"W wojsku ksiądz daje powód do życia, które jest się gotowym oddać".
Obecnie przydzielony do dowództwa operacji specjalnych w Alicante, major José Ramón Rapallo odkrył swoje kapłańskie powołanie pośród codziennej "walki".
Czy życie człowieka na ziemi nie jest milicją? (Job, 7, 1). Zdanie z księgi Hioba zapewne nie brzmi nowocześnie. Tym bardziej dla kogoś, kto poświęcił swoje życie służbie innym poprzez Siły Zbrojne, i właśnie w środku tego świata, w którym Komandor José Ramón Rapallo zobaczył, że Bóg powołuje go do swojej służby w posłudze kapłańskiej i opowiedział o tym Omnesowi w obszernym wywiadzie.
Chociaż ordynariat wojskowy jest dobrze znany, to jednak Twoja historia ma tę osobliwość, że dostrzegłeś swoje powołanie w wykonywaniu zawodu wojskowego, w którym kontynuujesz swoją pracę. Jak odkryłeś swoje powołanie do kapłaństwa?
-Do wojska wstąpiłem jako ochotnik, gdy miałem 17 lat. Służę już 35 lat. Przez pewien czas byłem też attaché Opus Dei - powołanie do służby pośród codziennych zajęć, w pracy zawodowej. W moim przypadku mój zawód to praca zawodowa, taka jak w wojsku, gdzie uczysz się rezygnacji z wielu rzeczy i oddawania życia za innych, jeśli to konieczne.
Przez wiele lat byłem też wolontariuszem w nocy w domu Matki Teresy i pomagałem chorym na AIDS, gdy choroba zabijała ich w sposób piorunujący. Nie raz ci chorzy mówili nam, że pójść na śmierć do domu Sióstr Miłosierdzia to nauczyć się miłości przez duże "L". Być może to właśnie w tym miejscu, w bezsennych nocach w ich małej kaplicy, zobaczyłem, że Pan żąda ode mnie najwięcej.
Być może właśnie w tym miejscu, w bezsennych nocach w małej kaplicy, którą mają, zobaczyłem, że Pan żąda ode mnie najwięcej.
José Ramón Rapallo
Jaka była reakcja otoczenia: rodziny, przyjaciół, a także we własnej jednostce wojskowej?
-Doświadczyłem reakcji otaczających mnie osób tak naturalnie, jak woda tryska z fontanny. Wiedzieli o moich przekonaniach religijnych i właściwie w wielu przypadkach nie byli zaskoczeni.
Na kursie operacji specjalnych każdy ma swój nom de guerre, w moim przypadku zdecydowali się na Templariusza. W tej chwili nadal nazywają mnie Templariuszem i mam nadzieję, że nie będę musiał słyszeć "dowódca kompanii woła wronę".
Przez lata miałem pragnienie studiowania teologii i robiłem to w sposób nieregulaminowy. Siedem lat temu, kiedy poważniej myślałem o powołaniu do kapłaństwa, podczas mojego stacjonowania w Alicante, José Antonio Barriel, obecny dowódca Dowództwa Operacji Specjalnych, wyjaśnił mi istnienie seminarium wojskowego i możliwość kontynuowania studiów.
Zostałem wysłany do Madrytu. Moją decyzją było opuszczenie wojska, ale ówczesny rektor seminarium wojskowego i niedawno zmarły arcybiskup Juan del Río, wyjaśnił mi możliwość połączenia opieki duszpasterskiej z moim zadaniem, gdy ukończę szkolenie kapłańskie, i że w żadnym wypadku nie porzucę mojego statusu wojskowego. Tak też zrobiłem i po pięciu latach seminarium i pracy, 25 lipca ubiegłego roku, w święto św. Jakuba Apostoła, otrzymałem święcenia kapłańskie.
W Twoim przypadku, mając życie całkowicie "zrobione", jak przeżyłeś etap formacji do kapłaństwa i święcenia?
-Człowiek proponuje, a Bóg rozporządza. Można snuć wiele planów i myśleć, że "wszystko się w życiu zrobiło", ale rzeczywistość przewyższa fikcję. Pamiętam Camino de Santiago, kiedy byliśmy dużą grupą i mnisi z klasztoru cystersów Santa María de Sobrado zaoferowali nam jedną ze swoich cel, w której mogliśmy spać. Jeden z nas zauważył, jak są małe i że nie mają szafy i zapytał mnicha, który odpowiedział "nie potrzebujemy szafy, bo jesteśmy przejazdem".
Chrześcijanie są zawsze w ruchu. Tym, co powinno nas wyróżniać, jest to, że wiemy, skąd pochodzimy i dokąd zmierzamy. Siostry Matki Teresy, gdy zmieniają społeczności, mogą mieć jako rzeczy osobiste tylko to, co zmieści się w pudełku po butach. Wojsko trochę więcej, to co mieści się w samochodzie, zwykle rodzinnym, bo gromadzi się sprzęt, który potem trzeba wykorzystać.
Czas formacji seminaryjnej przeżywałem jako czas wewnętrznego wzrostu, rozeznawania, tak jak kurczą się doki w oczekiwaniu na działanie Boga. "Wiem, komu zaufałem". Nikt nie ma powołania do bycia seminarzystą, a święcenia nigdy chyba nie przychodzą, to kwestia zaufania. Procesja jest niesiona do środka i człowiek myśli: jeśli Bóg jest ze mną, to kto jest przeciwko mnie? Bóg wie najlepiej.
Jak ksiądz rozumie swoje życie, jako chrześcijanin, a teraz jako ksiądz, w wojsku?
-Przyjmowanie wymagań życia wojskowego, takich jak należne posłuszeństwo, przebywanie przez sześć i więcej miesięcy z dala od swojej rodziny misyjnej, często w sytuacjach ryzyka i zmęczenia, ciągłe zmiany przydziału... możemy powiedzieć, że to coś więcej niż zawód.
Milicja wykuwa charakter, jest "religią uczciwych ludzi", jak powiedziałby Calderón de la Barca. Jest to sposób pojmowania życia oparty na wartościach, które nie do końca są dziś w modzie, takich jak duch koleżeństwa, lojalności, poświęcenia, a zwłaszcza transcendentalna wartość oddania życia za innych. Do tego potrzebna jest wiedza, co oznacza śmierć: wojskowy podsumowuje ją w śmierć to nie koniec drogi, którą tak często modlimy się i śpiewamy w akcie ku czci poległych w jednostkach wojskowych.
Bycie duchowym przywódcą jest tym, co oznacza bycie kapelanem w jednostce wojskowej. Umiejętność uzasadniania tego, co robimy i dlaczego to robimy.
José Ramón Rapallo
Armia natomiast to szkoła przywódców, gdzie maksymą jest służba Hiszpanii. Współcześnie mówimy o wielu rodzajach przywództwa: przywództwo etyczne, przywództwo toksyczne, przywództwo w wartościach... Ale kiedy mówimy o oddaniu życia, wchodzimy w inny wymiar. Tu wchodzi w grę przywództwo duchowe, którego nie dają ani gwiazdki, ani paski.
Bycie duchowym przywódcą jest tym, co oznacza bycie kapelanem w jednostce wojskowej. To umiejętność uzasadnienia tego, co robimy i dlaczego to robimy. Jest to mówienie o transcendentalnej wartości życia, z której jest się gotowym zrezygnować i którą tak trudno zaakceptować, ale która w wojsku jest absolutnie konieczna. Nie zapominając, że kapelan jest po to, by służyć tym, którzy służą.
Dziś kontynuuje Ksiądz pracę w wojsku jako kapłan. Jak wygląda Pana codzienność? Jak koledzy przyjmują obecność księdza w szeregach?
-W ubiegłym roku, po święceniach, zostałem przydzielony jako wikariusz parafialny do parafii w Alcalá de Henares i współpracownik w więzieniu wojskowym w Alcalá-Meco i innych jednostkach. W tych zadaniach sprawowałem posługę kapłańską do końca września 2020 roku. W październiku tego roku otrzymałem zlecenie na wyjazd do Iraku, gdzie pozostałem praktycznie do maja 2021 roku. Obecnie zostałem przydzielony do Alicante; jest tam obecnie kapelan, za kilka dni dołączę i nie zabraknie chęci do pracy.
Moje doświadczenie jako księdza wojskowego wysłanego na misję rozwijało się przez ostatnie siedem miesięcy. Zadanie, które uważam za podstawowy powód istnienia służby pomocy religijnej, dziś w wojsku, nie biorąc pod uwagę Guardia Civil czy Policji.
W oddziale w Bagdadzie, gdzie stacjonowałem, nie było katolickiego patera. Co dwa, trzy miesiące na kilka dni przyjeżdżał amerykański pater, który był w Erbilu. Kaplica była wielowyznaniowa, choć jej część była zarezerwowana dla kultu katolickiego, gdzie promowano budowę tabernakulum, z okazji rozpoczęcia Adoracji Najświętszego Sakramentu, którą mieliśmy w każdy czwartek i w której uczestniczyła cała baza, a szczególnie wspólnota filipińskich robotników.
Szczególnym momentem była wizyta papieża, która była powodem do szczególnej modlitwy za kraj. Mieliśmy szczęście, że biskup pomocniczy z Bagdadu odprawił Mszę św. o św. Tomaszu w języku aramejskim. Obchodziliśmy też kilka patronów: Niepokalane Poczęcie, św. Barbarę, Boże Narodzenie. W Wielkim Tygodniu Hiszpanie budowali krzyż, przy którym odbywała się droga krzyżowa. Zorganizowano chór i katechezę konfirmacyjną, na której zostało potwierdzonych 11 Hiszpanów.
Msza Święta była ogólnie w języku hiszpańskim i angielskim. Ale także po francusku lub włosku, w zależności od liczby uczestników z poszczególnych krajów. Od października, oprócz duchowego towarzyszenia wszystkim przybyłym do kaplicy, bycia do dyspozycji przy spowiedzi i w konkretnych intencjach mszalnych, odprawiłem kilka Mszy św. za zmarłych podczas misji członków rodzin różnych narodowości.
Niejednokrotnie zagraniczny personel wojskowy tutaj w Bagdadzie mówił mi, jakie mają szczęście, że mają księdza. Pamiętam pewnego Kanadyjczyka, który opowiadał mi, że w jego mieście nie było żadnego katolickiego księdza i tylko sporadycznie mógł przyjmować sakramenty. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, jakie mamy szczęście w Hiszpanii.
Brał Pan udział w różnych misjach międzynarodowych. Jako chrześcijanin i żołnierz, jak przeżywasz wiarę, nadzieję i miłość .... w tych miejscach, gdzie ryzyko, przynajmniej fizyczne, jest większe?
-Papież mówi o "Kościele w drodze", o byciu na stałej misji. Jaki jest lepszy przykład misjonarza niż wojsko, które jest stale przygotowane do wyjścia wszędzie tam, gdzie jest potrzebne. Ksiądz wojskowy, páter, jak się go czule nazywa, oprócz tego, że jest duchowym przywódcą, ma za zadanie umieć towarzyszyć, umieć słuchać i umieć rozumieć. Sama obecność księdza w tak odległych miejscach jest już bardzo ważna; zdecydowana większość jest za nią wdzięczna i postrzega ją jako coś niezbędnego. W zasadzie wszystkie armie wysyłane na misje z odpowiednio dużym kontyngentem posiadają służbę pomocy religijnej.
Widziałam, jak ludzie zupełnie inaczej przeżywają śmierć członka rodziny, gdy jest on daleko i nie może towarzyszyć im swoją obecnością. Pomoc duchowa, w takich przypadkach, robi wiele dobrego, towarzyszy, pociesza i wysłuchuje.
Ksiądz wojskowy, páter, jak się go czule nazywa, oprócz tego, że jest duchowym przywódcą, ma za zadanie umieć towarzyszyć, umieć słuchać i umieć rozumieć.
José Ramón Rapallo
My, księża na misji, mamy to szczęście, że jesteśmy dostępni 24 godziny na dobę i znamy problemy i troski tamtejszych ludzi. Kiedy się z nimi rozmawia, z reguły widać zainteresowanie poznaniem i pogłębieniem ich życia duchowego.
Uczysz się cenić to, co masz, gdy tego brakuje. My wszyscy, którzy jesteśmy na misji, tęsknimy za rodziną, ale zdajemy sobie sprawę, że więzi powstałe, ze względu na warunki życia, odległość... nie są zapomniane.
Liturgia jest miejscem, w którym Bóg uobecnia się w sposób szczególny. Wielu oddanym duszom udaje się wnieść miłość do ukrytych, by otoczyć uczuciem przyjście Chrystusa na ziemię.
Zadbajmy tylko o to, co widać, bo reszty nikt nie doceni. W społeczeństwie, które tak często żyje w obliczu galerii, oddanie się w ukryciu, by oddać Mu chwałę, wydaje się wyczynem. Dowodem na to jest fakt, że tłumy wiernych, które przychodzą na niedzielną Mszę Świętą, doceniają przede wszystkim piękne kwiaty, śpiewający w harmonii chór, dobre kazanie czy wyraźną dykcję lektorów. Ale tylko kapłan i może akolici zauważają czystość szat, które noszą, biel puryfikaterzy i korporałów, czystość obrusów. To nie jest mania, to jest uczucie. To nie jest obsesja, to jest miłość. Papież Franciszek ujął to w ten sposób: "piękno liturgii to nie czysta ozdoba i smak w łachmanach, ale obecność chwały naszego Boga jaśniejącej w jego żywym i pocieszonym ludzie".. Dzieje się coś wielkiego i trzeba to przyjąć z wielkością duszy. Wielkość, która ma związek z dbaniem o rzeczy, które bardzo mało osób, a czasem nikt nie doceni.
Marifé, Inés i Pilar to trzy z wielu pań w tak wielu parafiach, które z ogromną hojnością poświęcają swój czas i energię, aby nadać liturgii godność, na którą zasługuje. "Niewiele osób chwali naszą pracę i to jest wspaniałe, bo uświadamia nam, że nasz wysiłek jest tylko na chwałę Bożą".Marifé, która poświęca się również codziennemu podlewaniu wszystkich roślin w parafii, aby były dobrze zachowane, mówi. "Zwykle po Mszy św. chwali się piękne pieśni, które zostały zagrane, albo piękną homilię księdza, ale nigdy nie mówi się, że obrusy były bez skazy".mówi Inés, która wraz z Pilar zajmuje się praniem i prasowaniem ornatów, alb, obrusów i innych szat liturgicznych. "Naszą nadzieją jest to, że Pan Bóg zobaczy, że w tej parafii bardzo Go kochamy".mówią wszyscy trzej.
Raz w tygodniu Marifé poświęca się starannemu i dokładnemu czyszczeniu świętych naczyń: pateny, kielichy, kielichy, miednice, miednica, monstrancja. "Dzięki temu czuję się jak intymny przyjaciel Chrystusa, bo dotykam przedmiotów, w których On będzie się uobecniał i to często prowadzi mnie do modlitwy".. Uczucie, którego doświadcza nie tylko w swojej cichej pracy, ale przede wszystkim podczas odprawiania Mszy św: "Cenne jest odczuwanie podczas momentu Konsekracji np. czegoś, czego nikt w kościele nie potrafi docenić w ten sam sposób: Jezus powraca na ziemię w ofierze ołtarza i tam, bardzo blisko, jest nasza kochająca i ukryta praca, aby przyjąć Go tak, jak na to zasługuje, i postawić w stan spoczynku".mówi emocjonalnie. Czasami niektórzy parafianie okazują im współczucie z powodu tego, jak ciężko pracują: "Czasami nie są tacy twardzi" - mówi.staramy się dać im do zrozumienia, że to nie jest to samo, co sprzątanie naszego domu czy robienie prania, ale zadanie, które wydaje nam się nieskończenie ważniejsze, boskie".wyjaśnia Pilar.
Ten nawyk dbania o drobiazgi z miłości do Boga kształcił ich: "...drobiazgi.Mamy już specjalny szósty zmysł, bo kiedy idziemy na Mszę św. w innych miejscach na pierwszą komunię czy pogrzeb, to zdajemy sobie sprawę, kiedy sprawy są załatwione, a kiedy nie, i to nam ujawnia, czy w konkrecie jest miłość do Boga, czy ta miłość jest trochę zaniedbana".Inés zaznacza.
Te trzy kobiety oddane Bogu i Kościołowi dostrzegły również, jak spędzanie tak wielu chwil razem w parafii sprawiło, że wzrasta ich przyjaźń. "W soboty po pracy i w inne dni powszednie chodzimy do baru przy parafii na drinka: z każdym dniem coraz więcej osób dołącza do planu i to sprawia, że bliżej zaprzyjaźniamy się z innymi parafianami".mówi Pilar. Swoją codzienność podsumowuje radością posługiwania w miejscach ukrytych i tym samym bycia bardzo blisko Boga.
"Niech nikt nie pozostanie sam, niech wszyscy otrzymają namaszczenie do opieki".
Papież Franciszek modlił się dziś na Anioł Pański z okna polikliniki Gemelli, gdzie od kilku dni przebywa w szpitalu po operacji jelita grubego, którą przeszedł w miniony poniedziałek.
Podczas modlitwy towarzyszyło mu kilkoro chorych dzieci, pacjentów tego samego szpitala, które w tych dniach były jedną z głównych trosk Ojca Świętego.
Pierwsze słowa papieża były słowami wdzięczności za "bliskość i wsparcie dla waszych modlitw"podczas tych dni hospitalizacji. Jego przeżycia w szpitalu naznaczyły słowa Ojca Świętego podczas pierwszego spotkania po operacji jelita grubego, którą przeszedł w miniony poniedziałek. Nawiązując do posłania przez Jezusa uczniów, by uzdrawiali i "namaszczali olejem", Papież podkreślił, że tym "'olejem' jest z pewnością sakrament namaszczenia chorych, który daje pocieszenie duchowi i ciału". Ale ten "olej" to także słuchanie, bliskość, uwaga, czułość tego, kto opiekuje się chorym: jest jak pieszczota, która sprawia, że czujemy się lepiej, która łagodzi ból i dodaje otuchy. Wszyscy prędzej czy później potrzebujemy tego "namaszczenia" i wszyscy możemy je komuś dać - wizytą, telefonem, ręką wyciągniętą do kogoś, kto potrzebuje pomocy.
Papież podkreślił też, że "w tych dniach hospitalizacji doświadczyłem, jak ważna jest dobra służba zdrowia, dostępna dla wszystkich". W tym duchu Franciszek podkreślił, że "nie można stracić tego cennego dobra, trzeba je utrzymać! I w to musimy się wszyscy zaangażować, ponieważ służy to wszystkim i wymaga wkładu wszystkich. Nawet w Kościele zdarza się czasem, że placówka zdrowia, z powodu złego zarządzania, nie radzi sobie finansowo i pierwsze, co nam przychodzi do głowy, to sprzedać ją. Ale powołaniem, w Kościele, nie jest posiadanie pieniędzy, ale służba, a służba jest zawsze za darmo.
Franciszek poprosił też o szczególną modlitwę za lekarzy i cały personel służby zdrowia i szpitali, a także za chorych, zwłaszcza "dzieci" i wskazując na towarzyszące mu na balkonie osoby podkreślił, że kwestia cierpienia dzieci jest "kwestią, która dotyka serca". Na koniec poprosił o modlitwę także za "tych, którzy znajdują się w najtrudniejszych warunkach: aby nikt nie był pozostawiony sam sobie, aby wszyscy otrzymali namaszczenie bliskości i opieki".
Stop przemocy na Haiti!
Na zakończenie modlitwy Franciszek miał też słowa prośby o "zakończenie spirali przemocy na Haiti" i wezwał Haitańczyków do "wznowienia drogi pokoju i harmonii", a także poprosił wszystkich obecnych o modlitwę w tej intencji.
Ojciec Święty przypomniał też o potrzebie troski o oceany "Nigdy więcej plastiku w oceanach!" prosił, zgodnie z założeniami Lautato Si'. Na koniec, oprócz pozdrowienia dla zgromadzonych w Częstochowie pielgrzymów Radia Maryja, chciał również przypomnieć święto św. Benedykta z Nursji, patrona Europy, dla którego prosił, aby stary kontynent był zjednoczony w swoich wartościach założycielskich.
Franciszek pożegnał się, przypominając setkom osób zgromadzonych pod oknem polikliniki, a także tym, którzy śledzili go za pośrednictwem mediów, by "nie zapomnieli modlić się za mnie".
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
"Odmowa instytucjonalnej klauzuli sumienia jest sprzeczna z konstytucją".
Federico de Montalvo, profesor prawa w Comillas Icade i przewodniczący hiszpańskiego Komitetu Bioetyki, uważa, że odmawianie sprzeciwu sumienia wobec ustawy o eutanazji wykonywanego przez instytucje i wspólnoty "jest niekonstytucyjne". De Montalvo dokonał analizy wspomnianej ustawy z Omnes.
Rafał Górnik-11 lipca 2021 r.-Czas czytania: 14minuty
Ustawa regulująca eutanazję, zatwierdzona przez obecną większość parlamentarną trzy miesiące temu, weszła w życie 25 czerwca. A w tym tygodniu Ministerstwo Zdrowia i wspólnoty autonomiczne zatwierdziły w Międzyterytorialnej Radzie ds. Podręcznik najlepszych praktyk eutanazji. Nazywa się tak, ponieważ jest tak nazwany w szóstym dodatkowym przepisie tekstu prawnego.
Rozpoczęto prace nad ustawą dającą Hiszpanii wolną rękę w zakresie prawa do śmierci i świadczenia pomocy w umieraniu. I Omnes przemówił do Federico de Montalvo Jaaskelainen, Profesor prawa w Comillas Icade i przewodniczący hiszpańskiego Komitetu Bioetyki, organu doradczego rządowych ministerstw zdrowia i nauki. Należy zaznaczyć, że wywiad z profesorem Federico de Montalvo odbył się 6 lipca, czyli dzień przed posiedzeniem Rady Międzyterytorialnej.
W wywiadzie profesor z Comillas Icade, który jest również członkiem Międzynarodowego Komitetu Bioetyki UNESCO, dokonuje przeglądu licznych pytań. Wskazuje na przykład, że nie ma prawa do śmierci opartego na godności, ale jest prawo do nie cierpienia. Że spójna byłaby ustawa o zakończeniu życia, gwarantująca to prawo do niecierpienia, które wynika z art. 15 konstytucji, ale wybrano najbardziej skrajną alternatywę zakończenia życia. Że medycyna nie odpowiada na kryteria, których w danym momencie chce społeczeństwo, jak to miało miejsce w reżimach narodowo-socjalistycznych i komunistycznych, ale że musi łączyć interesy społeczeństwa i wartości, których antropologicznie i historycznie broni.
Albo że nigdy nie powie, że ci, którzy przygotowali i zatwierdzili tę ustawę, zrobili to z zamiarem zabicia kogokolwiek, ale że uważają, iż rozwiązaniem problemu końca życia jest eutanazja, podczas gdy profesor uważa, że jest to poprzez alternatywy: opiekę paliatywną lub jakąkolwiek formę sedacji. Broni też instytucjonalnego sprzeciwu sumienia i argumentuje za nim. Oto półgodzinna rozmowa z Federico de Montalvo.
Hiszpańska Komisja Bioetyczna, której pan przewodniczy, sformułowała raport na temat parlamentarnego przetwarzania regulacji dotyczących eutanazji. Czy mógłby pan wyjaśnić genezę tego raportu?
̶ Sporządziliśmy to sprawozdanie z dwóch powodów. Ustawa w Hiszpanii została uchwalona jako propozycja. Oznacza to, że konstytucyjne, ale dość nietypowe jest to, że to partia popierająca rząd, czyli większość w parlamencie, przedstawia tekst prawny, a nie rząd. Dziewięćdziesiąt kilka procent ustaw, które są uchwalane w Hiszpanii, to projekty ustaw, bo ostatecznie to rząd ma inicjatywę ustawodawczą. Sporadycznie opozycja przedstawia inicjatywę, która przekonuje rząd lub większość parlamentarną i zostaje ona uchwalona, ale jest to bardzo wyjątkowe.
A więc w Hiszpanii eutanazja miała być rozpatrywana w formie ustawy, co oznaczało, że mogła być zatwierdzona bez udziału jakiegokolwiek organu konsultacyjnego, takiego jak Generalna Rada Sądownictwa, Rada Prokuratury, Rada Państwa... I nawet nie my, kiedy w całej Europie, kiedy rozpatrywano ustawę, a przynajmniej rozpatrywano debatę na temat eutanazji, jest raport Narodowego Komitetu Bioetycznego. W Portugalii jest sprawozdanie, we Włoszech jest sprawozdanie, w Wielkiej Brytanii jest sprawozdanie, we Francji jest sprawozdanie, w Szwecji jest sprawozdanie, w Austrii jest sprawozdanie, w Niemczech jest sprawozdanie?
W całej Europie, ilekroć rozważa się wprowadzenie ustawy lub przynajmniej podnosi się debatę na temat eutanazji, pojawia się raport Narodowego Komitetu Bioetycznego.
Federico de Montalvo
Byłoby niezwykłe, gdyby była to pierwsza ustawa uchwalona bez wysłuchania opinii organu publicznego, takiego jak hiszpański Komitet Bioetyki, który właśnie po to istnieje.
A potem zrobiliśmy to również dlatego, że uważaliśmy, że fakt, iż nie ma obowiązku zwracania się o sprawozdania, nie przeszkadza w tym, by to robić. Innymi słowy, w Parlamencie Komisja, która miała zająć się tą ustawą, mogła poprosić o nasze sprawozdanie. Pomysł był taki, no cóż, jeśli mają zamiar zadzwonić do kogokolwiek z nas, jak to było w moim przypadku (w rzeczywistości byłem na liście jako jeden z wymienionych, choć nie została przyjęta), to lepiej iść z raportem. Nie ja idę ze swoją opinią, ale jest to opinia komisji, która znajduje się w tym sprawozdaniu. Dlatego też sporządziliśmy raport. Bo nietypowe było to, że Komitet nie wydał opinii.
Czy może Pan streścić dwie lub trzy myśli z raportu hiszpańskiego Komitetu Bioetycznego na temat wspomnianej regulacji eutanazji?
-najważniejsze idee podsumowałbym następująco. Po pierwsze. Koncepcyjnie nie ma prawa do śmierci. Jest to sprzeczność sama w sobie. A tak naprawdę fundament, na którym opiera się prawo jest sprzeczny, dlaczego? Bo opiera się na godności, a potem ogranicza się ją do pewnych osób - tak jakby godni byli tylko przewlekle chorzy i nieuleczalnie chorzy. Jeśli opieram prawo do śmierci na godności, to muszę je uznać w odniesieniu do wszystkich jednostek, bo wszyscy jesteśmy godni. Dlatego też była to sprzeczność sama w sobie. Dlatego powiedzieliśmy, że nie ma prawa do śmierci opartego na godności. Bo to by oznaczało, że każdy obywatel może poprosić państwo o zakończenie swojego życia. Państwo traci swoją zasadniczą funkcję gwarantowania życia i staje się wykonawcą.
Po drugie, twierdziliśmy, że doszło również do pomyłki. Ponieważ opierała się na domniemanej wolności, gdy w rzeczywistości osoba prosząca o eutanazję nie prosiła o śmierć. Przyjmował on śmierć jako jedyny sposób zakończenia swojego cierpienia. To, czego ta osoba naprawdę chciała, to prawo do tego, by nie cierpieć. A do rozwiązania prawa do nie cierpienia w Hiszpanii brakowało jeszcze pełnego rozwoju alternatywnych rozwiązań.
Innymi słowy, jeśli problemem nie jest prawo do śmierci, jak mówi ustawa, ale prawo do tego, by nie cierpieć, to dlaczego zamierzam wprowadzić bardzo wyjątkową, bardzo szczególną alternatywę, skoro nie ma alternatyw, które zapobiegają cierpieniu, co jest tutaj zasadniczą kwestią. W sprawozdaniu zaproponowaliśmy, aby zamiast rozwiązania prawnego, które proponuje ustawa, zbadać rozwiązania medyczne.
I nie są to rozwiązania medyczne w sensie terminowości, ale także w sensie chroniczności. Sytuacja przewlekłych, nieterminowych chorób, w których istnieje możliwość zastosowania sedacji paliatywnej. Kiedy człowiek cierpi, to co musimy zrobić, to starać się unikać cierpienia, pomału, łagodzić je, a jeśli mimo tego, co zrobiliśmy, ten człowiek nadal cierpi, to jest możliwość, i faktycznie św. Jan Boży zawarł to w ciekawym artykule, możliwość uspokojenia. Bo nie mogę pozwolić, by ktoś dalej cierpiał i nic nie robić. Mówimy, że przeszliśmy do skrajnej alternatywy bez jej zbadania, na podstawie prawa, którego nie można skonstruować, jest to sprzeczność sama w sobie.
Ale zaproponowali też pewne sugestie prawne, w postaci wyjątku prawnego.
-Po czym zasugerowaliśmy, że w przypadku braku tego, jeśli chcemy zbadać rozwiązanie prawne, które naszym zdaniem powinno być najpierw rozwiązaniem medycznym, istnieją inne alternatywy, takie jak ta w Wielkiej Brytanii, polegająca na kontynuowaniu tego, co zawierał nasz kodeks karny przed tą ustawą. Nasz kodeks karny tworzy bardzo uprzywilejowany typ, z bardzo obniżoną karą, w zabójstwie współczującym. Kodeks karny jest wyjątkowo współczujący wobec tych, którzy kończą życie drugiego człowieka z miłości lub z powodu jego cierpienia.
Zaproponowaliśmy, że jeśli chcą, to powinni zbadać doświadczenie, które zapoczątkowała Wielka Brytania. Że prawo do śmierci nie powinno być ustanowione jako prawo ogólne, ale raczej jako wyjątek prawny typu karnego lub uprzywilejowanego.
W sprawozdaniu stwierdziliśmy również, że niepokoi nas fakt, iż środek ten powinien zostać wprowadzony w obecnym kontekście, kiedy to, co się wydarzyło, miało miejsce: wiele starszych osób zmarło w wyniku pandemii. Jest to społeczeństwo, które stanie w bardzo trudnej sytuacji, które również zmierza w kierunku starzenia się. I w tym kontekście nie uważaliśmy, że ta ustawa jest właściwa. Że ta ustawa nie rozwiązywała problemu, ale mogła go pogłębić. Nasz kontekst jest bardzo specyficzny, a prawo to przeoczyło.
Jak doszło do upublicznienia raportu hiszpańskiej komisji bioetycznej?
̶ Ilekroć robimy raport, zawsze wysyłamy go do ministerstwa, jeszcze przed publikacją. Wysyłamy go do trzech osób: do Ministerstwa Zdrowia, do Ministerstwa Nauki (funkcjonalnie mamy siedzibę w Carlosie III) i wysyłamy go do dyrektora Carlosa III. Zawsze tak robimy. A potem to publikujemy. Zawsze jest jakiś akt uprzejmości.
W rzeczywistości minister Illa [Salvador Illa, były minister zdrowia] bardzo uprzejmie to uznał i podziękował nam za naszą pracę. Wysłał mi maila, jak to często robią. W czasie pandemii na przykład minister Duque [obecnie były minister] wyraźnie pogratulował nam za raport; minister niedawno pogratulował nam za raport dotyczący problemu szczepionek, prawa wyboru; itd.
Przed sporządzeniem tego sprawozdania osobiście odbyłem spotkanie z osobami odpowiedzialnymi za zdrowie, rutynowe spotkanie, które zawsze odbywaliśmy przed pandemią, w celu zrównoważenia programu Komisji z interesem ministerstwa. Innymi słowy, możemy pracować nad sprawami, które uważamy za interesujące, ale dobrze jest też iść ramię w ramię z ministerstwem i mieć możliwość wniesienia wkładu, tak jak to robimy teraz ze szczepionkami.
I na tym spotkaniu, które było około dwudziestego lutego, pamiętam, bo już dwa dni później jechałem do Rzymu, tuż przed pandemią, powiedziałem ministerstwu, że będziemy robić raport o eutanazji, że powinni o tym wiedzieć. Nie miało być o prawie, bo o to nas nie prosili, ale o eutanazji. Ministerstwo powiedziało mi, że nie może o to prosić, bo to nie jest sprawa rządu ani ministerstwa, tylko Sejmu, grupy parlamentarnej. Można powiedzieć, że nie był to rodzaj wbicia noża w plecy, jak to się mówi, łobuza. To było wiadomo i ogłosiliśmy to 4 marca.
Czy uważa pan, że sprawozdanie mogłoby zostać w jakiś sposób uwzględnione, być może przy tworzeniu regulacji prawnych?
̶ W tym przypadku nie. Przewidziano jednak rozwój trzech liczb, które są nieco nowatorskie, a które są w pewnym stopniu uzasadnione, ponieważ ustawa ta nie tylko uznaje prawo - nie uznaje wolności, ale prawo - ale również uznaje świadczenie, obciążające wspólnoty autonomiczne. A w samej ustawie przewidziano trzy zmiany. Jednym z nich jest plan szkoleń, w ramach szkoleń ciągłych Ministerstwa Zdrowia, nad którym trwają prace; przewodnik dotyczący orzekania o niepełnosprawności, który również jest praktycznie gotowy; a następnie podręcznik dobrych praktyk, który jest w rękach Rady Międzyterytorialnej. To są te trzy kierunki rozwoju.
Dlaczego opracowano podręcznik dobrych praktyk? Ponieważ uznano, że udział Rady Międzyterytorialnej jest bardzo ważny, biorąc pod uwagę, że jest to służba, która odpowiada Wspólnotom Autonomicznym. Wszystkie trzy są dość kompletne.
Powiedział pan, że zaprzepaszczono szansę na opracowanie ustawy, która w jakiś sposób regulowałaby kwestie związane z końcem życia. Czy mógłby pan to wyjaśnić?
̶ Tak, myślę, że jest to ważne. To prawda, że eutanazja, jak już powiedziałem, jest środkiem skrajnym lub bardzo wyjątkowym. Nawet dla tych, którzy są za tym. To, co nie wydaje się zbyt kongruentne, to uchwalenie ustawy o tym środku. Ustawa o eutanazji nie jest ustawą o końcu życia, jest ustawą o eutanazji. Nie zajmuje się końcem życia, zajmuje się najbardziej skrajną alternatywą u schyłku życia.
Uważam, że najwłaściwszą rzeczą, którą podzieliłem się z lekarzami i innymi osobami, byłoby być może uchwalenie ustawy o zakończeniu życia, regulującej ten proces, gwarantującej szereg praw, prawo do niecierpienia, które dla mnie jest prawem wynikającym z art. 15 konstytucji, a gdyby większość zechciała, mając do tego prawo, włączyć ostatni rozdział dotyczący sytuacji ekstremalnych i eutanazji, ale w ogólnych ramach regulacji dotyczących zakończenia życia. Ale w ogólnych ramach regulacji dotyczących końca życia. Dlaczego tak mówię?
Jest to pytanie nie tylko teoretyczne, ale i praktyczne, w następującym sensie. Lekarz teraz, przy łóżku, staje przed pacjentem w złożonym kontekście, w którym nie wie, czy powinien zaproponować eutanazję, czy powinien milczeć, dopóki pacjent o tym nie powie... To byłoby dziwne, bo jeśli to jest usługa, to milczenie o usługach jest czymś niezwykłym, bo jeśli to jest usługa, to trzeba będzie o niej powiedzieć pacjentowi. Po drugie, jeśli eutanazja jest skrajną, ostatnią alternatywą, po wyczerpaniu innych alternatyw, to jest jeszcze jedną alternatywą, albo główną alternatywą... Gdybyśmy uregulowali ustawę z tymi wszystkimi możliwościami, można by dojść do wniosku, że eutanazja jest ostatnią alternatywą przed resztą.
Teraz, w obecnym stanie systemu, człowiek ma dwie możliwości. Albo uważać, że jest to jedyna alternatywa, bo tylko ona jest uregulowana, albo uważać, że jest to tylko inna alternatywa. Dla mnie ktoś, kto prosi o eutanazję, bo cierpi, nie wyczerpawszy przerywanej sedacji, ani innych środków, czy wsparcia społeczno-ekonomicznego..., prośba o nią wydaje się dość nietypowa. W niektórych przypadkach może dojść do tego, że w skrajnej sytuacji trzeba będzie pomóc komuś, kto przeżywa ogromne cierpienie. Ale jeśli ta osoba nie wyczerpała, nie próbowała, nie próbowała opieki paliatywnej ani żadnej formy sedacji, to skąd wie, że naprawdę potrzebuje innych alternatyw dla umierania bezpośrednio w akcie eutanatycznym? Ponieważ ta ustawa została i tylko to jest regulowane, a nie pozostałe alternatywy, które są najbardziej powszechne, najbardziej możliwe do zrealizowania, wątpliwość w tej chwili jest taka: co to jest?
Osobiście słyszałem, jak lekarze z długą praktyką zawodową mówili, że bardzo mało osób prosiło ich o eutanazję, a tak naprawdę prosili o to, żeby nie cierpieć. Gdy tylko ból ustąpił i ustąpił, przestali prosić o eutanazję.
̶ Tak mówią wszyscy paliatywiści. Palliatywiści twierdzą, że zwykle mieli do czynienia z mniejszością przypadków, a żaden z nich nie zakończył się sukcesem. To prawda, że palliatywiści pracują z nieuleczalnie chorymi pacjentami, a problemem eutanazji nie jest terminalność. Myślę, że jest to przewlekłość. Emblematycznym przypadkiem jest Ramón Sampedro, który nie był śmiertelnie chory, ale przewlekle chory. Ale dla osoby przewlekle chorej wybór eutanazji bez wyczerpania innych alternatyw, które pozwalają jej pozostać przy życiu i z określoną jakością życia, wydaje mi się dość niezwykły.
Gdyby ta ustawa została przyjęta, byłaby to ogólna ustawa o końcu życia, a w końcu większość zażądałaby włączenia rozdziału o eutanazji, rozumianej jako środek wyjątkowy w pewnym kontekście. Tutaj rozumiemy, że jest to główny środek, bo tylko on został uregulowany. Nie mamy ustawy o końcu życia, ale mamy ustawę o eutanazji.
To, że osoba przewlekle chora powinna zdecydować się na eutanazję bez wyczerpania innych alternatyw, które pozwalają na utrzymanie jej przy życiu z określoną jakością życia, wydaje mi się dość niezwykłe.
