PowiązaneZakon Grobu Pańskiego i Kolegiata w Calatayud. Historia i wspomnienia

W roku 1099 n.e. pierwsza wyprawa krzyżowa w Ziemi Świętej zakończyła się odzyskaniem Grobu Pańskiego. Natychmiast jej wyzwoliciel, Godfrey z Bouillon, kazał ukonstytuować kapitułę kanoników, która miała dbać o kult świątyni, oraz grupę dzielnych rycerzy, którzy mieli jej strzec.

Czterdzieści lat później nowy patriarcha Jerozolimy wysłał do Calatayud jednego ze swoich kanoników, aby zajął się ziemiami i dobrami przyznanymi im przez hrabiego Berenguera IV jako konsekwencja (i rozwiązanie) spadku, jaki Alfons I pozostawił na rzecz trzech zakonów jerozolimskich. Dzięki tym środkom w 1156 roku w aragońskim mieście pobłogosławiono nowy kościół, poświęcony, podobnie jak jego macierzysty dom, Grobowi Pańskiemu.

Gotycki klasztor i świątynia herreryjska

Pozostałości gotycko-mudejarskiego kościoła, który zastąpił pierwszą romańską konstrukcję, zachowały się w postaci pięknego krużganka, który dzięki przeprowadzonym w ostatnich dekadach pracom konserwatorskim można zwiedzać i podziwiać.

Obecny budynek został wzniesiony w latach 1605-1613, za sprawą przeora Juana de Palafoxa i według planów Gaspara de Villaverde, w stylu herreryjskim, z dużą fasadą z trzema drzwiami, flankowaną przez dwie bliźniacze czworokątne wieże, połączone z korpusem centralnym za pomocą płetw.

Tego Juana de Palafox, przeora i patrona kolegiaty, nie należy mylić z jego bratankiem, bł. Juanem de Palafox y Mendoza, który był wicekrólem Meksyku, biskupem Puebli i Osmy, beatyfikowanym w 2011 r. po wielu niedogodnościach, dzięki wytrwałości ojców karmelitów, którzy poszli za sprawą z historycznej i instytucjonalnej przyjaźni.

Ten drugi Juan de Palafox był naturalnym synem markiza Arizy (który miał w tym mieście zamek i pałac miejski 30 km od Calatayud), brata przeora. Gdy chłopiec miał dziewięć lat, markiz uznał go i dla jego edukacji chciał powierzyć go opiece wuja. Ten ostatni, kierując się rozsądną logiką, odpowiedział, że młody duchowny, mający pod opieką przyrodniego siostrzeńca (tożsamość matki była zawsze utrzymywana w tajemnicy), byłby pewnym celem oszczerstw; i dziecko zostało oddane pod opiekę biskupa Tarazony, Fray Diego de Yepes, który był spowiednikiem świętej Teresy, i bliski matce, która, skruszona, prowadziła przykładne i anonimowe życie w klasztorze karmelitańskim w tym mieście.

Ołtarze boczne

Najwybitniejszą cechą tego kościoła z artystycznego punktu widzenia jest niewątpliwie zespół ołtarzy rozmieszczonych po obu stronach nawy głównej, przedstawiających Mękę Pańską. Zostały one zamówione zaraz po zakończeniu budowy i opłacone przez samego przeora Juana de Palafox. Później, w 1666 roku, kanonik Francisco Yago zamówił kolejne dwa, które miały stanąć po obu stronach ołtarza głównego. Wyjątkowy w skali światowej jest fakt, że wszystkie boczne kaplice poświęcone są pełnemu cyklowi męki i śmierci Jezusa. Ich jakość osobno, a zwłaszcza jako całość, czyni je perłą hiszpańskiego baroku.

Chór

W chórze, w absydzie, ukrytej za ołtarzem głównym, znajdują się dwa rzędy stalli chórowych wyrzeźbionych w 1640 r., w tym krzesło przeora z płaskorzeźbą św. Augustyna, którego regułę kanonicy stosowali aż do XIX w. W 1854 r., w wyniku dezintegracji, wygaszono kapitułę, a kolegiatę zamieniono na kościół parafialny, aż w końcu, dzięki staraniom rycerzy, Rzym przyznał, że odtąd będzie ona uznawana za kolegiatę. ad honorem w zależności od biskupa diecezjalnego, który mianowałby proboszcza przeorem kapituły. Stało się to w 1901 roku. W podzięce, pierwszy proboszcz-przeor poprosił i uzyskał z Rzymu, aby hiszpańscy rycerze Grobu Pańskiego mogli zostać mianowani kanonikami honorowymi: kiedy przybyli na miejsce, zajęli swoje miejsca w stallach chóru.

