Zbliża się nowy sezon letni i obfituje w oferty szkoleń i kultywowania ducha.

Z papieżem Franciszkiem możemy potwierdzić, że Żyjemy w społeczeństwie informacyjnym, które nasyca nas bezkrytycznie danymi, wszystkie na tym samym poziomie, co prowadzi nas do ogromnej powierzchowności, jeśli chodzi o kwestie moralne. Potrzebujemy edukacji, która uczy nas krytycznego myślenia i która oferuje drogę do dojrzałości w wartościach. (Evangelii Gaudium, 64)

Do tego wezwania Malagón Rovirosa Sala lekcyjna , który od lat działa przy klasztorze w Soto Iruz (Kantabria). Ta przestrzeń integralnej formacji oferuje nam doświadczenie harmonijnej równowagi między studiami, pracą i modlitwą. Wyjątkowe i niepowtarzalne doświadczenie: znak, przedsmak, oczywiście niedoskonały, społeczeństwa, które chcielibyśmy zbudować.

W klasie jesteśmy zaproszeni do nauki by być narodem, by być rodziną. W dzisiejszych czasach oznacza to, że musimy przejść drogę od samoreferencyjnego i narcystycznego "indywidualisty" do "osoby", do której bycia jesteśmy powołani. Osoba, która nigdy nie może być zrozumiana bez relacji, bez "rodziny", bez solidarności z innymi w teraźniejszości i w historii. Przejść drogę, która również przebiega od izolacji, która nas dysocjuje i autodestrukuje, do spotkania, do trwałego zaangażowania. 

Jest jeszcze jedno bardzo ważne doświadczenie, które możemy mieć w klasie. Być może najważniejszy. To z posłuchajPotrzebujemy ciszy. Nie wymijające milczenie, zorganizowane po to, by zostawić na boku udrękę codzienności. Ale cisza, która pomaga nam się zatrzymać, posłuchać. Na początku słyszymy tylko ryk naszych burz. Pochodzimy z hałasu. Serce wypełnia nieznośny gwar świerszczy, niepokojów i udręk, lęków, cieni smutku. Dopiero po pewnym czasie dostrzegamy wśród tego hałasu ważne przesłania: Co zrobiliśmy z naszym życiem? Co zrobiliśmy z naszym bliźnim? Co zrobiliśmy z naszymi słabszymi, bezbronnymi "braćmi" w tym globalnym świecie? Skąd ta permanentna wojna z godnością człowieka? To milczenie, dla wierzących katolików, zamienia się codziennie i często w modlitwę.

Wszyscy jesteśmy zaproszeni do tego wyjątkowego i jedynego w swoim rodzaju doświadczenia. Przyjmujemy w nim wezwanie papieża Franciszka do ochrony naszego wspólnego domu poprzez troskę o całą rodzinę ludzką, w dialogu o tym, jak budujemy nasze społeczeństwo i z przekonaniem, że wszystko może się zmienić, jeśli wszyscy weźmiemy odpowiedzialność za siebie nawzajem. Braterstwo jest możliwe!

Więcej o rekolekcjach i spotkaniach można dowiedzieć się na stronie www.solidaridad.net

CARF zapowiedziało wydanie, Hiperseksualizacja, jako "rosnący problem, w którym pogrąża się nasze społeczeństwo: wartość seksualna ludzi jest podkreślana ponad wszelkie inne cechy". A spotkanie refleksyjne z Benigno Blanco spełniło oczekiwania. Mówca był wysokim urzędnikiem w rządach José Maríi Aznara, choć niemal bardziej znany jest z lat spędzonych na czele instytucji społeczeństwa obywatelskiego - Hiszpańskiego Forum Rodziny. A od kilku lat za jego wykłady o ideologii gender. Jego analiza na CARF był bezpośredni i uargumentowany.