Federico de Montalvo
Eksperci medyczni komentują, że ta ustawa wprowadzi istotny czynnik braku zaufania między pacjentami a lekarzami.Jak to widzisz? Jest pan prawnikiem i być może wolałby pan zostawić to pytanie lekarzom.
̶ Jako jurysta, dla nas w świecie prawa, relacja zaufania, dla mnie, jest najważniejsza. Relacja lekarz-pacjent różni się od innych relacji, dlaczego jest inna? Broniłem go. Należę do osób, które nie negują zasady autonomii, ale uważam, że w kontekście choroby zasada autonomii musi być kwalifikowana.
Bo relacja lekarz-pacjent opiera się na czymś, co normalnie generuje wrażliwość, czyli na diagnozie pacjenta. Człowiek w swoim życiu ma wszystkie alternatywy, które oferuje życie, i nagle niespodziewanie okazuje się, że ma jakieś objawy, jakieś oznaki, i w ciągu kilku dni, po procesie diagnostycznym, który generuje dużą niepewność, bo czasem trwa to dni lub miesiące, nagle okazuje się, że odcięto mu powietrze, odcięto mu przyszłość, jakby postawiono przed nim mur. To jest diagnoza poważnej choroby.
Uznanie, że ta osoba jest w pełni autonomiczna jest fikcją. Ta osoba musi podejmować decyzje swobodnie i w sposób świadomy, ale potrzebuje towarzyszenia, wsparcia. To nie jest maszyna, która mówi mi, co mam robić. To jest osoba przede mną, która ma się starać empatycznie wczuć i pomóc mi w podejmowaniu decyzji. To nie jest brak realizmu, to jest akompaniament.
To na tej relacji zaufania opiera się sukces leczenia, bo zabiegi działają, gdy pacjent im ufa. Dlatego wszelkie strategie ukrywania się są od lat odrzucane, bo generują brak zaufania. Teraz w raku każdy medyczny onkolog proponuje, że aby wszystko dobrze działało, musi być zaufanie.
Jeżeli widzimy, że relacja lekarz-pacjent opiera się na zaufaniu, to w momencie, kiedy pacjent może obawiać się, że lekarz zrobi coś, co nie odpowiada celom medycyny, czyli zakończy jego życie, może to wpłynąć na zaufanie. Pacjent może wątpić, że nie zaproponuje mu się alternatywy, która jest droższa, bo nie ma środków, bo są oszczędności; że zaproponuje się tanią alternatywę, lek, który trwa kilka sekund, zamiast leków, które trwają kilka dni, które są bardziej skuteczne. Dla mnie to nie jest tak, że to złamie, ale może złamać zaufanie.
Relacje między medycyną a społeczeństwem mogą być tematem budzącym duże zainteresowanie.
-Należy pamiętać o jednej bardzo ważnej rzeczy. Medycyna nie odpowiada na kryteria, których w danym momencie chce społeczeństwo. Tak było w reżimie narodowosocjalistycznym, gdzie używano lekarzy do eksterminacji, i w reżimie komunistycznym, gdzie dysydentów umieszczano w szpitalach psychiatrycznych, jak ludzi z zaburzeniami. Medycyna musi łączyć interesy społeczeństwa i wartości, których antropologicznie i historycznie broni. Stwierdziła to grupa ekspertów przed laty w Hiszpanii, w dokumencie.
Medycyna musi połączyć i wyważyć swoje założycielskie, historyczne cele z celami chwili. Dla mnie jasne jest to, że lekarz nie jest osobą, której celem jest m.in. zabijanie. Zabijanie jest konsekwencją czynności medycznej. Lekarz zakłada śmierć jako konsekwencję tego, co robi, nigdy jako cel. Chirurg nigdy nie wchodzi na salę operacyjną, by zabić pacjenta. Byłoby to aberracyjne. Przyjmuje śmierć jako pewną lub niepewną możliwość czynu.
Kiedy lekarz operuje pacjenta, którego bardzo trudno wyprowadzić z sali operacyjnej, to operuje go, bo wierzy, że istnieje odległa możliwość, że uda mu się wyjść z sali operacyjnej. Ale nigdy nie po to, by go zabić. Zmieniamy więc cel medycyny, co wpływa na historyczną i społeczną rolę lekarza, ale także dlatego, że ta rola odpowiada na zasadę zaufania. Jeśli wchodzę na salę operacyjną nie wiedząc, że celem lekarza jest zabicie mnie, to nie wchodzę.
Problem w tym, że w idealnej sytuacji, gdy w przypadku pacjenta bardzo silnego intelektualnie, świetnie wykształconego, którego życie się wali po diagnozie Alzheimera, a biorąc pod uwagę, że nie jest w stanie pracować nad swoim intelektem, prosi o eutanazję (niektóre przypadki widzieliśmy poza Hiszpanią), to jest to bardzo specyficzny przypadek.
Ale kiedy dochodzimy do codzienności w szpitalu publicznym, w którym pacjent wrażliwy, z gorszej sytuacji społeczno-ekonomicznej, może dojść do przekonania, że na jego życzenie można go zlikwidować, no to oczywiście. A na dodatek przy braku uregulowań dotyczących alternatyw, to mnie martwi.
Choć jest to bardzo skomplikowany proces, to jak myślicie, co stoi za tą ustawą? Jaka może być intencja?
-Nigdy nie powiedziałbym, że ci, którzy przygotowali i uchwalili to prawo, zrobili to z zamiarem zabicia kogokolwiek. Wręcz przeciwnie. Problem polega na tym, że ci ludzie, zgodnie z prawem, uważają, że rozwiązaniem na koniec życia jest eutanazja. Inni z nas nie lubią, gdy ludzie cierpią, ale wierzymy, że rozwiązaniem dla końca życia są alternatywy. To jest właśnie punkt sporny. Problem, jaki mają ci ludzie, a szczerze wierzę, że robią to z bardzo dobrymi intencjami, polega na tym, że być może nie wzięli pod uwagę konsekwencji, jakie może mieć środek taki jak ten, i dlatego prawie wszyscy o nim mówią, ale nie o kroku stanowienia prawa. Bo o tym mówi się bardzo dużo. Ale etap stanowienia prawa, phew. Ile jest krajów? Kwestia ta generuje wiele obaw, niezamierzonych konsekwencji.
Myślę, że projektanci ustawy mogli nie brać pod uwagę konsekwencji takiego działania.
Federico de Montalvo
Przeciągnęliśmy się. Dobrze byłoby zabłysnąć w sprawie braku ustawy o opiece paliatywnej w Hiszpanii i specjalizacji na uniwersytetach.
To jest problem, o którym mówiliśmy, że eutanazja musiałaby być środkiem wyjątkowym w kontekście dominujących alternatyw, a te alternatywy nie są dobrze uregulowane, ani dobrze wdrożone, ani dobrze wykorzystywane. Istnieje problem regulacji, wdrożenia i wykorzystania. Wciąż jest wiele niejasności dotyczących sedacji paliatywnej.
Kilka uwag na temat regulacji sprzeciwu sumienia w nowej ustawie.
̶ Dwa pomysły. Po pierwsze, że sprzeciw sumienia nie jest prawem w rękach ustawodawcy. To od ustawodawcy zależy, w jaki sposób będzie on wykonywany. Jest to prawo podstawowe, a prawa podstawowe nie zależą od większości (gwarancja mniejszości). A druga, nad którą pracowałem, to taka, że nie rozumiem, dlaczego odmawia się sprzeciwu instytucjonalnego. Skoro sprzeciw sumienia jest gwarancją, wyrazem wolności religijnej, a sama Konstytucja uznaje wolność religijną we wspólnotach (mówi o tym wprost), to skoro sprzeciw sumienia jest wolnością religijną, a wolność religijna dotyczy nie tylko jednostek, ale organizacji i wspólnot, to dlaczego nie dopuszcza się instytucjonalnego sprzeciwu sumienia?
Czy ta odmowa instytucjonalnego sprzeciwu sumienia jest dorozumiana czy wyraźnie przewidziana?
-Zrozumiałe jest, bo ustawa mówi, że sprzeciw sumienia będzie indywidualny. Ustawa nie wyklucza jej wprost, ale przyjmuje się, że w sposób dorozumiany, poprzez odniesienie do sfery indywidualnej, ją wyklucza. To nie jest ani dobre, ani złe, ale jest niekonstytucyjne. Dlaczego jest tak, że naród żydowski ma prawo do honoru, a firmy komercyjne mają prawo do honoru, a np. organizacja religijna nie ma prawa do sprzeciwu sumienia? To jest wolność religijna, a Konstytucja mówi o wspólnotach. Wydaje mi się, że jest to sprzeczność.
Ponadto, czy uznając wszystkie prawa osób prawnych (honor, prywatność), a nawet odpowiedzialność karną, odmawiamy im teraz sprzeciwu sumienia, który jest gwarancją prawa wyraźnie uznanego w art. 16 Konstytucji? Myślę, że dalsze argumenty są zbędne.
"Najważniejsze jest ratowanie i budowanie osoby niepełnosprawnej".
Enrique Alarcón od 43 lat jest członkiem Fraternidad Cristiana de Personas con Discapacidad de España (Frater), wyspecjalizowanego ruchu Akcji Katolickiej. Ostatnie cztery lata jako prezydent. Z porażeniem czterokończynowym od 20 roku życia i dobrym poczuciem humoru, wyjaśnia swoją pracę Omnesowi.
Rafał Górnik-10 lipca 2021 r.-Czas czytania: 11minuty
Źródła Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) szacują, że ponad miliard ludzi na świecie, czyli 15 procent populacji, jest niepełnosprawnych. W Hiszpanii jest to około 10 procent, wliczając w to wszystkie istniejące niepełnosprawności; innymi słowy, około czterech milionów osób. To ważny segment społeczeństwa, wiele z nich to osoby starsze, choć nie wszystkie.
Frater, który koncentruje się na dziedzinie niepełnosprawności fizycznej i organicznej, żyje intensywnie swoim zadaniem ewangelizacyjnym. Obecnie jest rozsiana po 39 hiszpańskich diecezjach, z obecnością w prawie wszystkich wspólnotach autonomicznych, i ma ponad pięć tysięcy członków w Hiszpanii, jak podaje jej strona internetowa. Stanowi on część obszaru Pastoral de la Salud de la Conferencia Episcopal Española (Konferencja Episkopatu Hiszpanii)a na poziomie cywilnym należy, jako stowarzyszenie ogólnopaństwowe, do Hiszpańska Konfederacja Osób z Niepełnosprawnością Fizyczną i Organiczną (COCEMFE), cocemfe.es/ najważniejsza w Hiszpanii organizacja społeczna zrzeszająca osoby niepełnosprawne fizycznie i organicznie.
Wraz ze zbiorowością osób z niepełnosprawnością, Frater dąży do osiągnięcia bardziej sprawiedliwego i integracyjnego społeczeństwa, w którym prawa człowieka dla osób z niepełnosprawnością są realizowane. W czerwcu 2017 r., po zgromadzeniu, które odbyło się w Segowii, niektóre nagłówki mediów brzmiały: Enrique Alarcón, pierwszy człowiek w historii, który przewodniczył Frater Hiszpanii. Obok niego, jako radny generalny, był Antonio García Ramírez. W efekcie Basilisa Martín Gómez opuściła prezydenturę, a wraz z nią opuściła również swój zespół generalny.
Dzisiaj, po czterech latach pracy w Fraterze, Omnes rozmawia z Enrique Alarcón, który mieszka w Albacete i jest związany z Braterstwem od 43 lat. Prezes Frater uczestniczył w wypadku komunikacyjnym "tuż po skończeniu 20 lat, a mam uraz kręgosłupa szyjnego, tetraplegię i potrzebuję pomocy". Jak już jestem w fotelu, w silniku, to jestem wolny, ale potrzebuję pomocy, żeby wstać. Ale jak już będę w fotelu, to kto nas może zatrzymać - mówi z dobrym humorem. Alarcón mówi o tym, "czego uczymy się we Fraterze przez całe życie".
Opowiedz nam o Fraterze. Jakie są twoje zadania, wyzwania...
̶ Frater, ze swej istoty, skierowany jest do osób z niepełnosprawnością fizyczną, sensoryczną i organiczną. Innymi słowy, naszym punktem wyjścia nie jest zaspokojenie wszystkich niepełnosprawności. Rozumiemy, że rozwój osobisty jest tym, co może umożliwić nam, obejmując nasze możliwości, motywując osobę do przyjęcia różnych perspektyw w obliczu tej nowej egzystencji, która się pojawia, niezależnie od tego, czy niepełnosprawność jest wynikiem traumatycznej sytuacji, która występuje w ciągu życia, czy pochodzi z dzieciństwa, ważne jest, aby osoba odkryła cały wszechświat możliwości, które mamy jako ludzie, aby umożliwić nowy sposób bycia i życia w nowy sposób, że tak powiem.
Kiedy człowiek styka się z niepełnosprawnością, czy to traumatyczną, czy z dzieciństwa, przychodzi moment, w którym następuje punkt zwrotny, w którym myśli się o tym, skąd pochodzę i dokąd zmierzam, i co muszę zrobić. Kolejna rzecz to niezbędne zasoby techniczne.
Frater pracuje zasadniczo nad tym, aby godność osoby była uznana na samym początku. Odkryć, że są osobą z pełną godnością. Drugim krokiem jest dostarczenie narzędzi i zasobów, aby dana osoba mogła otworzyć się na świat, z perspektywy kulturowej, społecznej, edukacyjnej, a następnie, aby pomóc jej wejść na rynek pracy, na uczelnię itp.
Jak to robią, jak ten proces przebiega w człowieku?
-Wszystko to powstaje w wyniku powolnych, żmudnych procesów, dzięki zespołom, które nazywamy zespoły życiowe i szkolenioweCelem jest nie tylko dostarczenie narzędzi, aby osoba mogła być w społeczeństwie, wiedziała jak iść do Administracji, poruszać się w środowisku miejskim, itp. ale również zapewnienie, że osoba ma niezbędną osobistą autonomię, aby rozważyć wyjście z własnej egzystencji, nawet jeśli oznacza to uciekanie się do wszystkich elementów i środków technicznych, które będą jej potrzebne.
Enrique Alarcón
W tej perspektywie Frater działa w obszarze niepełnosprawności fizycznej i organicznej. Są upośledzenia umysłowe, niepełnosprawność intelektualna, kuratela... My nie mamy kurateli, bo to, co robimy, to budzenie w osobie samoświadomości, że to ty musisz znaleźć własne zasoby, by szukać swojej osobistej autonomii.
Tak więc zadania zespołów są możliwe do wykonania w pierwszych chwilach. Nie nawiązuje się pierwszego kontaktu z osobą, która uległa wypadkowi i została pozostawiona na wózku inwalidzkim, lub która jest przewlekle chora i również została pozostawiona z niepełnosprawnością. Procesy te zaczynają się najpierw od spotkania, słuchania, towarzyszenia...
Potem przychodzi drugi krok, czyli zaproszenie lub propozycja od tej samej osoby, z którą się kontaktujesz. Hej, kim jesteś, gdzie jesteś i co robisz w swoim Stowarzyszeniu? I widzisz, że człowiek potrzebuje czegoś więcej: hej, chcesz przyjść, mamy spotkanie, a czy ty nas znasz? Wtedy właśnie, gdy stopniowo, każda osoba ma swój własny proces, poprzez ten moment, osoba może zostać zintegrowana w zespole, który nazywamy zespoły życiowe i szkolenioweW tych zespołach mamy plan szkolenia, usystematyzowany i uporządkowany, który nazywamy kroki.
Każda osoba ma swój proces, poprzez ten moment osoba może zostać włączona do zespołu, który nazywamy zespołami życiowymi i formacyjnymi.
Enrique Alarcón
Mówi Pan o osiągnięciu bardziej sprawiedliwego i integracyjnego społeczeństwa - co dokładnie ma Pan na myśli?
-Plan szkolenia otwiera perspektywy i koncentruje się na tym, czym jest człowiek na poziomie psychologicznym, jak działa społeczeństwo, jego podstawowe elementy, asocjacjonizm, znaczenie faktu, że sami z siebie jesteśmy niczym... Społeczeństwo buduje się wtedy, gdy jako obywatele przyjmujemy, że jesteśmy odpowiedzialni. Nie chodzi tylko o to, że ja mam prawa; mamy prawa i mamy obowiązki. Jesteśmy obywatelami i żyjemy we wspólnocie, i wszyscy mamy obowiązki. Musimy dowiedzieć się, jakie są te obowiązki.
Bo istotnie ważne jest to, by żyć i odkrywać perspektywę włączenia.. Jestem członkiem społeczeństwa, aktywnym członkiem, jestem w nim i wszystko co robię służy lepszemu samopoczuciu społeczeństwa. Proponuję likwidację barier architektonicznych, a robię to nie dlatego, że chcę, aby usunęli ten mały stopień, ale dlatego, że potrzebujemy przyjaźniejszego społeczeństwa, myślącego o osobach starszych, które mają problemy z poruszaniem się, o pani z wózkiem, bo estetycznie jest lepsza jakość życia w środowisku miejskim, które to ułatwia. Dlatego w grupach szkoleniowych stosuje się podejście globalne, aby ludzie mogli odkryć swoją rzeczywistość i świat, w którym żyją.
Jak poznałeś Fratera, w jakim momencie swojego życia i co Cię do niego najbardziej przyciągnęło?
-Jest bardzo ważna część Fratera, która jest ruchem chrześcijańskim. Od pierwszych kroków w szkoleniu Frater będzie uczył osobę, która ma wykształcenie, pierwszy kontakt z wiarą, a potem jest łatwiej. W przeciwnym razie pojawiają się pytania, bo Frater nie wyklucza nikogo, bo nie jest chrześcijaninem. Przede wszystkim pojawia się postać Jezusa.
Ja sam na przykład nie miałem żadnego wykształcenia, poza byciem ministrantem czy podstawowym wykształceniem chrześcijańskim, nie miałem żadnej większej wizji chrześcijańskiej. Gdy miałem 21 lat, zostałem zaproszony do Fratera, dziewczyna, poszedłem i stwierdziłem, że nie ma tam uczucia smutku, a raczej wszystko jest imprezą, radością, komunikacją, zasadniczo radością. I wtedy zostałem zaproszony na spotkanie. I widzę, że jest Eucharystia. Więc zostaję. I nagle słyszę rozmowy o Jezusie, które brzmią dla mnie jak chińszczyzna. No właśnie, o kim oni mówią? Nigdy nie słyszałem takiej rozmowy o Jezusie. Mówili o żywym Jezusie, człowieku-Bogu, ale wewnątrz plemię ludzkie, od cierpienia, towarzyszące bólowi, współczujące, miłosierne, i że motto, które mamy w Fraterze mówiło ci: wstań, przestań lamentować, świat czeka na twoje zadanie, a ty odkrywasz, że twoje zadanie jest zadaniem ewangelizacyjnym, i że twoja rola w świecie i w Kościele jest odpowiedzią na tę motywację, którą Duch Święty w tobie wytworzył, poprzez spotkanie z Jezusem Chrystusem.
Może mógłbyś się wypowiedzieć na temat rozróżnienia zadań i podejścia w stowarzyszeniu takim jak COCEMFE i tego, co jest realizowane w Fraterze, czyli Akcji Katolickiej.
-W tym całym procesie, o którym mówiliśmy, a który odbywa się od pierwszych kroków, pierwszych podejść, jest miejsce, gdzie generuje się tożsamość Fratera. Jestem również przewodniczącym w Castilla-La-Mancha organizacji COCEMFE, najważniejszej w Hiszpanii i na świecie organizacji zajmującej się niepełnosprawnością fizyczną i organiczną, w której Frater jest również zintegrowany, podobnie jak inne organizacje. W regionie mamy sto stowarzyszeń. To, czego szuka osoba niepełnosprawna w regionie, to fakt, że mając określony procent niepełnosprawności, mam prawo do pewnych rzeczy. No proszę, są informowani o swoich prawach, o tym, co administracja udostępnia osobie niepełnosprawnej. I wtedy mogę zapytać: czy jesteś zainteresowany pracą? No, tutaj mamy jakieś szkolenia, mamy jakieś warsztaty, mamy giełdę pracy ..... A poza tymi rzeczami ta osoba, co najwyżej, jeśli ma inną motywację, może zostać członkiem, należeć do zarządu itd.
Co robi Frater? Frater to miejsce, miejsce spotkania z życiem.
Gdzie człowiek odkrywa, że jest słuchany dogłębnie, gdzie cisza ma taką samą wartość jak słowo. Kultywowanie ciszy, kultywowanie słowa, bycie blisko tych, którzy cierpią, towarzyszenie ich życiu, to nie jest tylko kwestia świadczenia usług. Mamy rezydencje w różnych miejscach w Hiszpanii, ale najważniejszym zadaniem jest ratowanie i budowanie człowieka, a razem ratujemy siebie nawzajem. I razem budujemy siebie. I razem odkrywamy inspirującą moc Ducha Świętego. I razem odkrywamy nasze apostolskie zadanie.
Ekscytująca anegdota
-Frater to wyspecjalizowana Akcja Katolicka. Naszą cechą jest wojowniczość. Aby dać ci pomysł. Niedawno uczestniczyłeś w krajowym zgromadzeniu COCEMFE, gdzie otrzymałeś nagrodę i wyrazy uznania za 40 zadań pracy integracyjnej. A na ostatnim komitecie generalnym Frater, który mieliśmy, skomentowałem coś, bo mnie to poruszyło. Na zgromadzeniu COCEMFE byliśmy szefami wojewódzkimi i regionalnymi COCEMFE. W pewnym momencie osoba z regionu, która nie była z Fratera, poprosiła o głos i powiedziała: chcę, żeby praca Fratera została doceniona, bo to dzięki temu ruchowi osiągnęliśmy uznanie społeczne i to, co osiągnęliśmy, bo Frater stał u podstaw całego ruchu stowarzyszeniowego i Frater był tam.
Nie spodziewałem się tego, a to prawda. Bo próbowaliśmy wyjść ze strefy komfortu, jak miło nam wszystkim razem. Nie, nie. Promocja człowieka i promocja społeczna, a przede wszystkim wezwanie do ewangelizacji, to jest fundamentalne. Nasza mentalność bycia transformatorami rzeczywistości jest zawsze ukryta. Dlatego, jak mówiła ta kobieta, my wszyscy we Fraterze jesteśmy zaangażowani na różne sposoby w ruch stowarzyszeniowy w całej Hiszpanii, promując projekty, zadania, zachęcając do akcji społecznych...
Nasze zaangażowanie społeczne. Nie będziemy prowadzić innych akcji społecznych, które przekraczają nasze ograniczenia fizyczne, ale możemy być w radzie miasta, jako radni; w stowarzyszeniu, prowadząc sekretariat w jakiejkolwiek sprawie; być na ulicy i donosić, kiedy pojawiają się kampanie z okazji Międzynarodowego Dnia Osób Niepełnosprawnych, czy jakiekolwiek inne, które są prowadzone. Frater jest zawsze na ulicach denuncjujący, tak samo jak jest zawsze reklamowany.
Słucham jego wypowiedzi i przypomina mi się papież Franciszek, który zachęca nas do wyjścia ze strefy komfortu...
-Chciałbym. Jakież mamy dziś zauroczenie papieżem Franciszkiem. We Fraterze zawsze chcieliśmy wyjść poza naszą strefę komfortu. Chcemy dotrzeć do innych, do cierpiącego człowieka, tam gdzie on jest. Nie czekamy na ich przyjście. Na przykład, jak dorastałem we Fraterze? Mniej więcej po roku mojego pobytu w Fraterze zacząłem towarzyszyć ludziom. Prawda jest taka, że były to prawie same dziewczyny, które się ze mną kontaktowały. I zacząłem z nimi jeździć (dwóch z nich miało samochody). I gdzie jeździliśmy? Na przykład słyszałem, że chłopak z takiej a takiej wioski miał wypadek i został na wózku inwalidzkim. Chodziliśmy do wsi, szukaliśmy go i czatowaliśmy w jego domu.
A co mówili bliscy, jak wyglądały rozmowy?
-Ojciec i matka mogliby skomentować: "biedactwo, gdzie on się podzieje, on jest bałaganiarzem..." A my mieliśmy kontuzje. Niektórzy z nas, jak ja, mieli obrażenia nie tylko w stopach, ale i w dłoniach... To, co robiliśmy, to próba przekonania rodziców, że jest to osoba, która musi przezwyciężyć swoją sytuację, a oni mają fundamentalne znaczenie w tym procesie. Chodziło o to, żeby bardzo zmotywować i wyedukować rodziców, żeby zobaczyli...
-Po pierwsze nie musi leżeć w łóżku, bo uraz jaki ma to paraplegia, a w łóżku dostanie odleżyn [wrzodów], to najgorsze co można zrobić.
-I gdzie to się podzieje?
-Człowieku, jeśli nie naprawisz łazienki albo nie usuniesz dwóch stopni wewnątrz domu i jeszcze jednego dużego, żeby wyjść, to gdzie mam się podziać? Trzeba będzie stworzyć odpowiednie środowisko.
A jeśli w którymś momencie musieli poprosić o pomoc, ta została zorganizowana.
Było to wielokrotnie bardzo trudne zadanie. Czasami chcieli nas wyrzucić z domów lub nie chcieli się przed nami otworzyć. Ale w innych przypadkach, wielu, wielu [Enrique podkreśla "wielu, wielu"], w końcu osoba..., Frater był spełniony: stanęła na nogi, skończyła się promocja na poziomie społecznym i ludzkim, kulturalnym, edukacyjnym... I może nie pojawiła się na Fraterze, ale nie obchodzi nas to. To, czego szukaliśmy i czego szukamy, to ratowanie człowieka. I byliśmy przez kilka dni na jakiejś wsi, albo pojechaliśmy do szpitala dla paraplegików w Toledo, bo dowiedzieliśmy się, że była tam dziewczyna ze wsi w La Manchy i coś jej się stało. Pojechaliśmy, aby pomóc rodzicom, poinformować ich, towarzyszyć dziewczynie, a następnie przeprowadzić ją przez pierwsze procesy.
To jest zadanie Fatera. Jak powiedział sam założyciel, ks. FrancoisZadaniem Fratera jest iść tam, gdzie jest cierpienie, gdzie jest ból, być tam, być obecnym. To prawda, że nie usuniemy niepełnosprawności, nie usuniemy też bólu. Ale cierpienie może być uwolnione. A jednym z wielkich zadań jest stawianie światła tam, gdzie panuje ciemność, zachęcanie, dawanie nadziei, czasem żart, czasem rozmowa o czymkolwiek. Albo po prostu wsłuchać się w ciszę.
Rozmawiamy już od dłuższego czasu. Wkrótce będziesz miał XI Tydzień Frater w Maladze, pod hasłem Miasto było wypełnione radościąCzy będzie ponowne powołanie i czy będzie się Pan ubiegał o reelekcję?
-W wyniku całego tego zamieszania [mówi o pandemii] musieliśmy zawiesić wiele rzeczy. A pod koniec sierpnia mamy Frater Week w Maladze. Od 30 sierpnia do 5 września w domu diecezjalnym w Maladze. Chcemy stworzyć przyjazne środowisko, bardzo bliską przestrzeń. Odbędzie się kilka warsztatów. Tam też odbędzie się walne zgromadzenie. Wolałbym nowy zespół. Po czterech latach zawsze dobrze jest mieć odnowienie. Ale doświadczenie mówi nam również, że po czterech latach trudno jest wyłonić nowy zespół w całości. Zespoły zazwyczaj zostają na kolejny rok lub dwa. W tym przypadku, ponieważ przez te dwa lata trochę chorowałem, poprosiłem o odnowienie przynajmniej części zespołu.
Czy teraz jest bardziej wyleczony?
-Tak, to są rzeczy, które nie są tak poważne, ale bardzo warunkują twoją mobilność. W każdym razie zarówno radny generalny jak i ja wzięliśmy sprawy w swoje ręce. Musimy być szczerzy. Po półtora roku, w którym nie mogliśmy się spotkać osobiście, z wszystkimi trudnościami, jakie się z tym wiązały, do tego stopnia, że niemalże cudem udało się utrzymać zespoły, a zespoły zostały utrzymane. Niektóre zespoły nawet się powiększyły. Rozwinęła się duża kreatywność i oryginalność, na przykład na Wyspach Kanaryjskich i w innych miejscach. Comiesięczne spotkania, ogólne get-togety, odbywały się przez whatsapp! Nie każdy mógł to zrobić za pomocą wideokonferencji.
Ostatnia uwaga na temat pandemii wśród osób niepełnosprawnych...
-Wielkim zmartwieniem w Fraterze, gdy uderzyła pandemia, było to, co stanie się z osobami najbardziej narażonymi, które nie opuściły swoich domów dużo wcześniej, albo były w domach mieszkalnych, osobami, które znalazły się w szpitalach, w najgorszej sytuacji. Nie można było się do nich dodzwonić. Dla tych z nas, którzy mają własną rodzinę, jest inaczej. Ale osoby, które są zazwyczaj samotne... Bo jednym z dramatów wielkiej niepełnosprawności, czy to fizycznej, czy organicznej, jest samotność. Samotność jest zacięta. Samotność została połączona z uściskiem strachu, brakiem kontroli lekarskiej, badań kontrolnych, rehabilitacji itp. Wszystko to zostało odcięte.
Jednym z dramatów wielkiej niepełnosprawności, czy to fizycznej, czy organicznej, jest samotność.
Enrique Alarcón
Wiele osób pogorszyło się w tym czasie z powodu zawieszenia leczenia, rehabilitacji, obserwacji klinicznej itp. Próbowaliśmy to rozwiązać i przezwyciężyć sytuację za pomocą wideokonferencji, rozmów przez Skype, rozmów przez Whatsapp, rozmów telefonicznych non stop itp. Ludzie z Fratera zareagowali błyskawicznie. Byłem zaskoczony. W czasie pandemii nawet komunikowaliśmy się więcej niż przed pandemią...
Obok badania wszechświata w poszukiwaniu jego fundamentu, jego ostatecznej przyczyny, istnieje inny sposób kontemplacji, który również prowadzi do poznania tajemnicy Boga. Są to drogi skupione na człowieku, które patrzą do wewnątrz: wychodzą od analizy ludzkiej psychologii, od najgłębszych pragnień, które zagnieżdżają się w każdej osobie, od wielkich pytań osobistych, w ćwiczeniu refleksji i introspekcji.
W tej dziedzinie znajdujemy pytania o sens i o to, o czym marzy ludzka dusza. Są to nieuniknione egzystencjalne "dlaczego" i "gdzie", które nękają każdego człowieka. Jest to tęsknota za wielkimi dobrami, takimi jak miłość, piękno, przyjaźń, radość, szczęście; z pragnieniem, aby były one autentyczne, skuteczne, bez ograniczeń, pełne. Jest to wołanie spragnionej duszy, umysłu, który szuka więcej, który radykalnie pragnie tego, co wielkie, który nie jest zadowolony z zaspokojenia potrzeb materialnych. Tylko żywy i prawdziwy Bóg, który w ten sposób ukształtował nasz dynamizm apetyczny, może z nawiązką zaspokoić te głębokie pragnienia. "Bóg sam zaspokaja" (por. św. Tomasz z Akwinu, w: Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 1718).
Tęsknimy też za dobrem jakim jest harmonia we wspólnocie i poszanowanie każdego człowieka w jego godności. Jest to poczucie moralności i sprawiedliwości, które znajduje się w każdym człowieku jako wrodzony krzyk. Tylko Bóg absolutny może stanowić podstawę uniwersalnych wartości i norm etycznych, w tym imperatywów sumienia, które stoją ponad prawem pozytywnym. Co więcej, ostateczną sprawiedliwość może wymierzyć tylko wieczny i transcendentny Bóg. Jak bowiem stwierdza Benedykt XVI, "kwestia sprawiedliwości jest zasadniczym, a w każdym razie najmocniejszym argumentem na rzecz wiary w życie wieczne". (encyklika Spe salvi, n. 43).
Św. Augustyn precyzyjnie i pięknie podsumowuje tę perspektywę na początku swojego Wyznania kiedy modli się w ten sposób: "Stworzyłeś nas dla siebie, Panie, a nasze serce będzie niespokojne, dopóki nie spocznie w Tobie". I zaznacza, że chodzi o Boga bliskiego, intymnego, który "jest we mnie więcej niż moja własna intymność".Pojęcie "człowiek" nie jest subiektywne ani możliwe do manipulowania, ale jednocześnie nadrzędne i transcendentne: "wyższe niż najwyższe ja".
Chrystus, pełnia boskiego samoobjawienia i samokomunikacji, oferuje ludzkości to wewnętrzne źródło światła i życia zdolne zaspokoić tęsknoty ludzkiego serca: "...Kto jest spragniony, niech przyjdzie do mnie i pije." (Jn 7,37). I zaprasza niespokojną duszę do wewnętrznego spokoju: "Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście zmęczeni i obciążeni, a Ja wam dam odpoczynek". (Mt 11,28). Ostatecznie tylko Bóg objawiony w Chrystusie obiecuje nam sprawiedliwość bez zwłoki (por. Łk 18,8), oferuje nam boskie światło prawdy, które rozprasza ciemności (por. J 1,5-9), oraz wspólnotę miłości w doskonałej i wiecznej przyjaźni (por. J 15,15).
"Kościół i społeczeństwo nie mówią tym samym językiem, ale muszą się rozumieć".
Książka "Droga reputacji. Jak komunikacja może ulepszyć Kościół" przedstawia w sposób zrozumiały dla wszystkich uczestników tej relacji "media - Kościół" wyzwania i scenariusze komunikacyjne, w których rozwija się obecnie komunikacja kościelna.
Dziennikarz i kapłan diecezji Pampeluna-Tudela, José Gabriel Veraod ponad dekady jest delegatem ds. mediów w tej diecezji i sekretarzem ds. Komisja Episkopatu ds. Komunikacji Społecznej.
Podróż, która dała mu dogłębną wiedzę o różnych obliczach środowiska informacyjnego i pomogła uchwycić kluczowe punkty "Droga do reputacji. Jak komunikacja może poprawić Kościół".Książka broni idei, jak podkreśla José Gabriel Vera w rozmowie z Omnes, że "zadaniem tych, którzy pracują w komunikacji eklezjalnej, jest zaproszenie obu stron do większego wysiłku: do większej komunikacji i lepszego zrozumienia".
Często, i do dziś, są tacy, którzy zarzucają Kościołowi nieufność w komunikacji. Czy ta nieufność istnieje i odwrotnie?
-Nie jest to nieufność wobec świata komunikacji, choć może się tak wydawać. Są dwie rzeczy, które mogą prowadzić do takiego myślenia. Z jednej strony ludzie pracują w Kościele nie po to, by zaistnieć w mediach, ale by wypełnić misję. Nie robią tego ani dla widzów, ani po to, by dobrze wyglądać. Kiedy więc media zbliżają się do tych ludzi, którzy robią tyle dobrego, okazuje się, że na ogół nie chcą oni występować w mediach, nie uważają tego za interesujące. Z drugiej strony prawdą jest też, że gdy ktoś z Kościoła widzi swój Kościół odzwierciedlony w mediach, nie rozpoznaje go, ma wrażenie, że nic nie zostało zrozumiane i że nie jest dobrze traktowany. I w końcu przyjmują środek, jakim jest jak najmniejsze pojawianie się w mediach.
I odwrotnie, nie sądzę, by istniała podejrzliwość, a raczej niewiedza, uprzedzenia (w ścisłym tego słowa znaczeniu: pre-judgements). Dla niektórych mediów podejście do Kościoła jest jak podejście do pasty nuklearnej: nic nie zrozumiem, nie będę mógł się w to zagłębić, złapię kilka nagłówków, które pasują, i przejdę przez ekran.
Zadaniem osób zajmujących się komunikacją w Kościele jest zaproszenie obu stron do podjęcia większego wysiłku: do większej komunikacji i lepszego zrozumienia.
Dla niektórych mediów podejście do Kościoła jest jak podejście do pasty atomowej: nic nie zrozumiem, złapię kilka nagłówków, które pasują i przejdę przez ekran.
José G. Vera
W jaki sposób Twoje doświadczenie jako dziennikarza, delegata ds. mediów i sekretarza CECS (Episcopal Commission for Social Communications, jak się ona teraz nazywa) wpłynęło na tę książkę? Czy można powiedzieć, że jest to mały "podręcznik" dla kościelnych komunikatorów?
-Książka przeznaczona jest dla tych, którzy w Kościele zajmują się komunikacją i dla tych, którzy w komunikacji zajmują się Kościołem. Z jednej strony spotykasz dziennikarzy, którzy podchodzą do Kościoła bez większej znajomości naszej historii, naszej struktury, naszego przesłania, naszej misji. I wydawało mi się, że opowiedzenie tego w kluczu komunikacyjnym może im pomóc w uzyskaniu małego obrazu tego, czym jest Kościół, jaka jest jego istota i jak ją wyraża. Z drugiej strony, dla komunikatorów, którzy pracują w Kościele, chciałem przedstawić niezbędną drogę, którą z punktu widzenia komunikacji trzeba wskazać Kościołowi, aby osiągnąć jego renomę. Ścieżka, która ma kilka poprzednich etapów i która na każdym etapie wymaga całkowitej rewizji.
Kiedy Kościół ma złą reputację lub zły wizerunek w społeczeństwie, któremu służy, problem nie leży po stronie społeczeństwa - jak często myśli się wśród rządzących - problem leży po stronie samego Kościoła.
Czy uważasz, że w Kościele są jeszcze tacy, którzy mają przekonanie, że rolą komunikacji korporacyjnej jest po prostu "zakrywanie wstydu" instytucji? Czy uczymy się na kryzysach?
-Sądzę, że to już się nie dzieje. Przynajmniej w dziedzinie komunikacji, w ramach instytucji, jest to jasne. To przekonanie, które wypływa z teorii komunikacji, a także z Ewangelii, musi być rozszerzone na każdego członka instytucji, z delikatnością, ale także z determinacją. Trzeba wielokrotnie tłumaczyć, że powinniśmy mówić jak jest, że powinniśmy ciągle powtarzać, czym jesteśmy i co robimy, bo im więcej będziemy mówić, tym lepiej będziemy znani i tym lepiej będziemy mogli wypełniać naszą misję.
W obecnych czasach transparentności, a tym bardziej w świecie sieci społecznościowych, w pełni aktualne jest ewangeliczne zdanie "co powiecie w tajemnicy, będzie głoszone na tarasach". Nie wolno nam zasłaniać ran, ale je wietrzyć i dezynfekować, nawet jeśli są ludzie, którzy chcą szturchnąć ranę, aby uczynić ją bardziej bolesną i szkodliwą.