Baldachim

Nad ołtarzem głównym w XVIII w. wzniesiono okazały baldachim, w którym za ołtarzem umieszczono grupę rzeźbiarską Świętego Pogrzebu z leżącym Chrystusem flankowanym przez Nikodema i Józefa z Arymatei. Powyżej zwieńczona jest kopułą przeprutą świetlikami. U góry znajdują się drewniane rzeźby, imitujące biały marmur, przedstawiające triumfującego Chrystusa Zmartwychwstałego oraz dwa anioły niosące Święty Całun i płytę grobową.

Matka Boska Bolduc

Po obu stronach transeptu znajdują się dwie bardzo zdolne kaplice: były one kiedyś zakrystią i kapitularzem. W tej po stronie Ewangelii, wśród innych cennych przedmiotów, znajduje się XVII-wieczne płótno Dziewicy z Bolduc, przywiezione z Brukseli przez rodzinę Gilmanów, którzy byli spokrewnieni w Calatayud z baronem Warsage i rodziną De la Fuente, i którzy są pochowani w tej samej kaplicy.

Virgen del Carmen (z Ruzoli?)

Po stronie epistoły, która jest większa, dawny kapitularz tworzy przybudówkę w kształcie kościoła, z własnym wejściem z tyłu. Dziś jest on poświęcony Virgen del Carmen i służy jako kaplica Najświętszego Sakramentu. Ta Dziewica nie zawsze tam była, a jej pochodzenie nie zostało jeszcze do końca wyjaśnione.

Nieco ponad rok temu, studiując Annals w dawnym klasztorze San Alberto de Carmelitas Descalzas de Calatayud (który właśnie zlokalizowałem w mieście Walencja), przeczytałem, że z okazji obchodzonego w 1951 roku stulecia wręczenia szkaplerza Dziewicy świętemu Szymonowi Stockowi, w mieście tym zorganizowano triduum aktów kultu i pobożności ludowej. W ostatnim z tych dni, 1 lipca, o godzinie siódmej wieczorem, ulicami przemaszerowała "pobożna procesja, w której paradowały wszystkie najbardziej czczone w mieście wizerunki Królowej i Matki Karmelu, a mianowicie wizerunki z kościołów San Pedro de Carmelo, św: te z kościołów San Pedro de los Francos, San Juan el Real, Santa María i ten z Grobu Pańskiego - gdzie wznosi się Bractwo Karmelu - jako że jest on najbardziej czczony w Calatayud, ze względu na tradycję, że to właśnie ten obraz przemówił do naszego ojca Ruzola".

Wszystko to wymaga wyjaśnienia. Przede wszystkim kaplica ta była w tym czasie siedzibą Trzeciego Zakonu i Bractwa Carmen, co wyjaśnia, dlaczego ci z nas z Bilbilitano, którzy chcieli przyjąć szkaplerz, udali się tam i dlaczego karmelici czuli, że jest to bardzo ich własność. W 1955 r., kiedy zakonnice miały nadzieję, że w mieście znów pojawią się bracia z ich zakonu, podczas jednej z wewnętrznych uroczystości wyrecytowały kilka wersów, w których mówiły: "Nie ruszaj szlachetnego Bílbilis, / które jest całe karmelitańskie; / trzy świątynie zostały zbudowane / przez ich głęboko zakorzenioną pobożność: / el Sepulcro, las Descalzas, / y este futuro Carmelo, / que de la Estación se llama" (obok dworca kolejowego pewna rodzina posiadała małą pustelnię, którą ofiarowała braciom, aby założyli w niej klasztor; ci, po przestudiowaniu sprawy, odmówili jej założenia z powodu braku poddanych, ale regularnie przyjeżdżali z Saragossy, aby w każdą niedzielę odprawiać mszę).  

