W 2024 roku przypada 40. rocznica premiery niemiecko-amerykańskiego filmu "Niekończąca się opowieść" (Wolfgang Petersen, 1984). W momencie premiery był to najdroższy film wyprodukowany poza Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim, będący adaptacją pierwszej połowy powieści o tym samym tytule autorstwa niemieckiego pisarza Michaela Ende (Niemcy, 1929-1995). Chociaż dla autora książki film był "gigantycznym komercyjnym melodramatem opartym na tandecie, puchu i plastiku", udało mu się zauroczyć - dzięki niezapomnianej ścieżce dźwiękowej - całe pokolenie dzieci, które zrozumiały niektóre z najgłębszych przesłań zawartych w tym klasyku literatury młodzieżowej.

Biografia Michaela Ende

Michael Ende był jedynym synem surrealistycznego malarza Edgara Ende (jednego ze "zdegenerowanych" artystów według nazistów) i Luise Bartholomä, fizjoterapeutki. Jego dzieciństwo było naznaczone artystycznym i artystycznym środowiskiem, w którym poruszał się jego ojciec. W młodości był zaangażowany w antynazistowską grupę o nazwie "Wolny Front Bawarski", ale musiał porzucić studia, aby służyć w niemieckiej armii. Później jego rodzina przeniosła się do dzielnicy artystów w Monachium, co miało ogromny wpływ na Ende.

Po dołączeniu do antropozoficznej szkoły filozofa Rudolfa Steinera i po premierze swojej pierwszej sztuki "It is Time" (poświęconej masakrze w Hiroszimie), Ende studiował aktorstwo w szkole Otto Falckenburga w Monachium i opublikował swoje trzy najsłynniejsze sztuki: "Jim Button and Luke the Machinist" (1960), "Momo" (1973, surrealistyczna i metafizyczna z natury, zakazana w komunistycznych Niemczech z powodu ostrej krytyki społecznej) i "The Neverending Story" (1979). Ożenił się i mieszkał w Rzymie przez 26 lat z piosenkarką Ingeborg, a po śmierci żony ożenił się po raz drugi z Japonką Mariko Sato. Anegdotycznie był wielkim fanem żółwi, które pojawiają się w kilku jego powieściach.

Kosmos jest amfiteatrem

W wywiadzie udzielonym pod koniec 1983 roku Michael Ende stwierdził, że jest "przekonany, że poza naszym postrzegalnym światem istnieje prawdziwy świat, z którego człowiek pochodzi i do którego ponownie zmierza. Jest to idea, o której długo dyskutowałem z moim ojcem, któremu zawdzięczam to, kim jestem i ideę świata jako czegoś tajemniczego. Dla mnie natura nie jest zwykłą sumą chemii i fizyki", że chciałby mieć dzieci, że miał skłonność do depresji, że uważał się za chrześcijanina, że wierzył, "że żyjemy teraz w tym obiecanym świecie i że istnieje nieskończona hierarchia wyższych inteligencji... takich jak tak zwane anioły i archanioły". Stwierdził również, że "ludzkość jest pępkiem świata. Dla mnie kosmos jest ogromnym amfiteatrem, w którym bogowie i demony obserwują, co tutaj robimy, w przeciwnym razie nie rozumiem, dlaczego musielibyśmy żyć.

Zapytany, dlaczego Bóg dopuszcza zło, odpowiedział: "Ponieważ jest to konieczne, zło jest tak samo konieczne jak dobro. W historii zbawienia Chrystusa Judasz jest całkowicie niezbędny. Desdemona jest tak samo ważna jak Iago. Historyczny i estetyczny punkt widzenia nie zna moralności". Powiedział również, że nie jest już zainteresowany polityką, ponieważ był jednym z tych, którzy "w 1968 roku podążali pełną nadziei ścieżką ruchu studenckiego; jednak ortodoksi ustanowili psychologiczny terror, w którym czułem się jak ostatnie dziecko. Nie mogłem uwierzyć, że cały ten Marks i długie włosy doprowadzą do prawdziwej solidarności.