Kiedy Kościół ma złą reputację lub zły wizerunek w społeczeństwie, któremu służy, problem nie leży po stronie społeczeństwa, ale po stronie samego Kościoła.
José G. Vera
Czy dzisiejsze społeczeństwo i Kościół mówią tym samym językiem? Czy w przypadku Kościoła może się zdarzyć, że przyjmujemy za pewnik lub rozumiemy rzeczy, które w ogóle nie są rozumiane?
-Nie, nie mówimy tym samym językiem, ale musimy dostosować nasz język, aby być lepiej zrozumianym. Jest to stały wysiłek każdej instytucji, aby być zrozumianym przez tych, którzy nie mówią tym samym językiem, przez tych, którzy mają inną strukturę mentalną lub formalną, albo po prostu przez tych, którzy nas nie znają. Zasadniczo jest to również wysiłek ojca rodziny, aby jego dzieci rozumiały jego troski, jego decyzje i jego projekty. Rozumienie siebie jest dla Kościoła podstawowym dziełem komunikacji.
Ponadto, ten kontekst głębokich zmian w językach, wartościach i ideologiach wymaga ciągłego przeglądu naszej komunikacji, aby sprawdzić, czy to, co jest rozumiane, pokrywa się z tym, co chcemy przekazać.
Uważa, że my katolicy jesteśmy, być może, zbyt "skromni" influencerzy wiary naturalnie w ramach np. życia poświęconego modzie, inżynierii, prawu...?
-Myślę, że z jednej strony mamy do czynienia z osłabieniem życia chrześcijańskiego, zredukowanego do jednego momentu tygodnia (lub miesiąca czy roku), utrudniającego publiczne wyrażanie życia duchowego, które ma niewielkie znaczenie dla samego człowieka. Z drugiej strony u osób o większej świadomości życia chrześcijańskiego brakuje świadomości misji, bycia posłanym.
Jest to zrozumiałe, ponieważ wielu z tych, którzy żyją wiarą, doszło do niej nie przez wysiłek, który przemienił ich życie, ale przez środowisko rodzinne, szkolne i kościelne, które spowijało wszystko, środowisko, w którym się urodzili i w którym zostali uformowani. Ale to środowisko już nie istnieje. Trzeba sobie uświadomić, że następne pokolenie będzie chrześcijańskie, jeśli ze strony każdego chrześcijanina będzie osobiste zaangażowanie, aby przyszłość była chrześcijańska, a zasadniczą drogą jest świadectwo. Świadek, który w obecnych czasach staje się coraz bardziej kosztowny, ma więcej konsekwencji w życiu, a nawet może być ryzykowny.
Ostatecznie chodzi o zwiększenie świadomości przynależności wśród chrześcijan i świadomości misji: jestem częścią tego ludu i jestem posłany na misję.
Banco Sabadell i Amundi promują odpowiedzialne inwestycje
Fundusz inwestycyjny Sabadell Inversión Ética y Solidaria, FI, fundusz inwestycyjny zarządzany przez Sabadell Asset Management, spółkę Amundi, jest przedstawiony jako opcja inwestycyjna zgodna z zasadami Społecznej Nauki Kościoła.
Banco Sabadell i Amundi zakończyły pierwszy rok wspólnego partnerstwa. Silne zaangażowanie Amundi w odpowiedzialne inwestowanie wzbogaca doświadczenie Sabadell Asset Management, wzmacniając możliwości i rozwiązania inwestycyjne oferowane klientom Banco Sabadell.
Banco Sabadell wykazuje wrażliwość na grupy najbardziej pokrzywdzone przez los i w ramach inicjatywy zwrotu zasobów społeczeństwu oferuje klientom Banco Sabadell rozwiązania inwestycyjne, które łączą inwestycje finansowe z solidarnością poprzez fundusz inwestycyjny Sabadell Inversión Ética y Solidaria, FI, fundusz inwestycyjny zarządzany przez Sabadell Asset Management, spółkę Amundi. Fundusz ten promuje cechy środowiskowe i społeczne i jest to artykuł 8 zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2019/2088(SFDR).
Sabadell Asset Management od 2006 roku jest pionierem w oferowaniu odpowiedzialnego rozwiązania inwestycyjnego o wpływie społecznym, które jest również zgodne z zasadami Nauki Społecznej Kościoła. Doświadczenie Sabadell Asset Management uzupełnia silne zaangażowanie w odpowiedzialne inwestowanie Amundi, wiodącego menedżera odpowiedzialnych inwestycji z ponad 30-letnim doświadczeniem w inwestowaniu w odpowiedzialne klasy aktywów oraz sygnatariusza-założyciela Zasad Odpowiedzialnego Inwestowania.
W celu wybrania projektów beneficjentów, od prawie osiemnastu lat Komisja Etyczna co roku identyfikuje i analizuje projekty solidarnościowe aspirujące do otrzymania pomocy, zarówno w skali krajowej, jak i międzynarodowej. W ciągu ostatnich 15 lat ponad 25 społeczności w 9 różnych krajach i na 3 kontynentach skorzystało z dotacji o łącznej wartości ponad 2 000 000 euro. Wyróżnia się różnorodność wybranych projektów, zarówno w ujęciu geograficznym, pod względem rodzaju instytucji, która je otrzymuje, jak i powodów, dla których wnioskuje się o dotacje. Niektóre z grup beneficjentów to m.in. dzieci, ludność cywilna na obszarach objętych konfliktem zbrojnym, osoby cierpiące na jakąkolwiek chorobę, szczególne uwarunkowania genetyczne, niepełnosprawność, grupy zagrożone wykluczeniem społecznym lub dyskryminacją (kobiety, imigranci, rodziny wielodzietne, bezrobotni, więźniowie itp.
Sabadell Inversión Ética y Solidaria, FI inwestuje głównie w aktywa będące przedmiotem obrotu w Europie Zachodniej i na innych rynkach, takich jak Stany Zjednoczone, Japonia i kraje wschodzące. W normalnych warunkach jego zaangażowanie w akcje wynosi 20%, przy czym minimalna wartość wynosi 0%, a maksymalna 30%, bez ograniczeń dotyczących kapitalizacji spółek giełdowych. Aby zidentyfikować odpowiedzialne papiery wartościowe w portfelu instrumentów o stałym dochodzie i akcji, stosuje się proces inwestycyjny, w którym łączy się różne strategie, takie jak strategia wykluczeń, wykluczeń opartych na kryteriach ESG i wykluczeń dostosowujących inwestycje do społecznej doktryny Kościoła katolickiego, oraz strategia najlepszych w klasie, w obu przypadkach stosując własną metodologię Amundi w zakresie oceny emitentów pod kątem ESG.
Sabadell Inversión Ética y Solidaria, FI jest odpowiednim rozwiązaniem dla inwestorów o średnim poziomie ryzyka, którzy chcą inwestować z poszanowaniem kryteriów społecznych i etycznych, zgodnie z zasadami Nauki Społecznej Kościoła oraz z wymiernym wpływem społecznym poprzez komponent solidarnościowy funduszu.
Banco Sabadell, w segmencie Instytucji Religijnych i Trzeciego Sektora, oferuje najszerszą ofertę w sektorze finansowym i jedyną dostosowaną w całości do specyfiki klientów tych grup, doświadczenia i profesjonalizmu zespołu menedżerów rozsianych po całym terytorium kraju, którzy posiadają certyfikat uniwersytecki IIRR i Trzeciego Sektora, co czyni ich wyłącznymi w szkoleniu w sektorze finansowym.
Droga Terezjańska: Śladami życia świętej Teresy od Jezusa.
Trasa łącząca Avilę i Alba de Tormes jest najsłynniejszym ze szlaków terezjańskich. Propozycja pielgrzymki po podstawowych kamieniach milowych życia świętej Teresy od urodzenia do śmierci.
"Święty wędrowiec" to jeden z przymiotników określających m.in. Święta Teresa od Jezusa. Święta z Avili dużą część swojego życia spędziła podróżując po różnych częściach Hiszpanii tworząc swoje fundacje.
Nie dziwi więc fakt, że pielgrzymka, przemierzająca ścieżki łączące miejscowości związane z jej życiem, jest uprzywilejowanym sposobem poznania, zrozumienia i zapoznania się z postacią i przykładem kobiety, która otworzyła drogi do świętości wraz z odnową Karmelu, której była główną siłą napędową.
Są to drogi terezjańskie, zwłaszcza ta, która łączy miasta Ávila (narodziny) z Alba de Tormes (śmierć), od kołyski do grobu, co jest również nazwą Stowarzyszenia, które skupia rady miejskie 22 miast, przez które przebiega ta droga, stowarzyszenia kulturalne, przedsiębiorców i klasztor karmelitów.
Śladami Teresy od Jezusa
Jak podkreślają Ana Velázquezjedna z sił napędowych Stowarzyszenie "Od kołyski do grobuPielgrzymka odbywa się różnymi trasami związanymi z życiem świętych karmelitańskich, Święta Teresa od Jezusa i św. Jana od Krzyża były już realizowane, to w 2014 roku, po przedstawieniu tego pomysłu radom prowincji zaangażowanych w projekt, rozpoczęto pracę nad oznakowaniem i rozpowszechnieniem tej pielgrzymki.
W rzeczywistości w 2015 r., w roku V stulecia narodzin świętego z Avili, trasa była już całkowicie oznakowana i narodziło się stowarzyszenie De la Cuna al Sepulcro (Od Kolebki do Grobu), które zajmuje się zarządzaniem, a przede wszystkim nagłaśnianiem tej pielgrzymki. W jego strona internetowa Strona internetowa zawiera wszystkie informacje i dokumentację niezbędną do podążania Drogą Terezjańską: przewodnik duchowy, interesujące linki, mapa usług...itd.
Droga ta ma również swoją akredytację pielgrzymkową:. wędrowiec. Dokument ten jest wydawany w klasztorze karmelitańskim w Ávila lub w Alba de Tormes po zakończeniu etapów, które mogą odbywać się w obu kierunkach: z Ávila do Alba i odwrotnie. Podczas trasy akredytację można odebrać w ratuszach i kościołach parafialnych w każdym mieście i wsi.
Trasa w przystępnej cenie
Trasa ma tę osobliwość, że łączy dwie kluczowe prowincje w życiu św. Teresy, a także obejmuje po drodze punkty związane ze św. Janem od Krzyża, takie jak Fontiveros, gdzie urodził się hiszpański mistyk, czy Duruelo, miejsce, które było świadkiem początku reformy braci karmelitów.
Trasa prosta, z płaskimi etapami łączącymi miejscowości położone bardzo blisko siebie, co ułatwia odpoczynek lub zajęcia z rodziną. Dwa stoki, północny i południowy, mają ledwie ponad sto kilometrów długości. Jak zauważa Ana Velázquez, "nie jest to szczególnie długa ani intensywna trasa i można ją zrobić w mniej niż tydzień, co ułatwia jej organizację...".
W wielu miejscach trasa przebiega przez zasiane pszenicą i rzepakiem krajobrazy, szczególnie piękne wiosną i jesienią, które są najlepszymi porami roku na pokonanie tej trasy.
Cisza, towarzyszka pielgrzymów
Dla Any Velázquez jedną z cech tej trasy jest cisza. Ta sama cisza, która prawdopodobnie spowijała kroki świętego z Ávili, wyłania się jako jeden z wielkich bohaterów kroków wędrowców. "Robi ogromne wrażenie, zwłaszcza o zachodzie słońca. W tych chwilach, gdy horyzont jest bardzo blisko, a ziemia styka się z niebem. Myślę, że ten krajobraz, który Teresa i Juan widzieli wiele razy, mógł mieć również wpływ na ich życie duchowe, w tym mistycznym poszukiwaniu zjednoczenia nieba i ziemi".
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Po przepowiedzeniu śmierci Jeroboama i wygnaniu Izraela, Amos, pochodzący z Judei, wysłany przez Boga, by prorokować w północnym królestwie, zostaje zaproszony przez oficjalnego proroka królestwa, Amazjasza, do powrotu do Judei. Jego doświadczenie pomaga ująć w ramy naturę proroka: jest on powołany i posłany przez Boga. Amos słyszy te słowa: "Widzący, idź, uciekaj na terytorium Judy. Tam będziesz mógł zarobić na swoje utrzymanie i tam będziesz prorokował. Ale nie prorokuj więcej w Betel, gdyż jest to sanktuarium króla i dom królestwa. Lecz Amos powiedział do Amazjasza: 'Nie jestem prorokiem ani synem proroka. Byłem pasterzem i uprawiałem jaworowe drzewa. Lecz Pan wyrwał mnie z mojej trzody i powiedział do mnie: Idź, prorokuj mojemu ludowi izraelskiemu. Powołanie Amosa nie odbywa się ze względu na rodowód czy wiedzę, ale jedynie przez boskie wybranie.
Prolog listu do Efezjan to błogosławieństwo będące paradygmatem Pawłowego proroctwa, ilustrujące siedem aspektów Bożego działania z człowiekiem: wybranie przez Boga, predestynację do boskiego synostwa w Chrystusie, odkupienie w Jego krwi, objawienie tajemnicy rekapitulacji w Chrystusie wszystkich rzeczy, bycie dziedzicami w nadziei, dar obiecanego Ducha oraz życie na chwałę Boga i dla Jego chwały. Godna podziwu synteza przesłania, które szerzy ewangelizator.
U Marka czytamy zbiór krótkich powiedzeń Pana, które malują obraz sposobu ewangelizowania przez Jego uczniów. Nie są oni wysyłani pojedynczo, ale z drugimi, z pomocą personelu dla słabości ciała i wsparciem brata dla każdej innej potrzeby społeczności i komunii. Mają taką samą moc jak Jezus, by wypędzać duchy nieczyste.
Oderwanie od rzeczywistości jest radykalne: "Nakazał im, aby nie brali nic na drogę, ani chleba, ani torby, ani pieniędzy do sakiewki, ale tylko laskę, i aby nosili sandały, a nie nosili dwóch tunik. To nie są rzeczy, w których należy szukać oparcia. Ich celem jest dom: miejsce, gdzie się żyje i kocha, gdzie każdy jest każdym, gdzie jest rodzina. Przypomina nam to nawrócenia, w czasach apostolskich, całej rodziny po usłyszeniu głoszenia Ewangelii. "A jeśli w jakimś miejscu nie przyjmą cię ani nie wysłuchają, strząśnij kurz z twoich stóp na świadectwo dla nich".. Akceptują, że nie zostali przyjęci i wysłuchani: nie odchodzą obciążeni nawet ziarnem pyłu urazy, osądu czy złych myśli. Zostawiają ją w rękach Boga i zapominają o niej. Głoszą i uzdrawiają, jak Jezus. Namaszczają olejem wielu chorych, co jest symbolem ich uzdrawiającego i kojącego stylu działania. Namaszczenie, które prowadzi nas z powrotem do tej Ewangelii za każdym razem, gdy ją ofiarujemy lub przyjmujemy.
Homilia na czytania z niedzieli 15.
Ksiądz Luis Herrera Campo oferuje swój nanomiliakrótkie jednominutowe refleksje do tych lektur.
Bp Lozano: "Oczekujemy udziału różnych charyzmatów".
Rozmowa z sekretarzem generalnym Rady Episkopatu Ameryki Łacińskiej, monsignorem Jorge Eduardo Lozano, na temat rozpoczętego niedawno Zgromadzenia Eklezjalnego Ameryki Łacińskiej i Karaibów.
Zgromadzenie Eklezjalne Ameryki Łacińskiej i Karaibów rozpoczęło fazę słuchania i pracy w poszczególnych krajach. Konkretnie, zespół animatorów Zgromadzenia Eklezjalnego Konferencji Episkopatu Argentyny zgromadził delegatów diecezjalnych, duszpasterzy i krajowych liderów ruchów na wirtualnym spotkaniu 19 czerwca, aby pielęgnować proces słuchania.
Wszystko to "w komunii z całym Kościołem pielgrzymującym w Argentynie, idąc razem w kierunku Zgromadzenia Eklezjalnego zaproponowanego przez Radę Episkopatu Ameryki Łacińskiej z inicjatywy papieża Franciszka" - wymienia Konferencja Episkopatu Argentyny.
Miguel Cabrejos Vidarte, "ten proces słuchania, w perspektywie synodalnej, będzie podstawą naszego rozeznania i oświeci nas, aby ukierunkować przyszłe kroki, które jako Kościół w regionie i jako CELAM musimy podjąć, aby towarzyszyć Jezusowi wcielonemu dzisiaj wśród ludzi, w ich "sensus fidei", który jest ich zmysłem wiary". Ten proces słuchania odbędzie się w okresie od kwietnia do sierpnia bieżącego 2021 roku, dlatego prosimy Was o czujność i poproszenie Waszych kościelnych organizmów odniesienia o udział".
Z okazji tego dobrego początku Zgromadzenia Eklezjalnego, Omnes przeprowadza wywiad z Monsignorem Jorge Lozano, Sekretarzem Generalnym Rady Episkopatu Ameryki Łacińskiej (CELAM), na temat tematów, które są poruszane w tym procesie, jak również idei, które go motywują i celów, które zostały wyznaczone.
Bp Lozano urodził się w mieście Buenos Aires 10 lutego 1955 r., jako pierwszy z dwóch braci. Ukończył technikum elektryczne w Szkole Przemysłowej nr 1 "Ingeniero Otto Krause". Po rocznych studiach inżynierskich wstąpił do seminarium w Villa Devoto. Uzyskał licencjat z teologii na Papieskim Uniwersytecie Katolickim w Argentynie.
Święcenia kapłańskie przyjął 3 grudnia 1982 roku na stadionie Obras Sanitarias w mieście Buenos Aires z rąk kardynała Juana Carlosa Aramburu, arcybiskupa Buenos Aires. Wybrany biskupem pomocniczym Buenos Aires przez św. Jana Pawła II; święcenia biskupie przyjął 25 marca 2000 r. w katedrze w Buenos Aires z rąk ówczesnego kardynała Jorge Mario Bergoglio SJ, obecnie papieża Franciszka, (współkonsekratorami byli: Biskup Raúl Omar Rossi z San Martín i biskup pomocniczy Mario José Serra z Buenos Aires).
Został mianowany biskupem Gualeguaychú przez papieża Benedykta XVI 22 grudnia 2005 r.; objął tę diecezję i rozpoczął posługę duszpasterską 11 marca 2006 r.
W Radzie Episkopatu Ameryki Łacińskiej (CELAM) był odpowiedzialny za Sekcję Budowniczych Społeczeństwa Świeckiego w latach 2003-2007 oraz za Sekcję Duszpasterstwa Społecznego w latach 2007-2011.
Podczas V Konferencji Generalnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów w 2007 r. w Aparecidzie w Brazylii był odpowiedzialny za Biuro Prasowe Zgromadzenia. Był jednym z czterech argentyńskich biskupów, którzy uczestniczyli w Synodzie o Nowej Ewangelizacji w Rzymie w październiku 2012 r.
Obecnie w Konferencji Episkopatu Argentyny jest przewodniczącym Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Społecznego oraz doradcą Krajowej Komisji Sprawiedliwości i Pokoju.
Częsty gość na panelach, okrągłych stołach i w mediach, opublikował liczne artykuły w mediach wojewódzkich i ogólnopolskich. Jest autorem następujących książek: Tengo algo que decirte (Lumen, 2011); Vamos por la vida (San Pablo, 2012), Por el camino de la justicia y de la solidaridad (2012) i Nueva Evangelización: Fuerza de auténtica libertad - z 2013 roku i we współpracy z Fabiánem Esparafitą, Claudią Carbajal i Emilio Inzaurraga- (wszystkie trzy z Colección Dignidad para todos de editorial San Pablo) oraz La sed, el agua y la fe (Ágape, 2013). Co tydzień w mediach wojewódzkich i ogólnopolskich ukazuje się felieton-refleksja jego autorstwa.
Mianowany przez papieża Franciszka 31 sierpnia 2016 r. arcybiskupem koadiutorem dla archidiecezji San Juan de Cuyo, objął tę misję 4 listopada 2016 r. Objął archidiecezję jako arcybiskup 17 czerwca 2017 r.
W ostatnim czasie dużo mówi się o synodalności kościelnej. Jak zdefiniowałbyś to pojęcie i jakie jest Twoje zdanie na temat tego sposobu kroczenia w Kościele?
-Synodalność zakłada słuchanie, dialog, rozeznanie wspólnotowe. Słowo synod jest pochodzenia greckiego i oznacza "wspólną podróż". Św. Jan Chryzostom w IV wieku stwierdził, że "Kościół i synod są synonimami". Prowadzeni przez Ducha Świętego szukamy, jak podjąć wyzwania ewangelizacji.
Jest to partycypacyjny sposób pracy, który angażuje wszystkich.
Teraz, gdy trwa bezprecedensowe I Zgromadzenie Eklezjalne Ameryki Łacińskiej i Karaibów, czy mógłbyś nam powiedzieć, jak powstała idea Zgromadzenia i co czyni je wyjątkowym?
-W maju 2019 r. zebrało się Zgromadzenie CELAM, złożone z przewodniczących i sekretarzy 22 Konferencji Episkopatów Ameryki Łacińskiej i Karaibów. Przy tej okazji postanowiono zaproponować papieżowi zwołanie VI Konferencji Generalnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów. Piąta edycja odbyła się w Aparecidzie w 2007 roku. Franciszek odpowiedział, że jest jeszcze wiele do wdrożenia i wzięcia pod uwagę z Aparecidy, i zaproponował, aby pomyśleć o spotkaniu Ludu Bożego, gromadząc przedstawicieli różnych powołań. Na podstawie tych dialogów zostało zaprojektowane Zgromadzenie Eklezjalne.
To, co jest bezprecedensowe, to rozległość zwołania. W ostatnich latach odbywały się zgromadzenia w diecezjach, a nawet na szczeblu krajowym. Jednak po raz pierwszy odbył się kontynentalny.
Zgromadzenie stoi przed wyzwaniami w Kościele latynoamerykańskim, jakie to nowe wyzwania stoją przed Zgromadzeniem, przed Kościołem w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach?
-Nowe wyzwania i odpowiedzi duszpasterskie są przedmiotem rozeznania Zgromadzenia. Niewątpliwie duży wpływ na nie będzie miała pandemia, którą przeżywamy.
Wśród celów, które określacie w Przewodniku Zgromadzenia, mówicie o odrodzeniu Kościoła w nowy sposób, przedstawiając propozycję reformatorską i regeneracyjną. Jaka byłaby wasza propozycja realizacji tego celu?
-propozycja odnowy jest już realizowana z udziałem wszystkich członków Ludu Bożego w różnych częściach kontynentu.
Chociaż Zgromadzenie Eklezjalne będzie obradować od 21 do 28 listopada, to ten czas słuchania jest już częścią drogi Zgromadzenia.
W prezentacji Zgromadzenia, przewodniczący Mons. Cabrejos, w imieniu CELAM, potwierdził, że "Konferencja w Aparecida pozostawiła nam zadanie do wykonania, jakim jest utworzenie misji kontynentalnej, aby "wypłynąć na głębsze wody", aby spotkać się z najbardziej oddalonymi i budować razem". Co miał na myśli mówiąc o tym wyrażeniu?
-W Ewangelii Łukasza, po cudownym połowie ryb, Jezus zaprasza uczniów, by poszli "w głębiny" (Łk 5,4), na głębsze wody. Jest to obraz, którym św. Jan Paweł II zachęcał Kościół na początku trzeciego tysiąclecia.
Właśnie we wnioskach V Konferencji w Aparecidzie mówią o "postępie silnych wpływów kulturowych, które są obce i często wrogie ludowi chrześcijańskiemu. W rzeczywistości istnieją siły, które postawiły sobie za cel zlikwidowanie zwyczajów i przekonań, które charakteryzowały życie i prawodawstwo naszych narodów". Jakie są te wpływy i jak wygląda dziś sytuacja w Ameryce Łacińskiej?
-Wpływy są różnorodne. Z jednej strony silny indywidualizm, który spycha nas w izolację i autoreferencyjność, odłączając od innych. Z drugiej strony, rozrzutny konsumpcjonizm narusza równowagę ekologiczną.
Jak rozwija się proces słuchania, w perspektywie synodalnej, który trwa od kwietnia do sierpnia tego 2021 roku i jakich owoców można się spodziewać?
-Proces odsłuchu przebiega bardzo dobrze. Termin upływa z końcem sierpnia, a już są tysiące wpłat. Oprócz ilości, ma być przestrzenią dla refleksji wspólnoty.
Gdybyś mógł dokonać ogólnej oceny, czego oczekujesz od tego Zgromadzenia kościelnego, na wszystkich szczeblach, dla Kościoła w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach oraz dla Kościoła powszechnego?
-Mam nadzieję, że osiągniemy szeroki udział różnych powołań, charyzmatów i posług. Obyśmy słuchali głosów z geograficznych i egzystencjalnych peryferii.
Styl pracy może służyć jako bodziec w drodze do Synodu 2021 -2023, dla Kościoła synodalnego: komunii, uczestnictwa i misji.
W kierunku spotkania listopadowego
Zgromadzenie Eklezjalne Ameryki Łacińskiej i Karaibów rozpoczęło się procesem przygotowawczym w czerwcu 2020 r., w którym komisja ds. treści pracowała nad ustaleniem i określeniem treści, nad którymi będzie się pracować w kolejnych fazach podróży.
W okresie od listopada do stycznia 2021 r. przeprowadzono prace nad projektem dokumentu, a zaraz po nich zaprojektowano proces i dokument Słuchania.
Od kwietnia do połowy lipca trwa proces słuchania, z forami telematycznymi w różnych krajach, który - według tego, co powiedział nam bp Lozano - jest dobrze przyjmowany i cieszy się dużą frekwencją. W miesiącach wrzesień i październik będzie trwała praca nad dokumentem i rozeznanie powołanych, przed bezpośrednim Zgromadzeniem Eklezjalnym w listopadzie 2021 roku.
Samo Zgromadzenie stwierdza, że jest rzeczą konieczną, aby wszystkie kobiety i mężczyźni tworzący Kościół Chrystusowy w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, którzy pragną wnieść swoje słowo i świadectwo, prosili o udział w szerokim procesie słuchania. W tym celu konieczne jest, aby konsultowali się ze swoimi biskupami i odpowiednimi organami diecezjalnymi, parafiami, Caritas, innymi organami kościelnymi, zgromadzeniami zakonnymi, ruchami świeckimi oraz innymi instytucjami kościelnymi i społecznymi, aby ich głos był słyszalny.
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Modlitwa za papieża, zarówno w trudnych sytuacjach, jak i w każdym czasie, jest synowskim obowiązkiem każdego katolika.
7 lipca 2021 r.-Czas czytania: 2minuty
W ubiegłą niedzielę po południu dowiedzieliśmy się za pośrednictwem mediów, że Papież został przyjęty do Polikliniki Gemelli w Rzymie, aby poddać się operacji chirurgicznej "...".zaprogramowany"w przypadku objawowego zwężenia uchyłkowego jelita grubego.
Wiadomość ta była zaskoczeniem dla wszystkich, ponieważ w południe Ojciec Święty odmówił modlitwę Anioł Pański w dobrej kondycji fizycznej i nie wspomniał o swoim natychmiastowym przyjęciu do szpitala, poza tradycyjnym "...".nie zapomnijcie się za mnie modlić". Uspokoiło nas to, że z oficjalnego komunikatu watykańskiego biura prasowego dowiedzieliśmy się, że operacja była "...".zaprogramowany"Innymi słowy, przyczyna operacji została wykryta z odpowiednim wyprzedzeniem, nie była więc zaskoczeniem ani nagłą koniecznością. Ta interwencja chirurgiczna ".zaprogramowany"Wzmacnia to również fakt, że Ojciec Święty planuje wizytę duszpasterską na Słowacji i Węgrzech w dniach 12-15 września. Ponadto, według lekarzy, "zwężenie uchyłków" jest powszechne od 50-60 roku życia, a operacja chirurgiczna polega na usunięciu dotkniętego odcinka okrężnicy, bez nadawania mu zbyt dużej wagi.
W oświadczeniu dyrektora biura prasowego Stolicy Apostolskiej z wczoraj, 5 lipca 2021 r., poinformowano, że Ojciec Święty jest w dobrym stanie ogólnym, jest przytomny i oddycha naturalnie. Operacja trwała trzy godziny i oczekuje się, że pozostanie w szpitalu przez około siedem dni, o ile nie wystąpią komplikacje.
Papież jest widzialną zasadą i fundamentem jedności wiary i komunii całego Kościoła, zarówno pasterzy, jak i wszystkich wiernych. Misja powierzona przez Pana Piotrowi (Mt 16, 18) jest kontynuowana w biskupach Rzymu, gdzie Piotr poniósł śmierć męczeńską, którzy następują po sobie w ciągu dziejów. Następca Piotra jest wikariuszem Chrystusa i widzialną głową całego Kościoła. Pan modlił się w szczególności za Piotra podczas Ostatniej Wieczerzy, aby jego wiara nigdy nie zawiodła (Łk 22,31). Obowiązkiem całego Kościoła jest zjednoczyć się z tą modlitwą Jezusa, aby zawsze modlić się za niego oraz zachować i zwiększyć naszą jedność wiary i komunii z nim, tym bardziej w tych chwilach szczególnych trudności dla jego zdrowia.
Łańcuch miłości i modlitwy otacza hospitalizowanego papieża
Gdy tylko pojawiła się wiadomość o hospitalizacji Papieża, cały Kościół, rozsiany po całym świecie, zjednoczył się w wielorakich formach modlitwy, przejawiających się np. na portalach społecznościowych.
Ostatnia aktualizacja Raport medyczny papieża Franciszka z Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej. Centrala informuje, że dobrze wypoczął, zjadł śniadanie, wstał na spacer i nawet przeczytał kilka gazet. Przez które, możemy chyba dodać, delektował się "łańcuchem uczuć" ofiarowanym przez wiernych z całego świata.
Ojciec Święty jest od niedzielnego popołudnia hospitalizowany w Szpitalu Uniwersyteckim "Agostino Gemelli" w Rzymie w związku z planowaną rutynową operacją.
Technicznie jest to "objawowe uchyłkowe zwężenie jelita grubego", operacja, która wiąże się z kilkudniową rekonwalescencją do pełnego powrotu do zdrowia.
Nikt nie wiedział o tej planowanej hospitalizacji Papieża, do tego stopnia, że na godzinę przed wejściem do szpitala, do którego udał się w towarzystwie swojego kierowcy i bliskiego współpracownika, odmówił modlitwę Anioł Pański z okna Placu Świętego Piotra. Mało tego, zapowiedział również (i potwierdził), że 12 września uda się do Budapesztu na Węgrzech na Mszę św. kończącą 52 Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, a następnie odwiedzi sąsiednią Słowację.
Ta "poufałość" i zaskoczenie wzbudziły w każdym razie przerażenie, zarówno w prasie międzynarodowej, jak i wśród wiernych katolickich, do tego stopnia, że w ciągu kilku godzin następowały jedno po drugim łącza na żywo z polikliniki Gemelli w głównych kanałach telewizyjnych. Oficjalne komunikaty z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia nadeszły od papieża emeryta Benedykta XVI, prezydenta Republiki Włoskiej Sergio Mattarelli, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Włoch, a nawet przedstawicieli innych wyznań religijnych.
Ale przede wszystkim, gdy tylko pojawiła się wiadomość o hospitalizacji Papieża, cały Kościół, rozsiany po całym świecie, zjednoczył się w wielorakich formach modlitwy, mimo że wiadomo było, iż jest to rutynowa operacja, o czym już kilkakrotnie mówiono. Na portalach społecznościowych pojawiły się tysiące reakcji i modlitw.
Operację, która wymagała znieczulenia ogólnego, przeprowadził Sergio Alfieri, dyrektor oddziału chirurgii przewodu pokarmowego w Poliklinice Gemelli, który wykonał ponad 9 tys. operacji tego typu, jakich wymagał Ojciec Święty.
Wstępne aktualizacje pooperacyjne potwierdziły, że operacja "obejmowała lewą hemikolektomię" i trwała około 3 godzin. Papież pojawił się jednak od razu w dobrym stanie ogólnym, czujny i oddychający spontanicznie.
Hospitalizacja ma potrwać tydzień, więc prawdopodobnie w przyszłą niedzielę papież Franciszek będzie modlił się na Anioł Pański z okna dziesiątego piętra polikliniki Gemelli, tak jak to robił św. Jan Paweł II, gdy był tam wielokrotnie hospitalizowany.
Biskupi europejscy i Uniwersytet Abat Oliba podpisują umowę o współpracy
Umowa podpisana między Universitat Abat Oliba CEU a Komisją Konferencji Biskupich Unii Europejskiej (COMECE) ma na celu otwarcie obszarów współpracy dla rozwoju projektów, programów i działań szkoleniowych.
Na stronie Uniwersytet Abat Oliba CEU i Komisja Konferencji Biskupich Unii Europejskiej (COMECE) podpisały umowę o współpracy, która stwarza podstawy do realizacji wspólnych projektów w przyszłości.
Porozumienie zostało podpisane telematycznie przez sekretarza generalnego COMECE, ks. Manuela Barriosa Prieto, oraz rektora UAO CEU, Rafaela Rodrígueza-Ponga. W wydarzeniu wzięli udział m.in. doradca polityczny Edukacji i Kultury COMECE, Emilio Dogliani, doradca prawny ds. migracji, azylu i wolności religijnej, José Luis Bazán oraz prorektor ds. relacji instytucjonalnych i wydziału UAO CEU, Sergio Rodríguez López-Ros.
Studenci i badania naukowe
Umowa przewiduje, że UAO CEU będzie udostępniać COMECE wyniki i materiały zrodzone z działalności naukowej i popularyzatorskiej uniwersytetu, które mogą być przedmiotem wspólnego zainteresowania, takie jak niektóre z nich, które zostały już przeprowadzone w ostatnich latach na tym uniwersytecie, związane z transformacją cyfrową, paradygmatem ekologicznym w magisterium papieża Franciszka, wolnością religijną w UE, kwestiami migracji i azylu, ochroną danych, ochroną mniejszości religijnych czy rolą osób starszych w kontekście zmian demograficznych.
Ponadto w punktach przewidziano możliwość realizacji przez wyróżniających się studentów UAO CEU wizyt i pobytów naukowych w siedzibie COMECE (Bruksela, Belgia) oraz ewentualny udział członków COMECE w letnim uniwersytecie UAO CEU.
Co to jest COMECE?
Na stronie Komisja Konferencji Biskupów Unii Europejskiej (COMECE) jest organizacją odpowiedzialną za przekazywanie wkładu i poglądów Kościoła katolickiego instytucjom UE. Działa również w drugą stronę, informując poszczególne konferencje biskupów o ogólnych zarysach bieżących spraw UE.
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Edukacja religijna w Hiszpanii jest niewątpliwie istotna. Autor proponuje kilka profili projektu Społeczeństwo obywatelskie, religijność i edukacjajak np. prawo do wolności religijnej, czy ochrona praw kulturalnych w agendzie 2030.
6 lipca 2021 r.-Czas czytania: 3minuty
Religijność jednostek jest podstawowym wymiarem, który ma silne reperkusje i kulturowo określa cywilizacje wśród nich bardzo unikalny, "europejski" charakter. Wyzwanie, jakim jest podjęcie tej kwestii, nie polega na tym, by zwracać się do "niereligijnych", tak jakby ci, którzy są "niereligijni", nie musieli zastanawiać się nad tym pytaniem, przesądzając, że "problem" należy tylko do tych, którzy są ignorantami religijnego i duchowego wymiaru swojego życia. Przeciwnie, "mówienie" o faktach i doświadczeniach religijnych staje się zakładem integracyjnym: dla tych, którzy wierzą, że nic wartościowego nie istnieje poza teraźniejszością, dla tych, którzy wierzą, że trzeba władać mieczem wiary, a nie mieczem pokoju jako głównym owocem; dla tych, którzy ukrywają się pod "anonimową" religijnością; dla tych, którzy wierzą, że nie ma sensu wierzyć, bo wystarczy wymierzać sprawiedliwość i tolerancję, czyli dla tego, kto żyje tak, jakby Bóg nie istniał, przyjmując ze spokojem, bez zadawania zbyt wielu pytań, wartości, które promuje kultura religijna. A także dla tych, którzy zastanawiają się, czy u podstaw naszego człowieczeństwa nie leży coś większego niż on sam. I oczywiście dla tych, którzy ją rozumieją i żyją.
Kiedy zespół Fundacji Europejskiej Społeczeństwo i Edukacja dowiedział się o zainteresowaniu Porticus Iberia posiadaniem większej ilości informacji na temat sytuacji edukacji religijnej w Hiszpanii, zrozumiał, jak ważne jest podjęcie tego wyzwania nie tylko z punktu widzenia multidyscyplinarnego podejścia badawczego, ale także znajomości własnej rzeczywistości. Projekt, który został uruchomiony pod tytułem Społeczeństwo obywatelskie, religijność i edukacja rozpoczął się od studium kontekstu, czyli analizy dziedziny, w której miał zostać opracowany, powiązania jej ze społeczeństwem hiszpańskim, nie zapominając o tym, że w dużej mierze to, co zostało tu stwierdzone, można doskonale rozciągnąć na ramy europejskie, w których funkcjonują demokracje zachodnie. W ten sposób jej obszary pracy i jej wyniki miały większe szanse stać się dynamicznym czynnikiem rozmowy na temat jednego z pytań, które najbardziej nurtują ludzkość na przestrzeni wieków.
Społeczeństwo obywatelskie, religijność i edukacjaZ socjologicznego punktu widzenia jest to szeroko zakrojony projekt dotyczący wzajemnych wpływów i relacji między społeczeństwem a religijnością jednostek, obecności i znaczenia faktów i doświadczeń religijnych w sferze publicznej i w tradycjach kulturowych narodów, a także udziału edukacji w ewolucji i charakterze tych relacji.
Z punktu widzenia nauk prawnych wydawało się nam ważne i właściwe dla porządku demokratycznego współżycia opartego na poszanowaniu Prawa, aby z jednej strony przypomnieć zasady prawne, które leżą u podstaw praw wolnościowych, w tym prawa do wolności religijnej w naszych krajowych i europejskich ramach; z drugiej strony szukać w Agendzie 2030 obszaru ochrony praw kulturowych, zapewnić wyrażanie religijności w przestrzeni publicznej, w nauczaniu religii w szkołach i w promowaniu dialogu międzykulturowego.