Przejdźmy jednak do czcigodnego Ruzola. Urodził się w Calatayud w 1559 roku. Osierocony przez ojca, został przygarnięty przez wuja ze strony matki, który był przeorem w nieistniejącym już klasztorze Carmen (obuwie), który stał naprzeciwko kolegiaty Grobu Pańskiego. Widząc liczne zalety małego chłopca, prowincjał zabrał go ze sobą do Saragossy; ale ten ostatni, natchniony przez Dziewicę, postanowił wstąpić do dyskalcedów. W tym charakterze Domingo de Jesús María, jak go odtąd nazywano, najpierw studiował, a następnie pełnił funkcje w Walencji, Pastranie, Madrycie, Alcalá, Barcelonie, Saragossie, Toledo, Calatayud..., a następnie udał się do Rzymu, gdzie przyczynił się do utworzenia Zgromadzenia Karmelitów Bosych odrębnego od hiszpańskiego, którego został wybrany generałem. Prowadził misje dyplomatyczne w różnych krajach Europy; odegrał decydującą rolę swoimi harangami i modlitwami w zwycięstwie katolików w bitwie na Białej Górze u bram Pragi. Zmarł w 1630 r. w Wiedniu, w pałacu cesarza Ferdynanda II, gdzie monarcha zobowiązał go do pozostania jako legata papieskiego. W stolicy Imperium odbywały się uroczyste pogrzeby, w których uczestniczyła cała szlachta. W Calatayud tymczasem nie było żadnych wiadomości o jego osobie, a tym bardziej o jego wędrówce. Dzięki listowi wysłanemu przez cesarza do rady miasta, gmina poświęciła mu wystawny pogrzeb w rok po śmierci w kościele San Juan de Vallupié. Później (1670), na mocy cesji jego krewnych, dom, w którym się urodził, przy Place de l'Olivier, został przekształcony w kaplicę poświęconą Matce Bożej Dobrego Urodzenia, która do dziś jest otwarta dla kultu.

Znany w swoim czasie jako "thaumaturge" z powodu licznych cudów, jego proces kanonizacyjny został zainicjowany wkrótce po śmierci przez samego cesarza, a wznowiony, po długiej przerwie, przez karmelitów na początku XX wieku.

Jego biografowie zgodnie opowiadają, że gdy przebywał w klasztorze w Carmen pod opieką wuja przeora, dawał wielkie oznaki pobożności; a w nocy często udawał się do kaplicy, gdzie znajdowała się rzeźba Dziewicy i rzeźba Ukrzyżowanego, z którymi rozmawiał. Dziewica czasem zostawiała Dzieciątko w jego rękach. Według. Chwała CalatayudPrzez wiele lat potem to Dzieciątko było przynoszone do chorych, którzy otrzymywali przez Niego łaski cielesne lub duchowe. Te rozmowy małego Dominika z Jezusem i Maryją, które są opowiadane w różnych historiach, są przedstawione na żywo na starym płótnie w kaplicy na Plaza del Olivo. Klasztor Carmen został zburzony w 1835 roku, a jego najcenniejsze klejnoty podzielono. Wiadomo, gdzie skończyło się tabernakulum i monstrancja...; a przede wszystkim cudowny Chrystus, który został przekazany do klasztoru sióstr kapucynek, gdzie jest czczony przez mieszkańców Bilbilitano. Ale o Dziewicy, która udzieliła małemu Dominikowi podobnych łask jak Chrystus, nie ma wiadomości, gdzie skończyła. Według tradycji, zebranej przez Carlosa de la Fuente i Rafaela Lópeza-Melúsa (i odbijającej się echem w. Annals karmelitów w 1951 r.), to właśnie ten obraz jest obecnie czczony w kolegiacie-bazylice Grobu Pańskiego. Wielu innych bilbilitanów pamięta, że słyszeli od starszych, że Dziewica z Góry Karmel przeszła do Grobu Pańskiego z pałacu markizów Villa Antonia.

