Spędziłem 25 lat studiując Cervantesa, z czego 8 wyłącznie. Obroniłem i opublikowałem pracę doktorską na temat Kichot. Przeczytałem dziesiątki książek i artykułów o autorze i jego twórczości. Opublikowałem monografię na temat miłości w Kichotwydanie Ciekawski impertynent, y Opublikowałem sześć rozdziałów książek, siedemnaście artykułów i prolog na temat aspektów Cervantesa, a także zaprezentowałem czternaście referatów lub komunikatów na konferencjach. Prowadziłem również seminaria i wykłady na temat Jednorękiego pod Lepanto, a nawet oprowadzałem wycieczki.
Po tych latach studiów propozycja homoseksualności Cervantesa wydaje mi się dziwna i zmyślona. Nasz autor miał naturalną córkę, był żonaty i zwracał szczególną uwagę na kobiety: jego twórczość jest pełna silnych postaci kobiecych. Nie wykorzystuję tego, aby udowodnić, że nie był homoseksualistą, ale potwierdzam, że nie zostało to ani wykazane, ani udowodnione.
Oczywiste jest, że od początku trzeciego tysiąclecia pojawiła się szczególna obsesja na punkcie homoseksualności. Nie ma jednak sensu na nowo odczytywać przeszłości w oparciu o uprzedzenia teraźniejszości. Pamiętam wspaniały kurs doktorancki prowadzony przez mądrego profesora na Uniwersytecie w Granadzie. Dotyczył on mistyki świętej Teresy i świętego Jana od Krzyża. Jeden z uczniów poruszył kwestię możliwej homoseksualności apostoła św. Jana, ulubieńca Jezusa. Nauczyciel wyjaśnił, że nie każda relacja przyjaźni musi być seksualizowana, że nasz obecny pryzmat cierpi na pewne zniekształcenie w odniesieniu do tych kwestii.
Nie mam specjalnego interesu w zaprzeczaniu homoseksualności Cervantesa, ale zaskakująca jest tendencja do robienia z każdego homoseksualisty. Wydaje się, że taki prototyp powinien wyprzeć bohatera, sportowca, mędrca, oratora, męczennika, świętego, rycerza, donnę angelicatę, dworzanina i dyskretnego. Ponieważ te modele antropologiczne, o których właśnie wspomniałem, są takie ze względu na swoje działania, a nie ze względu na orientację seksualną. Zasługa istoty ludzkiej leży, jak precyzyjnie bronił Cervantes, w cnocie, a nie we krwi (i dodaję, nie w seksie).
Cervantes był więziony w Algierze przez pięć lat. Kilkakrotnie bezskutecznie próbował uciec, ale nigdy nie robił z siebie głupca: przyznał się do faktów. Paradoksalnie, nie otrzymał kary, na jaką zasługiwały jego ucieczki. Niektórzy uważają, że jednym z powodów pobłażliwości wobec niego może być jego homoseksualność. Jest to hipoteza. Cervantes nosił ze sobą listy, jeden z nich od Don Juana z Austrii, który przedstawiał go jako dzielnego żołnierza, co doprowadziło do żądania wyższego okupu za niego i, przypuszczalnie, do traktowania go z większą tolerancją, a także jego silna osobowość czyni go bardzo wyjątkową osobą. W każdym razie hipoteza nie jest dowodem. Zneutralizowanie lub zabicie obiektu jest bardzo współczesną postawą krytycznego podmiotu. Ale uczciwiej jest, gdy podmiot szanuje obiekt, czy to teksty, czy ludzi.
Jednak. Posiadamy jego pisma. Jak powiedziałem, opublikowałem studium na temat miłości w Kichot. Koncepcja miłości, która wyłania się z wielkiej powieści Cervantesa, jest cudownie humanistyczna, synteza myśli judeochrześcijańskiej i grecko-łacińskiej; kamieniem węgielnym, na którym opiera się ta kartografia miłości, są cnoty roztropności, sprawiedliwości, męstwa i umiarkowania. Miłość wyłania się nie tylko jako zwykły sentyment ("miłość u młodych mężczyzn w przeważającej części nie jest sentymentem, ale apetytem", czytamy w rozdziale 24 pierwszej części książki), ale także jako uczucie. Kichot), ale wiedza, wola, poddanie się w wolności.
Jako dobry człowiek złotego wieku, Cervantes jest urzeczony pięknem, zwłaszcza kobiecym pięknem, ekstazą zakorzenioną w poezji trubadurów, stylnowistów i pertarchistów. Kichotycznym epicentrum jest raczej przyjaźń między Don Kichotem i Sancho: miłość przyjaźni, której nie należy mylić z miłością erotyczną ani z miłością z konieczności. The Bankiet Platona De amicitia Cycerona lub Cztery miłości C.S. Lewisa, wśród wielu innych dzieł, może zilustrować cudowną i polifoniczną mozaikę miłości w tradycji europejskiej.
Monotonna obsesja na punkcie seksu jest współczesnym "wkładem". Ale czytanie Cervantesa lub innych klasyków mogłoby uwolnić nas od tego gorsetu, który jest już tak męczący.