Nastawienie na kultywowanie sfery duchowej przez szkołę zmniejsza się z roku na rok: spada odsetek uczniów wybierających religię katolicką jako przedmiot, co jest szczególnie gwałtowną zmianą między poziomem podstawowym, średnim i maturalnym. Na tych dwóch ostatnich poziomach uczniowie są w znacznie mniejszym stopniu zależni od rodziców w kwestii wyboru i preferują znacznie mniejszą ilość edukacji religijnej, zwłaszcza w szkołach publicznych. Do tego dochodzi szczególny status zatrudnienia nauczycieli religii w Hiszpanii, brak oceny wpływu nauczania religii w szkole, ich jakości i szkolenia, postrzegania przez nich samego własnego prestiżu, ich profesjonalnego włączenia w życie szkoły i relacji zawodowych, jakie nawiązują z kolegami uczącymi, wśród innych aspektów.
Niewątpliwie uznanie przejścia przez szkołę za wyjątkowy okres budzenia się pytań o sens jest szansą, za którą wszyscy jesteśmy w jakiś sposób odpowiedzialni; nie tyle za swoje odpowiedzi, ile za to, jakie będą w przyszłości, jako mężczyźni i kobiety, wierzący lub niewierzący, autonomicznie i w wolności odpowiedzialni. Krótko mówiąc, wszystkie te pociągnięcia pędzlem mają związek z tematem znacznie ambitniejszym: społecznym odbiorem faktu religijnego i śladem, jaki pozostawia szkoła, częściowo poprzez formacyjne działanie nauczycieli religii.
AutorMercedes de Esteban Villar
Dyrektor ds. badań. Fundacja Europejska Społeczeństwo i Edukacja
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Słowo "komunia" padło co najmniej kilkanaście razy podczas dwóch oddzielnych spotkań ekumenicznych, jakie papież Franciszek odbył w ostatnich tygodniach z członkami innych Kościołów chrześcijańskich.
Przy pierwszej okazji przyjął na audiencji przedstawicieli Światowej Federacji Luterańskiej, którym towarzyszyli prezydent Musa i sekretarz Junge, przybyłych do Rzymu w dniu upamiętnienia Confessio Augustana - podstawowego tekstu Kościołów protestanckich na całym świecie - którego 500. rocznica przypada 25 czerwca 2030 r.
Celem wizyty, jak przypomniał w swoim przemówieniu papież Franciszek, była zasadniczo próba sprawienia, by rosła "jedność między nami". I tu Papież zaproponował jako pokarm do przemyśleń wspólne przylgnięcie do drogi, która "od konfliktu" przechodzi "do komunii". Podróż, która jest możliwa tylko wtedy, gdy jest się rzeczywiście "w kryzysie": "kryzysie, który pomaga nam dojrzeć to, czego szukamy".
Zresztą już w 1980 r. luteranie i katolicy mieli wspólny dokument - "Wszyscy pod jednym Chrystusem" - w którym informowali: "To, co uznaliśmy w Confessio Augustana za wspólną wiarę, może nam pomóc w nowym wyznawaniu tej wiary także w naszych czasach".
Minęło trzydzieści lat i z pewnością poczyniono kroki naprzód. Jak choćby te, które poczynił Sobór Nicejski, którego 1700 rocznica będzie w 2025 roku, którego "Credo" jest obowiązującym tekstem wiary nie tylko dla katolików i luteran, ale także dla prawosławnych i wielu innych wspólnot chrześcijańskich. Papież Franciszek ma nadzieję, że może to być nowa okazja do "nowego impulsu na drodze ekumenicznej". Przecież - wyjaśnił w swoim wystąpieniu Papież - nie jest to zwykłe "ćwiczenie w dyplomacji kościelnej, ale droga łaski", "która oczyszcza pamięć i serce, przezwycięża sztywności i ukierunkowuje na odnowioną komunię". Celem jest ostatecznie osiągnięcie "pogodzonej jedności w różnicach".
Wśród kolejnych etapów ekumenicznej drogi z luteranami, przypomniał Papież, będzie "zrozumienie ścisłych związków między Kościołem, posługą i Eucharystią", kolejna próba - i to próba zaufania - którą należy przeżyć z pokorą duchową i teologiczną, próbując na nowo odczytać "smutne wydarzenia z przeszłości" "w ramach pojednanej historii".
Druga okazja do spotkania miała miejsce w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła z delegacją Ekumenicznego Patriarchatu Konstantynopola, która tradycyjnie z tej okazji udaje się do Rzymu. W tym miejscu Papież Franciszek zainspirował się kryzysem zdrowotnym, którego świat wciąż doświadcza; przypomniał swoje obawy, że ta nowa krytyczna szansa została "zmarnowana", "bez wyciągnięcia lekcji, której nas uczy"; i zastanawiał się, czego "to wszystko" wymaga od każdego chrześcijanina.
Także tutaj odpowiedzią jest "podjęcie wyzwania", "operowanie rozeznaniem", "zatrzymanie się i zbadanie, co ze wszystkiego, co robimy, pozostaje, a co przemija". A dla chrześcijan oznacza to usilne parcie na "drogę do pełnej komunii", pokonywanie samozachwytu, zapewnień i możliwości, uprzedzeń i rywalizacji.
"Nie pomijając różnic, które należy przezwyciężyć poprzez dialog, w miłości i w prawdzie", papież Franciszek powtórzył zatem konieczność "zainaugurowania nowego etapu relacji między naszymi Kościołami", czując się współodpowiedzialnymi za siebie nawzajem.
Wszystko to zresztą dlatego, że "świadectwo wzrastającej komunii między nami chrześcijanami" przyniesie wielu nadzieję i zachętę, a także "sprzyjać będzie bardziej powszechnemu braterstwu i pojednaniu, zdolnemu do naprawienia błędów przeszłości".
Ostatecznie wspólnym celem musi być pokojowa przyszłość dla wszystkich.
Opieka nad osobami niepełnosprawnymi: perspektywa sensu życia
Papieska Akademia Życia opublikowała notę na temat opieki nad osobami niepełnosprawnymi i tymi, którzy się nimi opiekują, opartą na doświadczeniach zdobytych po pandemii.
"Świat bez granic, bez uprzedzeń wobec osób niepełnosprawnych, gdzie nikt nie musi samotnie stawiać czoła wyzwaniom związanym z osobistym przetrwaniem, to świat, do którego budowy musimy dążyć".. Tak pisze Papieska Akademia Życia w wydanej niedawno Nocie o potrzebie - dla Kościoła i dla wszystkich ludzi dobrej woli - przywrócenia właściwej rangi opiece i wsparciu osób niepełnosprawnych i tych, którzy się nimi opiekują.
Punktem wyjścia dla tego dokumentu była pandemia, która oprócz uwypuklenia współzależności każdego człowieka, pokazała granice niepewności, kruchości i ograniczeń. W przypadku osób z niepełnosprawnością zwróciła również uwagę na zwiększone ryzyko poważnego zachorowania lub śmierci z powodu Covid-19, spowodowane czynnikami biologicznymi oraz nierównym dostępem do opieki zdrowotnej i innego niezbędnego wsparcia medycznego.
Rzeczywiście, wiele osób niepełnosprawnych miało trudności z uzyskaniem przystępnych informacji na temat sposobów zapobiegania infekcjom lub napotykało przeszkody w dostępie do tekstów, szczepień lub leczenia w placówkach służby zdrowia, oprócz negatywnych skutków długotrwałej izolacji w domu (lęk, samotność, bezradność, rozpacz, a nawet przemoc domowa). Istnieją również inne rodzaje dyskryminacji, związane z "...brakiem dostępu do opieki zdrowotnej" oraz "...brakiem dostępu do opieki zdrowotnej".wszechobecne w systemach opieki zdrowotnej uprzedzenia, które negatywnie oceniają niepełnosprawność i postrzegają osoby niepełnosprawne jako osoby, których życie jest mniej warte zachowania niż życie osób bez takiej niepełnosprawności"denuncjuje notę Papieskiej Akademii Życia.
Dokument ten podkreśla trzy podstawowe problemy etyczne. Po pierwsze, że z "promowanie rozwiązań". dla specyficznych potrzeb osób niepełnosprawnych, umożliwiając im korzystanie z polityk i interwencji w zakresie zdrowia publicznego oraz włączając je w procesy planowania i podejmowania decyzji. I konieczne jest wyjście poza kadrowanie niepełnosprawności w zdrowiu publicznym i ochronie zdrowia po prostu "...".w sensie biomedycznympriorytetem", do rozpatrzenia w szerokim spektrum specjalności medycznych oraz w innych obszarach działalności rządu i społeczeństwa. Wreszcie, priorytetem jest "opracowanie ram zdrowia publicznego opartych na solidarności"Szybka ścieżka", dająca szybką drogę ubogim i zagrożonym, zarówno lokalnie jak i globalnie.
Lekcja, jaką należy wyciągnąć z pandemii, jeśli chodzi o osoby niepełnosprawne, to "...nauka życia z niepełnosprawnością".przyjęcie nowej perspektywy na sens życia"przyjmując "współzależność, wzajemną odpowiedzialność i troskę o innych jako sposób na życie i promowanie wspólnego dobra".jak zawsze nauczał Kościół.
Dokument - będący kontynuacją dokumentu z 30 marca 2020 r. dot. Pandemia i powszechne braterstwodo dokumentu z 22 lipca dot. Humana Communitas w dobie pandemii oraz do dokumentu z 9 lutego 2021 r. dotyczącego Starość: nasza przyszłość i który jest zredagowany jak zwykle przez watykańską Komisję Covid-19 - kończy się siedmioma praktycznymi zaleceniami.
W szczególności wzywa do konsultowania się z osobami niepełnosprawnymi i ich rodzinami ".w projektowaniu i wdrażaniu polityki zdrowia publicznego". Organizacje katolickie prowadzące zakłady opieki zdrowotnej proszone są o ".objąć prowadzenie"UE musi również zapewnić osobom niepełnosprawnym pierwszeństwo w dostępie do szczepionek, unikać dyskryminacji w podziale środków na zdrowie, promować globalną współpracę i wszelkiego rodzaju "partnerstwa publiczno-prywatne". Wreszcie należy zapewnić, aby właśnie z powodu konsekwencji pandemii osoby niepełnosprawne nie zostały pozostawione w długiej kolejce do korzystania z usług zdrowotnych początkowo zawieszonych przez Covid-19.
Na nocie widnieje podpis przewodniczącego Papieskiej Akademii Życia, arcybiskupa Vincenzo Paglii i kanclerza Renzo Pegoraro.
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Po odkryciu szczątków 215 dzieci w szkole z internatem w Kanadzie autor zastanawia się, czego możemy się nauczyć z tego smutnego epizodu, aby odejść od "modelu kolonizacyjnego, w tym kolonizacji ideologicznych".
5 lipca 2021 r.-Czas czytania: 2minuty
Podczas modlitwy Anioł Pański 6 czerwca papież wspomniał o wstrząsającym odkryciu szczątków 215 dzieci, uczniów Kamloops Indiańska Szkoła MieszkaniowaWiadomość, która miała miejsce jakieś dwa tygodnie wcześniej, wywołała traumę wśród mieszkańców Kanady, a papież określił ją jako "szokującą". Kamloops Indian Residential School - działająca od końca XIX wieku do 1969 roku - znajdowała się w Kolumbii Brytyjskiej i stała się największą szkołą rezydencyjną w Kanadzie. Był on częścią systemu szkolnego, który dążył do asymilacji tubylców do kultury kanadyjskiej. Dzieci były oddzielane od swoich rodzin i zabierane do tych szkół, gdzie zabraniano im mówić w ich ojczystym języku, często maltretowano, znęcano się nad nimi do tego stopnia, że wiele z nich przypłaciło życiem swoją odmienność od kultury kolonizatorów. Kanadyjscy biskupi natychmiast wyrazili swój smutek i wyrazili gotowość do nieograniczonej współpracy w dochodzeniu mającym na celu wyjaśnienie sytuacji.
Szkoła rezydencyjna była jedną ze 139 instytucji działających na zlecenie rządu kanadyjskiego w celu integracji społeczności tubylczych ze społeczeństwem. Szacuje się, że przez te rezydencje przeszło 150.000 dzieci z rodzin kolonizowanych: choć liczba ta może być wyższa, zmarło tam od 3.200 do 5.000 rdzennych dzieci, w większości na gruźlicę. Franciszek powiedział, że smutne odkrycie powinno pomóc nam zwiększyć świadomość bólu i cierpienia z przeszłości, a w szczególności odejść od modelu kolonizacji (także ideologicznej). Poza interesami ekonomicznymi, militarnymi i rasowymi, kolonializm wiąże się z przekonaniem o zasadności narzucania się "wyższej" cywilizacji "gorszej", przy czym czynnikiem obciążającym jest usprawiedliwianie potrzeby przymusowych konwersji.
Papież podkreślił, jak istotne jest dziś "iść razem w dialogu i wzajemnym szacunku oraz w uznaniu praw kulturowych i wartości wszystkich ludzi". I dotyczy to nie tylko Kanady.
HOAC inauguruje nowy etap, prezydencję i priorytety na przyszłość
María Dolores Megina Navarro, z Jaén, została wybrana na nowego prezydenta HOAC, zastępując Gonzalo Ruiza. Towarzyszyć jej będą Germán Gavín, w obszarze Formacji; oraz Pili Gallego, w pracy nad Upowszechnianiem.
W ten weekend w HOAC odbyło się Generalne Plenum Przedstawicieli (PGR), najwyższe ciało decyzyjne pomiędzy generalnymi zgromadzeniami. Wezwanie, które zostało opracowane w sposób semiprezentacyjny, w Ávili i poprzez sieć, i w którym zostały ocenione kierunki działań na sześcioletnią kadencjęŻycie i działanie HOAC zostało podjęte do pulsu; i w którym zostało zatwierdzone plan pracy na okres dwuletni, określający priorytety na najbliższe dwa lata, które następnie zostaną dostosowane do poszczególnych diecezji.
Ten plan pracy podzielony jest na 6 punktów:
Kontynuować promocję kampanii "Godna praca dla godnego społeczeństwa", promocję inicjatywy "Kościół dla godnej pracy" oraz wzmocnienie Duszpasterstwa Ludzi Pracy w całym Kościele. W ten sposób nadal towarzyszyć sytuacjom niepewności, współpracować w zmianie mentalności i poprawie instytucji; oraz pomagać w budowaniu innych sposobów bycia i pracy, proponując praktyki komunii życia, dóbr i działania ze zubożałym światem pracy.
Troska o życie wspólnotowe, zwłaszcza w zespołach i wśród zespołów działaczy.
Dbać o rozwój doświadczenia szkolenia, które jest przeżywane w życiu każdego milicjanta na co dzień w świecie pracy i pracy.
Promować rozszerzanie HOAC i inicjowanie nowych działaczy, ponieważ osoby, które chcą poświęcić swoje życie apostolstwu w świecie robotników i pracy są niezbędne dla misji.
Zakończenie obchodów 75-lecia HOAC z perspektywy wdzięcznej pamięci i dziękczynienia za przyszłość.
Przygotowanie walnego zgromadzenia HOAC. Z określeniem harmonogramu prac, których zwieńczeniem ma być uroczystość XIV Walnego Zgromadzenia w dniach 12-15 sierpnia 2023 r.
Ponadto zgromadzenie plenarne zatwierdziło budżet 553.508,87 euro na rok 2022 i 562.538,72 euro na rok 2023. Budżet HOAC jest owocem komunii dóbr na rzecz misji, jako wspólnoty kościelnej posłanej do ewangelizacji świata pracy, i który konkretyzuje się dzięki wszystkim bojownikom, poprzez ich składki, dobrowolnie ustalone na podstawie ich osobistej sytuacji i potrzeb wspólnoty, w ramach zakresu działania zespołu.
Członkowie HOAC chcieli również podziękować Gonzalo Ruiz, Teresie García i Berchmans Garrido za ich poświęcenie dla Kościoła i świata robotniczego.
Jeśli jesteś prenumeratorem Omnes, możesz dowiedzieć się więcej o pracy HOAC w raporcie zawartym w magazyn drukowany styczeń 2021.
Reżyseria i scenariuszGuto Brinholiy, Luiz Henrique Marques
KrajWłochy - Brazylia
Rok: 2021
Szczery i interesujący, Życie ludzkie to dokument, który celebruje ludzkie życie, transponuje uczucia i siłę woli poprzez trzeźwe, cenne i staranne opracowanie. To krótka letnia propozycja (68 minut), która nie pozostawia żadnego widza obojętnym.
Utwór jest chóralnym dokumentem, zawierającym wywiady z postaciami, których wspólnym mianownikiem jest to, że stanęły przed lustrem śmierci i wyszły z niego zwycięsko lub wybrały życie ponad przeciwnościami losu. Mamy więc przedstawione świadectwa ocalałej z holokaustu; medalistki olimpijskiej, która znalazła się w sytuacji utraty wszystkiego z powodu niechcianej ciąży; malarki z porażeniem czterokończynowym, surfera bez rąk...; mimo że pełne nadziei i siły bycia prawdziwą historią walki o życie z niezliczonymi przeciwnościami losu, wywiady te zawierają również trudną do przetrawienia dla każdego surowość tych przeszkód czy tych wydarzeń. Słodko-gorzkie uczucie rozwiewają jednak świadectwa tych ludzi, którzy nieszczęście zamienili w szansę i zmienili losy swojej egzystencji (jeden z nich zakłada dom dla porzuconych dzieci, inny pomaga w ośrodku dla kobiet w ciąży itd.)
Gustavo Brinholi, kompozytor (Ogród nieszczęść, Milagre) debiutuje jako reżyser z doświadczonym operatorem jako partnerem w fotelu: Luiz Henrique Marques (Alma Portuguesa, Bonifácio: Założyciel Brazylii). We dwoje tworzą staranne dzieło, czułe, ale minimalistyczne, którego forma jest darem dla oka. Historia, która mówi o dobru na świecie bez wpadania w pułapkę sentymentalizmu, nakręcona poprawnie i gustownie, ale z dbałością o priorytet treści nad opakowaniem, i starająca się nie pozwolić, by surowość sytuacji przezwyciężyła przesłanie nadziei.
Powolne tempo i klasyczne ujęcie, Życie ludzkie jest wynikiem żmudnych poszukiwań efektownych postaci, wymarzonych lokacji (w Stanach Zjednoczonych, Włoszech, Brazylii i Niemczech) oraz ważnej obecności pięknej ścieżki dźwiękowej, będącej dziełem reżysera filmu, Gustavo Brinholi.
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Reforma Kodeksu Prawa Kanonicznego w zakresie nadużyć seksualnych
W ostatnich tygodniach w mediach głośnym echem odbiła się transcendentna reforma prawa karnego kanonicznego, która składa się na VI księgę Kodeksu Prawa Kanonicznego, a którą papież Franciszek promulgował poprzez Konstytucję Apostolską o Kościele Jezusa Chrystusa. Pascite Gregem DeiJak to wpływa na obszar wykorzystywania seksualnego?
Mónica Montero Casillas-5 lipca 2021 r.-Czas czytania: 6minuty
Nowa reforma wejdzie w życie 8 grudnia 2021 roku, w święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Przypadkowo lub nie, data ta zbiega się z dniem wejścia w życie innej ważnej reformy przeprowadzonej przez papieża Franciszka dotyczącej stwierdzenia nieważności małżeństwa.
Pomijając tę niepotwierdzoną kwestię, wiele mediów, informując o tej reformie, określało ją jako tę, która posłuży "walce z nadużyciami seksualnymi" lub dzięki której "papież zaostrza kary za wykorzystywanie nieletnich". To prawda, że reforma zawiera szereg nowości w tym zakresie, choć nie jest to jedyny przedmiot reformy.
Reforma głęboko wpływa na sposób rozpatrywania i stosowania kanonicznego prawa karnego, określania kar, przywrócenia żądania sprawiedliwości, zmiany sprawcy i naprawienia skandalu oraz wyrównania wyrządzonej szkody poprzez reparacyjny charakter kary.
Kontekst
Kodeks Prawa Kanonicznego został opracowany w kontekście Soboru Watykańskiego II, a w dziedzinie karnej pojawiły się różne kontrowersje. Po pierwsze, czy sama idiosynkrazja Kościoła czyniła celowym ustanowienie prawa karnego. Po pozytywnym rozstrzygnięciu tej kwestii należało ustalić, jakie zachowania miały być uznane za przestępstwo i jak miały być karane. Historyczny moment sprawił, że określenie kary w Kodeksie Prawa Kanonicznego nierzadko wyrażało się w formule "należy ukarać karą sprawiedliwą". Ci, którzy mieli uprawnienia do karania, znając fakty i sprawcę, mogli wymierzyć odpowiednią karę, która skutecznie przekierowywałaby jego postępowanie. Przyjęte środki nie okazały się jednak właściwe i szukano innych rozwiązań ze względu na trudności w stosowaniu samego kanonicznego prawa karnego.
Skandale, które ujawniły się w różnych Kościołach partykularnych wokół nadużyć seksualnych, uwypukliły ból i krzywdę wyrządzoną ofiarom i samemu Kościołowi jako ludowi Bożemu, a także konieczność sumiennego działania pasterzy w tych sytuacjach: nie tylko poprzez sankcje, ale także poprzez zapobieganie im, unikanie ich powtórzenia w przyszłości i oferowanie prawdziwie pluralistycznej odpowiedzi, ponieważ chodzi nie tylko o zastosowanie sankcji wobec sprawcy, ale także o sprzyjanie uzdrowieniu ofiary.
W tych okolicznościach należało przewidzieć odpowiedź na promulgację i wejście w życie tej reformy, w taki sposób, aby ułatwić, uzupełnić i dostosować stosowanie środków i procesów uregulowanych w Kodeksie Prawa Kanonicznego. Jednocześnie musiał odpowiednio odpowiedzieć Kościołowi powszechnemu, który jest społeczeństwem pluralistycznym o specyficznych potrzebach i który kategorycznie odrzuca te działania.
Podjęte środki
Papież św. Jan Paweł II, 30 kwietnia 2001 roku, promulgował Motu Proprio Sacramentorum Sanctitatis Tutela, ustanowienie pewnych przestępstw, które ze względu na swoją wagę miały być ścigane za pośrednictwem Kongregacji Nauki Wiary. Należało do nich m.in. przestępstwo nakłaniania przeciwko szóstemu przykazaniu, popełnione przez kapłana podczas spowiedzi lub przy okazji czy pod pretekstem spowiedzi.
Ze względu na liczne przypadki, które wyszły na jaw za pośrednictwem mediów w Stanach Zjednoczonych czy Irlandii, które sprawiły wielki ból wspólnocie chrześcijańskiej i których złożoność była już badana przez Kongregację Nauki Wiary, papież Benedykt XVI, 21 maja 2010 r, zawarte w niniejszym Motu Proprio przestępstwo nabywania, posiadania i rozpowszechniania przez osobę duchowną, w celach libidalnych, w jakikolwiek sposób i za pomocą jakichkolwiek środków, zdjęć pornograficznych małoletnich poniżej 14 roku życia, zrównując małoletniego z osobą dorosłą, która w przestępstwach przeciwko moralności miałaby zwyczajnie niedoskonałe używanie rozumu.
Papież Franciszek, 4 października 2019 roku, przedłużył do 18 lat wiek ścigania tych przestępstw przez Kongregację Nauki Wiary, gdy ofiara była nieletnia, a także na nowo zdefiniował jako przestępstwo nabycie lub posiadanie albo ujawnienie, w celu libidalnym, zdjęć pornograficznych małoletnich poniżej osiemnastego roku życia przez osobę duchowną, w jakiejkolwiek formie i za pomocą jakichkolwiek środków. Uzupełnieniem tych środków była promulgacja, w dniu 16 lipca 2020 r., Vademecum w sprawie niektórych kwestii proceduralnych w sprawach dotyczących wykorzystywania seksualnego małoletnich przez duchownych ściganych przez Kongregację.
W obecnym pontyfikacie
Od początku swojego pontyfikatu papież Franciszek, podobnie jak jego poprzednicy, starał się reagować na nadużycia seksualne z zerową tolerancją, podkreślając potrzebę i znaczenie wysłuchania ofiar i naprawienia wyrządzonych szkód fizycznych, psychologicznych i duchowych, ustanawiając zalecenia dla Konferencji Episkopatów, uruchamiając Papieską Komisję ds. Ochrony Małoletnich, przyjmując przepisy normatywne obowiązujące cały Kościół i przypominając o obowiązku stosowania kanonicznego prawa karnego poprzez wykonywanie władzy własnej przez proboszczów i ze sfery odpowiedzialności, jaką nabywają wobec Kościoła, przyjęcie przepisów normatywnych obowiązujących w całym Kościele i ponowne podkreślenie obowiązku stosowania kanonicznego prawa karnego poprzez wykonywanie władzy własnej przez proboszczów i ze sfery odpowiedzialności, jaką nabywają wobec powierzonego im Kościoła partykularnego w trosce o dobro dusz, aby takie sytuacje nie powtarzały się w przyszłości.
W tym samym duchu papież Franciszek promulgował, 7 maja 2019 r. Motu Proprio Vox Estis Lux Mundiktórych normy są zatwierdzone "ad experimentum na okres trzech lat". Motu Proprio jest godne uwagi ze względu na ustanowienie nowej listy przestępstw nadużyć seksualnych, gdy sprawca jest duchownym lub członkiem Instytutu Życia Konsekrowanego lub Stowarzyszenia Życia Apostolskiego. Ponadto za przestępstwa uznaje się czyny popełnione wobec osób dorosłych, małoletnich lub osób szczególnie wrażliwych: zmuszanie kogoś, przemocą lub groźbą lub przez nadużycie władzy, do wykonania lub doznania czynności seksualnych; wykonywanie czynności seksualnych z małoletnim lub osobą szczególnie wrażliwą; produkowanie, wystawianie, posiadanie lub rozpowszechnianie, w tym za pomocą środków telematycznych, materiałów pornograficznych z udziałem dzieci, jak również ograniczanie lub nakłanianie małoletniego lub osoby szczególnie wrażliwej do udziału w wystawach pornograficznych.
Rozwój sytuacji w zakresie reformy Kodeksu
Reforma Księgi IV, określająca kary, które należy wymierzyć i będąca echem środków już przyjętych, włącza te przestępstwa z pewnymi modyfikacjami w brzmieniu, głównie do tytułu VI "Przestępstwa przeciwko życiu, godności i wolności człowieka", co podkreśla chęć ochrony ofiar i uznania naruszenia ich godności i wolności w przypadku popełnienia nadużycia, chociaż niektóre przestępstwa są nadal włączone do tytułu V "Przestępstwa przeciwko szczególnym obowiązkom", gdy sprawcą jest osoba duchowna.
Nie ma wyraźnej wzmianki o "wrażliwych dorosłych". Ich ochrona jest ustanowiona pośrednio, poprzez "przekręcenie" - jak wskazał biskup Arrieta, architekt reformy - gdy wspomina się o niedoskonałym używaniu rozumu lub gdy prawo uznaje równą ochronę, ze względu na rozbieżności, które powstały w doktrynie w odniesieniu do jej interpretacji.
Z drugiej strony, choć w Motu Proprio Vos Estis Lux Mundi działania lub zaniechania mające na celu przeszkadzanie lub uchylanie się od dochodzenia cywilnego lub dochodzenia kanonicznego prowadzonego przez władzę są uważane za przestępstwo, to jednak nowa Księga VI reguluje jako przestępstwo zaniechanie przekazania zawiadomienia o przestępstwie w sferze kanonicznej, co nie przeszkadza we współpracy z władzą cywilną, o czym mówi samo Vademecum.
Nowa Księga VI reguluje ujęcie wiernych świeckich jako sprawców przestępstwa nadużycia, gdy cieszą się godnością lub sprawują urząd czy funkcję w Kościele w dwóch sytuacjach: gdy popełniają przestępstwo przeciwko szóstemu przykazaniu, a ofiarą jest osoba małoletnia lub osoba o niedoskonałym używaniu rozumu albo taka, której prawo uznaje równą opiekę, oraz gdy stosując przemoc, groźbę lub nadużywając władzy, popełniają przestępstwo przeciwko szóstemu przykazaniu lub zmuszają kogoś do wykonania lub doznania aktów seksualnych.
Podobnie, w celu przywrócenia sprawiedliwości, wyraźnie ustanowiono, że sędzia lub organ, w trakcie prowadzenia sprawy, musi zagwarantować prawo do obrony, domniemanie niewinności oraz godność domniemanego sprawcy i ofiary.
Ponadto zapewnia szybkość postępowania, unikając przedawnienia przestępstw w trakcie ich rozpatrywania, wymierza odpowiednią karę, biorąc pod uwagę okoliczności łagodzące i obciążające, takie jak stan nietrzeźwości lub inne zakłócenia czynności umysłu osoby, która dąży do popełnienia przestępstwa, a także ustala naprawienie szkody i zgorszenia w ramach reparacyjnego charakteru kary oraz należycie wykonuje karę.
Saldo
Tak więc reforma Księgi VI Kodeksu Prawa Kanonicznego dotyka obszaru nadużyć seksualnych, włączając szereg nowości i powtarzając środki, które równolegle z pracami poprzedzającymi reformę należało przyjąć, aby uniknąć powtórzenia się tych zachowań, chronić ofiarę z godnością i szacunkiem, oferując jej niezbędną pomoc duszpasterską i psychologiczną, uzyskać przebaczenie ze strony poważnie zranionej wspólnoty chrześcijańskiej oraz ułatwić stosowanie ustanowionego kanonicznego prawa karnego.
W Ameryce Łacińskiej i na Karaibach Kościół przygotowuje się do obchodów bezprecedensowego Zgromadzenia Eklezjalnego w dwóch fazach. Pierwszy - szeroki proces słuchania, a drugi - moment spotkania twarzą w twarz, który odbędzie się w dniach 21-28 listopada 2021 r. w sanktuarium Matki Bożej z Guadalupe w Meksyku i jednocześnie w kilku innych miejscach w regionie.
Genezą tego zgromadzenia jest odpowiedź udzielona przez papieża Franciszka na propozycję kierownictwa CELAM, aby zorganizować szóstą Konferencję Generalną. Franciszek zachęcił do zastanowienia się nad innym zgromadzeniem, ponieważ istnieją punkty oczekujące z dokumentu z Aparecidy.
Propozycja miała obejmować nie tylko kardynałów i biskupów, ale także kapłanów, zakonników, świeckich mężczyzn i kobiety. Jest to coś nowego, w duchu synodalnym, proponuje się wdzięczną pamięć o ostatniej Konferencji Generalnej, wymaga to nawrócenia duszpasterskiego, szukania nowych dróg.
Zgromadzenie Eklezjalne będzie miało formę bezpośrednią i wirtualną. Osobiście w Casa Lago w Meksyku będzie obecnych około pięćdziesięciu osób. A także około dwudziestu miejsc do spotkań twarzą w twarz i wirtualnych interakcji.
Chcieliśmy, aby ten proces synodalny był wielkim słuchaniem ludu Bożego, który pielgrzymuje w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, w tym czasie pandemii.
Proces ten ma następujące cele: odrodzić Kościół w nowy sposób, przedstawiając propozycję reformatorską i regeneracyjną.
Być wydarzeniem eklezjalnym w kluczu synodalnym, a nie tylko episkopalnym, z metodologią reprezentatywną, inkluzywną i partycypacyjną.
Być eklezjalnym kamieniem milowym, który może wznowić wielkie tematy wciąż aktualne, które powstały w Aparecidzie i podjąć na nowo kwestie i agendy, które mają wpływ. Ponowne połączenie pięciu Konferencji Generalnych Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów, łącząc magisterium Ameryki Łacińskiej z magisterium papieża Franciszka; wyznaczenie trzech kamieni milowych: z Medellín do Aparecidy, z Aparecidy do Querida Amazonía oraz z Querida Amazonía do Jubileuszu Guadalupe i Odkupienia w 2031 i 2033 roku,
Kościół pielgrzymujący w Urugwaju, mały i ubogi, staje przed wyzwaniem uczynienia swojego przesłania atrakcyjnym i mobilizującym. To Zgromadzenie jest postrzegane jako sposób na zaangażowanie wszystkich wiernych w celu osiągnięcia większego rozpowszechnienia Ewangelii.
Na poziomie Konferencji Episkopatu za animację tego Zgromadzenia będzie odpowiedzialny biskup Canelones, Heriberto Bodeant. Odbyło się wirtualne spotkanie z wikariuszami duszpasterskimi wszystkich diecezji. Ponadto, za pomocą listu, zachęca wszystkich do przyłączenia się do tego bezprecedensowego Zgromadzenia, oferując zasoby, a adres e-mail i linia WhatsApp zostały utworzone jako środki konsultacji i przesyłania wkładów różnych wspólnot.
W archidiecezji Montevideo doroczne spotkanie duchowieństwa diecezji zostało wykorzystane jako okazja do przedstawienia Zgromadzenia Eklezjalnego. Z tej okazji, ze względu na obecne ograniczenia zdrowotne, odbyło się ono za pośrednictwem platformy Zoom, w którym wzięło udział około 130 księży.
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Papież kończy Kongres Eucharystyczny w Budapeszcie i udaje się na Słowację
Ojciec Święty zapowiedział w niedzielę, że 12 września uda się do Budapesztu, stolicy Węgier, gdzie będzie koncelebrował Mszę św. kończącą Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny. Następnie odwiedzi Słowację.
Rafał Górnik-4 lipca 2021 r.-Czas czytania: 3minuty
"W dniach 12-15 września przyszłego roku, jak Bóg da, udam się na Słowację z wizytą duszpasterską, wieczorem 12-go" - ogłosił papież Franciszek po niedzielnej modlitwie Anioł Pański, zaznaczając, że Słowacy cieszą się z tej wiadomości. "Najpierw będę koncelebrował Mszę św. kończącą Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny w Budapeszcie" - dodał papież. "Serdecznie dziękuję wszystkim, którzy przygotowują się do tego wyjazdu i modlę się za nich. Wszyscy modlimy się za tę podróż i za ludzi, którzy pracują przy jej organizacji."
Mateo Bruni, dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej, podał miasta, które odwiedzi papież: "Jak Ojciec Święty zapowiedział dziś rano na Anioł Pański, na zaproszenie władz cywilnych i konferencji episkopatów, w niedzielę 12 września 2021 r. papież Franciszek uda się do Budapesztu z okazji Mszy św. kończącej 52. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny; następnie od 12 do 15 września 2021 r. uda się na Słowację, odwiedzając miasta Bratysławę, Preszów, Koszyce i Šaštin. Program wyjazdu zostanie opublikowany w odpowiednim czasie".
To druga podróż apostolska papieża od czasu pandemii Covid-19. Na początku marca Franciszek odbył historyczną podróż do Iraku, gdzie nawiązał przyjaźń z szyicką wspólnotą muzułmańską oraz spotkał się z przedstawicielami Żydów i muzułmanów w starożytnym mieście narodzin Abrahama, Ur Chaldejskim, i wezwał ich do kroczenia drogą pokoju.
Ponadto kilka dni temu na spotkaniu modlitwy o pokój i refleksji nad Libanem z przedstawicielami chrześcijan, prawosławnych i protestantów Papież Rzymski wyraził "wielkie zaniepokojenie widząc, jak ten kraj - który jest mi bliski i który pragnę odwiedzić - pogrąża się w poważnym kryzysie".
Kardynał Erdö: znak nadziei
"Wspólnota wiernych katolików z wielką radością i przejęciem oczekuje na przybycie Ojca Świętego" - powiedział kard. Péter Erdö, arcybiskup Budapesztu i prymas Węgier. "Modlimy się, aby jego wizyta była dla nas znakiem nadziei i nowego początku wraz z złagodzeniem pandemii" - dodał.
Kardynał Erdo podkreślił również, że ogromne znaczenie ma fakt, iż Ojciec Święty osobiście uczestniczy we Mszy św. kończącej kongres, gdyż zazwyczaj to legat papieski reprezentuje Ojca Świętego na Kongresach Eucharystycznych. Tak było również podczas ostatniego Kongresu Eucharystycznego w Cebu, gdzie papież Franciszek przesłał wiadomość wideo".
Bp András Veres, biskup Győr i przewodniczący Konferencji Episkopatu Węgier, wyraził tę samą radość, gdy wraz z kardynałem Peterem Erdö podpisał 8 marca komunikat prasowy po ogłoszeniu przez papieża Franciszka, że uda się na Węgry, aby odprawić Mszę św. na zakończenie Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego, który odbędzie się od 5 do 12 września.
Monsignor Zvolenský: Umocnienie naszej wiary
Większa część papieskiej podróży odbędzie się jednak na Słowacji, małym środkowoeuropejskim kraju liczącym prawie 5,5 mln mieszkańców, którego stolicą jest Bratysława, a walutą euro. Po upadku muru berlińskiego w 1989 roku i po 23 latach obecności wojsk radzieckich w Czechosłowacji, w czerwcu 1991 roku uaktywniono wyjazd żołnierzy rosyjskich. Dwa lata później, w 1993 roku, Czechosłowacja została podzielona na Czechy z jednej strony i Słowację z drugiej. Do 2018 roku minęło 25 lat od rozstania.
Arcybiskup Bratysławy i przewodniczący Konferencji Episkopatu Słowacji Stanislav Zvolenský powiedział, że zapowiedź wizyty papieża w jego kraju "jest szczególnie radosną wiadomością i bardzo się cieszę". Myślę, że wielu z nas również w tej chwili z wielką radością powraca do wspomnienia wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II. I po raz kolejny możemy powiedzieć, że następca apostołów, obecnie papież Franciszek, przybędzie na Słowację".
Przewodniczący konferencji biskupów słowackich dodał, że zapowiedź ta "pojawia się w związku z uroczystością naszych świętych Cyryla i Metodego, zwiastunów wiary". To oni nauczyli nas szacunku do papieża. A teraz będziemy mogli powitać Następcę Apostoła Piotra na Słowacji, przyjąć go pośród nas".
Monsignor Zvolenský zaprosił wszystkich do rozpoczęcia wewnętrznego przygotowania, aby móc dobrze wysłuchać orędzia papieża Franciszka - podaje oficjalna agencja watykańska. "Jest to przesłanie wrażliwości wobec tych, którzy cierpią, którzy są na marginesie społeczeństwa, którzy są w potrzebie, zarówno materialnej, jak i duchowej. Jest też jego wielka troska o dobro rodziny, wielka wrażliwość na potrzeby młodych ludzi. Te tematy z pewnością będą częścią wizyty papieża Franciszka na Słowacji. Myślę, że możemy spodziewać się wielkiego duchowego umocnienia".