Obie tradycje można pogodzić. Tak zwany pałac Villa Antonia stoi naprzeciwko miejsca zajmowanego przez klasztor El Carmen: dzieli je tylko wąska uliczka. Być może bracia przenieśli obraz z klasztoru do pałacu, szukając dla niego bezpieczniejszego miejsca niż kolegiata, która niedawno została splądrowana przez Francuzów i obawiano się jej rychłego pozbawienia. W bardziej sprzyjających czasach markizi cedowali ją na Grób Pański, gdzie prawdopodobnie była pierwotnie przeznaczona. W rzeczywistości obraz nie pasował do tego okazałego domu: zbyt duży dla prywatnego oratorium, zostałby umieszczony gdzieś godnie, ale niestosownie do jego rozmiarów. Nie było też dla niej miejsca w kolegiacie, gdy została przeniesiona do tej świątyni. W rzeczywistości zainstalowano go w kaplicy, która była poświęcona Dziewicy z Guadalupe, nakładając je na siebie: płótno Dziewicy z Guadalupe było praktycznie przesłonięte przez bryłę Matki Bożej z Góry Karmel, ubraną figurę. Przedstawienie Guadalupana zostało podarowane przez kanonika doktora Tomása Cubera, który w 1775 roku udał się do Meksyku jako inkwizytor. Dzięki kilku fotografiom udostępnionym mi przez historyka Isabel Ibarra, czytelnik będzie mógł zobaczyć, jak te dwa wizerunki nakładają się na siebie, a następnie rozdzielają, jak wtedy, gdy obraz Matki Bożej z Góry Karmel zostaje przeniesiony do nawy głównej na swoją nowennę.

Gdyby żył ostatni mieszkaniec pałacu, nie mielibyśmy wątpliwości co do kroków, jakie podjął obraz. Miała uprzywilejowaną pamięć do rzeczy swojego domu. Poznałam ją, gdy miałam około dwudziestu lat, a była babcią przyjaciół, którzy wprowadzili mnie do swojego domu. Mieszkali regularnie w Madrycie, a latem przyjeżdżali do Calatayud. Nie wiem, jakim cudem dziwny układ wejścia do domu pojawił się pewnego dnia w rozmowie. W ramach reform przeprowadzonych w XIX wieku wzniesiono bardzo dobrze rozplanowaną fasadę wychodzącą na Plaza del Carmen, z dużą bramą zwieńczoną herbem heraldycznym. Jednak po wejściu do holu wejściowego dziwne były schody, trochę przypominające schody służbowe, oraz dojście do małego przedsionka. Stamtąd, korytarzem, docierało się wreszcie do oczekiwanego ciągu przestronnych i dostojnych salonów. Markiza wyjaśniła mi, że dawniej wchodziło się do domu od strony Calle del Carmen, a na główne piętro wchodziło się po szerokich schodach. Ale w czasach jej dziadków na tych schodach pozostały niezatarte ślady zbrodni namiętności między służbą domu. To był powód zamknięcia tego dostępu i otwarcia nowego. Z taką pamięcią i zainteresowaniem sprawami swojej rodziny, jakże nie mogłaby wyjaśnić pochodzenia Dziewicy z Carmen! Potomkowie markizy pamiętają jedynie, że w jej domu przechowywano trofeum Dziewicy i że przychodzono po nie z kolegiaty za każdym razem, gdy było wielkie święto lub gdy wyprowadzano ją w procesji. Popularna jest też pamięć, że aż do lat 70. ubiegłego wieku Dziewica, będąc w procesji, robiła stację w pałacu i wchodziła na dziedziniec, jako dawny gość domu. Bliskość pałacu i kolegiaty była nie tylko fizyczna. Pałac, obecnie opuszczony, został zbudowany i zamieszkiwany od wieków przez stary ród Muñoz-Serrano - matczyne nazwisko markizy, którą znałem, Doña Antonia de Velasco - którego miejsce pochówku znajdowało się u stóp prezbiterium Grobu Świętego w Calatayud.