Jak na dobrego nauczyciela przystało, zaczął od uzasadnienia tematu, którym miał się zająć. "Nasza dzisiejsza młodzież, o ile nie żyje w rodzinach dobrze zakotwiczonych w formacji humanistycznej i chrześcijańskiej wizji życia, żyje w świecie hiper-seksualnym. Muzyka, której słuchają, modne ubrania, modele zachowań seksualnych i ciał oferowane im przez seriale, dyskurs sprzyjający tej konsumpcyjnej mentalności seksu, do której dodaje się siła ideologii gender, która przekształca własne indywidualne sumienie czy subiektywne postrzeganie własnej seksualności we własną tożsamość (Jestem tym, co czuję, Jestem tym, co czuję, jestem tym, czego chcę, moje ciało mnie nie określa), oznacza, że nasze dzieci, wraz z łatwym dostępem do pornografii od momentu posiadania telefonu komórkowego, poddawane są, niezależnie od tego, jak humanistycznie czy chrześcijańsko zostały wychowane, brutalnej presji hiperseksualizacji ich spojrzenia, sposobu myślenia, rozumienia miłości, rozumienia relacji międzyludzkich".

Z drugiej strony odnosił się do konsumpcji seksu od najmłodszych lat. "Wiek pierwszego dostępu do pornografii wynosi u dzieci już 8-10 lat, szacuje się też, że w wieku 13-14 lat około 70 proc. hiszpańskich nastolatków jest uzależnionych od pornografii. Nie to, że oglądają coś od czasu do czasu, ale że są uzależnieni. Pornografia jest bardzo uzależniająca, jest jak narkotyk. W rzeczywistości badano, jak przy kompulsywnej i uzależniającej konsumpcji pornografii aktywowane są w mózgu te same obwody, które aktywowane są przy konsumpcji np. kokainy".

"Spojrzenie pornograficzne generowane przez konsumpcję pornografii, które prowadzi do postrzegania ciał jako czegoś użytkowego w służbie mojej przyjemności; ta kultura wymiany seksualnej bez konsekwencji, która pozwoliła na antykoncepcję i aborcję; oraz postępujące utowarowienie ciała i seksu, prowadzą do tego, co nazywamy hiperseksualizacją" - wskazała prelegentka.

Jak niewolnictwo w I wieku

W konsekwencji "nasze dzieci będą pod wpływem tego całego świata trywializacji i hiperseksualizacji, bo są ludźmi naszych czasów". Tak samo jak na dziecko z chrześcijańskiej rodziny w I wieku wpływała banalizacja niewolnictwa w ówczesnym społeczeństwie rzymskim. Chrześcijańskim rodzicom, jak sądzę, trudno było przekonać swoje dzieci, że niewolników należy traktować z szacunkiem i czułością, bo nikt tego nie robił.

"Dziś nie musimy się obawiać, że nasze dzieci, nasze wnuki będą poddawane brutalnej, wręcz nieznośnej presji banalizowania swojej seksualności i seksualności innych. To jest to, czym musimy zarządzać. Nie ma co narzekać i płakać, bo nasi rodzice mieli inne, ale jest to niewątpliwie jeden z problemów naszych czasów - podkreślił.

"Należy zająć się edukacją seksualną".

"Pierwszy wniosek: dziś musimy się troszczyć o seksualność" - powiedział w swoim wystąpieniu Benigno Blanco, ostrzegając przed zagrożeniami wynikającymi z zaniechania tego działania. "W innych epokach historycznych podstawowe przekonania ludzkości dotyczące seksualności były powszechnie podzielane. Ale dziś nie są. Bo w środowisku jest wiele sił, ekonomicznych, konsumpcyjnych, ideologicznych, politycznych, filozoficznych, naukowych, które mogą głęboko zdeformować postrzeganie seksualności naszych dzieci i wnuków".

"Dlatego dzisiejsi rodzice muszą w sposób szczególny, w sposób absolutnie konieczny, zatroszczyć się o wychowanie emocjonalne i seksualne naszych dzieci. Dzisiaj, jeśli nie zadbamy o edukację emocjonalną i seksualną naszych dzieci, nasze dzieci będą skorumpowane. Będą wyjątki. Róża może rosnąć okazale w ziemiance, ale normalnym jest, że rośnie w zadbanym, dobrze nawodnionym i wypielęgnowanym ogrodzie.

Edukacja w zakresie seksualności człowieka

Jak wychowywać w sprawach afektywno-seksualnych w domu, zapytał prelegent CARF, dodając, że "to, co mówię dla rodziny, jest ważne dla szkoły, dla parafii, dla przyjaźni, itd. z odpowiednimi dostosowaniami. Bo w końcu wychowywanie to nic innego, jak zajmowanie się ogromnym potencjałem dobra, który istnieje w ludziach, których kochamy, aby pomóc im go zrealizować. Dbam o wykształcenie moich dzieci, czy moich wnuków, czy zdobycie ich przyjaźni, bo ich kocham, a ponieważ ich kocham, to chcę, żeby byli szczęśliwi. Staram się więc dać im wyobrażenie, które ja mam o tym, co to znaczy być szczęśliwym, być dobrym człowiekiem, czyli być szczęśliwym. A to oznacza posiadanie jasnych poglądów na temat seksualności.