23 marca br. podczas wspólnego spotkania słowaccy biskupi poparli inicjatywę złożoną w Trybunale Konstytucyjnym Republiki przeciwko zakazowi sprawowania kultu publicznego z powodu pandemii - podają media.
Czasami możemy też popaść, zgodnie z duchem świata (ja jestem tym pierwszym), w polaryzację, łatwą krytykę, złośliwe osądy, tworzenie grup przyjaciół i wrogów.
Nie wiem jak Wam, ale mi bardzo brakuje pozdrowień, uścisków, pocałunków pokoju. Obrzęd, który nasza liturgia przewiduje jako fakultatywny, a który z powodu pandemii został uproszczony lub wręcz stłumiony.
Jego pochodzenie jest apostolskie, a znaczenie głębokie: wierni wyrażają nim komunię kościelną i miłość braterską przed przyjęciem Ciała Chrystusa. Jesteśmy bowiem ciałem Chrystusa! A ciało bez pełnej jedności to potwór Frankensteina. Nie ma nic straszniejszego niż dekomunizacja, której skutkami są wrogość, zawiść, nienawiść i w końcu wojna.
Francisco rozpoczął miesiąc lipiec od ekumeniczny dzień modlitwy o pokój w LibaniePapieskie wideo poświęcone jest także "przyjaźni społecznej", krajowi szczególnie potrzebującemu komunii, którego historia jest naznaczona konfliktem i który przeżywa bardzo poważny kryzys instytucjonalny i społeczny. Ponadto w tym miesiącu wideo, które wydaje wraz z Papieską Światową Siecią Modlitwy, poświęcone jest "przyjaźni społecznej". Prosi w nim o "ucieczkę od wrogości społecznej, która tylko niszczy, i o ucieczkę od 'polaryzacji'", co - jak zaznacza - "nie zawsze jest łatwe, zwłaszcza dziś, gdy część polityki, społeczeństwa i mediów jest zdeterminowana, by tworzyć wrogów, by pokonać ich w grze o władzę".
Papież, który zajmuje się informacjami o głowie państwa, jest zaniepokojony i prosi o modlitwę, a to mnie bardzo martwi. Analitycy polityczni już otwarcie mówią o zimnej wojnie między Chinami a Stanami Zjednoczonymi, napięciu, które zostało wyciszone przez pandemię, ale które jest utajone i grozi poważnymi globalnymi konsekwencjami po przejściu fali.
W tym artykule nie chodzi mi o apokaliptykę w popularnym rozumieniu tego terminu, jako coś, co grozi zagładą lub zniszczeniem, ale w sensie biblijnym. Objawienie jest wielką księgą chrześcijańskiej nadziei, ponieważ za pomocą niepokojących (i często błędnie interpretowanych) obrazów wyraża opór w obliczu przeciwnika i wiarę w boską pomoc nawet w najtrudniejszych momentach. Sekret: trwać mocno w wierze, w komunii, tak jak to czyniły pierwsze wspólnoty w obliczu władzy rzymskiej.
Niezgoda w obrębie wspólnoty chrześcijańskiej jest nie tylko normalna, ale i konieczna. Ale czasem w duchu świata (a ja jestem pierwszy) możemy też popaść w polaryzację, w łatwą krytykę, w złośliwe ocenianie, w tworzenie grup przyjaciół i wrogów... Podejście do Ewangelii z różnych punktów widzenia i wrażliwości wyraża bogactwo Ducha Świętego, który wieje jak chce i gdzie chce, choć nikt nie jest wolny od popełniania błędów. Jesteśmy ludem grzeszników! Dlatego pierwszym lekarstwem przeciwko dekomunizacji jest pokora: nigdy nie uważać się za posiadacza prawdy absolutnej, znać swoje - i to liczne - ograniczenia, a nawet, za św. Pawłem, uważać innych za lepszych (por. Flp 2,3).
Nie traćmy komunii, abyśmy mogli nieść nadzieję światu pogrążonemu w kryzysie, abyśmy "widząc jak się wzajemnie miłują" nadal byli światłem, które przyciąga tych, którzy żyją w ciemności. Drogi czytelniku, pozwól, że zwrócę się do ciebie jako do brata i poproszę o wybaczenie, jeśli w jakikolwiek sposób cię uraziłem. Prośmy wspólnie o dar pokoju i pozwólcie, że powiem wam: Pokój wam!
Dziennikarz. Absolwent Nauk o Komunikacji oraz licencjat z Nauk o Religii. Pracuje w diecezjalnej delegaturze ds. mediów w Maladze. Jego liczne "wątki" na Twitterze dotyczące wiary i życia codziennego cieszą się dużą popularnością.
Katedra w Oviedo, miejsce pielgrzymek jako kustosz ważnych relikwii Jezusa, takich jak Święty Całun, obchodzi 13 października 1200. rocznicę konsekracji swojego pierwszego ołtarza. José Luis González Vázquez, ksiądz, kanonik i delegat episkopalny ds. liturgii diecezji, wyjaśnia to Omnesowi.
Rafał Górnik-4 lipca 2021 r.-Czas czytania: 6minuty
"Katedra jest pomnikiem, który przekazuje mieszkańcom naszego świata, za pomocą plastycznego języka sztuki, wiarę tych, którzy nas poprzedzili i którą należy nadal szerzyć poprzez chrześcijańskie świadectwo. Katedra jest "miejsce" gdzie rozpoczyna się misja Kościoła, która zawsze związana jest z tworzeniem nowych wspólnot chrześcijańskich, które zawsze mają "miejsce" gdzie celebrują wiarę na pamiątkę Pana", mówi Omnesowi José Luís González Vázquez, Prezbiter od 1980 roku, delegat biskupi ds. liturgii archidiecezji Oviedo i kanonik prefekt liturgii katedry.
Na stronie 13 października to dzień, w którym diecezja Oviedo świętuje poświęcenie swojej katedry, która jest poświęcona Zbawicielowi i Dwunastu Apostołom. Takie było życzenie Alfonsa II Wstydliwego, który nie tylko uczynił miasto, w którym się urodził (Oviedo), stolicą Królestwa Asturii, ale także ustanowił tam w 811 roku nową diecezję, której pierwszym biskupem był Adolfo - wyjaśnia Don José Luis González.
Rok 2021 jest zatem rokiem szczególnym dla katedry w Oviedo i archidiecezji, ponieważ będzie to rok mają 1200 lat konsekracji jego pierwszego ołtarza.
"Jest to moment łaski ofiarowany tym z nas, którzy stanowią część tej diecezji Oviedo, abyśmy wiedzieli, jak żyć katedrą jako centrum i przejawem Kościoła lokalnego" - dodaje delegat ds. liturgii, który jest również profesorem sakramentologii i liturgii w seminarium i posiada tytuł magistra teologii liturgicznej.
Tak więc w tym roku, po tradycyjnym Jubileuszu Świętego Krzyża, który odbywa się od 14 do 21 września, 13 października odbędą się uroczystości, których punktem kulminacyjnym będzie odprawienie Mszy św. w rycie hiszpańskim. O tym wszystkim rozmawialiśmy z José Luisem Gonzálezem, wirtualnie, jak można sobie wyobrazić.
Co dokładnie jest obchodzone i jakie jest jego znaczenie, i czy możesz skomentować kontekst historyczny?
-Co roku, 13 października, diecezja Oviedo obchodzi poświęcenie swojej katedry, która jest poświęcona Zbawicielowi i Dwunastu Apostołom. Takie było życzenie Alfonsa II Wstydliwego, który nie tylko uczynił miasto, w którym się urodził - Oviedo - stolicą Królestwa Asturii, ale także ustanowił tam w 811 roku nową diecezję, której pierwszym biskupem był Adolfo.
W roku 2021 przypada 1200 rocznica konsekracji jej pierwszego ołtarza. Jest to chwila łaski, która jest ofiarowana tym z nas, którzy stanowią część tej diecezji Oviedo, abyśmy umieli żyć katedrą jako centrum i manifestacją Kościoła lokalnego.
Katedra nie jest miejscem zgromadzeń, jak to może być w przypadku audytorium. Jako miejsce głoszenia Słowa Bożego i sprawowania sakramentów, w szczególności sakramentów inicjacji chrześcijańskiej w noc wielkanocną, jest znakiem o charakterze quasi-sakramentalnym.
Z drugiej strony jest wymownym symbolem wyjątkowości diecezji, do której należy; więzi komunii z innymi diecezjami tworzącymi Kościół katolicki oraz - co jest bardzo ważnym, a czasem zapominanym aspektem - znakiem apostolskości naszej wspólnoty diecezjalnej.
Nazwa pochodzi od tego, że znajduje się w niej krzesło biskupie. Ten, kto na niej zasiada, jest właściwym biskupem, który jest gwarantem wiary Kościoła, nad którym przewodniczy, ponieważ sukcesja apostolska to coś więcej niż przekazanie władzy: to wpisanie się w apostolskość Kościoła, w symfonię komunii z innymi Wspólnotami chrześcijańskimi. Dlatego cathedra jest symbolem określającym miejsce, w którym biskup przewodniczy diecezji, głosi Ewangelię, świadczy o prawdziwości sprawowanych tam sakramentów. Jest to zatem miejsce jedyne w swoim rodzaju, ponieważ poprzez katedrę uwidacznia się nie tylko pasterski charakter posługi biskupiej, która obejmuje nauczanie i rządzenie, ale także jedność w wierze tych, których biskup gromadzi w imię Chrystusa, pasterza par excellence.
Ze względu na wspaniałość swej konstrukcji katedra zawsze nawiązuje do duchowej świątyni, która jaśnieje wielkością Bożej łaski, ale jednocześnie jest też widzialną figurą Kościoła Chrystusowego, który tu, na dole, wznosi ku Bogu swoje błagania, swoje uwielbienie i swoją adorację. Ta rzeczywistość motywuje do pielgrzymowania do katedry jako źródła wiary dla całej diecezji.
Jakie wydarzenia planuje Arcybiskupstwo w Oviedo i cała Wspólnota Diecezjalna z okazji tej rocznicy?
-Kapituła Katedralna, odpowiedzialna za opiekę nad nim i służbę, organizuje cykl wydarzeń obejmujących trzy aspekty: a) Wystawy. b) Koncerty muzyczne. c) Konferencje kulturalne. Punktem kulminacyjnym będzie odprawienie Mszy św. w obrządku hiszpańskim we wspomnianym 13 października.
W programie katedry bardzo wysokie miejsce zajmuje "Jubileusz Krzyża Świętego". , który odbywa się tam co roku. Rozpoczyna się 14 września, a kończy 21 tego samego miesiąca. Te dni radości związane są z "Krzyż Aniołówpiękny klejnot podarowany naszemu kościołowi diecezjalnemu przez króla Alfonsa II w roku 808.
Od czasów starożytnych nasza pierwsza świątynia nosiła nazwę "Sancta Ovetensis ze względu na przechowywane tam relikwie. Najważniejsze z nich to. "Święty CałunCenna tkanina, która - jak opowiada Ewangelia - zakryła twarz Pana, gdy zdjęli Go z krzyża i znaleźli w pustym grobie Chrystusa. "zwinięte w osobnym miejscu" (por. J 20, 7).
Z Jerozolimy, wraz z wieloma innymi relikwiami, które były przechowywane w "Święta ArkaZe względu na inwazję Persów w 614 roku, arka ta została przeniesiona z Palestyny do Kartaginy. Następnie przewieziono ją do Sewilli, a później do Toledo. Wraz z inwazją muzułmanów na Półwysep Iberyjski, arka znalazła schronienie w "MonsacroPierwszym z nich było małe wzgórze w pobliżu miasta Oviedo; zostało ono później przeniesione do "Święta Komnata Od tego czasu, na prośbę króla Alfonsa II Wstydliwego, posąg znajduje się w katedrze w Oviedo i pozostaje tam do dziś.
Całun Święty i Jubileusz Krzyża Świętego
-Tradycyjnie, relikwia "Święty Całun -Najbardziej znana jest wystawiana 14 i 21 września na zakończenie Eucharystii, a także w Wielki Piątek. W tym roku. "Jubileusz Świętego Krzyża". każdego dnia będzie przewodniczył biskup. Otworzy ją nuncjusz, a zamknie arcybiskup. Przez pozostałe dni towarzyszyć nam będą ci, którzy wchodzą w skład prowincji kościelnej Oviedo, rdzenni mieszkańcy naszej ziemi wraz z kardynałem przewodniczącym Konferencji Episkopatu Hiszpanii.
Fakt, że z biegiem czasu w naszej Katedrze przechowywano tak wiele relikwii związanych z osobą Jezusa, Pana, sprawił, że stała się ona miejscem pielgrzymek. Jest kilka ścieżek, które prowadzą do "Sancta Ovetensis. Ich nazwy to: "Droga do San Salvador i, także, "Relic Road. W katedrze w Oviedo znajduje się początek "Camino de Santiago". Jej pierwszym pielgrzymem był asturyjski król Alfons II. Jest to również cel pielgrzymek.
Czy asturyjskie społeczeństwo obywatelskie będzie w jakiś sposób zaangażowane?
-Rada Miasta Oviedo, w osobie swojego burmistrza, wyraziła chęć współpracy w tych wydarzeniach i to czyni.; Swoje hojne wsparcie zaoferowały również niektóre media.
W czasach, gdy wydaje się, że więcej kościołów jest "zamykanych" niż otwieranych, upamiętniono poświęcenie "serca diecezji". Jakie ma znaczenie dla diecezji, dla jej wiernych?
- Budynek katedry, który jest święty, ponieważ ma zawierać "Ciało Chrystusa który jest jego Kościołem, ma silną moc ewokacyjną. Jest to pomnik, który przekazuje mieszkańcom naszego świata, za pomocą plastycznego języka sztuki, wiarę tych, którzy nas poprzedzili i która musi się nadal szerzyć poprzez świadectwo chrześcijańskie. Katedra jest "miejsce" gdzie rozpoczyna się misja Kościoła, która zawsze związana jest z tworzeniem nowych wspólnot chrześcijańskich, które zawsze mają "miejsce" gdzie świętują wiarę na pamiątkę Pana. Uczcijcie poświęcenie naszego "Matka Kościół", jest odnowienie zaangażowania, aby wzrastało ono poprzez bardziej zaangażowane życie Ewangelią.
Czy będzie tam jakieś odniesienie do Dziewicy z Covadonga, Santiny, obiektu tak powszechnej pobożności?
-Katedra w Oviedo składa się dziś z trzech kościołów, które pierwotnie były oddzielne, ale gdy je zbudowano, stały się "dorastać". budynek katedry stopniowo włączał je do swojego wnętrza. Są to: kaplica Santa María del Rey Casto, panteon królów Asturii; świątynia San Salvador i Dwunastu Apostołów oraz Święta Komnata, gdzie przechowywane są różne relikwie, które z biegiem czasu trafiły do tej Stolicy.
W kaplicy Santa María del Rey Casto, w jej centralnym ołtarzu, któremu przewodniczy, znajduje się obraz zwany de "Santa María de las Batallas. Obraz "Matka Boska z Covadonga -popularnie nazywany "La Santina występuje również pod mniej znaną nazwą "Santa María de las Batallas i być może towarzyszył królom asturyjskim w ich dążeniu do odzyskania dla Chrystusa półwyspu iberyjskiego podbitego przez Arabów po bitwie pod Guadalete.
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Relikwie naszego Pana: Całun Turyński i Całun z Oviedo
Całun Turyński jest jedną z relikwii naszego Pana, która wzbudza największe zainteresowanie środowiska naukowego. Liczne badania nad tą tkaniną do dziś dostarczają niespodzianek.
Co to jest. całun turyńskiznany również jako święty całun, całun, całun czy całun? Tradycyjne znaczenie i znaki pobożności.
Jest to lniana tkanina przedstawiająca wizerunek człowieka ze śladami i urazami ciała, jakie można znaleźć przy ukrzyżowaniu. Mierzy 436 cm długości i 113 cm szerokości.
Przechowywana jest w Turynie, we własnej kaplicy zbudowanej w XVII wieku, w ramach kompleksu obejmującego katedrę, pałac królewski i tzw. palazzo Chiablese.
Sindone z Turynu
Zawsze było wiele dyskusji na temat jego pochodzenia, a także na temat postaci zawartej w całunie. Wśród naukowców, teologów i w ogóle badaczy. Wielu twierdzi, że jest to tkanina, która okrywała ciało Jezusa Chrystusa, gdy został pochowany, a postać wyryta na tkaninie jest jego.
Uderzająca jest relacja fotografa Secondo Pia, który w 1898 r. podczas wywoływania zdjęć, które wykonał na płótnie, zobaczył "ukazujące się święte oblicze, tak wyraźne, że aż się cofnął". Nie podejrzewał, że jego odkrycie wpłynie na środowisko naukowe w taki sposób, w jaki to się stało. Od tego czasu prześcieradło stało się przedmiotem systematycznych badań, dając początek dyscyplinie naukowej znanej jako "syndonologia"; greckie słowo oznaczające prześcieradło to "sidon".
Według Ewangelii, zanim ciało Jezusa zostało złożone w grobie, było zawinięte w prześcieradło. Jak to było w zwyczaju w tamtych czasach, na jego głowę nałożono czapkę, zawiązaną wokół policzków. Następnie owijano go wzdłuż prześcieradłem - "sindonem" - i wiązano poziomo dwoma bandażami. Wreszcie welon - "sudarion" - zakrywał jego twarz.
Prawo żydowskie utrzymywało, że trup jest nieczysty, więc wszystko, co go dotknęło, stało się nieczyste. Zmieniło się to wraz ze zmartwychwstaniem Jezusa, dlatego jego uczniowie dbali o zachowanie przedmiotów, które miały kontakt z jego zwłokami.
Euzebiusz z Cezarei z III wieku jako pierwszy wspomina o istnieniu płótna z odciskiem stopy Jezusa. Od tego czasu pozostały ślady jego różnych losów, kustodii i perypetii.
Pod koniec XVI wieku w Turynie przechowywany był Całun Turyński. Mandylion z Edessy stał się znany jako Całun Turyński. Dopiero na początku XVIII wieku, w związku z francuskim oblężeniem miasta oraz w czasie II wojny światowej, ze względów bezpieczeństwa został przeniesiony w inne miejsce.
Po śmierci ostatniego z monarchów Domu Sabaudzkiego w 1983 roku, Święty Całun przeszedł pod opiekę Stolicy Apostolskiej.
W kilku badaniach naukowych, między innymi, wyciągnięto następujące wnioski:
Obraz odbity w całunie przedstawia człowieka, który cierpiał skrajne męki;
Przędza użyta do utkania tkaniny pochodzi z Bliskiego Wschodu; tkania tego typu były używane już w pierwszych latach chrześcijaństwa i prawdopodobnie pochodziły z żydowskich krosien;
Całun pokrywa się z płótnami sepulkralnymi z I wieku;
obraz nie został namalowany, ponieważ nie widać na nim śladów pigmentu, jak również to, że żaden średniowieczny artysta nie mógł go namalować, ponieważ technika perspektywy, którą odzwierciedla, nie była wówczas znana;
wysoki procent nasion znalezionych w relikwii pochodzi z Judei;
pyłek jednej z roślin znalezionych w całunie odnosi się do tej, z której wydobyto ciernie tworzące koronę, którą ukoronowano Jezusa Chrystusa;
Z obrazu jasno wynika, że gwoździe przechodziłyby przez nadgarstki rąk, a nie dłonie, jak ukrzyżowani przedstawiani są na obrazach i malowidłach; potwierdzałoby to, że obraz na arkuszu nie jest średniowiecznym falsyfikatem obrazkowym;
Po badaniach techniki wytwarzania obrazu stwierdza się, że obraz nie jest wykonany ręcznie;
U stóp tkaniny odkryto ślady minerałów używanych przy budowie starożytnej Jerozolimy, co potwierdzałoby, że osoba owinięta w tkaninę przechodziła przez to miasto;
w oczodołach znaleziono wzory małych monet, które umieszczono by na ciele odbitym w tkaninie, a monety te pochodzą z czasów Tyberiusza, czyli z wczesnych lat I wieku, kiedy to umarł Jezus Chrystus.
Należy zaznaczyć, że Kościół katolicki nie wyraził żadnej opinii na temat autentyczności całunu. Tym bardziej, że istnieją naukowe dowody datujące tkaninę na lata po I wieku, jak np. badanie przeprowadzone w 1988 roku z wykorzystaniem datowania radiowęglowego - węgiel 14 - które umiejscawia ją w XIV wieku.
Św. Jan Paweł II w 1998 r. wypowiedział się w tej sprawie, stwierdzając, że ponieważ nie jest to kwestia wiary, Kościół nie ma szczególnych kompetencji do wypowiadania się w takich kwestiach. Dalsze badania należą do naukowców.
W 1958 roku papież Pius XII oficjalnie zezwolił na nabożeństwo do tzw. "Świętego Oblicza Jezusa", czyli twarzy wyrytej na całunie turyńskim.
Różne wydarzenia związane z Całunem Turyńskim
Na początku XVI wieku w kaplicy, w której znajdował się całun, wybuchł pożar; uległ on uszkodzeniu, a do jego odtworzenia użyto serii łat.
W 1997 roku nowy pożar uszkodził całun. W 2002 roku został jednak odrestaurowany, usunięto z niego okładkę arkusza i szereg łat. Dzięki tej renowacji można było dokładnie zbadać tył tkaniny, który do tej pory był ukryty.
Wystawienie na widok publiczny Świętego Całunu jest bardzo powściągliwe, ze względu na ostrożność, jaką należy z nim zachować. Ostatnie wystawy miały miejsce w 2000 roku z okazji jubileuszu, w 2010 roku na wyraźne życzenie obecnego papieża emeryta Benedykta XVI oraz w 2015 roku na dwustulecie urodzin księdza Bosko.
Charakterystyka wizerunku wyrytego na całunie
Choć istnieje wiele opinii na temat cech charakterystycznych wizerunku mężczyzny wyrytego na Całunie, co do niektórych z nich wydaje się być zgoda.
Należy zauważyć, że kolory są odwrócone w porównaniu z normalnym obrazem optycznym. Dlatego też został on porównany do negatywu. Kontury obrazu, które widać dopiero z daleka, są zamazane.
Są naturalnie wierzący, którzy uważają wizerunek za ślad zmartwychwstania Jezusa i liczą na nadnaturalne - lub przynajmniej półnaturalne - efekty, które musiały współpracować w procesie stemplowania wizerunku na całunie. Innymi słowy, wierzą w cud takiego pieczętowania i są przekonani, że tym, który był pieczętowany, był sam Jezus Chrystus, ze względu na rodzaj ran i inne szczegóły, które są zgodne z Jego osobą.
Całun z Oviedo: czym jest i dlaczego jest związany z całunem turyńskim?
Oprócz Świętego Całunu istnieją inne relikwie chrześcijańskie związane z odzieniem, które Jezus Chrystus mógł mieć na sobie po zejściu z krzyża i pochówku.
Jednym z nich jest całun - lub "pañolón" - z Oviedo. W tym hiszpańskim mieście zachowała się mała lniana ściereczka poplamiona krwią. Jest czczony jako szata pogrzebowa, która według Ewangelii - por. J 19,40 i 20,5-8 - stanowiła całun okrywający głowę. Czterej Ewangeliści odnoszą się do różnych tkanin, które nasz Pan nosił w czasie swego pochówku: całun lub prześcieradło, całun lub chusta na głowę oraz bandaże. Podają, że po przybyciu do grobu w poranek wielkanocny Piotr i inny uczeń znaleźli grób pusty i złożone lniane płótna, a całun, który był nałożony na głowę, nie złożony z lnianymi płótnami, ale oddzielnie, nadal zwinięty.
Istnieją legendy, które wskazują na obecność całunu w Oviedo od VIII wieku, przed czym musiał on pozostać przez jakiś czas w Ziemi Świętej, zakładając, że św. Piotr byłby jego pierwszym kustoszem.
Podobnie jak w przypadku całunu z Oviedo, badania składu tkaniny całunu z Oviedo, znalezionej na nim krwi i innych szczątków, skłaniają do przypuszczeń, że może to być tkanina Jezusa Chrystusa.
Najważniejszym pytaniem w badaniach nad całunem z Oviedo jest jego związek z całunem turyńskim lub Świętym Całunem. Wielokrotnie twierdzono, że obie szaty okrywały tę samą głowę w dwóch różnych czasach, ale blisko siebie, na podstawie historii, przyczyn śmierci człowieka, który musiał nosić te szaty, oraz składu krwi i wzorów plam, które do nas dotarły.
Jednak wbrew tezie, że szata ta należy do Jezusa Chrystusa, istnieją cztery daty, które datują chustkę na średniowieczne pochodzenie, datując ją na okres między VI a IX wiekiem.
Są też tacy, którzy twierdzą, że gdyby całun Pański się zachował, to ewangeliści odnotowaliby go w swoich relacjach, czego nie uczynili. Co innego, że Ewangelia Jana mówi o chustce do okrycia twarzy Jezusa i bandażu lub płótnie, które wiązało lub wiąże ciało, a reszta Ewangelii mówi tylko o całunie jako prześcieradle. To ostatnie wykluczałoby Ewangelię Jana wśród tych, którzy uznawaliby prawdziwość całunu.
Małżeństwo i rodzina to pierwsza szkoła człowieczeństwa. Autor omawia niektóre cnoty właściwe małżeństwu, które czynią je drogą do boskiej obietnicy pełnej miłości.
David Copperfield to chyba najbardziej autobiograficzna powieść Charlesa Dickensa. Zawiera kilka porywających historii o cierpieniu i samodoskonaleniu. Jak zwykle u autorki, przedstawia ona barwny amalgamat postaci, genialnie nakreślonych. Betsey Trotwood, ciotka matki głównej bohaterki, jest ekscentryczną spinsterką. Poszła odwiedzić nowo narodzonego Dawida, ale wyszła w rozkroku, gdy zorientowała się, że to nie dziewczynka. Jednak po latach, gdy on, jako zupełnie pozbawiony środków do życia i przygnębiony chłopak, przyjdzie do niej wyczerpany po pomoc, ona przyjmie go z wielkodusznością.
Dziwaczna i ujmująca ciotka udziela mądrych rad swojemu siostrzeńcowi. Ona przypomina mu o podstawowych granicach etycznych: "Nigdy nie bądź niegodziwy, nigdy nie bądź fałszywy, nigdy nie bądź okrutny". I zachęca do odwagi w życiowych zmaganiach: "Musimy z odwagą stawiać czoła przeciwnościom; nie możemy pozwolić, by nas przerażały. Musimy nauczyć się odgrywać swoją rolę. Musimy pokonać przeciwności losu..
Siła i cierpliwość
Cierpliwość, jako część cnoty męstwa, polega na takiej stałości ducha, aby w obliczu przeciwności nie ulec zniechęceniu. Dzięki niej możemy podejmować wielkie przedsięwzięcia i zadania. Jest to niezbędna cnota w życiu, bo wszyscy napotykamy na trudności i utrapienia. Zakłada ona mocne przylgnięcie do dobra, odrzucenie fałszywych dróg na skróty, ze stabilnością w obliczu niepowodzeń; bez wyrzutów sumienia, szemrania i narzekania; bez szukania niefortunnych pociech i rekompensat; bez pozwalania sobie na przygnębienie smutkiem, który rodzi urazę i gorycz; z radością i wytrwałością.
"Być cierpliwym to znaczy nie pozwolić, by pogodę ducha lub jasność widzenia duszy odebrały rany, które otrzymuje się podczas czynienia dobra". (Josef Pieper). Dlatego cierpliwość pozwala nam "stawiać opór, być świadkiem smutku, nie dając się mu zwyciężyć, pozostać wiernym pamięci istoty, która przedstawiała się w przeszłości jako jedyna możliwa droga do prawdziwie ludzkiej egzystencji, i wytrzymać napór bólu w imię tej obietnicy, którą człowiek wówczas znał jako swoją własną". (Javier Aranguren).
Co więcej, dary Ducha Świętego zwiększają ludzkie możliwości aż do nadania sposobu odczuwania i działania samego Chrystusa, poprzez nabycie samych Jego cnót.
Odwaga i wytrwałość
Małżeństwo i rodzina to pierwsza szkoła człowieczeństwa. Wielki ideał, jakim jest tworzenie domu, wymaga trwałego wysiłku i zaangażowania, ciągłych poświęceń i motywacji, wytrwałości i wytrzymałości w obliczu różnych przeciwności losu. Niestety są tacy, którzy boją się odważyć na wielkie powołanie i boleśnie obniżają rangę swojego istnienia. Z Jezusem jednak można osiągnąć wysokie cele i warto podjąć ten wysiłek. Jan Paweł II z pasją tłumaczył młodym ludziom, że Chrystus umożliwia im wspaniałe życie:
"W rzeczywistości to Jezus jest tym, którego szukasz, kiedy marzysz o szczęściu; to On czeka na ciebie, kiedy nie jesteś zadowolony z niczego, co znajdujesz; to On jest tym pięknem, które tak bardzo cię pociąga; to On prowokuje cię tym pragnieniem radykalizmu, które nie pozwala ci dać się ponieść konformizmowi; to On popycha cię do opuszczenia masek, które fałszują życie; to On odczytuje w twoim sercu najbardziej autentyczne decyzje, które inni chcieliby stłumić. To Jezus wzbudza w was pragnienie uczynienia z waszego życia czegoś wielkiego, wolę podążania za ideałem, odmowę dania się złapać w pułapkę przeciętności, odwagę zaangażowania się z pokorą i wytrwałością w doskonalenie siebie i społeczeństwa, czyniąc je bardziej ludzkim i braterskim"..
Wiara chrześcijanina we wszechmocnego Boga Miłości i ufność w Jego bliskość, w Jego opatrznościową opiekę, w Jego obietnicę życia, w sposób nadprzyrodzony wzmacniają cnotę cierpliwości. Tak jest zwłaszcza w pięknym powołaniu małżonków.. Kiedy łaska jest naprawdę dostępna, plan przymierza wiernej i wielkodusznej miłości małżeńskiej, owocnej i ekspansywnej, odnawianej w czasie, jest radośnie możliwy. Błogosławieństwo zaślubin Pana ma bowiem wartość trwałą.
Nadzieja nie zawodzi
Boska obietnica pełnej miłości wpisana w oblubieńczy język ciała i w pragnienia serca - czyli w dynamikę eros- generuje pewną nadzieję i dlatego jest nicią przewodnią historii każdego małżeństwa. W tym sensie Ojciec Święty Franciszek gorąco zachęca:
"Kultywuj ideały. Żyj dla czegoś, co przewyższa człowieka. Wierność osiąga wszystko. Jeśli popełnisz błąd, wstań: nic nie jest bardziej ludzkie niż popełnianie błędów. A te błędy nie muszą stać się dla Ciebie więzieniem. Nie daj się uwięzić przez swoje błędy. Syn Boży nie przyszedł dla zdrowych, ale dla chorych; dlatego przyszedł także dla was. A jeśli w przyszłości znów popełnisz błąd, nie bój się, wstań, wiesz dlaczego? Bo Bóg jest twoim przyjacielem. Jeśli boli cię gorycz, wierz mocno we wszystkich ludzi, którzy wciąż pracują dla dobra: w ich pokorze jest ziarno nowego świata. Odnieś się do ludzi, którzy zachowali swoje serce jako dziecko. Ucz się z cudowności, pielęgnuj cudowność. Żyć, kochać, marzyćUwierz. I, z łaską Bożą, nigdy nie rozpaczać.
Przetrwanie wiary wymaga zaangażowania wszystkich, aby jej światło było żywe w świecie chylącym się ku odebraniu Boga, ale w którym widzimy również znaki nadziei.
Jaime Fuentes-3 lipca 2021 r.-Czas czytania: 5minuty
Tego ranka 15 września 2011 roku diagnoza Benedykta XVI była dokładna. Patrząc mi w oczy, wykrzyknął: "Urugwaj to świecki kraj... Trzeba przetrwać! Dziesięć lat później, wraz z rozprzestrzenianiem się sekularyzmu, ostrzeżenie papieża emeryta wydaje się mieć, podobnie jak pandemia, którą cierpimy, bezprecedensowy zasięg. Czy będzie skuteczna szczepionka, która przeciwdziała chorobie?
Nie ulega wątpliwości, że w Urugwaju przedsięwzięcie antychrześcijańskie i antykościelne było dobrze przemyślane i przyniosło niemało sukcesów, jak już widzieliśmy. Efektem końcowym jest do dziś powszechna ignorancja religijna, zniszczenie instytucji rodziny i - jak wskazał Franciszek w swojej programowej adhortacji - zapomnienie o Bogu. "wytworzyła rosnącą deformację etyczną, osłabienie poczucia grzechu osobistego i społecznego oraz postępujący wzrost relatywizmu, co skutkuje uogólnioną dezorientacją." (Evangelii Gaudium, n. 64).
Ale, dzięki Bogu, wszystko nigdy nie jest zdecydowanie czarne. Po prawie 48 latach kapłaństwa i jako biskup przez ostatnie dziesięć, może uda mi się przekazać pewne doświadczenia.
Pierwszym z nich jest to, że Duch Święty wciąż działaTo doświadczenie, powtarzane niezliczoną ilość razy, uczy nas, że preferowanym stylem działania Ducha Bożego jest milczenie.
Na stronie pobożność ludowa. Franciszek ma rację, gdy pisze, że niedocenianie jej "byłoby lekceważeniem działania Ducha Świętego". Ich wypowiedzi "mogą nas wiele nauczyć i dla tych, którzy umieją je czytać, są miejsce teologiczne na które musimy zwrócić uwagę, zwłaszcza gdy myślimy o nowej ewangelizacji". (EG, n. 126). W Minas, bardzo blisko miasta, znajduje się Narodowe Sanktuarium Dziewicy z Verdun. Na szczycie wzgórza, od 1901 r., kiedy umieszczono tam obraz Niepokalanego Poczęcia, przybywa nie mniej niż 60 lub 70 tys. osób, aby oddać Jej cześć 19 kwietnia, kiedy obchodzone jest Jej święto: całe rodziny, które wciąż przekazują swoim dzieciom wiarę we wstawiennictwo naszej Matki... A przez cały rok odwiedzają Ją tysiące pielgrzymów (a oni potrzebują opieki duchowej, a kapłanów brakuje, o Panie!).. "Nie należy ignorować ogromnego znaczenia kultury naznaczonej wiarą, upiera się Franciscoponieważ ta ewangelizowana kultura, poza swoimi granicami, ma o wiele więcej zasobów niż sama suma wiernych w obliczu napaści dzisiejszego sekularyzmu." (ibid.)
Przetrwanie wiary wymaga zaangażowania wszystkich, aby jej światło było żywe. A dokładnie wymaga, aby kapłaństwo służebne było rzeczywiście na służbie kapłaństwa wspólnego wiernych świeckich.. Nie jest łatwo przełamać wielowiekową inercję, zsyntetyzowaną w pojęciu, które często gości na ustach samego papieża:... klerykalizm. Jest to przede wszystkim dzieło wychowania tych, którzy przygotowują się do kapłaństwa; dzieło długotrwałe, równie pracochłonne, co niezbędne.
Podstawową ideę "nowej ewangelizacji", do której wzywa Franciszek, wyjaśnił Jan Paweł II na zgromadzeniu CELAM w 1983 r., a rozwinął ją szczególnie w Urugwaju w 1988 r.: powinna ona być "nowy w swoim zapale, w swoich metodach, w swoim wyrazie".
"Feeling gorliwość apostolska oznacza głód szerzenia radości wiary wśród innych, powiedział w swoim ostatnim kazaniu w naszym kraju. "Gorliwość apostolska to nie fanatyzm, ale konsekwencja życia chrześcijańskiego. Nie oceniając intencji innych, musimy nazwać dobro dobrem, a zło złem. Powszechnie wiadomo, że zniekształcanie prawdy nie rozwiązuje problemów. To właśnie otwartość na prawdę Chrystusa przynosi pokój duszom. Nie bójcie się trudności i nieporozumień, tak często nieuniknionych w świecie, gdy staracie się być wierni Panu!".
"Nowy w swoich metodach".."Jest to apostolstwo dostępne dla wszystkich chrześcijan w ich środowisku rodzinnym, zawodowym i społecznym, wyjaśnił Jan Paweł II. Jest to apostolstwo, którego nieodzowną zasadą jest dobry przykład w codziennym postępowaniu - mimo osobistych ograniczeń - i które należy kontynuować słowem, każdy według swojej sytuacji w życiu prywatnym i publicznym.". I Francisco: "Chodzi o to, by zanieść Ewangelię do ludzi, z którymi ma się do czynienia, zarówno tych bliskich, jak i tych, których się nie zna. Jest to nieformalne przepowiadanie, które może mieć miejsce w środku rozmowy i jest to również przepowiadanie, które misjonarz robi, gdy odwiedza dom. Być uczniem to mieć stałą dyspozycję do niesienia innym miłości Jezusa, a dzieje się to spontanicznie w każdym miejscu: na ulicy, na placu, w pracy, w drodze". (EG, n. 127).
Co miał na myśli mówiąc "nowy w swoim wyrazie"? Jan Paweł II wyjaśnił w Salto: "?Każdy chrześcijański mężczyzna i kobieta powinni zdobyć solidną wiedzę o prawdach Chrystusa - odpowiednią do własnej formacji kulturowej i intelektualnej - poprzez podążanie za nauką Kościoła. Każdy musi prosić Ducha Świętego, aby uzdolnił go do niesienia "radosnego głoszenia", "Dobrej Nowiny", do każdego środowiska, w którym żyje. Ta głęboka formacja chrześcijańska pozwoli mu rozlewać "nowe wino", o którym mówi nam Ewangelia, do "nowych bukłaków" (Mt 9, 17): głosić Dobrą Nowinę językiem zrozumiałym dla wszystkich". Franciszek nalega: "Wszyscy jesteśmy powołani do wzrastania jako ewangelizatorzy. Jednocześnie staramy się lepsze szkolenieWszyscy musimy nieustannie pozwalać innym ewangelizować nas, ale to nie znaczy, że powinniśmy odkładać naszą misję ewangelizacyjną. W tym sensie wszyscy musimy pozwolić, aby inni nas nieustannie ewangelizowali; nie oznacza to jednak, że powinniśmy odłożyć misję ewangelizacyjną, ale że znajdziemy taki sposób komunikowania Jezusa, który odpowiada sytuacji, w jakiej się znajdujemy". (EG, n.121).