Podzieliłem się tymi wszystkimi informacjami z niektórymi osobami, które badały Zakon i tę starożytną kolegiatę, i jak dotąd ani oni, ani ja nie znaleźliśmy dokumentu, który pozwoliłby nam kategorycznie stwierdzić, że obraz Dziewicy z Góry Karmel z Dzieciątkiem, który jest czczony w Santo Sepulcro w Calatayud, jest tym samym, z którym mały Domingo Ruzola prowadził mistyczne rozmowy w klasztorze Carmen na skraju kolegiaty. Do wady zauważonej przez samego De la Fuente - a jest to wada notoryczna - że wykonanie tego obecnie czczonego wydaje się być późniejsze, można zgłosić zastrzeżenie, że być może jest to odtworzenie i dostosowanie do XIX-wiecznego gustu, jak to się dzieje z tak wieloma retuszowanymi obrazami. Wreszcie, nie tracę nadziei, że badania, które nadal są prowadzone w archiwach, czy też uważna analiza obrazu, w końcu dostarczą nam rozwiązania tej hipotezy lub przyniosą nowe niespodzianki.

*Zdjęcia zamieszczone w tym artykule są własnością Stowarzyszenia Torre Albarrana.

PowiązaneZakon Grobu Pańskiego i Kolegiata w Calatayud. Historia i wspomnienia

Codziennie w katedrze św. Szczepana w Wiedniu wiele osób modli się przed prosto namalowaną ikoną Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Chodzi o cudowny obraz z małego miasteczka Máriapócs na Węgrzech, który w 1696 roku wyciskał łzy. Ikona została wówczas natychmiast przeniesiona do stolicy Imperium Habsburgów, ale to nie był koniec niezwykłych wydarzeń w małej węgierskiej wiosce, w której doszło do łaski.

Węgry, koniec XVII w. Znaczna część kraju została właśnie wyzwolona spod panowania tureckiego, a duże jego części po 150 latach nieustannych działań wojennych wciąż były niezamieszkane. Kraj jest teraz własnością austriackich Habsburgów, ale wielu szlachciców i duża część ludzi jest niezadowolona, że król Węgier nie rezyduje już w królewskim zamku w Budzie (część dzisiejszego Budapesztu), ale w odległym Wiedniu.

W małej drewnianej cerkwi obrządku greckokatolickiego we wsi Pócs - dziś położonej w północno-wschodniej części kraju - znajdowała się wówczas prosta ikona św. Marii namalowana przez brata księdza. Należy do typu "Hodegetria" ("ta, która wskazuje drogę") i przedstawia Maryję wskazującą palcem na Dzieciątko Jezus na swoim ramieniu. Pewnego dnia, 4 listopada 1696 roku, chłop obecny podczas Świętej Liturgii zauważył, że z oczu ikony płyną łzy. Zjawisko, które trwało z przerwami do 8 grudnia, zostało natychmiast zbadane przez władze kościelne i cywilne. Węgry są bardzo rozdrobnione konfesyjnie, ale ta okoliczność jest opatrznościowa w odniesieniu do badania cudu: nie tylko katolicy, ale także liczni chrześcijanie luterańscy i kalwińscy poświadczają autentyczność wydarzenia.

O wydarzeniu dowiedział się również cesarz Leopold I, a przede wszystkim jego żona Eleonora Magdalena. Wkrótce zapadła decyzja: cudowny obraz miał zostać przewieziony do centrum imperium, do siedziby cesarskiej w Wiedniu! 1 marca 1697 roku ikona została wbrew woli ludności zdemontowana w Pocs i przeniesiona do Wiednia, gdzie przez wiele miesięcy była czczona licznymi uroczystymi mszami i procesjami. Ostatecznie otrzymał on stałe miejsce w katedrze św. Szczepana. Czczenie cudownego obrazu w Cesarstwie wzrosło jeszcze bardziej, gdy zaledwie kilka miesięcy później, 11 września 1697 roku, książę Eugeniusz Sabaudzki odniósł zwycięstwo nad Osmanami w bitwie pod Zentą (wówczas na Węgrzech, dziś w Serbii). Ówczesna rodzina cesarska i kaznodzieje przypisywali triumf wstawiennictwu Matki Boskiej z Pötsch, jak po niemiecku nazywane jest węgierskie miasto.

Mieszkańcy wsi są początkowo rozczarowani, że "ich" cudowna ikona została im odebrana. Po nie mniej niż dziesięciu latach Pócs otrzymał kopię cudownego obrazu. O ile jednak oryginał z Wiednia nie uronił od tego czasu łzy, o tyle 1 sierpnia 1715 roku w Pocs nastąpił kolejny cud łez, tym razem w oczach kopii. Wspomniany biskup kazał ponownie zbadać to wydarzenie i po bardzo krótkim czasie zatwierdził czczenie drugiej cudownej ikony w Pocs, którą tym razem pozwolono pozostawić we wsi.

