"Edukacja na całe życieKsiążka "Religia w klasie" porusza wiele kwestii związanych z nauczaniem przedmiotu religia: od podejścia do Pisma Świętego, przez wyzwania związane z zajęciami na etapie przedszkolnym, podstawowym i gimnazjalnym, po różnorodne środki pedagogiczne, a także propozycję dla uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
We wstępie napisałem, że lubię wykorzystywać ostatnie kilka minut lekcji na ćwiczenie, które nazywam "pytaniami na zakończenie" lub, w ostatniej części lekcji: pytaniami "o dużym wpływie". Jest to bardzo proste ćwiczenie, ale uczniowie naprawdę je lubią: każdy uczeń jest proszony o zadanie pytania dotyczącego klasy, zapisanego na kartce papieru. Może to być coś, czego dobrze nie zrozumieli, pomysł, który chcieliby zgłębić, koncepcja, której są szczególnie ciekawi itp. Te pytania pozwalają mi zobaczyć, czego naprawdę się nauczyli, jakie tematy są dla nich szczególnie interesujące i stanowią bardzo cenny wkład w następne zajęcia.
Każdego dnia, gdy przeglądam te pytania, jestem zaskoczony z kilku powodów: ich chęcią poznania naszej wiary, głębią ich pytań, ich dowcipem i kulturową dociekliwością. Podzielę się z wami kilkoma pytaniami, które zadawano mi przez lata: Skąd mam wiedzieć, czego Bóg ode mnie chce? Czy ludzie innych religii mogą pójść do nieba? Co było przed Bogiem? Jak grzech pierworodny jest złem, skoro Bóg stworzył wszystkie rzeczy? Dlaczego wybór zła nie jest prawdziwą wolnością? Co mogę powiedzieć ateiście, aby się nawrócił?
Opierając się na tych pytaniach i doświadczeniu w klasie, śmiem twierdzić, że młodzi ludzie lubią się uczyć, są zainteresowani poznaniem naszej wiary, chcą głębiej zrozumieć nauczanie Kościoła, pragną nadać sens swojemu życiu i są żywo zainteresowani osobistym spotkaniem z Chrystusem.
Zajęcia w klasie
Nauczycielka Ángeles Cabido bada różnorodność działań w klasie szkoły średniej: analizowanie cytatów biblijnych; konsultowanie tego, co Katechizm lub YouCat mówi o tym, czego się uczyliśmy;
Santiago Baraona, w rozdziale poświęconym uczestnictwu studentów, wspomina, że "kiedy prowadzę kurs teologii fundamentalnej dla 17-letnich studentów, na pierwszych zajęciach proszę każdego z nich, na interaktywnej platformie uczestnictwa (na przykład Socrative lub Mentimeter), aby odpowiedział na następujące pytanie: Gdybyś miał okazję zadać jedno pytanie komuś, kto mógłby odpowiedzieć na nie wszystkie, jakie pytanie byś mu zadał? Uczniowie mają kilka minut na zastanowienie się i udzielenie odpowiedzi. Jeśli chcą, mogą to zrobić anonimowo, mając na celu odzwierciedlenie pytania, które naprawdę ich interesuje. Następnie analizujemy odpowiedzi wszystkich uczestników i omawiamy je.
Odwieczne kwestie
Prawie wszystkie pytania zadawane przez wiele lat - w sumie około 1200 studentów - są mniej lub bardziej rozbudowanymi wariacjami tych pytań:
- Jaki jest powód, dla którego Bóg nas stworzył i stworzył nas w taki sposób, w jaki to zrobił (jako inteligentne istoty na swój obraz i podobieństwo)?
- Dlaczego istnieje cierpienie?
- Co powinienem zrobić w moim życiu?
- Czy Bóg istnieje?
- Co stanie się ze mną po śmierci? Co stanie się ze mną, gdy umrę?
- Jak to się wszystko zaczęło?