Uczynienie Jezusa Chrystusa znanym niesie ze sobą również troska o potrzeby materialne jednostek i społeczeństwato zachowanie "zawsze towarzyszy ewangelizacji, kontynuował Jan Paweł II. "Kościół na przestrzeni dziejów tak właśnie rozumiał ewangelizację, dlatego wraz z głoszeniem Dobrej Nowiny podejmowano inicjatywy wychodzące naprzeciw tym potrzebom. Jak słusznie zauważył mój poprzednik Paweł VI, szczęśliwej pamięci, "ewangelizować dla Kościoła to nieść Dobrą Nowinę do wszystkich warstw ludzkości, to przez swoje oddziaływanie przemieniać od wewnątrz, czynić samą ludzkość nową: 'Oto czynię świat nowy' (Ap 21, 5)" (Evangelii Nuntiandi, 18). Franciszek poświęca cały czwarty rozdział Evangelii gaudium wyjaśnić "społeczny wymiar ewangelizacji, właśnie dlatego, że jeśli ten wymiar nie jest właściwie wyjaśniony, zawsze istnieje ryzyko wypaczenia autentycznego i integralnego znaczenia misji ewangelizacyjnej".. I nie sposób streścić wytrwałego nalegania Papieża, który na tysiąc sposobów i poprzez wzorcowe inicjatywy wyjaśnia ją w jej wielu aspektach.
"Musimy przetrwać!"Benedykt XVI powiedział mi tego ranka. Od czasu do czasu, jak każdy, mam ochotę "zrobić prasówkę"... Myślę, że wyliczanie ich przyczyn jest zbędne, bo są znane i wspólne. Ale staram się nie zapominać i stosować je w praktyce dwie podstawowe prawdy: "Bez chwil cichej adoracji, modlitewnego spotkania ze Słowem, szczerego dialogu z Panem, zadania łatwo tracą sens, osłabia nas zmęczenie i trudności, wygasa nasz zapał. Kościół rozpaczliwie potrzebuje płuc modlitwy." (EG, n. 262). Druga prawda to fakt, który wywołuje u mnie takie same odczucia jak u papieża Franciszka: "Bardzo się cieszę, że we wszystkich instytucjach kościelnych mnożą się grupy modlitewne, grupy wstawiennicze, modlitewne czytanie Słowa, wieczysta adoracja Eucharystii". (EG, n. 262). To prawda, w Urugwaju, jak i w wielu miejscach na świecie, tu i ówdzie rodzą się inicjatywy modlitwy, pielgrzymki, uciekanie się do Najświętszej Dziewicy, wieczysta adoracja Eucharystii....
Trudności, z jakimi boryka się Kościół w Urugwaju, choć z własnymi akcentami, widocznymi w poprzednich nabożeństwach, nie różnią się od tych, które można dziś spotkać pod tymi i innymi szerokościami geograficznymi. We wszystkich przypadkach bodziec do przetrwania jest nie do pokonania: jest to "... "misja" Kościoła".walka o duszę tego świata", jak pisał św. Jan Paweł II zapraszając nas do przekroczenia progu nadziei. Jest to ten sam duch, który inspiruje Franciszka: rzeczywiście, "Jakże często marzymy o ekspansjonistycznych, drobiazgowych i dobrze nakreślonych planach apostolskich pokonanych generałów! W ten sposób zaprzeczamy historii naszego Kościoła, która jest chwalebna, bo jest historią poświęcenia, nadziei, codziennej walki, życia postrzępionego w służbie, stałości w pracy, która męczy, bo każda praca to 'pot naszego czoła'".(EG n. 96).
X Światowe Spotkanie Rodzin 2022: w Rzymie i w diecezjach
Papież Franciszek zaprezentował w piątek w Rzymie X Światowe Spotkanie Rodzin, które odbędzie się jednocześnie w Rzymie, jako głównym miejscu, i w każdej diecezji, od 22 do 26 czerwca 2022 r. pod hasłem:. Miłość rodzinna: powołanie i droga do świętości.
Rafał Górnik-2 lipca 2021 r.-Czas czytania: 4minuty
Prezentacja Ojca Świętego na X Światowe Spotkanie Rodzin odbyła się poprzez przekaz wideo w różnych językach. Jak podkreślił Ojciec Święty, odbędzie się ona w sposób bezprecedensowy i wielocentryczny, z lokalnymi inicjatywami w diecezjach całego świata, podobnymi do tych, które będą miały miejsce jednocześnie w Rzymie, co sprzyja zaangażowaniu wspólnot diecezjalnych na całym świecie.
Chociaż Rzym pozostanie wyznaczonym miejscem, każda diecezja będzie mogła zorganizować lokalne spotkanie dla swoich rodzin i wspólnot. Ma to na celu dać wszystkim poczucie własności w czasie, gdy podróżowanie jest nadal utrudnione ze względu na pandemię.
W Rzymie, głównym miejscu, odbędzie się Festiwal Rodzin i Kongres Teologiczno-Pastoralny, oba w Auli Pawła VI, natomiast Msza św. będzie miała miejsce na Placu św. Piotra. W szczególności wezmą w nim udział delegaci Konferencji Episkopatów i ruchów międzynarodowych zaangażowanych w duszpasterstwo rodzin.
Jednocześnie w każdej z diecezji biskupi będą mogli działać na poziomie lokalnym, aby zaplanować podobne inicjatywy, wychodząc od tematu Spotkania i wykorzystując symbole, które przygotowuje diecezja rzymska (logo, modlitwa, hymn i obraz).
Wielka chęć spotkania
Papież Franciszek wyjaśnił, że "po rocznym odroczeniu z powodu pandemii, pragnienie ponownego spotkania jest wielkie". Podczas poprzednich spotkań większość rodzin pozostawała w domu, a spotkanie było postrzegane jako odległa rzeczywistość, w najlepszym razie śledzona w telewizji lub nieznana większości rodzin.
"Tym razem będzie ona przebiegać według niespotykanej dotąd modalności: będzie to okazja Opatrzności do zrealizowania ogólnoświatowego wydarzenia zdolnego do zaangażowania wszystkich rodzin, które chcą czuć się częścią wspólnoty kościelnej".
Ojciec Święty wyraźnie poprosił cały Kościół, aby był "dynamiczny, aktywny i twórczy w organizowaniu się z rodzinami, w zgodzie z tym, co będzie obchodzone w Rzymie". "To wspaniała okazja, by z entuzjazmem poświęcić się duszpasterstwu rodzin: małżonków, rodzin i duszpasterzy razem" - powiedział.
Na koniec zachęcił wszystkich do wzajemnej pomocy: "Odwagi, drodzy duszpasterze i drogie rodziny, pomagajcie sobie nawzajem w organizowaniu spotkań w diecezjach i parafiach wszystkich kontynentów. Życzę dobrej drogi do następnego Światowego Spotkania Rodzin".
Piękno rodzinne
"Na przestrzeni lat - powiedział kard. Kevin Farrell, prefekt watykańskiej Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia - w tym ważnym wydarzeniu kościelnym obserwujemy coraz większy udział rodzin. Tysiące osób, które uczestniczyły w ostatnich edycjach, z bogactwem swoich języków, kultur i doświadczeń, były wymownym znakiem piękna rodziny dla Kościoła i całej ludzkości".
"Musimy kontynuować tę drogę, starając się włączyć więcej rodzin w tę piękną inicjatywę" - dodał kard. Kevin Farrell.
"Chodzi o wykorzystanie cennej i niepowtarzalnej okazji, by wznowić duszpasterstwo rodzin z nowym misyjnym rozmachem i kreatywnością, wychodząc od wskazań udzielonych nam przez Ojca Świętego w adhortacji Amoris LaetitiaKardynał wikariusz dla diecezji rzymskiej, Angelo De Donatis, skomentował: "To bardzo ważna rzecz, aby zaangażować wspólnie małżonków, rodziny i duszpasterzy.
Logo multimedialne
Jednocześnie ukazało się logo wydarzenia, promowanego przez dykasterię ds. świeckich, rodziny i życia, a organizowanego przez diecezję rzymską.
Logo przypomina eliptyczny kształt kolumnady Berniniego na Placu Świętego Piotra, miejsca identyfikacji Kościoła Katolickiego par excellence, i nawiązuje do jego pierwotnego znaczenia, które oznacza gościnny i integracyjny uścisk Matki Kościoła Rzymu i jej Biskupa, skierowany do wszystkich mężczyzn i kobiet wszystkich czasów.
Postacie ludzkie pod kopułą, które są ledwo widoczne, oraz krzyż na szczycie przedstawiają męża, żonę, dzieci, dziadków i wnuki. Ma on przywoływać obraz Kościoła jako "rodziny rodzin", jak proponuje m.in. Amoris Laetitia (AL 87), w którym "miłość przeżywana w rodzinach jest stałą siłą dla życia Kościoła" (AL 88).
Wznoszący się ku niebu krzyż Chrystusa i chroniące go mury wydają się niemalże podtrzymywane przez rodziny, autentyczne żywe kamienie kościelnej konstrukcji. Po lewej stronie, w cienkiej linii kolumnady, możemy dostrzec obecność rodziny w tej samej pozycji, co posągi świętych umieszczone na kolumnach placu. Przypominają nam, że powołanie do świętości jest możliwym celem dla każdego w zwykłym życiu.
Rodzina po lewej stronie, która pojawia się za linią kolumnady, wskazuje również na wszystkie rodziny niekatolickie, dalekie od wiary i znajdujące się poza Kościołem, które z zewnątrz obserwują rozgrywające się wydarzenie eklezjalne. Wspólnota kościelna zawsze uważnie im się przyglądała - podkreśla oficjalne wyjaśnienie.
Widać też dynamizm w postaciach przesuwających się w prawo. Przesuwają się na zewnątrz. Są to rodziny w drodze, świadkowie Kościoła, który nie jest autoreferencyjny. Udają się na poszukiwanie innych rodzin, aby spróbować zbliżyć się do nich i podzielić się z nimi doświadczeniem Bożego miłosierdzia - zauważa watykańska nota. Dominujące kolory, żółty i czerwony, są wyraźnym nawiązaniem do herbu miasta Rzym, w linii graficznej, która chce wyrazić intensywną więź ze społecznością.
Poprzednie spotkania
Światowe Spotkanie Rodzin to inicjatywa św. Jana Pawła II, kontynuowana przez Benedykta XVI, a następnie papieża Franciszka. Rozpoczęły się one w Rzymie (1994), a kontynuowane były w Rio de Janeiro (1997), ponownie w Rzymie (2000), Manili (2003), Walencji (2006), Meksyku (2009), Mediolanie (2012), Filadelfii (2015), Dublinie (2018) i powrócą do Rzymu w czerwcu 2022 r., po przełożeniu w tym roku z powodu pandemii, jak zaznaczył papież.
Papież Franciszek przyjął dziś rano na audiencji premiera Iraku. Do spotkania dochodzi zaledwie trzy miesiące po historycznej wizycie Ojca Świętego w Iraku.
Spotkanie, które zostało określone jako. serdecznie W nocie wydanej przez Stolicę Apostolską wziął udział premier Republiki Iraku Mustafa Al-Kadhimi, który wraz z papieżem przypomniał jego ostatnia wizyta jak również "the momenty jedności Podkreślono znaczenie promowania kultury dialogu narodowego dla wspierania stabilności i procesu odbudowy kraju.
Jeden z najważniejszych punktów dyskusji dotyczył ochrony pt. historyczna obecność chrześcijan w kraju przy zastosowaniu odpowiednich środków prawnych oraz znaczący wkład, jaki mogą wnieść do wspólnego dobra, podkreślając konieczność zagwarantowania im takich samych praw i obowiązków jak innym obywatelom.
Na koniec nota odnotowuje, że premier Iraku i papież omówili "sytuację regionalną, odnotowując wysiłki podejmowane przez ten kraj, przy wsparciu społeczności międzynarodowej, na rzecz przywrócenia klimatu zaufania i pokojowego współistnienia".
Po wizycie u Papieża, Mustafa Al-Kadhimi spotkał się z JE kardynałem Pietro Parolinem, Sekretarzem Stanu, któremu towarzyszył JE ks. bp Paul Richard Gallagher, Sekretarz ds. relacji z państwami.
Przewodniczący Komisji Episkopatu ds. Liturgii, bp José Leonardo Lemos Montanet, podpisuje hiszpańskie tłumaczenie nowej wersji Litanii do św. Józefa z dodaniem siedmiu litanii. Inwokacje papieża Franciszka.
Oficjalne angielskie tłumaczenie tych Litanii jest następujące:
Litania ku czci św. Józefa, męża Najświętszej Maryi Panny
Panie, zmiłuj się.
Chryste, zmiłuj się.
Panie, zmiłuj się.
Chryste, wysłuchaj nas.
Chryste, wysłuchaj nas.
Boże, nasz Ojcze Niebieski, zmiłuj się nad nami.
Boże, Synu, Odkupicielu świata, zmiłuj się nad nami.
Boże, Duchu Święty, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, jeden Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Maryjo, módl się za nami.
Święty Józefie, módl się za nami.
Chwalebny potomku Dawida, módl się za nami.
Światło patriarchów, módl się za nami.
Oblubieńcze Matki Bożej, módl się za nami.
Opiekunie Odkupiciela, módl się za nami.
Czysta opiekunko Matki Bożej, módl się za nami.
Ty, która karmiłaś Syna Bożego, módl się za nami.
Pilny obrońco Chrystusa, módl się za nami.
Sługo Chrystusa, módl się za nami.
Ministrze zbawienia, módl się za nami.
Głowo Świętej Rodziny, módl się za nami.
Józefie, najsprawiedliwszy, módl się za nami.
Józefie, najczystszy, módl się za nami.
Józefie, najmądrzejszy, módl się za nami.
Józefie, najmocniejszy, módl się za nami.
Józefie, najposłuszniejszy, módl się za nami.
Józefie, najwierniejszy, módl się za nami.
Zwierciadło cierpliwości, módl się za nami.
Miłośniku ubóstwa, módl się za nami.
Wzorze robotników, módl się za nami.
Splendorze życia domowego, módl się za nami.
Opiekunko dziewic, módl się za nami.
Kolumna rodzin, módl się za nami.
Wspieraj w trudnościach, módl się za nami.
Pociesz tych, którzy cierpią, módl się za nami.
Nadzieja chorych, módl się za nami.
Patronie wygnańców, módl się za nami.
Patronie strapionych, módl się za nami.
Patronie ubogich, módl się za nami.
Patronie umierających, módl się za nami.
Terrorze demonów, módl się za nami.
Opiekunie Kościoła Świętego, módl się za nami.
Baranku Boży, który gładzisz grzech świata, przebacz nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzech świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzech świata, zmiłuj się nad nami.
V Mianował go zarządcą swojego domu.
R Pan wszystkich swoich dóbr.
Módlmy się. Boże, który z niewysłowioną opatrznością wybrałeś św. Józefa na oblubieńca najświętszej Matki Twojego Syna, spraw, abyśmy zasłużyli na to, by mieć za orędownika w niebie tego, którego na ziemi czcimy jako naszego obrońcę. Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa.
R Amen.
Dla Suplikacji do Boga na początku Litanii i w Zakończeniu stosuje się formuły A lub B Litanii do Świętych zaproponowane w Calendarium Romanum ex Decreto Sacrosancti Oecumenici Concilii Vaticani II instauratum auctoritate Pauli PP. VI promulgatum, Typis Polyglottis Vaticanis 1969, s. 33 i 37.
Inne wersje
Zatwierdzono również wersje w innych współurzędowych językach używanych w Hiszpanii, takich jak kataloński, baskijski i galicyjski.
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Jednym ze smutnych skutków tej pandemicznej sytuacji jest niemożność swobodnego poruszania się. Nie jest to najgorsza konsekwencja tego kryzysu, ale jest jedną z nich. I z tego powodu w najbliższe lato nie będziemy mogli zaoferować młodym studentom uniwersytetów i profesjonalistom możliwości odbycia doświadczenia misyjnego, jak to miało miejsce latem ubiegłego roku, latem 2020 roku.
Ta możliwość nie jest zwykłym kaprysem, to wielka szansa na spotkanie z Bogiem, Kościołem i bliźnim. Towarzyszenie misjonarzom w ich miejscu pracy, w ich miejscu apostolatu, to moment łaski.
Tam młody człowiek znajduje się, bez możliwości ukrycia, przed Bogiem, który patrzy na innych z czułością i delikatnością; tam młody człowiek uczestniczy w życiu modlitwy i liturgii tych, którzy poświęcają się innym i czynią to z głębokim poczuciem wiary i miłości. Tam młody człowiek żyje i "consufre" (dzieli) życie i potrzeby ludzi, którym misjonarze służą i towarzyszą.
Jest więc wielką szkołą cnót chrześcijańskich i ludzkich. W rzeczywistości młodzi ludzie, którzy biorą udział w tych doświadczeniach, przychodzą z poszerzoną duszą, otwartym sercem i pragnieniem zrobienia czegoś więcej w swoim życiu.
Dlatego stracić kolejny rok, nie mogąc zaoferować tego doświadczenia wiary, jest smutne, ale wierzę, że dla chrześcijanina "wszystko jest na lepsze" i możemy też wyciągnąć z tego jakieś owoce. Ale od tej pory przygotowujemy się do lata 2022, które będzie inne i w którym jesteśmy pewni, że będziemy mogli wznowić te wszystkie działania, które robią nam tyle dobrego i które mają tak wielką siłę wśród naszej młodzieży.
A młodych ludzi, którzy być może czytają tę rubrykę, zachęcam do zapytania delegacji misyjnej waszej diecezji, jak przygotować się od września, aby przeżyć cenną okazję do poświęcenia, służby i wzrostu w wierze, nadziei i miłości.
W Biblii zarówno księgi Starego jak i Nowego Testamentu wyjaśniają, że Bóg jako Stwórca jest poznawalny dla ludzkiego rozumu jako przyczyna wszechświata.
Psalmista trafnie wyraża uniwersalne doświadczenie zdumienie Wielkość kosmosu, która skłania nas do myślenia o jego twórcy: "Niebiosa oznajmiają chwałę Boga, firmament ogłasza dzieło Jego rąk". (Ps 19:1). Jest to zdumienie nad wzniosłą, świętą wielkością, którą dostrzegamy w doświadczeniu kontaktu z pięknem świata. Na stronie kontemplacyjne spojrzenie prowadzi nas do zachwytu nad precyzją, porządkiem i harmonią natury, w której możemy odnaleźć odcisk Stwórcy, "autorka piękna". (Wis 13,3).
Ten sapientialny dostęp do Boga jest właściwy ludzkiej inteligencji i pojawia się w wielkich tradycjach kulturowych i religijnych ludzkości. W Biblii obie księgi Starego i Nowego Testamentu wyjaśniają, że Bóg jako Stwórca jest poznawalne dla rozumu człowieka jako przyczyny wszechświata, oraz że gdy tak się nie dzieje, jest to spowodowane niewiedzą lub wypaczeniem moralnym, zarówno osobistym, jak i społecznym i kulturowym (por. Wis 13,1-9; Rz 1,18-25).
Trzeba koniecznie uwzględnić wymóg intelektualny, aby zrozumieć te sposoby dostępu do pochodzenia świata: konieczne jest rozumowanie filozoficzne, od metafizyczna logika przyczynowości. Aby to uczynić, konieczne jest przezwyciężenie irracjonalnych fałszów sceptycyzm i z relatywizmTe ostatnie prowadzą do dehumanizacji, a w końcu do nihilistycznego chaosu. Należy również unikać redukcjonizmu. pozytywistycznyJeszcze bardziej bezpodstawna jest idea "naukowo-eksperymentalna", która głupio i arogancko pogardza wszelką wiedzą, która nie jest zmysłowa lub naukowo-eksperymentalna. A jeszcze bardziej bezpodstawne jest wywyższanie emotywizmktóra podporządkowuje rozum kaprysom nastrojów.
Podsumowanie racjonalnej argumentacji filozoficznej na temat istnienia i istoty Boga w historii myśli stanowi słynne pięć dróg dostępu do poznania Boga sformułowanych ze scholastyczną precyzją przez św. Tomasza z Akwinu (por. Summa theologicaCzęść pierwsza, pytania 2-26): dochodzą do odkrycia Boga jako niezawiniona przyczyna, nieporuszony poruszyciel, byt konieczny, doskonałość w sumie, ostateczny cel. Żywy i prawdziwy Bóg jest rozumiany jako najwyższy byt która sama siebie powołuje do istnienia;. pochodzenie i ostateczna podstawa wszystkiego, co istnieje. twórca bytu z nicości; ten, który jest inteligencja projektanta kosmosu;. wielki artysta, genialny autor arcydzieła, jakim jest kosmos. adres i cel wszechświata, historii i całego życia ludzkiego; istota prosty i doskonały osobowy, niezmienny i wieczny, nieskończenie mądry, dobry, sprawiedliwy i miłosierny, potężny i opatrzny.
Krótko mówiąc, ta wiedza o Bogu jako przyczynie wszystkiego, co istnieje, jest stała w historii ludów i stanowi uniwersalne doświadczenie osobowe, które wyraża się w licznych i różnorodnych przejawach religijności, nawet jeśli zawierają one wiele ograniczeń. Gdy bowiem człowiek prawidłowo rozumuje, dochodzi do poznania tajemnicy Boga osobowego jako najwyższego Bytu, który jest podstawą wszelkiej rzeczywistości.
"Przestańcie wykorzystywać Liban i Bliski Wschód - mówi papież
Pokój i braterstwo w Libanie zjednoczyły wczoraj na modlitwie i refleksji papieża Franciszka oraz patriarchów chrześcijańskich, prawosławnych i protestanckich. Papież odwołał się do powołania Libanu jako "ziemi tolerancji i pluralizmu".
Rafał Górnik-2 lipca 2021 r.-Czas czytania: 4minuty
"Dość zysków nielicznych kosztem skóry wielu! Dość przewagi prawd cząstkowych kosztem nadziei ludzi! Dość wykorzystywania Libanu i Bliskiego Wschodu dla interesów i korzyści innych! Libańczycy muszą otrzymać możliwość bycia protagonistami lepszej przyszłości, na swojej własnej ziemi i bez zbędnej ingerencji".
Zatem Papież Franciszek powiedział. na zakończenie ekumenicznej modlitwy o pokój na LibanOjciec Święty rozmawiał też z przywódcami chrześcijańskimi w Bazylice św. Piotra. Krótko wcześniej Ojciec Święty tak określił ten śródziemnomorski kraj: "W tych czasach nieszczęścia chcemy ze wszystkich sił potwierdzić, że Liban jest i musi pozostać planem pokoju. Jej powołaniem jest bycie krainą tolerancji i pluralizmu, oazą braterstwa, gdzie spotykają się różne religie i wyznania, gdzie żyją ze sobą zróżnicowane społeczności, przedkładając dobro wspólne nad partykularne korzyści".
Przemówienie papieskie
Wspólnym wątkiem jego wystąpienia było kilka słów Pisma Świętego: "Zdanie, które Pan wypowiada w Piśmie Świętym, rozbrzmiało dziś wśród nas, niemal jako odpowiedź na wołanie naszej modlitwy. To kilka słów, w których Bóg deklaruje, że ma "plany pokoju, a nie nieszczęścia" (Jr 29,11). Plany na pokój, a nie na nieszczęście. Wy, drodzy Libańczycy, wyróżnialiście się na przestrzeni wieków, nawet w najtrudniejszych czasach, swoim duchem przedsiębiorczości i swoją pracowitością.
Wasze wysokie cedry, symbol kraju, przywołują kwitnące bogactwo wyjątkowej historii. I przypominają nam również, że wielkie gałęzie wyrastają tylko z głębokich korzeni. Niech inspirują Was przykłady tych, którzy zbudowali wspólne fundamenty, widząc w różnorodności nie przeszkody, ale możliwości. Bądźcie zakorzenieni w marzeniach o pokoju waszych starszych" - dodał. "Dlatego konieczne jest, aby rządzący zdecydowanie i bez dalszej zwłoki postawili się w prawdziwej służbie pokoju, a nie w służbie własnych interesów".
"Wezwanie do wszystkich".
Następnie papież wystosował uroczysty apel do obywateli Libanu, do przywódców politycznych, do Libańczyków w diasporze, do społeczności międzynarodowej i zwrócił się do każdej grupy z osobna:
"Do was, obywatele: nie traćcie serca, nie traćcie odwagi, odnajdźcie w korzeniach waszej historii nadzieję na ponowny rozkwit".
"Do was, przywódcy polityczni: abyście, zgodnie z waszymi obowiązkami, mogli znaleźć pilne i stabilne rozwiązania obecnego kryzysu gospodarczego, społecznego i politycznego, pamiętając, że nie ma pokoju bez sprawiedliwości".
"Do was, drodzy Libańczycy w diasporze: abyście najlepsze energie i zasoby, którymi dysponujecie, oddali w służbę waszej ojczyźnie".
"Do Was, członkowie społeczności międzynarodowej: niech wspólnym wysiłkiem zostaną stworzone warunki, aby kraj nie zatonął, ale wszedł na drogę odbudowy. To będzie dobre dla wszystkich.
"Wspólne budowanie przyszłości
Papież Rzymski odwołał się następnie do wizji chrześcijańskiej, która wynika z Błogosławieństw, i zachęcił do zaangażowania. "Plany dla pokoju, a nie dla nieszczęścia. Jako chrześcijanie chcemy dziś odnowić nasze zobowiązanie do wspólnego budowania przyszłości, bo przyszłość będzie spokojna tylko wtedy, gdy będzie wspólna. Stosunki między ludźmi nie mogą być oparte na realizacji partykularnych interesów, przywilejów i zysków. Nie, chrześcijańska wizja społeczeństwa pochodzi z Błogosławieństw, wypływa z łagodności i miłosierdzia, prowadzi nas do naśladowania w świecie działania Boga, który jest Ojcem i pragnie harmonii wśród swoich dzieci.
"Chrześcijanie - podkreślił Papież - są powołani, by być siewcami pokoju i rzemieślnikami braterstwa, by nie żyć przeszłymi urazami i żalami, by nie uciekać od obowiązków teraźniejszości, by pielęgnować pełne nadziei spojrzenie w przyszłość". Wierzymy, że Bóg wskazuje nam tylko jeden kierunek naszej podróży: kierunek pokoju.
"Od konfliktu do jedności
W centrum swojego wystąpienia Franciszek przypomniał swoją niedawną wizytę apostolską w Iraku i spotkanie międzyreligijne, które odbył w ziemi Abrahama: "Zapewniamy zatem naszych braci muzułmanów i siostry oraz wyznawców innych religii o naszej otwartości i gotowości do współpracy w budowaniu braterstwa i promowaniu pokoju". To 'nie wymaga zwycięzców i przegranych, ale braci i sióstr, którzy pomimo nieporozumień i ran przeszłości, przechodzą od konfliktu do jedności' (Przemówienie, Spotkanie międzywyznaniowe, Równina Ur, 6 marca 2021)".
Na początku Papież prosił o wybaczenie "błędów, które popełniliśmy, gdy nie dawaliśmy wiarygodnego i konsekwentnego świadectwa Ewangelii; szans, które przegapiliśmy na drodze braterstwa, pojednania i pełnej jedności". Za to prosimy o przebaczenie i ze skruszonym sercem mówimy: "Panie, zmiłuj się" (Mt 15,22). Takie było wołanie kobiety, która właśnie w okolicach Tyru i Sydonu spotkała Jezusa i w udręce błagała Go natarczywie: "Panie, pomóż mi" (w. 25).
Powiedział, że dziś krzyk tej kobiety "stał się krzykiem całego narodu, narodu libańskiego, rozczarowanego i wyczerpanego, potrzebującego pewności, nadziei i pokoju". Chcieliśmy towarzyszyć temu wołaniu naszą modlitwą. Nie poddawajmy się, nie męczmy się błaganiem nieba o pokój, który ludziom trudno jest budować na ziemi.
Pokój dla Bliskiego Wschodu
W tym dniu Papież zachęcał nas, byśmy prosili o pokój, nie męcząc się. "Prośmy z uporem o pokój dla Bliskiego Wschodu i dla Libanu. Ten ukochany kraj, skarb cywilizacji i duchowości, który przez wieki promieniował mądrością i kulturą, który był świadkiem wyjątkowego doświadczenia pokojowego współistnienia, nie może być pozostawiony na łasce losu lub tych, którzy bez skrupułów realizują własne interesy".
Dzień był intensywny. Rozpoczęła się ona wczesnym rankiem w Santa Marta od pozdrowienia Ojca Świętego skierowanego do przywódców libańskich wspólnot chrześcijańskich. Następnie pierwszym aktem była wspólna modlitwa przed głównym ołtarzem Bazyliki św. Piotra, modląca się o pokój w Libanie. Teraz, po spotkaniu, papież Franciszek ma nadzieję, "że po tym dniu pojawią się konkretne inicjatywy w imię dialogu, zaangażowania wychowawczego i solidarności".
Papież wyraził "wielki niepokój widząc ten kraj - który noszę w sercu i który pragnę odwiedzić - w środku poważnego kryzysu" i podziękował wszystkim uczestnikom za gotowość przyjęcia zaproszenia i za braterską wymianę.
Papież Franciszek modli się przy ołtarzu głównym Bazyliki św. Piotra w Watykanie z libańskimi przywódcami prawosławnymi i protestanckimi na początku dnia modlitwy i refleksji za Liban.
W spolaryzowanych, napiętych kontekstach kruchego porozumienia i konfliktu społecznego, takich jak te, w których żyjemy, niektóre gesty pokazują transformacyjny potencjał Ewangelii.
1 lipca 2021 r.-Czas czytania: 2minuty
Kilka tygodni temu miałem okazję podzielić się ze studentami komunikacji filmem: w 2019 r. papież Franciszek wezwał do Watykanu przywódców Sudanu Południowego, zaangażowanych w wojnę domową, i ucałował ich stopy, aby zachęcić do procesu pokojowego w kraju, który z powodu konfliktu poniósł setki tysięcy ofiar.
Nikt go nigdy nie widział. To było szokujące. Podkreślano jedną myśl: żaden polityk by tego nie zrobił. W tym rozważaniu przejawia się transformacyjny potencjał Ewangelii. Mieszka w nim niepokojąco alternatywna logika. Przyzwyczailiśmy się do tego, że widzimy ją w niektórych rytuałach, ale przez standaryzację traci ona swój głęboki wpływ.
W tym samym duchu Arthur Brooks, obecnie profesor na Harvardzie i autor m.in. najlepszy sprzedawcaKochaj swoich wrogów: Jak przyzwoici ludzie mogą ocalić Amerykę przed kulturą pogardy (Love Your Enemies: How Decent People Can Save America from the Culture of Contempt), skomentował jakiś czas temu w rozmowie, że spotkał się z ludźmi, którzy gratulowali mu idei "miłowania nieprzyjaciół", ignorując jej biblijne pochodzenie. Ta historia skłoniła go do refleksji nad inspirującym potencjałem ewangelii w postchrześcijańskiej kulturze.
Żyjemy w spolaryzowanych kontekstach kruchego konsensusu i konfliktów społecznych. Są sprawy, które dzielą rodziny, zrywają przyjaźnie, oddalają sąsiadów, hamują współpracę, zniechęcają do wspólnego działania na rzecz rozwiązywania wspólnych problemów. Brooks zajmuje się kulturą pogardy, która jest sumą gniewu plus obrzydzenia. Pogarda jest poważniejsza od gniewu: gniew nadaje znaczenie drugiemu; pogarda dyskwalifikuje drugiego.
Ewangelia oferuje kompletną farmakopeę dla tych współczesnych patologii. Być może światło tych palących wyzwań pozwoli nam odkryć nowe blaski w skarbach starych, które przyzwyczajenie może ukrywać pod warstwą kurzu frazesów i oklepanych frazesów.
Niedawny film Oslo Artystycznie przedstawia spotkanie Żydów i Palestyńczyków podczas negocjacji w Oslo Accords, przeciwstawiając się półwiecznej konfrontacji. W momencie powstania tego kamienia milowego w historii, dwie osoby zaczęły postrzegać siebie nawzajem jako istoty ludzkie, a pokój był dla nich wartością priorytetową. Następnie dwa inne. Nagle córki dwóch negocjatorów miały to samo imię - Maya - a na horyzoncie pojawiła się nadzieja. Ponowne połączenie się z tym "kochaj swoich wrogów"która zrewolucjonizowała historię ludzkości w realiach życia codziennego może być początkiem czegoś nowego.
Idąc śladami Katechizmu Kościoła Katolickiego, w tej serii audiencji Franciszek rozwinął różne aspekty modlitwy, podkreślając jej niezbędność dla chrześcijanina, którego serce tęskni za spotkaniem z Bogiem.
Modlitwa i tworzenie
Wykrzyczana modlitwa Bartymeusza jest przykładem tego, że modlitwa jest "żywa i osobista relacja z żywym i prawdziwym Bogiem". (Katechizm, 2559), które wynikają z wiary i miłości. Człowiek modli się, bo tęskni za spotkaniem z Bogiem (por. Rozprawa ogólna, 13-V-2020).
Modlitwa chrześcijańska rodzi się z objawienia Boga w Jezusie. "To jest żarliwy rdzeń całej modlitwy chrześcijańskiej. Bóg miłości, nasz Ojciec, który na nas czeka i nam towarzyszy". (Ibid.). Rodzi to zachwyt nad pięknem i tajemnicą stworzenia, które nosi "Boży podpis", wraz z wdzięcznością i nadzieją, nawet w obliczu trudności.
Modlitwa w Starym Testamencie
Księga Rodzaju świadczy o rozprzestrzenianiu się zła po świecie, ale także o modlitwie sprawiedliwych do Boga życia. Dlatego modlitwa, której uczy się dzieci, jest ziarnem życia. Papież przywołuje przypadek ateistycznego szefa rządu, który znalazł Boga, bo pamiętał, że "babcia się modliła".
Modlitwa Abrahama towarzyszy jego osobistej historii wiary, "walka" Jakuba z Bogiem objawia mu ludzką słabość, zmienia jego serce i nadaje mu nowe imię (Izrael). Mojżesz swoim życiem modlitwy staje się wielkim prawodawcą, liturgistą i mediatorem, "mostem" i orędownikiem przed Bogiem za swój lud, ale zawsze pokornym. Dawid będzie pasterzem i królem, świętym i grzesznikiem, ofiarą i katem; modlitwa, nić przewodnia jego życia, nadaje mu szlachetność i oddaje go w ręce Boga. Eliasz uczy nas potrzeby skupienia i prymatu modlitwy, aby nie popełniać błędów w działaniu.
Wielką szkołą modlitwy w Starym Testamencie są Psalmy, Słowo Boże, które uczy nas, jak z Nim rozmawiać. Psalmy pokazują, że modlitwa jest ratunkiem dla człowieka, pod warunkiem, że jest to modlitwa prawdziwa, która prowadzi nas do miłości Boga i bliźnich. Dlatego nieuznawanie obrazu Boga w innych jest "praktycznym ateizmem", świętokradztwem, obrzydliwością, ciężkim przestępstwem, którego nie można wynieść przed ołtarz (por. Rozprawa ogólna, 21-X-2020). Jest to akcent bardzo franciszkański, zgodny z Ojcami Kościoła.
Jezus i modlitwa, Matka Boża i Kościół
Jezus był człowiekiem modlitwy. Modli się na swoim chrzcie, otwierając drogę do swojej wyjątkowej synowskiej modlitwy, w którą chce nas wprowadzić, przyjąć, począwszy od Pięćdziesiątnicy. Przede wszystkim przez swoją wytrwałość w modlitwie Jezus jest nauczycielem modlitwy. Bez niego brakuje nam tlenu, którego potrzebujemy, by iść do przodu. Musimy modlić się z odwagą i pokorą, także w nocy wiary i w ciszy Boga. Również Duch Święty zawsze modli się w naszych sercach.
W modlitwie Maryi Dziewicy wyróżnia się Jej uległość i dyspozycyjność wobec planów Bożych (por. Łk 2,19). A wraz z nią i po niej Kościół, wspólnota chrześcijańska, wytrwale trwa na modlitwie, wraz z pozostałymi trzema "współrzędnymi" (przepowiadanie, miłość i Eucharystia, por. Dz 2, 42), które gwarantują rozeznanie działania Ducha Świętego dla głoszenia i służby.
Wymiary modlitwy
Jak powiedział Péguy, nadzieja świata leży w Bożym błogosławieństwie (por. Portyk tajemnicy drugiej cnoty, 1911). A największym błogosławieństwem Boga jest jego własny Syn. Owoców Bożego błogosławieństwa - wskazuje fachowo Franciszek - można doświadczyć nawet w więzieniu czy ośrodku detoksykacyjnym. Wszyscy musimy pozwolić sobie na błogosławieństwo i na błogosławienie innych (temat powracający w przepowiadaniu papieża).
Wzorem dla naszej modlitwy prośby i błagania jest Modlitwa Pańska, abyśmy mogli uczestniczyć w Bożym miłosierdziu i czułości. Dziękczynienie przedłuża się w spotkaniu z Jezusem (por. Łk 17, 16), zwłaszcza w Eucharystii, której sensem jest właśnie dziękczynienie. Nawet pośród trudności, jakie napotyka Jego misja, Jezus uczy nas modlitwy uwielbienia, łamania serca, gdy kontempluje, jak Jego Ojciec sprzyja maluczkim i prostym (por. Mt 11, 25). Ta pochwała służy nam, zwłaszcza w ciemnych chwilach, ponieważ napełnia nas nadzieją i oczyszcza, jak mówi św. Franciszek w swojej "kantyku do brata słońca" lub "kantyku stworzeń".
Podpory, sposób i formy modlitwy
Modlitwa z Pismem Świętym pomaga nam przyjąć Słowo Boże, aby stało się ono ciałem w naszym życiu, poprzez posłuszeństwo i kreatywność. Podobnie Sobór Watykański II uczył o znaczeniu liturgii dla modlitwy i dla życia chrześcijańskiego powołanego do bycia duchową ofiarą (por. Rz 12, 1), ofiarą dla Boga i służbą dla innych i dla świata, zaczynem Królestwa. I to nawet wtedy, gdy jesteśmy delikatni.