Wieś wkrótce przyjęła imię Matki Bożej i od tego czasu nazywa się Máriapócs. W połowie XVIII wieku wybudowano barokowy kościół sanktuaryjny, aby pomieścić duże rzesze pielgrzymów, a dla opieki duszpasterskiej wzniesiono klasztor greckokatolickiego zakonu bazylianów. Cudowne zachowanie ikony sięga nawet czasów współczesnych: od 3 grudnia 1905 r. obraz po raz drugi zaczął płakać; cud trwał do końca miesiąca i po badaniach ponownie został potwierdzony jako autentyczny.

W 1991 roku papież św. Jan Paweł II odwiedził Máriapócs i odprawił tam liturgię według tradycji Kościoła Wschodniego. Dziś do tego miejsca łaski w północno-wschodnich Węgrzech przybywa co roku kilkaset tysięcy wiernych, co czyni je jednym z najważniejszych miejsc kultu w regionie.

Choć oryginalna ikona katedry św. Szczepana nie płacze od 1696 roku, to jej późniejsza historia jest nie mniej znacząca. W ostatnich dniach II wojny światowej, gdy zapaliła się 400-letnia więźba dachowa katedry św. Szczepana i zawaliło się sklepienie kościoła, ikona pozostała nietknięta. W 1948 roku umieszczono ją na własnym ołtarzu po prawej stronie nawy pod wspaniałym "baldachimem Öchsel" z początku XVI wieku.

Cudowny obraz zyskał później międzynarodową sławę dzięki wizycie świętego: 4 grudnia 1955 roku przed "Matką Bożą z Pötsch" modlił się św. Josemaría Escrivá, założyciel Opus Dei. Ten obraz Matki Bożej, pochodzący z miejscowości, która znajdowała się wówczas za "żelazną kurtyną", poruszył go w szczególny sposób. Była to dla niego brama do szerzenia wiary na tych terenach pod rządami komunistów. "Sancta Maria, Stella Orientis, filios tuos adiuva!" (Święta Maryjo, Gwiazdo Wschodu, pomóż swoim dzieciom!), błagał ją. Modlitwa ta w kolejnych dekadach rozprzestrzeniła się na cały świat. Prośba św. Josemarii została wysłuchana w latach 1989-1980, w Europie Wschodniej upadł komunizm. 9 stycznia 2002 roku, w setną rocznicę urodzin Escrivá, kardynał Christoph Schönborn, arcybiskup Wiednia, poświęcił tablicę pamiątkową obok ołtarza. Dziś Matka Boża z Máriapócs jednoczy chrześcijan ze Wschodu i Zachodu, z Europy Środkowej i z całego świata.

Ungarn w końcu XVII wieku. Kraj ten był w dużej mierze okupowany przez Turków, a niektóre jego części zostały zniszczone podczas trwającej od 150 lat wojny. Nad krajem panują już austriaccy Habsburgowie, ale wielu z Adel i Volk jest niezadowolonych z tego, że król Węgier nie rezyduje już w Królewskiej Budzie (część obecnego Budapesztu), tylko w Wiedniu.

W małej greckokatolickiej cerkwi we wsi Pocs - dziś na północnym wschodzie kraju - stoi obecnie prosty Marienikone, zbudowany przez Brudera pewnego rolnika. Należy on do typu "Hodegetrii" (Wegweiserin) i przedstawia Marię, jak palcem dotyka Jezusa Chrystusa na swoim ramieniu. Eines Tages, am 4. November 1696, merkt während der Heiligen Liturgie ein anwesender Bauer, dass aus den Augen der Ikone Tränen fließen. Zjawisko, które do 8 grudnia upłynie pod znakiem wydarzeń religijnych i światopoglądowych. Ungarn ist konfessionell stark zersplittert, doch dies dieser Umstand erweist sich im Fall der Prüfung des Wunders als Glücksfall: Nicht nur Katholiken, sondern auch auchas zahlreiche lutherische und calvinistische Christen bezeugen die Authentizität des Ereignisses.