W tym momencie prelegent wyjaśnił w krótkich zarysach, na czym polega ludzka seksualność. "Dziś musimy umieć wyjaśnić ludzką seksualność. A to nie jest łatwe, bo to oczywisty fakt". Benigno Blanco podsumował to w kilku pociągnięciach, które siłą rzeczy musimy również skrócić. Być może te pociągnięcia pędzlem są przydatne: "Wystarczy spojrzeć na człowieka. Seksualność jest tym, czym jesteśmy. Jeśli patrzymy na istoty ludzkie bez uprzedzeń, widzimy chłopców i dziewczynki, nie ma nic innego. Mogą wystąpić wady rozwojowe, jak we wszystkim co ludzkie. Ale nie ma czegoś takiego jak człowiek w abstrakcji. Człowiek istnieje tylko jako istota płciowa, jako mężczyzna lub kobieta. Dlatego jesteśmy naszą seksualnością. Jesteśmy seksualizowani we wszystkim, co robimy, jesteśmy seksualizowani nie tylko wtedy, kiedy uprawiamy seks, kiedy kochamy, ale we wszystkim, co robimy.

"Jestem mężczyzną, kiedy uprawiam seks, oczywiście, a także kiedy myślę, kiedy patrzę, kiedy się modlę, bo wszystko robię jako mężczyzna, bo nie mogę inaczej. Bo jestem mężczyzną. Jestem swoją seksualnością. Stąd waga tego zagadnienia. Nie mówimy o dodatkowym, okolicznościowym, tymczasowym obliczu człowieka, ale o tym, czym zawsze jesteśmy. I dlatego, jeśli ktoś myli się co do swojej seksualności, to myli się co do siebie, nie zrozumie siebie.

Męskość i kobiecość, komplementarne

"Aby zrozumieć, co zrobić z naszym życiem, musimy zrozumieć, co to znaczy być człowiekiem. A seksualność jest do tego GPS-em" - kontynuował. "Poprzez zrozumienie naszej seksualności mamy to, co ukierunkowuje nas w życiu na szczęście. Ze zrozumienia lub niezrozumienia seksualności bierze się zrozumienie lub niezrozumienie naszego człowieczeństwa, a co za tym idzie możliwość bycia szczęśliwym, co jest dla mnie ważne dla ludzi, których kocham, że mogą być szczęśliwi. Dlatego, gdy rodzic zajmuje się podawaniem dzieciom kryteriów dotyczących seksualności, to nie po to, by narzucać im moralność czy przesądy z innej epoki. Chcę, żeby był szczęśliwy. A żeby być szczęśliwym trzeba mieć jasność co do człowieczeństwa, trzeba mieć jasność co do seksualności.

"Jesteśmy istotami seksualnymi" - podkreślił Benigno Blanco. "Męskość i kobiecość pozwalają nam zrozumieć pewną formę współzależności między mężczyzną a kobietą. Bo tak się składa, że męskość i kobiecość są cieleśnie i psychicznie komplementarne. Chłopiec/dziewczyna, penis/pochwa, plemnik/oocyt, dziecko. Oczywiście, że seksualność ma znaczenie. To oczywiste. Ponieważ jesteśmy dwupłciowi, męscy i żeńscy, składając te odpowiednie męskości i kobiecości razem, możemy stać się ojcami i matkami, możemy zrobić coś tak wspaniałego, jak stworzenie drugiego człowieka. To niesamowite mieć taką moc. Tę seksualność można oczywiście wykorzystać do innych rzeczy. Ale to, że polega na tym, na potencjalności bycia ojcem lub matką, jest oczywiste. To nie jest doktryna chrześcijańska, ani filozoficzna, ani arystotelesowska, ani tomistyczna. Tacy jesteśmy my, ludzie.