Odniesienia do "Niekończącej się opowieści".

Jego powieść "Niekończąca się opowieść" ma oczywiste odniesienia filozoficzne i literackie. W tej pozornie naiwnej opowieści przygodowej pojawia się idea pustki i koncepcja "nicości"; podróż wojownika Atreyu; bagno smutku i mądrość starego żółwia Morli, los smoka Falcora lub Fujura; moc wiary i sfinksy Wyroczni Południa; dziecięca Cesarzowa; teoria odruchów, projekcja i odwaga, by skonfrontować się z prawdziwym sobą; odwaga, by zostawić strach za sobą, moc marzeń i znaczenie wyobraźni w tak powierzchownych czasach.

Podobnie jak w filozofii greckiej, żydowskiej, hinduskiej i innych, koncepcja bycia lub niebycia oraz konsekwencje zaprzeczania sobie są obecne w tej powieści. Idee z egzystencjalizmu Hegla, Kanta, Heideggera i Sartre'a przejawiają się w tej historii na różne sposoby, ale z tym samym przesłaniem: nicość jest przeciwieństwem bytu, prawdziwego bytu. W Lustrzanych Wrotach Atreyu staje przed jednym z największych wyzwań człowieka: konfrontacją z prawdziwym "ja". Tam, gdzie "dobrzy ludzie odkrywają, że są okrutni, a odważni stają się tchórzami". Ponieważ w konfrontacji z prawdziwym "ja" większość ludzi ucieka. To przesłanie jest częścią myśli Jacquesa Lacana i jego pracy nad "jaźnią". Tytuł książki przywodzi na myśl wieczny powrót Nietzschego.

Przekonania i sens istnienia

W całej historii Atreyu jest ratowany w różnych momentach przez szczęśliwego białego smoka: ukochanego Fálcora lub Fújura, obecnego w najtrudniejszych chwilach, wspierającego go i zachęcającego do ponownego uwierzenia. Ten "szczęśliwy towarzysz" jest obecny w kilku tysiącletnich cywilizacjach, takich jak chińska, i jest częścią tego, jak nieoczekiwana i zaskakująca może być droga. Kolejnym kluczowym momentem w historii jest spotkanie Atreyu z Gmorkiem, najemnym wilkiem "znikąd", który opowiada mu o sile marzeń w ludzkim życiu i o tym, że fantazja nie ma granic. Kiedy ludzie przestają wierzyć, pragnąć i marzyć, egzystencjalna nieobecność rośnie i zagraża naszemu prawdziwemu ja. Jak mówi Gmork w powieści, "jeśli ludzie przestają wierzyć, ich egzystencja staje się bezsensowna i łatwa do kontrolowania. A kto kontroluje, ten ma władzę.

Chrześcijańskie tło "Niekończącej się opowieści".

Znając pochodzenie i życie Michaela Ende, nie wydaje się zbyt daleko idące odkrycie chrześcijańskiego tła w tym uniwersalnym klasyku. Przykładami mogą być: znaczenie czytania i książek (księga opowieści - Pismo Święte), zbawienie przychodzi od dziecka (Bastian - Chrystus), odkupienie przez pozorną porażkę (Atreyu - Chrystus), wiodąca rola w opowieści dziewczynki (dziecięca cesarzowa mieszkająca w wieży z kości słoniowej - Maryja Dziewica), smutek i beznadzieja jako broń sił zła (zatonięcie konia Artaxa w bagnie smutku, nihilizm starego żółwia Morla, (tonięcie konia Artaxa w bagnie smutku, nihilizm starego żółwia Morli, postęp nicości - działanie diabła na dusze), znaczenie nadawania imion (imię "córka księżyca" nadane przez Bastiana niemowlęciu cesarzowej - imię, które Bóg nadaje wszystkim swoim stworzeniom i ludziom, którym powierza specjalne misje w historii zbawienia), każdy nowy początek, gdy wszystko wydaje się stracone (odbudowa Fantazji przez Bastiana - odkupienie Jezusa Chrystusa, który czyni wszystko nowym po zniszczeniu dokonanym przez grzech) itp.