Auch Kaiser Leopold I. und vor allem seine Gattin Eleonore Magdalena werden aufmerksam auf das Ereignis. Decyzja jest jasna: wspaniały obraz musi zostać wykorzystany w centrum Królestwa, w Residenzstadt Wien! 1 marca 1697 roku zmontowano Ikone in Pocs i wysłano do Wiednia, gdzie miała być montowana przy okazji licznych festiwali i imprez. Twój ostatni przystanek to Ikone w Stephansdom, katedrze miasta. Nadejście Gnadenbildes w Rzeszy zostało dodatkowo wzmocnione, gdy 11 września 1697 roku książę Eugen z Savoy w Schlacht Zenta (wówczas Ungarn, obecnie Serbien) dokonał oblężenia nad Osmanen. Triumf będzie świętowany przez Kaiserhaus i poprzedników z przeklętych czasów Muttergottes z Pötsch - jak będzie nazywać się to wyjątkowe miejsce w języku niemieckim -.

Właściciele gospodarstwa są przede wszystkim przejęci tym, że otrzymali "swoje" wspaniałe Ikone. Erst nach zehn Jahren erhält Pócs eine Kopie des Gnadenbildes. Ale oto: podczas gdy oryginał w Wiedniu nie był już w użyciu, kolejne trzy lata rozpoczęły się w Pócs już 1 sierpnia 1715 roku, i to tym razem od dni kopii. Prawy bischof jako pierwszy zajął się ideą nowego roku, a po krótkim czasie zrobił już użytek z drugiego, słynnego na cały świat Ikone z Pócs, który pozostał w tym miejscu na długo. Miasto wkrótce straciło nazwę Gottesmutter i znane jest jako Máriapócs. W połowie XVIII wieku, aby wypełnić dużą liczbę pielgrzymów, zbudowano barokowy kościół ścienny, a na miejscu wzniesiono kościół zakonu greckokatolickich bazylianów.Wspaniałe dziedzictwo Ikone sięga czasów nowożytnych: od 3. Grudzień 1905 roku, obraz rozpoczął nową erę - tajemnica świata był wciąż żywy do końca roku i został po raz pierwszy opublikowany jako autentyczny dowód.W 1991 roku nastąpiła wizyta znakomitego papieża Johannesa Pawła II. Máriapócs i feierte dort die Liturgie nach ostkirchlicher Tradition. Heute kommen jährlich mehrere Hunderttausend Gläubige in den nordostungarischen Gnadenort, der dadurch zu den bedeutendsten in der Region zählt.

Jeśli oryginalna ikona w Stephansdom nie istnieje już od 1696 roku, jej dalsza historia jest nie mniej ważna. In den letzten Tagen des Zweiten Weltkriegs, als der 400 Jahre alte hölzerne Dachstuhl des Stephansdoms Feuer fing und das Gewölbe der Kirche einstürzte, blieb sie unversehrt. W 1948 roku umieszczono go wówczas na ołtarzu po prawej stronie Langhausów, pod oryginalnym "Öchsel-Baldachin" z XVI wieku.

Internationale Berühmtheit erhielt das Gnadenbild dann durch den Besuch eines Heiligen: Am 4. W grudniu 1955 roku syn Josemaríi Escrivá, założyciela Opus Dei, odwiedził "Madonnę z Pötsch". Ważną pamiątką po nim jest portret księdza z kościoła, który to obraz widzi w tle Eisernen Vorhang. Es ist für ihn das Tor zur Ausbreitung des Glaubens in jene Gebiete, die unter kommunistischer Herrschaft stehen. "Sancta Maria, Stella Orientis, filios tuos adiuva!" (Heilige Maria, Stern des Ostens, hilf deinen Kindern!), fleht er zu ihr. Dieses Stoßgebet verbreitet sich in den darauffolgenden Jahrzehnten in der ganzen Welt. W latach 1989/90 nastąpiła śmierć dawnego Josemaríi i rozprzestrzenianie się komunizmu w Europie Wschodniej. 9 stycznia 1902 r., w setną rocznicę śmierci Escrivása, wiedeński kardynał Erzbischof Christoph Schönborn złożył obok ołtarza darowiznę. Dziś Muttergottes z Máriapócs chrystianizują się ze Wschodu i Zachodu, z Europy Środkowej i całego świata.