Wychowanie ciała do miłości: czystość

Prelegent pominął wtedy fakt, że jesteśmy wolni, czyli że możemy robić różne rzeczy ze swoją seksualnością. "To już inna historia" - powiedział. "Jedną rzeczą jest to, czym jesteśmy, a inną to, co możemy zrobić z naszą wolnością. To jest dobra edukacja afektywno-seksualna. To nie jest tłumaczenie dzieciom kamasutry itp. Chodzi o to, by zrozumieć cud posiadania ciała płciowego, jaki ma ono sens, jaki potencjał, by artykułować nasze życie w strukturze miłości. Bo człowiek, poza płcią, jest istotą chronologiczną, biograficzną, a nie chwilową".

"Wszystko co ludzkie musi być budowane i kształcone z czasem" - powiedział Blanco. "Kształcimy naszą inteligencję poprzez studia, lektury, aby zoptymalizować nasze możliwości poznania. Albo na przykład w sporcie. Z tego samego powodu nasza zdolność do miłości z naszym ciałem musi być kształcona z czasem. Musimy postawić nasz organizm w optymalnych warunkach, by móc kochać. Wychowanie ciała do miłości, w chwilach pełni, gdy jest się dojrzałym do bycia ojcem lub matką, jest tym, co stara mądrość Zachodu zawsze nazywała czystością. Czystość nie jest zbiorem arbitralnych zasad o tym, co można, a czego nie można robić, to byłaby głupota; to ludzka mądrość o tym, jak pomóc naszemu ciału, by było w najlepszej kondycji do zdobycia złotego medalu miłości.

"To wiąże się z nauką, sportem, pewną dostępnością, są rzeczy, które nie pomagają i inne, które pomagają. A więc kompromis między naszą wolnością a tą możliwością kochania, którą chcemy zoptymalizować w przyszłości. Tego trzeba uczyć młodych ludzi. Nie chodzi o przekazanie zasady zakazu lub dozwolonego. Jest to przekazywanie tego, czego my, ludzie, nauczyliśmy się przez miliony lat. Jeśli chcesz, możesz postawić swoje ciało w najlepszych warunkach, by dawać siebie, kochać i być kochanym. I są rzeczy, które pomagają w byciu panem własnej seksualności, by dać ją drugiej osobie, i takie, które nie pomagają".

"Miłość rodzi szczęście".

Ostatnia część wystawy Benigno Blanco miała wiele wspólnego ze szczęściem.

"Musimy starać się wychowywać naszą młodzież, a dotyczy to także starszych, w seksualności, która nie jest skoncentrowana na nas samych, na naszym zadowoleniu, na naszej przyjemności, ale na zdolności do dawania siebie innym. A miłość rodzi szczęście. To jest coś, co dla młodych ludzi też nie jest jasne, bo brakuje im doświadczenia życiowego i to jest logiczne. Kiedy stajesz się czcigodnym starcem, jak ja, zdajesz sobie sprawę, że są ludzie, którzy podjęli rozsądny wysiłek, nawet ze swoimi błędami, aby zainwestować w miłość, lub postawić się w służbie miłości innych, a w sprawach seksualnych swojej żony, a kobiety swojego męża".

"Inwestowanie w miłość

"A kiedy osiągniesz ten wiek, ci, którzy zainwestowali w miłość, normalnie (we wszystkim co ludzkie są wyjątki), wygenerowali wokół siebie sieć miłości, która czyni ich głęboko szczęśliwymi. Żyjesz kochany i jesteś kochany. Ale to nie jest improwizacja. To dlatego, że zainwestowałeś w kochanie. W oddaniu swojej seksualności na służbę dawania życia, kochania, a nie na służbę samej przyjemności" - zaznaczył prelegent.

I przeciwnie, wykładowca skrytykował "przygodny i frywolny seks weekendowy", który jest "jak wypicie drinka, co za różnica? Wypicie drinka nie daje więcej pieniędzy, upicie się daje więcej pieniędzy. Popełnianie błędu w sprawach seksualności nie dodaje. Prosi się o przebaczenie. Uwewnętrznienie sposobu rozumienia seksualności, który stawia siebie w służbie sobie, daje więcej. Jak alkoholizm. Ma to swoje konsekwencje".