Pamiętam, że obejrzałem film 1984 po raz pierwszy w kinie, gdy miałem cztery lata i wiele razy później w kinie i telewizji. Chociaż nie rozumiałem wtedy wszystkiego, o czym piszę w tym artykule, uznałem jego idee za fascynujące i przydatne w moim życiu. Kiedy w 1995 roku postanowiłem całkowicie oddać się Bogu, przypomniałem sobie scenę z filmu, w której Atreyu pokonuje swój strach i przekracza niebezpieczną przełęcz między sfinksami Południowej Wyroczni, aby wypełnić swoją misję. Niech Michael Ende cieszy się na zawsze w Prawdziwym Raju.

PowiązaneBłogosławiona i bezwstydna młodośćPozwól mi być świeckim w pokoju

Powszechnie wiadomo, że my, Madrytczycy, jesteśmy nieco zarozumiali i wierzymy (opierając się na solidnych argumentach), że urodzenie się w Madrycie to szczęście. Jesteśmy tak fajni, że nazywa się nas chulapos i chulapas. Określenia te mogą mieć obraźliwe pochodzenie, ale my, Madrytczycy, zdecydowaliśmy się przyjąć je z dumą.

Jesteśmy tak przekonani, że urodzenie się w Madrycie jest dobrą rzeczą, że rada miasta uruchomiła program kampania Kampania została zainaugurowana hasłem: "Cudowna rzecz o sprowadzeniu na świat chulapa lub chulapo". Prawdą jest, że w chwili pisania tego tekstu linki na stronie rady miasta nie działają i trudno jest znaleźć szczegółowy plan kampanii. Ale to nie ma znaczenia, ponieważ woda w Madrycie jest nadal najlepsza w Hiszpanii.

Posiadanie dzieci to fajna rzecz

Poza zabawnym plakatem, na którym widać dwoje uroczych dzieci w tradycyjnych madryckich strojach, interesujące w tym planie promocji jest to, że nie koncentruje się on na negatywnej stronie rozmowy na temat przyrostu naturalnego. W czasach, gdy z niektórych stron wywierana jest duża presja, że posiadanie dzieci nie jest dobre dla planety lub ciała, widok administracji publicznej używającej terminu "cud" jest powiewem świeżego powietrza.

Nie będziemy zagłębiać się w to, jaki jest plan i okoliczności strony stojącej za kampanią. Interesujące jest jednak to, że promują oni pozytywne aspekty rodzicielstwa.

Można odnieść wrażenie, że posiadanie dzieci jest teraz czymś odważnym. Wydaje się, że trzeba być nieco zarozumiałym, aby bronić faktu, że chce się założyć rodzinę. Może to dobry czas, aby przyjąć odrobinę tej madryckiej zarozumiałości i iść naprzód, pokazując piękno posiadania dzieci. Możliwe, że bezczelność stolicy przyda się choć raz, aby potwierdzić wartość rodziny. Rzeczywistość jest taka, że niezależnie od tego, czy są chulapos, czy nie, sprowadzanie dzieci na świat jest cudowną rzeczą.

PowiązaneBłogosławiona i bezwstydna młodośćPozwól mi być świeckim w pokoju

PowiązaneNadzieja w sercu Jubileuszu ogłoszonego przez papieża w 2025 r."Proclaim the Promise": nadzieja i wizja przyszłości.700 lat jubileuszy w Kościele

Rok 2025 został ogłoszony przez papieża Franciszka "....Jubileuszowy Rok Nadzieiwzywając nas wszystkich do bycia "pielgrzymami nadziei". To nie jest przypadek. Nic nie jest: "Duch Święty powie ci, co masz mówić, będzie mówił za ciebie". Nasz Pan powiedział to bardzo wyraźnie. I to samo czyni Ten, który prowadzi Swój Kościół, Jego Wikariusz tutaj na ziemi. 