"Modlitwa otwiera nas szeroko na Trójcę Świętą". (Rozprawa ogólna, 3-III-2021). A jeśli Jezus jest odkupicielem, pośrednikiem, to Maryja jest tą, która wskazuje nam pośrednika (Odighitria). Modlitwa chrześcijańska jest modlitwą w komunii z Maryją.
Dobra modlitwa nie jest nigdy modlitwą "samotną", ale modlitwą rozproszoną w komunii świętych, która obejmuje świętych codziennych, ukrytych lub "świętych obok", z którymi łączy nas "tajemnicza solidarność".
A nauczycielem modlitwy jest cały Kościół: w rodzinie, w parafii i w innych wspólnotach chrześcijańskich. Wszystko w Kościele rodzi się i rośnie na modlitwie, także niezbędne reformy. Modlitwa jest olejem do lampy wiary. Tylko dzięki modlitwie utrzymywane jest światło, siła i droga wiary.
Jeśli chodzi o formy zdaniowe, to zdanie wokalne to. "nieodzowny element życia chrześcijańskiego" (Katechizm Kościoła Katolickiego, 2701), zwłaszcza Ojcze Nasz. I to nie tylko dla tych najmniejszych i najprostszych, ale dla wszystkich. Z upływem lat modlitwa jest jak kotwica wierności. Jak ten rosyjski pielgrzym, który nauczył się sztuki modlitwy powtarzając tę samą inwokację: "Jezus, Chrystus, Syn Boży, Panie, zmiłuj się nad nami grzesznymi!"..
Medytacja chrześcijańska najchętniej stosuje się do tajemnic Chrystusa i dąży do spotkania z Nim, z niezastąpioną pomocą Ducha Świętego. Staje się ona modlitwą kontemplacyjną, gdy modlący się, jak święty Curé z Ars, czuje, że patrzy na niego Bóg. Modlitwa to także walka, niekiedy ciężka, długa i ciemna, w której trzeba pokonać pewne przeszkody (zniechęcenie, smutek i rozczarowanie; rozproszenie, oschłość i lenistwo), z czujnością, nadzieją i wytrwałością. Choć czasami może się wydawać, że Bóg nie udziela nam tego, o co prosimy, nie wolno nam tracić pewności, że jesteśmy wysłuchani (por. Rozprawa ogólna, 26-V-2021), co widać w przypadku robotnika, który udał się pociągiem do sanktuarium w Luján, aby przez całą noc modlić się za swoją chorą córkę, która została cudownie uzdrowiona.
Zostaliśmy "przemodleni" przez Jezusa
Ostatecznie Jezus jest wzorem i duszą wszelkiej modlitwy (Rozprawa ogólna, 2-VI-2021). Musimy zawsze wiedzieć, że jesteśmy wspierani przez Jego modlitwę w naszym imieniu przed Ojcem.
Ze swej strony musimy wytrwać w modlitwie, umiejąc połączyć ją z pracą. Modlitwa, która karmi nasze życie i jest przez nie karmiona, i która podtrzymuje ogień miłości, którego Bóg oczekuje od chrześcijan.
Modlitwa paschalna Jezusa za nas (por. Ogólna publiczność16-VI-2021), w kontekście Jego męki i śmierci (podczas ostatniej wieczerzy, w ogrodzie Getsemani i na krzyżu). uczy nas nie tylko wagi naszej modlitwy, ale także tego, że "modlono się za nas". przez Jezusa. "Zostaliśmy umiłowani w Chrystusie Jezusie, a także w godzinie męki, śmierci i zmartwychwstania wszystko zostało za nas ofiarowane".. I z tego musi wypływać nasza nadzieja i nasza siła, by iść naprzód, oddając chwałę Bogu całym swoim życiem.
A Way of Hope. Przedłużony Rok Święty (2021-2022) w Santiago de Compostela
1 lipca 2021 r.-Czas czytania: 2minuty
Wybuch pandemii wstrzymał, oprócz wielu innych aspektów życia społecznego, napływ pielgrzymów do Santiago de Compostela. Niewielka liczba pozostała, gdy skutki działania wirusa COVI-19 zdawały się ustępować, ale ustępowały wraz z kolejnymi falami. Koniecznie otwarcie Roku Świętego 31 grudnia 2020 r. zostało utrzymane w ramach ostrożności, ale także w ramach nadziei, wraz z ogłoszeniem, że Stolica Apostolska postanowiła przedłużyć go do końca 2022 r. ze względu na te wyjątkowe okoliczności.
Ponieważ znaki wskazują na pokonanie pandemii, rozpoczął się już powrót na Camino i możliwość zdobycia Jubileuszu. Jest on zauważalny w wejściach i ulicach miasta, w Centrum Pielgrzymów i oczywiście w katedrze w Santiago. Po wizycie, jaką złożył papieżowi arcybiskup Santiago wraz z przewodniczącym rządu regionalnego, bardziej prawdopodobne wydaje się, że papież Franciszek przybędzie do Santiago w Roku Świętym, być może także po to, by uczcić w Hiszpanii pięćsetlecie nawrócenia św. Ignacego z Loyoli. Jeśli to zrobi, Ojciec Święty będzie mógł kontemplować piękną, nowo odrestaurowaną katedrę, z żywą polichromią Portico de la Gloria pełną światła. Podobnie postąpią wszyscy pozostali pielgrzymi, otrzymując za swój trud swego rodzaju "nadzwyczajną" nagrodę, gdy zakończą swoją drogę z apostołem św. Jakubem.
Nasz podwójny numer z lipca i sierpnia poświęcony jest temu Rokowi Jubileuszowemu, historii i teraźniejszości tradycji jakobickiej, odnowie pielgrzymek i odzyskaniu Camino.
Wśród pozostałych treści numeru znajduje się np. wywiad z sekretarzem generalnym Rady Episkopatu Ameryki Łacińskiej, bp. Jorge Eduardo Lozano, na temat przygotowywanego przez CELAM Zgromadzenia Eklezjalnego Ameryki Łacińskiej i Karaibów, które ma nadać nowy impuls duszpasterstwu kontynentalnemu. Przyglądamy się także ustanowionemu przez papieża Światowemu Dniu Dziadków i Osób Starszych, który po raz pierwszy będzie obchodzony w lipcu.
Okazało się, że zaangażowanie przeciwko nadużyciom seksualnym jest stanowcze w Kościele, który zdecydowanie działa na rzecz ich zwalczania. Ekspert prawnik podsumowuje regulacje, jakie w tej dziedzinie wprowadziło prawo kanoniczne. Dodaje się wzmiankę o ostatniej reformie Kodeksu Prawa Kanonicznego w sprawach karnych, którą przedstawił na Forum Omnes monsignor Juan Ignacio Arrieta, sekretarz Papieskiej Rady ds. Tekstów Legislacyjnych, tematowi temu nasza strona www.omnesmag.com poświęciła szczegółowe informacje.
Na koniec przechodzimy teraz do dwóch innych tematów numeru, które nakreślają sposób działania Kościoła, jakiego chce papież Franciszek: synodalność jako sposób bycia i działania (w tym numerze w dziale Rzym) oraz zaangażowanie w ochronę środowiska (z wywiadem z szefem Biura Ekologii i Stworzenia w Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Człowieka).
Bp Julián Barrio: "Santiago oferuje ogromny dar wielkiego przebaczenia".
Alfonso Riobó-1 lipca 2021 r.-Czas czytania: 9minuty
Julián Barrio Barrio jest arcybiskupem Santiago de Compostela od 1996 roku; wcześniej był biskupem pomocniczym. Urodzony w Zamorano, od tego czasu poświęcił swoje wysiłki i czułą uwagę Santiago. W rozmowie z Omnesem dokonuje przeglądu obecnego Jubileuszu. Podkreśla łaski duchowe, jakie czekają na pielgrzymów w Composteli, nowy blask katedry po jej renowacji oraz dokonuje podsumowania swojego czasu jako pasterza archidiecezji galicyjskiej.
Wrażenie, jakie przekazuje Don Julián Barrio, to wrażenie sympatii, mimo że jest powściągliwy. Przy tej okazji otwarcie wyraża swoją radość z perspektywy Roku Świętego 2021-2022, w ostatniej fazie jego odpowiedzialności jako arcybiskupa, i naturalnie z możliwości wizyty Ojca Świętego w Santiago podczas tego Jubileuszu.
Wydaje się, że w Roku Jubileuszowym liczba pielgrzymów do Santiago odżyje. Jakie są oczekiwania archidiecezji?
-Z pewnością po zakończeniu stanu alarmowego i przy zaawansowaniu akcji szczepień można przewidzieć, że nastąpi wzrost liczby pielgrzymów. Jak dotąd w tym roku liczby te są znacznie niższe, nie tylko niż w poprzednich latach jubileuszowych, ale także niż w latach normalnych, kiedy obecność pielgrzymów była zauważalna już wiosną. W każdym razie mamy świadomość, że ta sytuacja stawia wyzwanie także nam, diecezjanom, abyśmy umieli zaangażować się w tę wewnętrzną pielgrzymkę nawrócenia serca, co ułatwi nam przyjęcie pielgrzymów, zwłaszcza jeszcze tego lata i w roku 2022.
Camino de Santiago to dziedzictwo kulturowe i coraz większa rzeczywistość. Inne miejsca wręcz odkryły fenomen "camino" i stworzyły własne "caminos". Co jest w tym "chodzeniu"?
-Przede wszystkim jest to rzeczywistość duchowa. Bez tego wymiaru wiary, uzewnętrznienia pragnienia spotkania z Chrystusem poprzez pielgrzymowanie do grobu apostoła św. Jakuba, Camino byłoby rzeczywistością bezwładną.
W liście pasterskim, w którym ogłosił Rok Święty "Wyjdźcie z waszej ziemi: Apostoł św. Jakub czeka na was", zwrócił uwagę, że nasza zachodnia kultura nie może wyrzucić swojej tradycji religijnej za burtę jak przestarzałego tobołka. To prawda, że ta tradycja nie ma bynajmniej monopolu na wartości. Wzmacnia je jednak bezwarunkowym fundamentem, ponad uwarunkowaniami kulturowymi i układami politycznymi.
Nasze społeczeństwa potrzebują, wraz z ich własnymi instytucjami, siły napędowej, która przekazuje te wartości naszym obywatelom, legitymizuje je głębokimi i transcendentnymi korzeniami oraz promuje je jako bezwarunkowe poza naszymi kruchymi konsensami. Droga św. Jakuba jest poszukiwaniem i spotkaniem.
"Dotarcie do grobu Jakuba jest nie tylko wynikiem niezwykłego wysiłku fizycznego, ale pragnienia spotkania z samym sobą, innymi i Bogiem".
Bp Julián Barrio. Arcybiskup Santiago de Compostela.
W tym Roku Jubileuszowym po pandemii, co Santiago może zaoferować pielgrzymom, którzy wyruszają w drogę z powodu wiary?
-przede wszystkim łaski jubileuszowe, ogromny dar tego, co zostało nazwane "wielkim przebaczeniem". Dar przebaczenia i miłosierdzia czeka w Domu św. Jakuba, który przedstawia nam Zbawiciela, Chrystusa Zmartwychwstałego.
Dotarcie do grobu Jakuba to nie tylko efekt niezwykłego wysiłku fizycznego, ale pragnienia spotkania z samym sobą, innymi i Bogiem. Dla chrześcijanina wiara jest światłem do wolności. Nie jest to droga na skróty, ani nie chroni nas przed koniecznością chodzenia. Ale napędza nas do najbardziej śmiałej przygody życia: aby przyniosło ono owoce tam, gdzie jesteśmy i w okolicznościach, w których się znajdujemy. Jest to jakby antidotum na fałszywe ludzkie zabezpieczenia: powierzamy się w ręce Tego, który może wszystko.
Dla innych pielgrzymów, którzy idą z powodów niereligijnych, "duchowych", lub którym brakuje konkretnej motywacji, co może oznaczać doświadczenie Camino i Jubileuszu?
-tak właśnie jest: ukazanie bliskiego, ludzkiego i boskiego oblicza Kościoła, który od średniowiecza, poprzez szpitale Camino, poprzez swoje schroniska i świątynie, stworzył środowisko ekologicznej ochrony człowieka, osoby ludzkiej w jakimkolwiek stanie.
Jeśli Droga św. Jakuba przyjmuje wszystkich, którzy wyczuwają głos Boga, nawet jeśli często nie są tego świadomi, to - jak powiedziałem przy innej okazji, po bolesnym doświadczeniu pandemii - ta Droga nawrócenia jest otwarta dla wszystkich - "Bóg nie czyni różnicy między ludźmi" - nie ma ograniczeń ani perymetrycznych zamknięć, nie ma też numerus clausus. Wręcz przeciwnie, jedną z jego trwałych wartości jest to, że daje możliwość kontaktu pielgrzyma z Bogiem, nawet tym, którzy jeszcze nie odkryli wiary chrześcijańskiej. Ma to szczególną wartość w naszych czasach, kiedy wielu ludzi wciąż ma poczucie, że Kościół jest odległy.
Duszpasterstwo na Camino nadal jest wyzwaniem dla diecezji. Czego, zdaniem Księdza, brakuje w opiece nad wędrowcami, aby ułatwić im spotkanie z Bogiem?
-Muszę powiedzieć w tym względzie, że w ostatnich latach podjęto wielki wysiłek. Wdrożenie na trasie pielgrzymki programu powitania chrześcijan na Camino jest kamieniem milowym. Różnica jest niezwykła i mówią mi to pielgrzymi, z którymi mam okazję rozmawiać po przybyciu do Santiago. Tutaj, na końcu Camino, mieliśmy już okazję spotkać się kilka razy.
Coraz więcej osób zgłasza się do przyjęcia i towarzyszenia pielgrzymom. Wielu młodych ludzi, którzy należą do naszej Delegatury Dzieci i Młodzieży, każdego lata pełni funkcję towarzyszenia: zapraszają pielgrzymów do modlitwy, do śpiewu, do dzielenia się, do przeżywania wieczornej Eucharystii.
Ale wszystko można poprawić, zwłaszcza potrzebę otwarcia jak największej liczby świątyń, pustelni i kościołów wzdłuż Camino. Pielgrzymi mówili mi również, że wielokrotnie nie znajdują miejsca, w którym mogliby odpocząć od codziennych doświadczeń.
W tym roku przyjazd do Santiago ma niezwykłą "nagrodę": możliwość zobaczenia odrestaurowanego Portico de la Gloria.
-To prawda. I nie tylko to, ale można zobaczyć renowację katedry, dzieło, które wymagało lat studiów, poświęcenia i wysiłku ze strony wielu stron zaangażowanych w to zadanie.
W dniu "ponownego otwarcia" Katedry miałem okazję powiedzieć, że stanęliśmy przed prawdziwym splendorem ludzkiego piękna, które odsyła nas do piękna boskiego. "Kontemplując Portyk Chwały i widząc Ołtarz Wysoki - powiedziałem - ukoronowany tak wieloma aniołami, które renowacja ułatwiła nam dostrzec, mogę powiedzieć: 'Oto mieszkanie Boga wśród ludzi', w tym Mieście Apostoła, zwanym niegdyś Jerozolimą Zachodu". I, doprawdy, udało mi się dostrzec, że dla tych, którzy kontemplują naszą Katedrę, powracającym pytaniem jest, skąd wzięło się tyle piękna, odwołującego się do tylu wysiłków, tylu precyzji, tylu szczegółów. Odzyskanie polichromii Portyku daje nam wskazówkę, jak dzieło mistrza Mateo musiało funkcjonować katechetycznie w jego czasach.
Czy renowacja pozostałej części katedry została zakończona?
-Nie. Praca nie jest całkowicie zakończona. Nadal trwają prace nad różnymi aspektami, nad niektórymi dachami, nad krużgankiem. Do jego zakończenia pozostały jeszcze miesiące. I pragnę wyrazić wdzięczność wszystkim, którzy pracowali, aby to się stało: administracji lokalnej, regionalnej i państwowej, a także podmiotom prywatnym, które zaangażowały się w to autentyczne odmłodzenie naszego Kościoła macierzystego.
Wszystko w katedrze przemawia do zwiedzającego jak katecheza. Czy w tym roku wprowadziliście jakieś środki, aby przybliżyć zwiedzającym zawarte w nim nauczanie?
-Przygotowaliśmy przewodniki po pielgrzymce, aby grupy, które zbliżają się do Santiago, mogły na każdym etapie dokonać pogodnej, spokojnej refleksji nad swoją drogą w wierze do grobu Apostoła.
Oprócz wymiaru duchowego istnieje również wymiar kulturowy i artystyczny. Założyliśmy specjalną stronę internetową na Rok Święty (https://anosantocompostelano.org/), która zawiera wszystko, od świadectw pielgrzymów po linki do strony internetowej katedry, gdzie można znaleźć dokumenty pisemne i graficzne na temat wartości dziedzictwa naszej wielkiej świątyni, która nadal jest Domem Pielgrzyma ponad wszystko, ponad wszelkie względy muzealne.
"Ci, którzy kontemplują naszą Katedrę, teraz odrestaurowaną, zastanawiają się, skąd mogło się wziąć tyle piękna, tyle precyzji, tyle szczegółów".
Bp Julián Barrio. Arcybiskup Santiago de Compostela
Przedłużenie tego Jubileuszu do dwóch lat (2021-2022) jest wyjątkowe. Prawdopodobnie będzie to wyjątkowa okazja właśnie w tym czasie:
-jest to dar od papieża Franciszka. Tak naprawdę nie są to dwa lata święte, ale przedłużony Rok Święty. To prawdziwa okazja, by wyjść z siebie, zacząć chodzić, zastanowić się nad naszą sytuacją osobistą i wspólnotową. Wydaje się, że pandemia wszystko zakłóciła, że wpłynęła na nasze papiery wartościowe, że ograniczyła nasze oczekiwania. Ale może to najlepszy moment, by w kluczu wiary odczytać twardą rzeczywistość, która nas spotkała. Wierząca lektura tych dowodów powinna nas skłonić do życia z pełnym zaufaniem do Boga, do Jego opatrzności i do nadziei. Zwracając uwagę na znaki czasu, koronawirus, zgony, ból ofiar, kryzys społeczny, zdrowotny i ekonomiczny, my chrześcijanie musimy ofiarować to, co mamy: czas, przyjęcie, dyspozycyjność i konkretne gesty solidarności i miłosierdzia wobec najbardziej potrzebujących.
W archidiecezji Santiago nie wszystko jest Camino, jakie inne aspekty wyróżniają się dziś wśród zainteresowań księdza arcybiskupa?
-Od pewnego czasu, zwłaszcza od naszego niedawnego Synodu Diecezjalnego, mówię, że nasz Kościół diecezjalny - i wierzę, że w ogóle cały Kościół - musi nadal iść naprzód w świadomości tożsamości i misji świeckich, uznając niezastąpiony wkład kobiet. Towarzyszę i czuję się towarzyszem młodych ludzi, którzy też robią swój konkretny Synod, bo widzę, że nie jest im łatwo znaleźć odpowiedzi na swoje problemy i zranienia, w tym na przyszłą karierę. W szczególny sposób muszą nosić sandały nadziei.
Z drugiej strony dla nikogo nie jest jasne, że szczególnym problemem jest wysoki wiek naszych kapłanów i brak powołań. Dlatego potrzebujemy ojców i matek, aby otworzyli oczy swoich dzieci na inteligencję duchową, trening, który następnie umożliwi im przyjęcie daru wiary w Boga wcielonego w Jezusie Chrystusie.
Przybyłeś tu kilka lat temu, w 1993 roku, a w tym roku będziesz obchodził 75. urodziny. Co najbardziej cenisz w archidiecezji Santiago?
-Nie byłbym tym człowiekiem, którym jestem, gdyby nie te długie lata spędzone w krainie Apostoła św. Jakuba. Moja praca pasterza rozwinęła się wśród ludu Galicji, który nauczył mnie kochać Boga z pokorą i prostotą, jaką sami praktykują. Silna wiara, którą Galicjanie potrafili przekazywać z pokolenia na pokolenie, jest nieocenionym atutem. Przeżyłam z nimi trudne chwile, takie jak wypadek Alvii czy tragedie na morzu, i doceniłam ludzką jakość ich wszystkich, ich dyspozycyjność, ich siłę. Wiele nauczyłam się od księży, od ich poświęcenia, oddania i dobrej pracy w życiu konsekrowanym.
Jesteś z Zamory, ale nie ma wątpliwości, że czujesz się tu jak w domu. Myśląc o latach, czy mógłbyś powiedzieć nam najcenniejszą rzecz, której nauczyłeś się w Santiago?
-Mówiłem to już nieraz: Galicja wkracza w życie tych z nas, którzy nie są Galicjanami z urodzenia, z delikatnością, z sentidiño, z tym ciepłem lareiry, w której pielęgnuje się owoce jesieni. Przyjęli mnie z wielką sympatią: nie ze względu na moje zasługi, ale ze względu na ich życzliwość i hojność tej ziemi, gdzie "wszystko jest z natury spontaniczne i gdzie ręka człowieka ustępuje miejsca ręce Boga", jak napisała Rosalía de Castro. A co mogę powiedzieć o Santiago: chciałbym powiedzieć, za wyrażeniem Izajasza, że "mam go wytatuowanego na dłoni". To było moje życie biskupie, to było moje zadanie, to było moje poświęcenie.
Pozwolę sobie zadać pytanie "idąc dalej", na podstawie tych lat poświęcenia dla tej archidiecezji, na jakiej podstawie uważasz, że powinniśmy kontynuować pracę?
-Z pewnością w najbliższych latach nie będzie już należało do mnie podjęcie tej decyzji, bo jak dobrze wiecie, tego 15 sierpnia, gdy osiągnę przepisowy wiek, przedstawię Ojcu Świętemu moją rezygnację. Nie wiem, kiedy go przyjmie. Jestem w rękach Boga. Tak jak byłem od tego obudzenia mojego powołania kapłańskiego przez księdza z mojej wioski, Manganeses de la Polvorosa. W każdym razie, jak już powiedziałem, niedawny Synod Diecezjalny zrodził się i zamknął z powołaniem do służby na przyszłość.
"Nasz wielki kościół pozostaje przede wszystkim Domem Pielgrzymów, przede wszystkim miejscem kultu. wszelkie rozważania muzealne".
Bp Julián Barrio. Arcybiskup Santiago de Compostela
Zarówno święty Jan Paweł II, jak i Benedykt XVI byli w Santiago. Papież Franciszek został zaproszony do przyjazdu w czasie Roku Jubileuszowego, podobnie postąpiono w Avili i Manresie w przypadku obchodów św. Teresy i św. Ignacego. Czy ma Pan jeszcze jakieś informacje?
-Nic nie ucieszyłoby mnie bardziej niż to, aby Ojciec Święty przybył do Composteli jako pielgrzym. Obyśmy dostąpili łaski wizyty papieża Franciszka. Jest zaproszony. I to nie tylko ze strony Kościoła... Byłby to wspaniały dar mieć jego obecność, a dla mnie, po tym jak miałem satysfakcję z przyjęcia Benedykta XVI, byłby to kolejny z tych momentów, za które dziękuję Panu w moim życiu biskupim.
Miałeś okazję spotkać się w czerwcu z samym papieżem Franciszkiem w towarzystwie prezydenta autonomicznego rządu Galicji. Czy uważasz, że jego wizyta jest bliższa po tej specjalnej audiencji i zaproszeniu?
-- Wierzę, że jeśli okoliczności będą sprzyjające i nie będzie problemu, Ojciec Święty mógłby przyjechać do Santiago. Jeśli przyjdzie, to tym, który musi to ogłosić, jest on sam.
Pandemia jest czynnikiem warunkującym, to jest kluczowe. Ale jestem optymistą. Jeśli proces szczepień będzie przebiegał tak jak do tej pory, mam nadzieję, że do końca roku uodpornimy dużą część populacji, a to pomogłoby zachęcić do ewentualnej wizyty, w kierunku lata przyszłego roku.
*Wywiad ten otwiera specjalny numer poświęcony Rokowi Świętemu w Composteli, z którego możesz korzystać, jeśli jesteś prenumeratorem Omnes.
"Boże powołanie niesie ze sobą misję, do której jesteśmy przeznaczeni".
Papież Franciszek odbył audiencję ogólną na dziedzińcu San Damaso, podczas której skomentował List św. Pawła do Galatów, w tym nowym cyklu katechez, kładąc szczególny nacisk na fakt, że prawdziwym apostołem jest się "nie dzięki własnym zasługom, ale dzięki Bożemu powołaniu".
Papież Franciszek rozpoczął cykl katechez od komentarza do Listu św. Pawła do Galatów, w który "wchodzimy stopniowo". "Widzieliśmy, że ci chrześcijanie - rozpoczyna Ojciec Święty - znajdują się w konflikcie co do sposobu przeżywania wiary. Apostoł Paweł rozpoczyna swój List przypominając im o ich przeszłych związkach, o dyskomforcie związanym z odległością i o niezmiennej miłości, jaką ma do każdego z nich. Nie omieszkuje jednak wskazać na swoją troskę o to, by Galaci szli właściwą drogą: jest to troska ojca, który generował wspólnoty w wierze. Jego intencja jest bardzo jasna: trzeba potwierdzić nowość Ewangelii, którą Galaci otrzymali od jego przepowiadania, aby zbudować prawdziwą tożsamość, na której można założyć własną egzystencję".
Papież podkreśla głęboką znajomość przez Apostoła tajemnicy Chrystusa. "Od samego początku swojego listu nie podąża za niskimi argumentami swoich krytyków. Apostoł "lata wysoko" i pokazuje również nam, jak należy się zachować, gdy w zborze pojawiają się konflikty. Właściwie dopiero pod koniec listu staje się jasne, że sedno powstałej kontrowersji dotyczy obrzezania, a więc głównej tradycji żydowskiej. Paweł decyduje się sięgnąć głębiej, bo stawką jest prawda Ewangelii i wolność chrześcijan, która jest jej integralną częścią. Nie zatrzymuje się na powierzchni problemów, bo często mamy pokusę, by od razu znaleźć iluzoryczne rozwiązanie, by wszyscy zgodzili się na kompromis. Nie tak to działa w przypadku Ewangelii i Apostoł wybrał bardziej żmudną drogę. Pisze: "Bo czy ja teraz zabiegam o przychylność ludzi, czy o przychylność Boga, czy staram się podobać ludziom? Gdybym wciąż starał się podobać ludziom, nie byłbym już sługą Chrystusa" (Gal 1,10)".
"Przede wszystkim Paweł czuje się w obowiązku przypomnieć Galatom, że jest prawdziwym apostołem nie z własnej zasługi, ale z Bożego wezwania. Sam opowiada o swoim powołaniu i nawróceniu, które zbiega się z ukazaniem się Chrystusa Zmartwychwstałego podczas podróży do Damaszku (por. Akty 9,1-9). Ciekawe jest to, co mówi o swoim życiu przed tym wydarzeniem: "Prześladowałem zawzięcie Kościół Boży i wyniszczałem go, i jakże przewyższałem w judaizmie wielu moich współczesnych rodaków, przewyższając ich w gorliwości o tradycje moich ojców" (Gal 1,13-14). Paweł ośmiela się twierdzić, że był ponad wszystkimi innymi w judaizmie, był prawdziwym faryzeuszem, gorliwym "o sprawiedliwość Prawa, bez winy" (Fil 3,6). Dwukrotnie podkreśla, że był obrońcą "tradycji ojców" i "przekonanym obrońcą prawa".
"Z jednej strony upiera się podkreślając, że zaciekle prześladował Kościół, że był "bluźniercą, prześladowcą i bezczelnym" (1 Tm 1,13); z drugiej strony pokazuje miłosierdzie Boga wobec niego, które prowadzi go do przeżycia radykalnej przemiany, dobrze znanej wszystkim. Pisze: "Ale zbory Judei, które są w Chrystusie, nie znały mnie osobiście. Słyszeli tylko, że powiedziano: "Ten, który kiedyś nas prześladował, teraz głosi dobrą nowinę o wierze, którą wtedy chciał zniszczyć" (Gal 1,22-23). Paweł ukazuje w ten sposób prawdę o swoim powołaniu poprzez uderzający kontrast, jaki powstał w jego życiu: z prześladowcy chrześcijan, ponieważ nie przestrzegali oni tradycji i prawa, został powołany na apostoła, aby głosić Ewangelię Jezusa Chrystusa".
"Myśląc o swojej historii, Paweł jest pełen zdumienia i uznania. To tak, jakby chciał powiedzieć Galatom, że może być kimś innym niż apostołem. Od dziecka był wychowywany na nienagannego obserwatora prawa mojżeszowego, a okoliczności doprowadziły go do walki z uczniami Chrystusa. Stało się jednak coś nieoczekiwanego: Bóg w swojej łasce objawił mu swojego umarłego i zmartwychwstałego Syna, aby mógł stać się zwiastunem wśród pogan (por. Gal 1,15-6)".
"Drogi Pana są niezgłębione" - wykrzyknął papież. "Dotykamy Go naszymi rękami każdego dnia, ale szczególnie, jeśli pomyślimy o chwilach, w których Pan nas powołał. Nie wolno nam nigdy zapomnieć o czasie i sposobie, w jaki Bóg wkroczył w nasze życie: zachować na stałe w naszych sercach i umysłach to spotkanie z łaską, kiedy Bóg zmienił naszą egzystencję. Jakże często, w obliczu wielkich dzieł Pana, spontanicznie pojawia się pytanie: jak to możliwe, że Bóg posługuje się grzesznikiem, osobą kruchą i słabą, aby realizować swoją wolę? Nie ma jednak nic przypadkowego, bo wszystko zostało przygotowane w Bożym zamyśle. On tka naszą historię i jeśli ufnie odpowiadamy Jego planowi zbawienia, realizujemy go. Powołanie zawsze niesie ze sobą misję, do której jesteśmy przeznaczeni; dlatego jesteśmy proszeni o poważne przygotowanie się, wiedząc, że to sam Bóg nas posyła i podtrzymuje swoją łaską. Pozwólmy się prowadzić tej świadomości: prymat łaski przemienia egzystencję i czyni ją godną postawienia w służbie Ewangelii".
Doświadczenie Ezechiela o byciu posłanym przez Boga "Do synów Izraela, ludu zbuntowanego, który zbuntował się przeciwko mnie... Dzieci też są sztywnego karku i upartego serca; do nich posyłam cię, abyś im powiedział: 'To mówi PAN'. Czy cię posłuchają, czy nie, bo to lud buntowniczy, uznają, że pośród nich był prorok".". Perspektywa dla proroka nie ma gwarancji sukcesu, wręcz przeciwnie, ważne, że idzie i że ludzie zdają sobie sprawę, że jest prorok.
Doświadczenie Pawła nie jest bardzo odmienne. Wielu zastanawiało się nad naturą żądła, które Bóg dopuścił, aby się nie gniewać. Możliwe, że odpowiedź znajdujemy w jego słowach: "Dlatego tym chętniej będę się chwalił w moich ułomnościach, aby zamieszkała we mnie siła Chrystusa". Dlatego też chętnie korzystam z ułomności, z ucisków, z konieczności, z prześladowań i utrapień ze względu na Chrystusa, bo gdy jestem słaby, wtedy jestem mocny" (1 Kor 5,6)..
Cierń w ciele może polegać właśnie na wspomnianych poniżej słabościach, oburzeniach, trudnościach, strapieniach czy problemach kościoła korynckiego: "Spory, zawiść, złość, rywalizacja, oszczerstwa, obmowy, pycha, pycha, obmowa"..
Dlatego Jezus z Nazaretu może cytować prawo ogólne: "Prorok nie jest pogardzany, chyba że we własnej ziemi, wśród swoich krewnych i we własnym domu". i doświadczyć ich goryczy. Marek mówi o zdziwieniu, które odzwierciedla zdziwienie nazareńczyków, którzy nie mogą uwierzyć, że Mesjasz jest jednym z ich własnych, "sąsiadem", którego genealogię i bliskich krewnych znają. Jest on wiejskim rzemieślnikiem.
W najwcześniejszej Ewangelii, Marka, widzimy, że jest on nazywany "syn Maryi. Niektórzy autorzy zwracają uwagę, że nie było zwyczaju wspominania o matce, ale o ojcu. Może to być ślad po oszczerczej plotce, że Jezus był nieślubnym synem. Powołuje się na to zarówno Celsus, jak i Tertulian, a także trafiło do średniowiecznych pism hebrajskich. Wrogość nazareńczyków jest zaskakująca i być może potwierdza te pogłoski, które ze swej natury czyniły wieść o Jezusie jako Mesjaszu jeszcze trudniejszą do przyjęcia przez mieszkańców wsi. Dlatego Jezus rzeczywiście cierpiał z powodu pogardy, "na jego ziemi, wśród jego krewnych i w jego domu".A jak reaguje? "I nie mógł tam dokonać żadnych cudów, uzdrowił tylko kilku chorych, kładąc na nich ręce".. Zdanie jest niezwykłe: najpierw mówi. "nie ma cudu".a potem zamiast tego mówi się, że wyleczył "kilka chorych osób".. Jakby miało to oznaczać stanie w miejscu Jezusa, które zostało wtedy pokonane. Jezus kontynuuje swoją drogę uzdrawiania, nawet jeśli jest to z niewielką ilością osób. I nadal uczy. Nie powstrzymuje go wrogość nazareńczyków.
Homilia na czytania z niedzieli XIV
Ksiądz Luis Herrera Campo oferuje swój nanomiliakrótkie jednominutowe refleksje do tych lektur.
Propozycja brytyjskiego stowarzyszenia pro-LGBT Stonewall, by zastąpić termin "matka" terminem "rodzic rodzący", szybko (dzięki Bogu) spotkała się z masowym sprzeciwem, nawet ze strony sektorów, które można określić jako przychylne sprawie. To zresztą przypadek, że stowarzyszenie od dawna znajduje się na celowniku brytyjskiego społeczeństwa, gdyż jego narzucanie i wymagania wobec instytucji publicznych "rodzą rodzaj 'kultury strachu' wśród pracowników, którzy nie zgadzają się z ideologią gender w jej nieskończonych już wersjach".
Można śmiało powiedzieć, że w naszym społeczeństwie widzimy więcej niż kilka przykładów matko-fobicznego trendu, który próbuje wymazać wszelkie pozytywne oznaki macierzyństwa lub ojcostwa. Przykłady takie jak złe traktowanie w pracy tych, którzy mają dzieci, czy te artykuły, które winą za każde nieszczęście obarczają liczbę dzieci i wychwalają cuda życia bez "obciążeń rodzinnych", aż po propozycje ustaw, które przebrane za rzekomą równość są niczym innym jak narzuceniem skutecznej dyskryminacji dla każdej naturalnej rodziny - męskiej - żeńskiej - z której związków rodzi się jedno lub więcej dzieci.
Wyeliminowanie słowa matka czy ojciec z naszego języka nie jest prostą zmianą słownictwa, oznacza próbę zmiany natury rzeczy. Jak zauważa Charles J. Chaput: "Nie można zmienić znaczenia takich terminów jak "matka" i "ojciec", nie czyniąc tego samego, w subtelny sposób, z terminem "dziecko". Dokładniej rzecz biorąc, chodzi o to, czy istnieje jakaś wyższa prawda, która określa, czym jest osoba i jak powinny żyć istoty ludzkie, poza tym, co robimy lub co decydujemy się określić jako ludzkie".
Zniesienie odniesienia do naszego pochodzenia, do dawców naszego życia - fizycznego, duchowego i społecznego - bo rodzice są pierwszymi wychowawcami społeczeństwa - kryje w sobie, w niezbyt subtelny sposób, egoistyczną ideę całkowitej autonomii, oderwanej od wszelkich innych, którym możemy coś zawdzięczać, w tym przypadku przesłankę wszystkich praw, jaką jest życie. Człowiek jest postrzegany osobno: nie ma ojca ani matki, którzy są postrzegani jako warunkujący życie, ale po prostu ciąg osobistych wyborów i uczuć, które są tym, co kształtuje, poza jakimkolwiek naturalnym ekosystemem, życie, osobowość, relacje, płeć...
Żyjemy w społeczeństwie "nie bycia", ale uczuć i, jak wskazuje brytyjski psychiatra i pisarz Theodore Dalrymple w eseju "Toksyczna sentymentalność", pytanie nie brzmi, czy powinny istnieć uczucia, czy nie, ale "jak, kiedy i w jakim stopniu powinny być wyrażane i jakie miejsce powinny zajmować w życiu ludzi". Uczucia, pozbawione podstaw rozumu i prawdy, działają w końcu jak huragan, który może nas tak omotać, że zapominamy nawet o swoim pochodzeniu, wymazując nawet "z szacunku", z fałszywej dobroczynności, prawdy niezbędne dla ludzkiego szczęścia, czy to w polityce, kulturze, edukacji, czy w rozmowie przy niedzielnym obiedzie.
Benedykt XVI wskazuje w. Caritas in veritate że "bez prawdy dobroczynność popada w zwykły sentymentalizm. Miłość staje się pustym opakowaniem, które wypełnia się samowolnie. To jest śmiertelne ryzyko miłości w kulturze bez prawdy. Jest łatwym łupem emocji i warunkowych opinii badanych, słowem, które jest nadużywane i wypaczane, kończąc na znaczeniu przeciwnym". To jest chyba sedno naszego społeczeństwa, w którym zdobywanie "wolności za wszelką cenę" stało się równie niegodnymi więzieniami, w których próbuje się ukryć fakt, że jesteśmy dziećmi ojców i matek, które muszą odpowiedzieć w sposób uczciwy na otrzymane dziedzictwo prawdziwej wolności.
"Pan może dokonać wielkich rzeczy przez nas, gdy jesteśmy z Nim transparentni".
Papież skomentował Ewangelię uroczystości świętych Piotra i Pawła podczas modlitwy na Anioł Pański, zapewniając, że "poprzez swoich świadków, Piotra i Pawła, zachęca nas do zdjęcia masek, do wyrzeczenia się półśrodków, wymówek, które czynią nas letnimi i miernymi".
