielkie święto 16 lipca, które połączyło całą wielką wcześniejszą tradycję i nadało jej nowy impuls. Święto Góry Karmel było pierwotnie nazywane świętem "dobrodziejstw Matki Bożej dla Jej Zakonu". Później nazwano je świętem Szkaplerza. I wreszcie, jak wiemy dzisiaj: "Matki Bożej z Góry Karmel", którą zakonnicy czcili jako Matkę, Siostrę, Patronkę, wzór, orędowniczkę i najcenniejszy klejnot ich Zakonu.
Mnogość cudów fizycznych i duchowych zdziałanych za pomocą szkaplerza świętego (nabożeństwo, które rozprzestrzeniło się bardzo szybko i z wielką akceptacją wiernych) uczyniło z tego wezwania, jak powiedzieliśmy wcześniej, nie tylko najbardziej ukochany skarb karmelitów. Było to również coś, co naprawdę było w sercu Ludu Bożego.
Nabożeństwo św. Teresy od Jezusa do Matki Bożej z Góry Karmel
Przeprowadzono niewiele badań na temat oddania Święta Teresa od Jezusa do Dziewicy Maryi. Nie powinno nas to dziwić, ponieważ w jego pismach aluzje do Niej są bardzo rozproszone i potrzeba uważnego spojrzenia, aby je odkryć.
Jednak wielki Reformator Karmelu był nie tylko głęboko maryjną duszą, ale także prawdziwym miejscem teologicznym. Tam, gdzie tajemnica Maryi znajduje się z takim bogactwem, z taką różnorodnością niuansów i w tak pełnej formie, że Święty zasługuje na honorowe miejsce wśród świętych wyjątkowo maryjnych.
Odmawianie różańca i długie etcetera
Odmawianie różańca, którego nauczył się od swojej matki Beatriz de Ahumada. Tajemnice i święta Dziewicy, które są związane z jakimś ważnym wydarzeniem w jej życiu. Traktowanie Karmelu jako Zakonu Dziewicy w każdym najmniejszym szczególe jest już oznaką tej czułej i głębokiej pobożności. W niebiesko-białym cieniu Niepokalanego Poczęcia udaje mu się nawrócić księdza Becedasa. W święto Wniebowzięcia otrzymuje trzy znamienne łaski mistyczne, w tym dwie związane z reformą bosych stóp; lubi odnawiać swoją profesję w święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny... I tak dalej, i tak dalej.
Wizja ochrony Matki Bożej
Zakon Dziewicy, domy lub małe gołębniki Dziewicy, habit Dziewicy lub Reguła Matki Bożej są w niej powszechnymi wyrażeniami. Miłosierdzie otrzymane w prymitywnym chórze San José de Ávila, w którym widzi Dziewicę chroniącą pierwszą wspólnotę przez nią założoną swoim białym płaszczem, jest całkowicie emblematyczne. Jest to być może jedyny raz, kiedy odnosi się do Dziewicy z Góry Karmel, ale nie jako Dziewicy szkaplerza. Ale jako Tę, która w szczególny sposób strzeże tego pierwszego klasztoru, którego mieszkańcy będą mieli "wysoki stopień chwały" (Księga życia 36, 24).
Aby zacytować szczególnie wyrazisty akapit z jej pism, ten z Księgi Moradas może służyć jako wykończenie. Umieszcza w nim przed oczami swoich zakonnic Dziewicę jako Patronkę i ideał ich życia:
"Bo masz taką dobrą matkę".
"Jej Wysokość dobrze wie, że mogę liczyć tylko na Jej miłosierdzie, a ponieważ nie mogę przestać być tym, czym byłem, nie mam innego wyboru, jak tylko przyjść do Niej i zaufać zasługom Jej Syna i Dziewicy, Jej Matki, której habit niegodnie noszę i którą ty nosisz".
"Chwalcie Go, moje córki, bo naprawdę należycie do tej Pani, a więc nie macie powodu, by zarzucać sobie, że jestem nędzna, skoro macie tak dobrą Matkę. Naśladujcie Ją i rozważajcie, jak wielka musi być wielkość tej Pani i jak dobrze jest mieć Ją za Patronkę, ponieważ moje grzechy i moje bycie tym, czym jestem, nie wystarczyły, by w jakikolwiek sposób splamić ten Święty Zakon" (Trzecia Morada 1, 3).