Kiedy słyszymy w naszym środowisku, w naszej pracy lub w naszych rodzinach, niektóre głosy zachęcające nas, popychające nas do pesymizmu, potwierdzające, że świat staje się coraz gorszy, wzywam was do refleksji i obrony, jeśli tak uważacie, ze stanowczością, że to nieprawda. Że świat jest, jak zawsze był, przyziemny i że jest tylko jedna rzecz do zrobienia: ewangelizować go. Nic więcej. I oczywiście nic mniej. 

Dzisiejsze potrzeby świata nie są już wyłącznie materialne. Choć może trudno w to uwierzyć, świat nie umiera z powodu miski ryżu czy nowej pary spodni, nawet jeśli miliony ludzi nie są w stanie zjeść więcej niż jednego posiłku dziennie, a czasem nawet nie jednego. Świat umiera przede wszystkim z powodu braku miłości i nadziei. Odłożyliśmy Boga na bok i wszyscy, w większym lub mniejszym stopniu, pokładamy nadzieję w złotych cielcach, w małych bogach, we wszystkim, co ginie. Zapomnieliśmy o wieczności, o niebie, w którym możemy zacząć żyć już tutaj. Wszystko to sprawiło, że żyjemy w coraz bardziej depresyjnych społeczeństwach, w których niepokój i rozpacz stopniowo przejmują codzienną rzeczywistość wielu ludzi. 

Nieco ponad miesiąc temu zacząłem pielgrzymka z Santo Toribio de Liébana do Betlejem z jednym pragnieniem w sercu: aby Dzieciątko Jezus dało mi siłę, pomogło mi zanieść Ewangelię Życia do każdego zakątka świata. To jest nadzieja, z którą dołączam do Ojca Świętego w rozpoczynającym się Roku Jubileuszowym. Nadzieja na narodziny, którą każdego dnia mają miliony niewinnych istot. Nadzieja ujrzenia światła tych dzieci, które dziś są w łonach swoich matek i nie wiedzą, jaka czeka je przyszłość. Nadzieja życia w obliczu pesymizmu śmierci. Nadzieja, którą proponuje nam Bóg w obliczu rozpaczy, do której zaprasza nas zło. Nadzieja na zbudowanie lepszego świata w obliczu rozpaczy tych, którzy wierzą, że nie jest to możliwe. Bóg już zwyciężył i prosi nas tylko o to samo, co papież Franciszek:

Bądźcie pielgrzymami nadziei.

Bądźcie misjonarzami nadziei!

PowiązaneNadzieja w sercu Jubileuszu ogłoszonego przez papieża w 2025 r."Proclaim the Promise": nadzieja i wizja przyszłości.700 lat jubileuszy w Kościele

Powiązane"Wychowywać w kontemplacji piękna to otwierać umysł na jego istotę"."Cisza i trzeźwość są niezbędne w życiu chrześcijańskim", mówi papież

Przez wiele lat ludzkość wyruszała na podbój kosmosu. Wyścig technologiczny prowadził przez pewien czas do podróży na Księżyc, umieszczania satelitów na orbicie, prób komunikowania się z rzekomo inteligentnymi formami życia w każdym zakątku Wszechświata. Kosmos, który fascynował ludzkość od zarania dziejów, gdy spoglądała w niebo, został przedstawiony jako kolejny kontynent do podbicia, podobnie jak nowy amerykański świat w swoich czasach. Ziemia stała się dla nas zbyt mała. Człowiek musiał kontynuować podejmowanie kroków, jakkolwiek małe by one nie były, które byłyby wielkim krokiem dla ludzkości. Neil Armstrong "dixit".