Przed zakończeniem swojego wystąpienia w CARF, Benigno Blanco zadał sobie pytanie, jak to wyjaśnić młodym ludziom. Jego odpowiedź skupiła się na przykładzie: "Jest tylko jeden skuteczny sposób, poza słowami, aby powiedzieć im to, co mówię. Jeśli widzą, że jesteś szczęśliwy żyjąc tak jak mówisz to warto żyć. Nasza epoka, mówiąc zwrotem Pawła VI, który czynię swoim, bo jest to wielka prawda, nie potrzebuje lekarzy tak bardzo jak świadków. To jest główna rzecz, którą my starsi ludzie, ojcowie, matki, nauczyciele, możemy wnieść do naszych dzieci, aby zrozumiały ten cud ludzkiej seksualności. Warto edukować w zakresie odpowiedzialnej seksualności. Jeśli widzą, że my, starając się żyć tak, jak im radzimy, że warto żyć, są szczęśliwi, bo wszyscy ludzie chcą być szczęśliwi. Nie ma człowieka, który nie chciałby być szczęśliwy".

W ubiegłym roku, mimo pandemii, udało się zorganizować Kongres w obronie życia. Nie odbyła się ona osobiście, "ale miała duży wpływ, dzięki mediom i nowym technologiom, z dużą frekwencją, może nawet większą niż poprzednia.

Na stronie Tegoroczny Kongres ma za temat Poprawność polityczna: zagrożone wolności, i jesteśmy przekonani, że odbędzie się ona w normalnym lub zbliżonym do normalnego trybie" - rozpoczął na spotkaniu z dziennikarzami, Rafael Sánchez Saus, który będzie również odpowiedzialny za tegoroczną edycję w listopadzie.

Dalej dodał: "Kwestia tym razem nie jest może tak oczywista jak życie, wolność nauczania czy działanie Kościoła, poruszane w poprzednich. W rzeczywistości niektórzy ludzie nie wiedzą dokładnie, o czym mówimy. Konieczne jest zatem wyjaśnienie, dlaczego mówimy o tej kwestii".

Pierwotny pomysł wyszedł od Zgromadzenia Ogólnego ds. Katolickie Stowarzyszenie Propagandystów (ACdP), która w październiku 2020 roku zaproponowała zagłębienie się w zjawisko "poprawności politycznej, która niepowstrzymanie narasta na Zachodzie". A Komitet Wykonawczy Kongresu postanowił w styczniu br. poprzeć tę opcję i poświęcić 23 Kongres "temu niepokojącemu zagadnieniu".

Swoją refleksję rozpoczął od nawiązania do dwóch tysięcy lat chrześcijaństwa i dziedzictwa kulturowego Zachodu. "Myślę, że kiedy mówimy o poprawności politycznej, to niezależnie od wyobrażeń, jakie mamy o społeczeństwie, o własnych ideach politycznych, wszyscy identyfikujemy zespół początkowo rozproszonych ideologii, być może zjednoczonych ideologią gender jako najbardziej widocznym elementem, choć mogą być też inne, które wysuwają wobec społeczeństwa, wobec polityki, postulat głębokiej zmiany kulturowej i postawowej, która dociera do mentalności ludzi".

"Jesteśmy tym zaniepokojeni jako katolicy, jako ACdP i osobiście, jako dyrektor tego Kongresu, z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że tym, do czego tak naprawdę zmierza poprawność polityczna jako całość, jest zmiana kanonu kulturowego. Poprzez przeformułowanie kanonu kulturowego Zachodu i dokonanie druzgocącej krytyki prawdziwych korzeni kulturowych, ma to ogromne konsekwencje dla chrześcijańskiej spuścizny kulturowej".

"Chrześcijaństwo", kontynuował Rafael Sánchez Saus, "w ciągu swoich dwóch tysięcy lat stworzyło cywilizację o bardzo różnych wyrazach, w zależności od czasu, w zależności od geografii, ale w której praktycznie, i wierzę, że istnieje bardzo szeroki konsensus, przynajmniej w dziedzinie historii, która jest moją własną, spora część postępów, które miały miejsce w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat, była inspirowana, w prawie każdym miejscu, gdzie chrześcijaństwo zostało przyjęte".