- Jak wygląda idealny mężczyzna i jak mogę się do niego zbliżyć?
Zaskakująca jest zbieżność i zbieżność tych pytań. Prawda jest taka, że nie powinno to dziwić: człowiek zawsze szukał odpowiedzi na te drażliwe pytania. Aby lekcja religii miała znaczenie dla dorastającego ucznia, wydaje mi się, że musi zaczynać się od troski, którą on lub ona ma. Nie możemy udzielać odpowiedzi, jeśli wcześniej nie ma pytań".
Chrystus w centrum
María José Urenda pisze rozdział o centralności Chrystusa, zagłębiając się w prawdziwe centrum i centrum zajęć. Proponuje refleksję nad znaczeniem nauczania religii katolickiej, umieszczając Osobę Chrystusa w centrum jako fundament, treść i cel do osiągnięcia. Wskazuje się, że nauczanie religii katolickiej nie powinno ograniczać się do przekazywania wiedzy czy przygotowywania do egzaminów, ale obejmować prowadzenie i towarzyszenie uczniom w poznawaniu, kochaniu i naśladowaniu Chrystusa, co jest możliwe tylko wtedy, gdy nauczyciel uczynił Go centrum swojego życia.
Powołanie nauczyciela religii i jego praktyka pedagogiczna są ściśle związane z jego osobistym świadectwem wiary, ponieważ "Nikt nie daje tego, czego nie ma".. Rozdział ten podkreśla, że Chrystus jest nie tylko postacią historyczną, ale samym Bogiem, który stał się Człowiekiem, którego życie i nauczanie wyznacza początek i koniec historii ludzkości. Z tego powodu podkreśla, że ostatecznym celem lekcji religii jest doprowadzenie do osobistego spotkania z Chrystusem, tak aby przemienił On życie każdego z uczniów".
Religia przed 6 rokiem życia
Francisca Ruiz i Bernardita Domínguez są współautorkami rozdziału poświęconego wyzwaniom związanym z lekcjami religii w klasie Pre Basic. Jest to rozdział z licznymi ćwiczeniami wyjaśnionymi i opatrzonymi linkami QR do obserwowania wyników ćwiczenia. Na przykład, aby wyjaśnić "Spokojną burzę", łódź o długości około 70 cm jest wykonana z EVA lub kartonu, a niektóre lalki z tkaniny przedstawiające Jezusa i apostołów ożywiają historię.
Każde dziecko trzyma w ręku niebieską chusteczkę, aby uczestniczyć w historii w zależności od tego, czy morze jest spokojne, czy z dużymi falami. Kiedy sztorm uderza w łódź, dzieci energicznie machają chusteczkami. Kiedy Jezus podnosi ręce i mówi: "Uspokój morze, uspokój wiatr", przestajemy poruszać łodzią, a dzieci przestają machać chusteczkami. "Jestem z wami, nie bójcie się!" I kończymy, mówiąc, jak potężny jest Jezus, że nawet morze i wiatr są Mu posłuszne.
Inne działania, które można wyróżnić w tym rozdziale:
Skarb: Umieszczamy lusterko w ładnym pudełku wyłożonym błyszczącym papierem. Mówimy cicho: "Wewnątrz tego pudełka znajduje się to, co Bóg kocha najbardziej ze wszystkich stworzeń. Uczynił to bardzo wyjątkowym i unikalnym. Podejdę do każdego z was, aby to zobaczyć. I co bardzo ważne, nie mów o tym swojemu partnerowi, aby on też mógł to odkryć". Po kolei każde dziecko jest zapraszane do zobaczenia, co znajduje się w pudełku. Kiedy je otwierają i widzą swoje odbicie, dziecko jest podekscytowane i uśmiecha się. Jest to bardzo szczególny i ważny moment w uświadamianiu sobie miłości Boga do każdego z nas.
