Bernardino Realino SJ (1530-1616), który spędził większość swojego życia w Towarzystwie Jezusowym, pracując jako proboszcz, po porzuceniu błyskotliwej kariery prawniczej, według Strona internetowa jezuitów.
Początkowo Realino chciał zostać bratem, ale jego przełożeni powiedzieli mu, że powinien zostać wyświęcony na kapłana. Ojciec generał Francisco de Borja mianował go mistrzem nowicjuszy w Neapolu, podczas gdy on wciąż studiował teologię. Jego roztropność i zdrowy rozsądek nadrobiły to, czego brakowało mu w formacji, dodaje strona internetowa, i rozpoczął pracę duszpasterską, która miała trwać przez całe jego życie. Głosił kazania i nauczał katechizmu, odwiedzał niewolników na galerach w porcie w Neapolu i spowiadał.
Realino: 42 lata działalności duszpasterskiej w Lecce
W 1574 r. został przydzielony do Lecce w Apulii, aby zbadać możliwość otwarcia tam jezuickiego domu i kolegium. Reakcja mieszkańców była entuzjastyczna. Realino rozpoczął działalność duszpasterską w Lecce, która trwała 42 lata: głoszenie kazań, spowiedź, kierownictwo duchowe dla duchowieństwa, wizyty u chorych i uwięzionych oraz wykłady w klasztorach i klasztorach.
Siedem razy otrzymał rozkaz przeniesienia się do Neapolu lub Rzymu, ale za każdym razem, gdy miał opuścić miasto, coś mu w tym przeszkadzało. Jego przełożeni postanowili zaprzestać prób przeniesienia go. W swojej ostatniej chorobie zgodził się nadal chronić mieszkańców Lecce.
Becchettowie, księża i nauczyciele
Błogosławiony John i Peter Becchetti byli spokrewnieni, urodzili się w Fabriano (Marche, Włochy), wstąpili do Zakonu Pustelników w Fabriano (Marche, Włochy). Augustyn byli kapłanami i nauczycielami. Jan był profesorem o wielkiej kulturze i głębokiej duchowości, uzyskał doktorat w Oksfordzie, pracował w augustiańskich domach studiów, pisał dzieła filozoficzne i teologiczne. Piotr również nauczał w domach swojego zakonu, propagował nabożeństwo do Męki Pańskiej. Odwiedzał miejsca święte, a później w swoim klasztorze w Fabriano zbudował kaplicę poświęconą Grobowi Pańskiemu.
Męczennicy z Kartaginy i Rzymu
Dziś Kościół świętuje również siedmiu męczenników z Kartaginy: świętych Liberatusa, Bonifacego, Serwusa i Rusticusa, Rogatusa i Septymiusza oraz Maximusa. Wszyscy oni cierpieli okrutne męki w 484 roku, podczas prześladowań rozpętanych w Kartaginie (Tunezja) przez Wandalów, pod rządami ariańskiego króla Huneryka, za wyznawanie wiary katolickiej. Kalendarz świętych obejmuje również dwóch innych męczenników. Proceso i Martinianus, którzy najwyraźniej zostali uwięzieni przez apostołów Piotra i Pawła w Rzymie i zamęczeni za wiarę chrześcijańską.