Ale bardziej niż przestrzeń kosmiczna, dziś musimy podbić przestrzeń wewnętrzną. Przestrzeń bardziej fascynującą niż cały stworzony wszechświat. Przestrzeń, która pozostaje niezbadana i nieznana w wielu swoich zakątkach. Przestrzeń, która otwiera nas na wielkie pytania i wielkie spotkania. Przestrzeń, w której ostatecznie możemy spotkać siebie i innych. Ponieważ kontakt z innymi odbywa się poprzez ciało, ale ma miejsce w duszy, we wnętrzu naszej istoty. Przestrzeń, która, jak dobrze wiemy, jest świętym miejscem spotkania z Bogiem, gdzie spotykamy żywego i życiodajnego Boga.

Powolny styl życia

Przez swoją wewnętrzność (człowiek) przewyższa cały wszechświat; do tej głębokiej wewnętrzności powraca, gdy wchodzi do swojego serca, gdzie czeka na niego Bóg, poszukiwacz serc i gdzie osobiście decyduje o swoim przeznaczeniu" ("...").Gaudium et spes", 14).

Chociaż żyjemy w czasach szczególnego hałasu i trudności dla życia wewnętrznego, musimy uznać, że trudność wejścia w siebie i nawiązania tego intymnego dialogu z Bogiem zawsze była w człowieku. Jest to praca, którą każda osoba musi wykonać w swoim procesie dojrzewania i poszerzania się jako osoba. Im głębsza jest dana osoba, im więcej ma w sobie życia wewnętrznego, tym więcej osiąga wskaźników osobowości. I odwrotnie, im bardziej powierzchowni i mniej introspektywni jesteśmy, tym bardziej jesteśmy zdani na łaskę uczuć, zewnętrznych ruchów i manipulacji.

Ale jeśli ta walka o wejście w siebie była stałą w historii duchowości, dziś czujemy, że to zapotrzebowanie ze strony świata zewnętrznego wzrosło wykładniczo. I dostrzegamy, że istnieje szczególna trudność, niemal konstytutywna dla naszego społeczeństwa i kultury, aby żyć od wewnątrz. Jesteśmy świadomi, a nawet doświadczyliśmy tego w naszym własnym ciele, siły, jaką zyskały zewnętrzne wymagania, zwłaszcza dzięki technologii, i która stopniowo prowadzi nas do utraty zdolności do wnętrza.

Niewątpliwie życie pośród świata, pragnienie bycia solą i światłem w naszym społeczeństwie, ma jako kontrapunkt fakt, że intensywnie uczestniczymy w jego zmaganiach i trudnościach. Ale to jest właśnie jeden z tych aspektów, w których nasze życie musi być proroczo kontrkulturowe. Dzisiaj inny styl życia, bardziej "wolny" niż "szybki", jest możliwy i konieczny, a świat tego wymaga. (niektórzy dziś promują koncepcję "slow food" w przeciwieństwie do "fast food"), bardziej "in" niż "out", bardziej ludzkie niż technologiczne. Więcej spokoju, więcej wnętrza, więcej człowieczeństwa.

Prawdziwa rewolucja

My, chrześcijanie, jesteśmy powołani do bycia strażnikami tego wnętrza. Ludźmi, którzy ostrzegają przed zmianami klimatycznymi, które mogą zrujnować nasze serca. Kultywatorami tych zielonych przestrzeni duszy, które dotleniają jednostkę i całe społeczeństwo. Mistrzami tej duchowości, której pragną nasi bracia i siostry i która, poza drzewami, które obejmujemy, wypełnia się, gdy czujemy w naszych duszach uścisk samego Chrystusa na Krzyżu i w Eucharystii.