Skrzynia skarbów: na pierwszych zajęciach w roku wchodzimy do sali ze skrzynią (pudełkiem wyłożonym złotem): "W środku przynoszę największy skarb, jaki możemy mieć, Kogoś, kto bardzo nas kocha. Kto to może być? Pudełko zostaje otwarte i pojawia się nasz milutki Jezus. W ciągu roku wzmacniamy ideę, że Jezus jest naszym skarbem i powinniśmy o niego dbać.
Rozmnożenie chleba: w historii tego cudu podkreślamy obecność dziecka, które chciało podzielić się wszystkim, co miało. Używamy tekturowego talerza z bochenkami i rybami złożonymi jak wachlarz, tak że na pierwszy rzut oka widać tylko 5 bochenków i 2 ryby, ale po rozciągnięciu widać ich znacznie więcej, co pokazuje rozmnożenie bochenków. Można również wykonać przedstawienie przy użyciu małego koszyka z siedmioma elementami i zamienić go w momencie cudu na duży koszyk z bochenkami i rybami do podziału między wszystkie dzieci (zalecamy użycie słodyczy lub ciastek w kształcie ryb i bochenków).
Skuteczna pedagogika dla szkół podstawowych i średnich
Jest więc jasne, że każdy rozdział stara się być jak najbardziej praktyczny. Kilka ostatnich przykładów: Carolina Martínez wyjaśnia, jak podejść do Pisma Świętego. Czytanie Biblii, nasz punkt wyjścia, zawiera konkretne porady dotyczące podejścia do Pisma Świętego, zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu. Catalina Tapia i Verónica García oferują materiały pedagogiczne, które wprowadzają w życie różne procedury myślenia, które możemy wykorzystać w naszych klasach:
I. Widoczne procedury myślenia do zaprezentowania i zbadania:
Widzenie - Myślenie - Zastanawianie się:
-Widzenie: przyjrzyj się uważnie świętemu obrazowi (obrazowi, fotografii, grafice), który zawiera ważne elementy oferujące różne poziomy wyjaśnienia. Ważne jest, aby został on opisany bez interpretacji.
-Myślenie: zastanów się nad tym, co obraz każe nam myśleć, przedstaw interpretację, a następnie uargumentuj swoje przemyślenia.
-Zadawanie pytań: Zadawaj pytania, które są szersze, wykraczają poza interpretację i pobudzają ciekawość.
Następnym krokiem jest podzielenie się z partnerem.
Koncentracja
Celem tej procedury jest zasłonięcie części świętego obrazu, co wymaga interpretacji całego obrazu, zachęca do uważnego przyjrzenia się i dokonania interpretacji, a następnie przedstawia nową interpretację wizualną i prosi o uważne przyjrzenie się i ponowną ocenę początkowej interpretacji. Proces ten dynamicznie uelastycznia myślenie, pokazując, że częściowe spojrzenie zawsze może prowadzić do stronniczej interpretacji tematu.
II. Widoczne procedury myślenia dla myślenia-pytania-eksploracji:
CSI: Kolor, symbol, obraz: uchwycenie istoty poprzez metafory. Używanie koloru, symbolu i obrazu do reprezentowania pomysłów, które zidentyfikowali.
2. Zdanie-zwrot-słowo: Procedura, która działa z tekstem świętym, aby podsumować i wyodrębnić główne idee, konteksty i spostrzeżenia. Ma na celu ujawnienie tego, co czytelnik uznał za ważne.
- Modlitwa: oddaje główną ideę świętego tekstu.
- Fraza: To udało się przyciągnąć ich uwagę poprzez wywołanie emocji.
- Słowo: Wybierz słowo, które najbardziej odnosi się do głównej myśli i wywołuje refleksję.
Podsumowując, lektura książki "Wychowanie do życia. Doświadczenia w nauczaniu religii" stanowi prawdziwą pomoc dla nauczycieli religii, nauczycieli podmiot najważniejsze ze wszystkich.
Wychowanie do życia: doświadczenia w nauczaniu religii
Nauczyciel religii, szkoła Tabancura.
