Utylitarna mentalność, w której jesteśmy zanurzeni, może prowadzić nas do myślenia, że czas poświęcony Bogu jest czasem straconym, lub wręcz przeciwnie, że robiąc "wiele pobożnych rzeczy" zasługujemy na niebo, czasami tracąc spokój.
Żyjemy w zimnym i obojętnym świecie. Juan José Millás powiedział podczas konklawe, że w dzisiejszych czasach wszystko jest mise-en-scène, bardzo atrakcyjne, ale maskujące pustkę... Myślę, że tak myśli wielu ludzi. Jednak po raz pierwszy zobaczyłem twarz Roberta Prevosta, Leon XIVOsobiście czułem, że Bóg daje nam dar przekraczający moje oczekiwania. Człowieka, który daje pokój.
"Pokój zaczyna się od każdego z nas: od sposobu, w jaki patrzymy na innych, słuchamy innych i mówimy do innych" (Leon XIV). Pokój to akceptacja różnic, umiejętność słuchania i doceniania innych. Pokój przynosi jedność.
Niektórzy z naszych czytelników znają historię Maríi Ignacii Garcíi Escobar, która w 1933 roku, po czterech miesiącach agonii (cierpiała prawdziwą mękę, obolała od stóp do głów, wyniszczona, jej ostatnie kręgi zdeformowane i wystające, jej wzrost malał każdego dnia) zmarła na gruźlicę w Hospital del Re (Madryt) w wieku trzydziestu czterech lat.
W niektórych notatkach sporządzonych przez niego podczas choroby czytamy: "Wszystko na świecie jest próżnością. Tylko służba i miłość do Pana będzie trwać wiecznie". Wybrał drogę miłości, żyjąc w ciągłej wiośnie.
Prawie sto lat później życie tej młodej świeckiej kobiety z Kordoby uczy nas, że pokój jest darem od Boga, jak napisała: "Uśmiechnę się w tych dniach pośród wszystkich susz i ucisków, które chcesz mi zesłać. Z Tobą będę mogła zrobić wszystko".