Dobro i zło zdefiniowane na nowo

"Niebezpieczeństwo, które zaczynamy dostrzegać w ostatnich dekadach, polega na tym, że sama podstawa tych składek zaczyna być kwestionowana. Wszystko, co było dobre, jest teraz wątpliwe, złe lub wymaga ponownego przeczytania. Idzie jeszcze dalej, co w pełni uzasadnia fakt, że mamy do czynienia z poprawnością polityczną. Oprócz zagrożenia, jakie to wszystko stwarza dla przekazu wiary, dla przylgnięcia samych katolików do swojej historii, do swojej tradycji, bez której trudno w dzisiejszym świecie pozostać katolikiem, musimy mieć świadomość, że to wszystko prowadzi do redefinicji dobra i zła. Jest to ogromna waga dla nas wszystkich, którzy wyznają wizję dobra, która pochodzi z tablic Prawa, a która następnie, oczywiście poprzez Ewangelie, zostaje całkowicie zdefiniowana w sferze chrześcijańskiej.

Ta redefinicja dobra i zła, którą w bardzo krótkim czasie obserwujemy, najpierw z niepokojem i zakłopotaniem, a potem z prawdziwym niepokojem, prowadzi do coraz większych trudności nie tylko w przekazywaniu wiary, ale także w jej głoszeniu. To jest coś, co w niektórych krajach, na przykład w Stanach Zjednoczonych, zaczęło być widoczne już od jakiegoś czasu, a także w Europie - powiedział dyrektor Kongresu.

"Chrześcijaństwo zdegradowane do negatywu".

Podczas spotkania Rafael Sánchez Saus zwrócił uwagę, że od sfery polityki, od sfery prawodawstwa, zaczęło się "przez to zamieszanie, ten fakt tak typowy dla naszych czasów, mylenia tego, co prawne, z tym, co moralne, i zaczyna się definiowanie tego, co dobre, a co złe". A chrześcijaństwo, ze swoim kodeksem moralnym, pozostaje w wielu przypadkach niepoprawne politycznie, w tym negatywnym, co przyczyniło się jedynie do utrzymania struktur, które dziś odczuwane są jako struktury opresji.

"To przeciwko temu Kongres, w gruncie rzeczy, zamierza wystąpić" - podkreślił profesor. "I warto ostrzec: uważajcie, bo poprawność polityczna, która często jest nam przedstawiana jako instrument wyzwolenia dla historycznie uciskanych mniejszości, może stać się instrumentem rzeczywistej opresji wolności obywatelskich, wolności obywatelskich, nie mówiąc już o wolnościach religijnych, począwszy od wolności sumienia, a skończywszy na wolności wyrażania tego, co dyktuje nam sumienie".

Wybitne osobistości

José Gómez, arcybiskup Los Angeles i przewodniczący Konferencji Biskupów Katolickich Stanów Zjednoczonych (USCCB), który będzie mówił w szczególności o skutkach poprawności politycznej dla wolności religijnej, poinformował Rafael Sánchez Saus.

Wśród prelegentów są: polski filozof Ryszard Legutko, rzecznik PiS w Parlamencie Europejskim; historyk i intelektualista Rémi Brague, emerytowany profesor Uniwersytetu Sorbona; María San Gil, wiceprezes Fundacji Villacisneros; aktor i dramaturg Albert Boadella oraz były redaktor ABC Bieito Rubido. Ponadto, jak zwykle, odbędzie się kilka warsztatów z różnych dziedzin. W Warsztacie Młodych kolokwium poprowadzi współpracownik omnesmag.com Javier Segura.

Ma wpływ na wiele dziedzin

Poprawność polityczna, zdaniem dyrektora Kongresu, wyraża się w różnych dziedzinach i dotyczy już rodziny, edukacji, pamięci, "w tym pamięci historycznej, konkretnie w Hiszpanii, bo nie myślcie, że to jest problem tylko w Hiszpanii, choć tutaj doświadczamy go ze szczególną intensywnością". Problem pamięci objawia się nie tylko w wojnie domowej, ale w spuściźnie kultury zachodniej praktycznie w całej Europie, widzimy go też w Ameryce. Kilka dni temu widzieliśmy na przykład, jak w Kolumbii usuwa się, rozbiera posągi Kolumba, postaci, która dała początek samej nazwie kraju".

Powiązane"W transhumanizmie musimy odróżnić science fiction od tego, co będziemy mogli zobaczyć".