Nasze życie będzie autentyczną zieloną przestrzenią duszy w naszym społeczeństwie i w Kościele, jeśli będziemy pielęgnować to życie wewnętrzne ze szczególną troską i nie pozwolimy się wciągnąć przez wir tego społeczeństwa. A być może szczególną wartością, jaką może mieć dla naszych współczesnych, jest to, że będąc ludźmi takimi jak oni, z tymi samymi troskami, z tymi samymi zmaganiami, możemy otworzyć im realistyczne ścieżki życia wewnętrznego i intymności z Panem.

Problemem w kultywowaniu życia wewnętrznego jest to, że zamiast być zamieszkanym, często jesteśmy zajęci, jak skomentował to D. Mikel Garciandía, biskup Palencji. Zajęci tysiącem rzeczy, z których wiele jest bardzo świętych, ale które nie rodzą się z naszej istoty, ale są czystym działaniem. Ten rodzaj działania, jak dobrze wiemy, ponieważ doświadczyliśmy go, zużywa nas, a nawet może nas złamać. Zamiast być zamieszkani, jesteśmy zajęci okolicznościami i sytuacjami, które przychodzą na nas i przejmują kontrolę nad naszym życiem. Odważne zaufanie Bogu i Jego miłującej Opatrzności już nas nie zamieszkuje. Często okazuje się, że nie jesteśmy zamieszkani, ale zajęci - raczej "przykucnięci"., ponieważ nasza dusza nie jest ich domem i nie należy do nich - z powodu demonów, które ją atakują i przejmują, i potrzeba silniejszego, aby przyszedł i wypędził je z ich miejsca zamieszkania.

Pięciu squattersów

Wierzę, że my, chrześcijanie, musimy przeprowadzić eksmisję i wyrzucić lokatorów duszy, którzy wkradli się do nas, czasami nie zdając sobie z tego sprawy. Musimy odzyskać to, co do nas należy, podbić wewnętrzną przestrzeń naszego domu. Oto prosta lista lokatorów duszy, których odkryłem w moim własnym domu.

Hałas. Jest hałas na ulicy, w domach, wszędzie... I jest hałas w duszy. Hałas, który przychodzi w formie mediów, filmów wideo z YouTubeWiadomości WhatsApp, polubień na portalach społecznościowych. Hałas, który jest wszędzie i który wkrada się do naszych dusz. Hałas, który uniemożliwia nam słuchanie lamentu ludzi i ich potrzeb, który nie pozwala nam usłyszeć lamentu naszych własnych dusz. Hałas, który uniemożliwia nam słuchanie Boga.

Hałas jest pierwszym mieszkańcem naszej duszy. Hałas dźwięków, ale także hałas wizualny z obrazami, które zbliżają się do nas z zawrotną prędkością. Albo szum reklamowy, który za pomocą algorytmów wkrada się w nasze gusta i preferencje. Hałas, który ogłusza i otępia naszą duszę i zmysły. Hałas, który nie pozostawia nam miejsca na kreatywne, natchnione myśli.

Hałas jest pierwszym lokatorem naszej duszy, którego musimy wyrzucić z nakazem sądowym narzucającym miłującą ciszę.

2.- Aktywizm. Drugi squat to aktywizm. Jeden z najczęstszych w dzisiejszym świecie. Kiedy okupacja, robienie, przejmuje duszę, niemożliwe jest bycie zamieszkałym. Jesteśmy zajęci, ale nie zamieszkani.

Działanie, które rodzi się z bycia i jest konsekwencją naszej tożsamości, sprawia, że wzrastamy, buduje nas. Staje się darem. Ale działanie, które rodzi się z pragnienia sukcesu, osiągnięcia, z prostej machiny, której nie możemy zatrzymać, niszczy nas. To właśnie działanie nas niszczy. To masło rozsmarowane na zbyt dużej ilości chleba. To życie rozciągnięte jak guma do żucia. To nieosiąganie tego, czego życie mi nie daje, kończy się robieniem, które ostatecznie jest sposobem na wypełnienie pustki. Pustkę domu, naszej duszy, która nie jest zamieszkana.