Po odprawieniu Mszy św. w uroczystość świętych Piotra i Pawła w Bazylice św. Piotra z błogosławieństwem paliuszy dla nowych arcybiskupów, papież Franciszek odmówił z okna Pałacu Apostolskiego modlitwę Anioł Pański i skomentował Ewangelię. "W centralnej części dzisiejszej Ewangelii (Mt 16, 13-19), Pan zadaje swoim uczniom decydujące pytanie: "Ale o kim wy mówicie, że Ja jestem" (w. 15). Jest to zasadnicze pytanie, które Jezus zadaje również nam dzisiaj: "Kim jestem dla was? Kim jestem, żeby ty, który przyjąłeś wiarę, ale wciąż boisz się wypłynąć na głębię w moim Słowie?Kim jestem dla ciebieKim jestem dla ciebie, który od dawna jesteś chrześcijaninem, ale zmęczony przyzwyczajeniem straciłeś pierwszą miłość? Kim jestem dla ciebie, który przeżywasz trudny czas i potrzebujesz otrząsnąć się, by iść dalej? Jezus pyta: Kim jestem dla ciebie? Dajmy mu dziś odpowiedź płynącą z serca".
"Przed tym pytaniem - mówi Papież - Jezus zadał swoim uczniom inne: 'O kim ludzie mówią, że Ja jestem' (por. w. 13). Była to ankieta mająca na celu zarejestrowanie opinii o nim i sławie, jaką się cieszył, ale sława nie interesuje Jezusa. Dlaczego więc zadał to pytanie? Aby podkreślić różnicę, która jest zasadnicza różnica życia chrześcijańskiego. Są tacy, którzy zostają przy pierwszym pytaniu, przy opiniach, i mówią o JezusaSą też tacy, którzy z drugiej strony, mówić do Jezusapoprzez ofiarowanie mu naszego życia, poprzez wejście w relację z nim, poprzez zrobienie decydującego kroku. To właśnie interesuje Pana: być w centrum naszych myśli, być punktem odniesienia naszych uczuć; być, krótko mówiąc, miłością naszego życia".
Franciszek powiedział, nawiązując do świętych Piotra i Pawła, że "święci, których obchodzimy, podjęli ten krok i stali się świadkowie. Nie były one wentylatoryale kopiści Jezusa. Nie byli widzami, ale protagonistami Ewangelii. Nie wierzyli w słowo, ale w czyn. Piotr nie mówił o misji, był rybakiem ludzi, Paweł nie pisał uczonych książek, ale żył listami, bo podróżował i świadczył. Obaj poświęcili swoje życie dla Pana i dla swoich braci. A oni nas prowokują. Ponieważ ryzykujemy, że pozostaniemy przy pierwszym pytaniu: wygłaszamy opinie i zdania, mamy wspaniałe pomysły i mówimy ładne słowa, ale nigdy nie ryzykujemy. Jakże często na przykład mówimy, że chcielibyśmy Kościoła bardziej wiernego Ewangelii, bliższego ludziom, bardziej proroczego i misyjnego, ale potem, w praktyce, nie robimy nic! Smutne jest to, że wielu mówi, komentuje i dyskutuje, ale niewielu daje świadectwo. Świadkowie nie zatracają się w słowach, ale wydają owoce. Nie narzekają na innych czy świat, zaczynają od siebie. Przypominają nam, że Bóg nie jest do pokazania, ale pokazanynie ogłaszane przez proklamacje, ale świadczone przez przykład".
"Jednak - kontynuuje Franciszek - patrząc na życie Piotra i Pawła, może pojawić się zastrzeżenie: byli oni z pewnością świadkami, ale nie zawsze przykładnymi: Piotr zaparł się Jezusa, a Paweł prześladował chrześcijan. Ale, tu jest sedno, oni też wieszczyli swoje upadki. Św. Piotr mógł powiedzieć do ewangelistów: "Nie piszcie błędów, które ja popełniłem". Ale nie, jego historia pochodzi wprost z Ewangelii, ze wszystkimi jej nieszczęściami. Podobnie jest ze św. Pawłem, który w swoich listach mówi o błędach i słabościach. Od tego zaczyna się świadectwo: od prawdy o sobie, od walki z własną dwulicowością i fałszem. Pan może dokonać przez nas wielkich rzeczy, gdy nie dbamy o obronę naszego wizerunku, ale jesteśmy transparentni wobec Niego i wobec innych. Dziś, drodzy bracia i siostry, Pan stawia nam pytanie. Jego pytanie: Kim jestem dla ciebie?Kopie nas w środku. Poprzez swoich świadków, Piotra i Pawła, zachęca nas do zdjęcia masek, do wyrzeczenia się półśrodków i wymówek, które czynią nas letnimi i przeciętnymi. Niech Matka Boża, Królowa Apostołów, pomoże nam w tym i rozpali w nas pragnienie dawania świadectwa o Jezusie.
Liczni sportowcy wspierają najsłabsze ludzkie życie
Z dużym sukcesem odbył się w tę niedzielę Bieg Solidarności dla Życia. Sportowcy po raz kolejny przypomnieli nam o konieczności obrony życia w obecnych czasach ataku na najsłabszych i najbardziej bezbronnych.
Rafał Górnik-29 czerwca 2021-Czas czytania: 4minuty
W minioną niedzielę, 27 czerwca, w madryckim parku Valdebebas odbył się Bieg Solidarności dla Życia, upamiętniający dziesiątą rocznicę powstania Platformy Yes to Life. Była to już druga, stacjonarna część tej uroczystości, ogłoszona podczas wydarzenia, które miało miejsce 21 marca.
Na stronie Platforma "Tak dla życia który koordynuje Alicja Latorre podziękował stowarzyszeniu Asociación de Deportistas por la Vida y la Familia, któremu przewodniczy Javier Jáuregui, za wysiłek włożony w organizację i przeprowadzenie tego biegu, w którym wzięło udział stu biegaczy w madryckim parku Valdebebas. Wraz z rodziną i przyjaciółmi dali świadectwo, że są gotowi dać z siebie wszystko na rzecz rodzącego się i cierpiącego życia ludzkiego, od poczęcia do naturalnej śmierci.
Wydarzenie rozpoczęło się od odczytania Manifestu Sí a la Vida, po czym nastąpiło odczytanie Manifiesto de los Deportistas por la Vida y la Familia. Następnie biegacze zaczęli startować w zmianach po trzy osoby, aby uniknąć tłumów i przestrzegać zasad ostrożności ze względu na pandemię. Uczestniczyli w nim młodzi studenci, rodziny oraz biegacze z klubów zawodowych. Wzdłuż trasy czuwali wolontariusze, którzy wyznaczali teren biegu.
Zaangażowanie w życie
Dla Platformy Yes to Life był to wyjątkowy dzień. Alicia Latorre, jego koordynatorka, przypomniała przed rozpoczęciem, że "dzięki Asociación Deportistas por la Vida y la Familia mieliśmy to wydarzenie; a Manifest, który czytaliśmy również w marcu, odzwierciedla to, czego bronimy, zwłaszcza w czasie, gdy obrona życia ludzkiego, zwłaszcza najsłabszego, jest poddawana tak wielu atakom z nowymi prawami, takimi jak eutanazja, oprócz tych już obowiązujących. Po raz kolejny organizacje wyrażają nasze zaangażowanie, zgodnie z zapisem w manifeście".
Odczytano również przemówienie matki chrzestnej wyścigu, Isabel de Gregorio, żony José María Cagigala, pierwszego dyrektora INEF, który stworzył ten sportowy sposób życia.
INEF (Wydział Aktywności Fizycznej i Nauk o Sporcie), obchodzi teraz 50 lat od kiedy "zaczął produkować absolwentów wychowania fizycznego", jak wyjaśnił Javier Jáuregui, prezes Asociación Deportistas por la Vida y la Familia (Stowarzyszenie Sportowców dla Życia i Rodziny). Punktem kulminacyjnym wydarzenia było wręczenie nagród oraz świadectwo Michelle, matki, która zaszła w ciążę po rozmowie z członkami Ratowników Jana Pawła II pod drzwiami ośrodka aborcyjnego.
Zwycięscy sportowcy i zwycięskie historie
W klasyfikacji generalnej wyścigu, w kategorii 10 km, na pierwszych trzech pozycjach znaleźli się Jorge Ayuso Cortés (1.), Jaime Simón Martin-aragón (2.) i Andrés Román Martín (3.). W biegu na 5 km José Antonio Morales Robles (1.), Ricardo José García Perez (2.) i Enrique Alonso Tena (3.) znaleźli się na trzech pierwszych pozycjach, jak podała Plataforma Sí a la Vida (Tak dla życia).
U dziewcząt pierwsze sklasyfikowane na 5 km były Beatriz Abbad-Jaime de Aragón García (1.), Paula San Millán (2.) i María José García López de Soria (3.). Pierwsza sklasyfikowana w weterance kobiet była Carmen López-Acevedo na 10 km, a na tym samym dystansie Mariano De las Heras Sanz był pierwszy w weterance mężczyzn.
Równolegle z Biegiem Solidarności dla Życia odbył się m.in.Konkurs na opowiadanie na Dar życia i sportu.W kategorii poniżej 19 lat pierwszą nagrodę ex aequo otrzymała María José Gámez Collantes de Terán, 17 lat, studentka pierwszego roku Bachillerato w szkole Adharaz Altasierra (Espartinas, Sewilla), z grupy Attendis, za opowiadanie pt. Biegnij!i María Moreno Guillén, z Badajoz, w tym samym wieku, również studentka pierwszego roku Bachillerato w szkole Puerta Palma-El Tomillar w Badajoz, z tej samej grupy edukacyjnej, z opowiadaniem pt. Szczęście mojego życia.
W kategorii Sport zwyciężyła Lorena Villalba Heredia, z Gijón, ze swoim opowiadaniem pt. NyalaPo przezwyciężeniu, triumfie. Lorena Villaba jest wykładowcą i badaczem na Uniwersytecie w Saragossie. Opowiadania zostaną opublikowane w e-booku w wydawnictwie Omnes, które jest partnerem tego konkursu.
DATO
00589
To jest kod bizum, poprzez który możesz współpracować z Hiszpańską Federacją Stowarzyszeń Pro-Life.
Platforma Yes to Life przypomina obrońcom życia, że są wezwani na przyszłoroczne obchody i przypomina tym, którzy chcą współpracować finansowo z Platformą Yes to Life, że mogą to zrobić za pośrednictwem Bizum, wybierając opcję NGO: Spanish Federation of Pro-Life Associations, kod 00589.
Spotkania artystyczno-modlitewne organizowane przez diecezję Burgos dla uczczenia 8. stulecia jej katedry są dobrym wyborem, aby cieszyć się pięknem wiary tego lata.
Javier Segura-29 czerwca 2021-Czas czytania: 2minuty
Ósma setna rocznica budowy Katedra w Burgos służy jako motyw dla szerokiego zakresu działań kulturalnych na poziomie tej emblematycznej katedry, wpisanej na listę światowego dziedzictwa. A także podjęcie inicjatyw duszpasterskich, by przybliżyć wszystkim tę rocznicę i by wydarzenie tej rangi było transmisją życia chrześcijańskiego w tym trzecim tysiącleciu, które potrzebuje także sztuki, piękna i modlitwy, by nieść światło i nadzieję.
W tej wyraźnie duszpasterskiej linii warto wspomnieć o spotkaniach artystyczno-modlitewnych, które zostały ustanowione przez diecezję i w których brali udział muzycy chrześcijańscy, tacy jak Jesús Vicente Morales (Chito), pochodzący z Brotes de Olivo, czy Migueli Marín, niewątpliwie jeden z najbardziej obiecujących hiszpańskich śpiewaków katolickich. Migueli wydał właśnie "Ochocientos", piosenkę poświęconą katedrze w Burgos, której towarzyszy wspaniały teledysk, ukazujący piękno tej świątyni i przesłanie o bliskości, w którą zaangażowane jest całe miasto w ciągu tych trzystu tysięcy poranków, w których katedra towarzyszyła tak wielu pielgrzymom życia.
Dwudziestego lipca przypada właśnie ta rocznica, data, w której w 1221 roku biskup Mauricio i król Fernando III położyli pierwszy kamień tego wspólnego marzenia, tego kawałka nieba na ziemi, którym miała być Katedra.
W tak codziennej kulturze jak nasza, zaskakujące jest, że naród jest zdolny do podjęcia projektu, który przekracza jego samego, projektu, którego realizacji żaden z jego promotorów nie mógł sobie wyobrazić. Tylko coś wielkiego, coś co wykracza poza własne życie, jest w stanie poruszyć te projekty. Coś, a raczej Ktoś, co przekracza przestrzeń i czas nadaje sens naszej wędrówce jako pielgrzymów, przeprowadza lud przez pustynie życia.
To jest właśnie misja piękna, pomóc nam spojrzeć dalej, wyżej, głębiej. Dlatego też nie ma lepszego sposobu na uczczenie tego cudownego dzieła sztuki i modlitwy, jakim jest Katedra w Burgos, niż kontemplacja jej piękna i oddanie się modlitwie.
Warto odwiedzić tego lata katedrę w Burgos i przy okazji podziwiać LUX, nową wystawę wiary i kultury, jaką jest Ages of Man, która w tym roku obchodzi swoje 25-lecie i której siedzibą jest również katedra w Burgos.
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Sesje, które będą odbywać się online, są organizowane przez instytucje religijne Sabadell i Trzeci Sektor oraz Fundację Edelvives i rozpoczną się w najbliższy czwartek z udziałem Carmen Guaita. Pierwsza sesja, prowadzona przez absolwentkę filozofii, pisarkę i nauczycielkę, skupi się na znaczeniu dobrego kontaktu z dziećmi, pozwalającego im czuć się bezpiecznie, być kochanymi i szanowanymi oraz mieć zaufanie do siebie.
Konferencja, otwarta dla wszystkich chętnych, rozpocznie się o godzinie 16:00 w czwartek 1 lipca 2021 roku. Rejestracji i śledzenia przebiegu konferencji można dokonać poprzez ten link.
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Zbliża się nowy sezon letni i obfituje w oferty szkoleń i kultywowania ducha.
Z papieżem Franciszkiem możemy potwierdzić, że Żyjemy w społeczeństwie informacyjnym, które nasyca nas bezkrytycznie danymi, wszystkie na tym samym poziomie, co prowadzi nas do ogromnej powierzchowności, jeśli chodzi o kwestie moralne. Potrzebujemy edukacji, która uczy nas krytycznego myślenia i która oferuje drogę do dojrzałości w wartościach. (Evangelii Gaudium, 64)
Do tego wezwania Malagón Rovirosa Sala lekcyjna , który od lat działa przy klasztorze w Soto Iruz (Kantabria). Ta przestrzeń integralnej formacji oferuje nam doświadczenie harmonijnej równowagi między studiami, pracą i modlitwą. Wyjątkowe i niepowtarzalne doświadczenie: znak, przedsmak, oczywiście niedoskonały, społeczeństwa, które chcielibyśmy zbudować.
W klasie jesteśmy zaproszeni do nauki by być narodem, by być rodziną. W dzisiejszych czasach oznacza to, że musimy przejść drogę od samoreferencyjnego i narcystycznego "indywidualisty" do "osoby", do której bycia jesteśmy powołani. Osoba, która nigdy nie może być zrozumiana bez relacji, bez "rodziny", bez solidarności z innymi w teraźniejszości i w historii. Przejść drogę, która również przebiega od izolacji, która nas dysocjuje i autodestrukuje, do spotkania, do trwałego zaangażowania.
Jest jeszcze jedno bardzo ważne doświadczenie, które możemy mieć w klasie. Być może najważniejszy. To z posłuchajPotrzebujemy ciszy. Nie wymijające milczenie, zorganizowane po to, by zostawić na boku udrękę codzienności. Ale cisza, która pomaga nam się zatrzymać, posłuchać. Na początku słyszymy tylko ryk naszych burz. Pochodzimy z hałasu. Serce wypełnia nieznośny gwar świerszczy, niepokojów i udręk, lęków, cieni smutku. Dopiero po pewnym czasie dostrzegamy wśród tego hałasu ważne przesłania: Co zrobiliśmy z naszym życiem? Co zrobiliśmy z naszym bliźnim? Co zrobiliśmy z naszymi słabszymi, bezbronnymi "braćmi" w tym globalnym świecie? Skąd ta permanentna wojna z godnością człowieka? To milczenie, dla wierzących katolików, zamienia się codziennie i często w modlitwę.
Wszyscy jesteśmy zaproszeni do tego wyjątkowego i jedynego w swoim rodzaju doświadczenia. Przyjmujemy w nim wezwanie papieża Franciszka do ochrony naszego wspólnego domu poprzez troskę o całą rodzinę ludzką, w dialogu o tym, jak budujemy nasze społeczeństwo i z przekonaniem, że wszystko może się zmienić, jeśli wszyscy weźmiemy odpowiedzialność za siebie nawzajem. Braterstwo jest możliwe!
Więcej o rekolekcjach i spotkaniach można dowiedzieć się na stronie www.solidaridad.net
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
"Ziemia Cedrów" pozostaje w centrum uwagi Kościoła powszechnego, a w szczególności Biskupa Rzymu. 1 lipca papież zorganizuje bowiem w Watykanie dzień refleksji i modlitwy za Liban z udziałem głównych przywódców wspólnot chrześcijańskich obecnych w tym kraju. Wydarzenie zatytułowane jest "Razem dla Libanu"i ma za swoje motto fragment z Księgi Jeremiasza 29,11: "Pan Bóg ma plany dotyczące pokoju".
Mieszkańcy
Właśnie 8 września ubiegłego roku, miesiąc po gwałtowny wybuch W rejonie portu w Bejrucie, gdzie zginęło ponad 200 osób, a około 300 tys. zostało wysiedlonych, papież Franciszek wysłał tam swego przedstawiciela, kardynała sekretarza stanu Pietro Parolina, na powszechny dzień modlitwy i postu za Liban.
Sam wezwał ją pod koniec audiencji generalnej w poprzednią środę, jako gest bliskości i solidarności, ale także jako konkretną obecność, aby "towarzyszyć ludności", która została szczególnie wystawiona na próbę. Przy tej okazji Ojciec Święty uczynił własnymi słowa, które św. Jan Paweł II napisał w liście apostolskim "Nowa nadzieja dla Libanu", skierowanym do Kościoła libańskiego we wrześniu 1989 r.: "W obliczu powtarzających się dramatów, które zna każdy mieszkaniec tej ziemi, uświadamiamy sobie skrajne niebezpieczeństwo, które zagraża samemu istnieniu kraju. Liban nie może być porzucony w swojej samotności".
Dodał: "Zachęcam wszystkich Libańczyków, by nadal mieli nadzieję i znaleźli siłę i energię, by zacząć od nowa. Wzywam polityków i przywódców religijnych do szczerego i przejrzystego zaangażowania się w dzieło odbudowy, odkładając na bok partyzanckie interesy i patrząc na wspólne dobro i przyszłość narodu".
Dziś, dziewięć miesięcy po wizycie Parolina w maronickiej katedrze św. Jerzego na spotkaniu z przywódcami religijnymi, nominacja została odnowiona bezpośrednio w Watykanie.
Modlitwa
Zwierzchnicy poszczególnych Kościołów i Wspólnot kościelnych Libanu spotkają się w Rzymie, przynosząc "wołanie ludu", jak podkreślił kard. Leonardo Sandri, prefekt Kongregacji Kościołów Wschodnich, na konferencji prasowej, na której przedstawiono tę inicjatywę.
Program przewiduje pierwsze spotkanie z Ojcem Świętym rano 1 lipca, bezpośrednio w Casa Santa Marta, gdzie od 30 czerwca będą gościć różni przedstawiciele zakonów. Po tym nastąpi wizyta w Bazylice św. Piotra na krótką chwilę modlitwy przy grobie Apostoła.
Spotkania
W ciągu dnia, o trzech różnych porach, w Sali Klementyńskiej Pałacu Apostolskiego odbędą się sesje robocze, każda wprowadzona przez prelegenta. W spotkaniu przy okrągłym stole wezmą udział Ojciec Święty, nuncjusz apostolski w Libanie bp Joseph Spiteri, który będzie pełnił funkcję moderatora, oraz dziesięciu zwierzchników wspólnot chrześcijańskich.
Po stronie katolickiej, patriarcha maronicki kard. Bechara Boutros Raï, syrokatolicki patriarcha Ignace Youssef III Younan, melkicki patriarcha Youssef Absi, chaldejski biskup Michel Kassarj i łaciński wikariusz apostolski monsignor Cesar Essayan.
Obecnymi Kościołami niekatolickimi będą natomiast: grecko-prawosławny Patriarchat Antiochii, o tradycji bizantyjskiej, na czele z patriarchą Youhanną X Yazigi; Katolikosat Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego Cylicji, na czele z katolikosem Aramem I; Syryjski Kościół Ortodoksyjny, kierowany od 2014 r. przez patriarchę Ignacego Afrema II; oraz Rada Najwyższa Wspólnoty Ewangelickiej, reprezentowana przez jej przewodniczącego Josepha Kassabhasa.
Na zakończenie dnia planowana jest modlitwa końcowa w Bazylice św. Piotra, w obecności Korpusu Dyplomatycznego akredytowanego przy Stolicy Apostolskiej oraz otwarta dla libańskich wspólnot religijnych i wiernych świeckich obecnych w Rzymie. Niektórzy młodzi ludzie wręczą przywódcom chrześcijańskim zapaloną lampę na znak pokoju, która następnie zostanie umieszczona na świeczniku. Uwagi końcowe wygłosi papież Franciszek, który wręczy też obecnym na pamiątkę płytkę z logo dnia.
Logo
Jeśli chodzi o logo, w centrum znajduje się postać Dziewicy czczonej na wzgórzu Harissa z tytułem "Matka Boska Libańska" z rękami otwartymi w kierunku Morza Śródziemnego i stolicy kraju Bejrutu, na znak powitania nadziei nie tylko chrześcijan maronickich, ale także prawosławnych i muzułmanów.
W kompozycji widać również stylizowany cedr libański, czerwony kolor flagi Libanu również jako przypomnienie o krwi przelanej za jedność narodu oraz słońce jako symbol nadziei na świt pokoju dla wszystkich.
"W obliczu hiperseksualizacji - kształć ciało do miłości".
"W obliczu presji hiperseksualizacji, pornografii i ideologii gender wychowujmy młodych ludzi w odpowiedzialnej seksualności skupionej na zdolności do dawania siebie" - zachęcał w tym tygodniu Benigno Blanco, prawnik i były przewodniczący Hiszpańskiego Forum Rodziny, na spotkaniu refleksyjnym Centro Académico Romano Fundación (CARF).
CARF zapowiedziało wydanie, Hiperseksualizacja, jako "rosnący problem, w którym pogrąża się nasze społeczeństwo: wartość seksualna ludzi jest podkreślana ponad wszelkie inne cechy". A spotkanie refleksyjne z Benigno Blanco spełniło oczekiwania. Mówca był wysokim urzędnikiem w rządach José Maríi Aznara, choć niemal bardziej znany jest z lat spędzonych na czele instytucji społeczeństwa obywatelskiego - Hiszpańskiego Forum Rodziny. A od kilku lat za jego wykłady o ideologii gender. Jego analiza na CARF był bezpośredni i uargumentowany.
Jak na dobrego nauczyciela przystało, zaczął od uzasadnienia tematu, którym miał się zająć. "Nasza dzisiejsza młodzież, o ile nie żyje w rodzinach dobrze zakotwiczonych w formacji humanistycznej i chrześcijańskiej wizji życia, żyje w świecie hiper-seksualnym. Muzyka, której słuchają, modne ubrania, modele zachowań seksualnych i ciał oferowane im przez seriale, dyskurs sprzyjający tej konsumpcyjnej mentalności seksu, do której dodaje się siła ideologii gender, która przekształca własne indywidualne sumienie czy subiektywne postrzeganie własnej seksualności we własną tożsamość (Jestem tym, co czuję, Jestem tym, co czuję, jestem tym, czego chcę, moje ciało mnie nie określa), oznacza, że nasze dzieci, wraz z łatwym dostępem do pornografii od momentu posiadania telefonu komórkowego, poddawane są, niezależnie od tego, jak humanistycznie czy chrześcijańsko zostały wychowane, brutalnej presji hiperseksualizacji ich spojrzenia, sposobu myślenia, rozumienia miłości, rozumienia relacji międzyludzkich".
Z drugiej strony odnosił się do konsumpcji seksu od najmłodszych lat. "Wiek pierwszego dostępu do pornografii wynosi u dzieci już 8-10 lat, szacuje się też, że w wieku 13-14 lat około 70 proc. hiszpańskich nastolatków jest uzależnionych od pornografii. Nie to, że oglądają coś od czasu do czasu, ale że są uzależnieni. Pornografia jest bardzo uzależniająca, jest jak narkotyk. W rzeczywistości badano, jak przy kompulsywnej i uzależniającej konsumpcji pornografii aktywowane są w mózgu te same obwody, które aktywowane są przy konsumpcji np. kokainy".
"Spojrzenie pornograficzne generowane przez konsumpcję pornografii, które prowadzi do postrzegania ciał jako czegoś użytkowego w służbie mojej przyjemności; ta kultura wymiany seksualnej bez konsekwencji, która pozwoliła na antykoncepcję i aborcję; oraz postępujące utowarowienie ciała i seksu, prowadzą do tego, co nazywamy hiperseksualizacją" - wskazała prelegentka.
Jak niewolnictwo w I wieku
W konsekwencji "nasze dzieci będą pod wpływem tego całego świata trywializacji i hiperseksualizacji, bo są ludźmi naszych czasów". Tak samo jak na dziecko z chrześcijańskiej rodziny w I wieku wpływała banalizacja niewolnictwa w ówczesnym społeczeństwie rzymskim. Chrześcijańskim rodzicom, jak sądzę, trudno było przekonać swoje dzieci, że niewolników należy traktować z szacunkiem i czułością, bo nikt tego nie robił.
"Dziś nie musimy się obawiać, że nasze dzieci, nasze wnuki będą poddawane brutalnej, wręcz nieznośnej presji banalizowania swojej seksualności i seksualności innych. To jest to, czym musimy zarządzać. Nie ma co narzekać i płakać, bo nasi rodzice mieli inne, ale jest to niewątpliwie jeden z problemów naszych czasów - podkreślił.
"Należy zająć się edukacją seksualną".
"Pierwszy wniosek: dziś musimy się troszczyć o seksualność" - powiedział w swoim wystąpieniu Benigno Blanco, ostrzegając przed zagrożeniami wynikającymi z zaniechania tego działania. "W innych epokach historycznych podstawowe przekonania ludzkości dotyczące seksualności były powszechnie podzielane. Ale dziś nie są. Bo w środowisku jest wiele sił, ekonomicznych, konsumpcyjnych, ideologicznych, politycznych, filozoficznych, naukowych, które mogą głęboko zdeformować postrzeganie seksualności naszych dzieci i wnuków".
"Dlatego dzisiejsi rodzice muszą w sposób szczególny, w sposób absolutnie konieczny, zatroszczyć się o wychowanie emocjonalne i seksualne naszych dzieci. Dzisiaj, jeśli nie zadbamy o edukację emocjonalną i seksualną naszych dzieci, nasze dzieci będą skorumpowane. Będą wyjątki. Róża może rosnąć okazale w ziemiance, ale normalnym jest, że rośnie w zadbanym, dobrze nawodnionym i wypielęgnowanym ogrodzie.
Edukacja w zakresie seksualności człowieka
Jak wychowywać w sprawach afektywno-seksualnych w domu, zapytał prelegent CARF, dodając, że "to, co mówię dla rodziny, jest ważne dla szkoły, dla parafii, dla przyjaźni, itd. z odpowiednimi dostosowaniami. Bo w końcu wychowywanie to nic innego, jak zajmowanie się ogromnym potencjałem dobra, który istnieje w ludziach, których kochamy, aby pomóc im go zrealizować. Dbam o wykształcenie moich dzieci, czy moich wnuków, czy zdobycie ich przyjaźni, bo ich kocham, a ponieważ ich kocham, to chcę, żeby byli szczęśliwi. Staram się więc dać im wyobrażenie, które ja mam o tym, co to znaczy być szczęśliwym, być dobrym człowiekiem, czyli być szczęśliwym. A to oznacza posiadanie jasnych poglądów na temat seksualności.
W tym momencie prelegent wyjaśnił w krótkich zarysach, na czym polega ludzka seksualność. "Dziś musimy umieć wyjaśnić ludzką seksualność. A to nie jest łatwe, bo to oczywisty fakt". Benigno Blanco podsumował to w kilku pociągnięciach, które siłą rzeczy musimy również skrócić. Być może te pociągnięcia pędzlem są przydatne: "Wystarczy spojrzeć na człowieka. Seksualność jest tym, czym jesteśmy. Jeśli patrzymy na istoty ludzkie bez uprzedzeń, widzimy chłopców i dziewczynki, nie ma nic innego. Mogą wystąpić wady rozwojowe, jak we wszystkim co ludzkie. Ale nie ma czegoś takiego jak człowiek w abstrakcji. Człowiek istnieje tylko jako istota płciowa, jako mężczyzna lub kobieta. Dlatego jesteśmy naszą seksualnością. Jesteśmy seksualizowani we wszystkim, co robimy, jesteśmy seksualizowani nie tylko wtedy, kiedy uprawiamy seks, kiedy kochamy, ale we wszystkim, co robimy.
"Jestem mężczyzną, kiedy uprawiam seks, oczywiście, a także kiedy myślę, kiedy patrzę, kiedy się modlę, bo wszystko robię jako mężczyzna, bo nie mogę inaczej. Bo jestem mężczyzną. Jestem swoją seksualnością. Stąd waga tego zagadnienia. Nie mówimy o dodatkowym, okolicznościowym, tymczasowym obliczu człowieka, ale o tym, czym zawsze jesteśmy. I dlatego, jeśli ktoś myli się co do swojej seksualności, to myli się co do siebie, nie zrozumie siebie.
Męskość i kobiecość, komplementarne
"Aby zrozumieć, co zrobić z naszym życiem, musimy zrozumieć, co to znaczy być człowiekiem. A seksualność jest do tego GPS-em" - kontynuował. "Poprzez zrozumienie naszej seksualności mamy to, co ukierunkowuje nas w życiu na szczęście. Ze zrozumienia lub niezrozumienia seksualności bierze się zrozumienie lub niezrozumienie naszego człowieczeństwa, a co za tym idzie możliwość bycia szczęśliwym, co jest dla mnie ważne dla ludzi, których kocham, że mogą być szczęśliwi. Dlatego, gdy rodzic zajmuje się podawaniem dzieciom kryteriów dotyczących seksualności, to nie po to, by narzucać im moralność czy przesądy z innej epoki. Chcę, żeby był szczęśliwy. A żeby być szczęśliwym trzeba mieć jasność co do człowieczeństwa, trzeba mieć jasność co do seksualności.
"Jesteśmy istotami seksualnymi" - podkreślił Benigno Blanco. "Męskość i kobiecość pozwalają nam zrozumieć pewną formę współzależności między mężczyzną a kobietą. Bo tak się składa, że męskość i kobiecość są cieleśnie i psychicznie komplementarne. Chłopiec/dziewczyna, penis/pochwa, plemnik/oocyt, dziecko. Oczywiście, że seksualność ma znaczenie. To oczywiste. Ponieważ jesteśmy dwupłciowi, męscy i żeńscy, składając te odpowiednie męskości i kobiecości razem, możemy stać się ojcami i matkami, możemy zrobić coś tak wspaniałego, jak stworzenie drugiego człowieka. To niesamowite mieć taką moc. Tę seksualność można oczywiście wykorzystać do innych rzeczy. Ale to, że polega na tym, na potencjalności bycia ojcem lub matką, jest oczywiste. To nie jest doktryna chrześcijańska, ani filozoficzna, ani arystotelesowska, ani tomistyczna. Tacy jesteśmy my, ludzie.
Wychowanie ciała do miłości: czystość
Prelegent pominął wtedy fakt, że jesteśmy wolni, czyli że możemy robić różne rzeczy ze swoją seksualnością. "To już inna historia" - powiedział. "Jedną rzeczą jest to, czym jesteśmy, a inną to, co możemy zrobić z naszą wolnością. To jest dobra edukacja afektywno-seksualna. To nie jest tłumaczenie dzieciom kamasutry itp. Chodzi o to, by zrozumieć cud posiadania ciała płciowego, jaki ma ono sens, jaki potencjał, by artykułować nasze życie w strukturze miłości. Bo człowiek, poza płcią, jest istotą chronologiczną, biograficzną, a nie chwilową".
"Wszystko co ludzkie musi być budowane i kształcone z czasem" - powiedział Blanco. "Kształcimy naszą inteligencję poprzez studia, lektury, aby zoptymalizować nasze możliwości poznania. Albo na przykład w sporcie. Z tego samego powodu nasza zdolność do miłości z naszym ciałem musi być kształcona z czasem. Musimy postawić nasz organizm w optymalnych warunkach, by móc kochać. Wychowanie ciała do miłości, w chwilach pełni, gdy jest się dojrzałym do bycia ojcem lub matką, jest tym, co stara mądrość Zachodu zawsze nazywała czystością. Czystość nie jest zbiorem arbitralnych zasad o tym, co można, a czego nie można robić, to byłaby głupota; to ludzka mądrość o tym, jak pomóc naszemu ciału, by było w najlepszej kondycji do zdobycia złotego medalu miłości.
"To wiąże się z nauką, sportem, pewną dostępnością, są rzeczy, które nie pomagają i inne, które pomagają. A więc kompromis między naszą wolnością a tą możliwością kochania, którą chcemy zoptymalizować w przyszłości. Tego trzeba uczyć młodych ludzi. Nie chodzi o przekazanie zasady zakazu lub dozwolonego. Jest to przekazywanie tego, czego my, ludzie, nauczyliśmy się przez miliony lat. Jeśli chcesz, możesz postawić swoje ciało w najlepszych warunkach, by dawać siebie, kochać i być kochanym. I są rzeczy, które pomagają w byciu panem własnej seksualności, by dać ją drugiej osobie, i takie, które nie pomagają".
"Miłość rodzi szczęście".
Ostatnia część wystawy Benigno Blanco miała wiele wspólnego ze szczęściem.
"Musimy starać się wychowywać naszą młodzież, a dotyczy to także starszych, w seksualności, która nie jest skoncentrowana na nas samych, na naszym zadowoleniu, na naszej przyjemności, ale na zdolności do dawania siebie innym. A miłość rodzi szczęście. To jest coś, co dla młodych ludzi też nie jest jasne, bo brakuje im doświadczenia życiowego i to jest logiczne. Kiedy stajesz się czcigodnym starcem, jak ja, zdajesz sobie sprawę, że są ludzie, którzy podjęli rozsądny wysiłek, nawet ze swoimi błędami, aby zainwestować w miłość, lub postawić się w służbie miłości innych, a w sprawach seksualnych swojej żony, a kobiety swojego męża".
"Inwestowanie w miłość
"A kiedy osiągniesz ten wiek, ci, którzy zainwestowali w miłość, normalnie (we wszystkim co ludzkie są wyjątki), wygenerowali wokół siebie sieć miłości, która czyni ich głęboko szczęśliwymi. Żyjesz kochany i jesteś kochany. Ale to nie jest improwizacja. To dlatego, że zainwestowałeś w kochanie. W oddaniu swojej seksualności na służbę dawania życia, kochania, a nie na służbę samej przyjemności" - zaznaczył prelegent.
I przeciwnie, wykładowca skrytykował "przygodny i frywolny seks weekendowy", który jest "jak wypicie drinka, co za różnica? Wypicie drinka nie daje więcej pieniędzy, upicie się daje więcej pieniędzy. Popełnianie błędu w sprawach seksualności nie dodaje. Prosi się o przebaczenie. Uwewnętrznienie sposobu rozumienia seksualności, który stawia siebie w służbie sobie, daje więcej. Jak alkoholizm. Ma to swoje konsekwencje".
Przed zakończeniem swojego wystąpienia w CARF, Benigno Blanco zadał sobie pytanie, jak to wyjaśnić młodym ludziom. Jego odpowiedź skupiła się na przykładzie: "Jest tylko jeden skuteczny sposób, poza słowami, aby powiedzieć im to, co mówię. Jeśli widzą, że jesteś szczęśliwy żyjąc tak jak mówisz to warto żyć. Nasza epoka, mówiąc zwrotem Pawła VI, który czynię swoim, bo jest to wielka prawda, nie potrzebuje lekarzy tak bardzo jak świadków. To jest główna rzecz, którą my starsi ludzie, ojcowie, matki, nauczyciele, możemy wnieść do naszych dzieci, aby zrozumiały ten cud ludzkiej seksualności. Warto edukować w zakresie odpowiedzialnej seksualności. Jeśli widzą, że my, starając się żyć tak, jak im radzimy, że warto żyć, są szczęśliwi, bo wszyscy ludzie chcą być szczęśliwi. Nie ma człowieka, który nie chciałby być szczęśliwy".
Subskrybuj magazyn Omnes i ciesz się ekskluzywnymi treściami dla subskrybentów. Będziesz mieć dostęp do wszystkich Omnes
Aby zapewnić najlepsze doświadczenia, używamy technologii takich jak pliki cookie do przechowywania i/lub uzyskiwania dostępu do informacji na urządzeniu użytkownika. Wyrażenie zgody na te technologie umożliwi nam przetwarzanie danych, takich jak zachowanie podczas przeglądania lub unikalne identyfikatory na tej stronie. Brak zgody lub jej wycofanie może negatywnie wpłynąć na niektóre funkcje.
Funkcjonalny Zawsze aktywne
Przechowywanie lub dostęp techniczny jest ściśle niezbędny do uzasadnionego celu umożliwienia korzystania z określonej usługi wyraźnie żądanej przez abonenta lub użytkownika lub wyłącznie w celu przeprowadzenia transmisji komunikacji za pośrednictwem sieci łączności elektronicznej.
Preferencje
Techniczne przechowywanie lub dostęp są niezbędne do uzasadnionego celu przechowywania niezamówionych preferencji subskrybenta lub użytkownika.
Statystyki
Techniczne przechowywanie lub dostęp wykorzystywane wyłącznie do celów statystycznych.Przechowywanie lub dostęp techniczny, który jest wykorzystywany wyłącznie do anonimowych celów statystycznych. Bez wniosku, dobrowolnej zgody dostawcy usług internetowych lub dodatkowych zapisów od strony trzeciej, informacje przechowywane lub pobierane wyłącznie w tym celu nie mogą być wykorzystane do identyfikacji użytkownika.
Marketing
Techniczne przechowywanie lub dostęp jest niezbędny do tworzenia profili użytkowników w celu wysyłania reklam lub śledzenia użytkownika na stronie internetowej lub na wielu stronach internetowych w podobnych celach marketingowych.
"Praca Kościoła z osobami niepełnosprawnymi nie jest czymś nowym".