Drugi lokator duszy jest z nami od dłuższego czasu i eksmisja nie jest łatwa. On domaga się swoich praw. Powie sędziemu, że ten dom jest jego. Że musimy robić, robić, robić dobrze dla innych, że świat nas potrzebuje, że ludzie nas potrzebują. Że musimy czuć się użyteczni... Tylko życie głęboką wiarą, która sprawia, że żyjemy duchowością Nazaretu, będzie w stanie eksmitować tego niezbawionego lokatora.

3.- Powierzchowność. Trzecim mieszkańcem naszej duszy jest powierzchowność. Kultura rozrywki, kultura ciągłych roszczeń, kultura braku głębokiej i rygorystycznej myśli... Wszystko zachęca nas do powierzchowności, do życia w naszej skórze, w naszych uczuciach. Wszyscy jesteśmy rządzeni przez bodźce, które przychodzą do nas z zewnątrz i czynią nas bardzo łatwymi w zarządzaniu i wrażliwymi. Żyjemy, jeśli nie na zewnątrz, to przynajmniej na powierzchni samych siebie.

Może się to zdarzyć również nam, chrześcijanom. Że zadowalamy się powierzchownym życiem wewnętrznym, chwilami, doświadczeniami... Ale nie żyjemy autentycznie mistycznym zjednoczeniem z Bogiem, do którego jesteśmy powołani. Nie pogardzajmy tym trzecim rozbitkiem i wejdźmy w zarośla.

4.- Ciekawość, zmiana, nowość, snobizm, tyrania mody. Czwarta cecha duszy jest ściśle związana z poprzednią. Nasze społeczeństwo łatwo wpada w pułapkę życia na ciągłej kolejce górskiej. Mamy taką obsesję na punkcie maksymalnych doświadczeń, że w końcu nic nie czujemy. Jest to nadmierna stymulacja, na którą cierpią dzieci i której wszyscy doświadczamy. Nudzi nas codzienność. Uciekamy od rutyny. I dlatego nieustannie musimy próbować nowych doświadczeń. Nie jesteśmy w chwili obecnej... która jest jedynym miejscem i czasem, w którym możemy żyć. Jesteśmy turystami, którzy dziobią to czy inne doświadczenie. Nigdy nie jesteśmy w domu.

Narcyzm - autoreferencyjność. Ostatnim lokatorem w naszym domu jesteśmy my sami! Po raz kolejny jest to jedna z cech naszego społeczeństwa "selfie" i "lajków". Dzieje się tak, gdy stajemy się centrum świata i, jak narcyz, musimy spojrzeć na siebie w nowym jeziorze, jakim jest teraz zdjęcie na telefonie komórkowym i poczuć uznanie i aplauz innych w "polubieniach", które nam dają. Wtedy i my utoniemy w sterylnym egocentryzmie. Nie znajdujemy Boga, ani naszych braci i sióstr. Znajdujemy tylko samych siebie. Ale tak naprawdę jesteśmy zagubieni. Nasz fałszywy wizerunek, nasza maska, nasze frustracje zajęły miejsce, w którym powinniśmy żyć.

To najtrudniejszy lokator do eksmisji, ale najbardziej konieczny. Zapomnienie o sobie Maryi w Nawiedzeniu jest naszą najlepszą pomocą w tym.

Nie trzeba dodawać, że walka o eksmisję squattersów będzie trudna. Można by powiedzieć, że same przepisy ich chronią i będą twierdzić, że mają prawo tam pozostać. Ponieważ naprawdę istnieje ryzyko, że staną się kulturą, nawykiem, sposobem na życie i pozostaną w naszej duszy.

Dlatego eksmisja musi rozpocząć się jak najszybciej.

Powiązane"Wychowywać w kontemplacji piękna to otwierać umysł na jego istotę"."Cisza i trzeźwość są niezbędne w życiu chrześcijańskim", mówi papież