Profesor Uniwersytetu w Oksfordzie, Anders Sandbergpowiedział podczas konferencji inaugurującej Kongres Transhumanizmu na Uniwersytecie Francisco de Vitoria, że "fundamentalna debata na ten temat dotyczy tego, czy dzięki transhumanizmowi będziemy nadal ludźmi, czy też przeciwnie, stracimy naszą ludzką istotę". Cóż, z różnych podejść i kątów, kilku mówców nawiązało do tego pytania, w taki czy inny sposób.

Ostatnim, który to uczynił był profesor filozofii Juan Arana, Uniwersytetu w Sewilli, który w uwagach końcowych zaznaczył, że "nasza walka nie toczy się przeciwko transhumanizmowi, ale o przetrwanie człowieka". Ponadto Juan Arana zakwestionował istotę tego, co ludzkie, w obliczu różnych nurtów transhumanistycznych; i stwierdził, że "filozofia transhumanizmu jest pełna dziur" oraz że "konieczne jest zmierzenie konsekwencji naszych możliwości".

"Cały transhumanizm to wydrążenie i przetransponowanie w kategoriach technonaukowych tego, co znaczy być człowiekiem". "Będziemy nadal myśleć o tym, co to znaczy być człowiekiem i pracować nad transhumanizmem i posthumanizmem. Na razie nie jesteśmy cyborgami, ale sapiens - powiedział. Elena PostigoKonferencję poprowadził dyrektor Kongresu Open Reason we wnioskach. Postigo nawiązał do pragnienia nieśmiertelności i transcendencji, do której powołany jest człowiek i jak zaznaczył w wywiadzie dla OmnesPowtórzył, że "w naszych rękach leży wiedza, jak mądrze i odpowiedzialnie korzystać z nauki i techniki, w służbie ludziom i dobru wspólnemu".

Profesor Elena Postigo zdradziła Omnesowi, że "to María Lacalle, dokładnie rok temu, zaproponowała mi tę konferencję". Logicznym wydało się więc porozmawianie z Maríą Lacalle, prorektorem ds. kadry dydaktycznej i organizacji akademickiej na Universidad Francisco de Vitoria oraz dyrektorem Instituto Razón Abierta. Rozmawialiśmy z nią, w szczególności na temat jej specjalności, rodziny i transhumanizmu. Poza pracą uniwersytecką María Lacalle jest matką sześciorga dzieci i ma czworo wnucząt.

Pierwsze pytanie jest oczywiste: jak wpadłeś na pomysł tego Kongresu? Zazwyczaj intuicje są owocem pracy.

̶ Nie była to też moja iluminacja, ale całego zespołu. Z Instytutu Otwartego Rozumowania staramy się promować na uniwersytecie propozycję Benedykta XVI, by do pracy uniwersyteckiej podchodzić z punktu widzenia otwartego rozumowania. Mówił, że uniwersytet jest domem, w którym szuka się prawdy, a żeby ją poznać, musimy starać się widzieć całą rzeczywistość, a nie tylko jej niewielki fragment, szczególnie unikając tak powszechnego dziś scjentystycznego redukcjonizmu. Łącząc to dążenie do poznania całej prawdy, chodzi o zadawanie rzeczywistości pytań najistotniejszych dla człowieka, wykraczających poza granice każdej nauki. A także pamiętając o tym, co powiedział nam Jan Paweł II, że Uniwersytet musi badać wyzwania czasu, starając się oferować propozycje, które służą dobru osoby i dobru wspólnemu. Myśląc o tym, co nas otacza, jednym z tych wyzwań jest transhumanizm, który również, jako że jest transwersalny, ma wpływ na wszystkie dziedziny wiedzy i pozwala na włączenie całej społeczności uniwersyteckiej.

Minął pierwszy dzień kongresu. Drugi dzień właśnie się rozpoczął. Ryzykując niesprawiedliwość, bo perspektywa jest potrzebna, czy możesz skomentować coś, co uderzyło cię w tym pierwszym dniu?

̶ Jedna rzecz, o której właśnie rozmawialiśmy w zespole, to fakt, że osoby z zewnątrz są zaskoczone tym, jak podchodzimy do spraw w sposób nieodłącznie związany z filozofią. Innymi słowy, refleksja filozoficzna nie jest wisienką na torcie na końcu czysto technologicznej rozmowy, ale podchodzimy do rzeczy w sposób zintegrowany. I byliśmy zachwyceni, że ludzie z zewnątrz dostrzegają tę różnicę, bo właśnie to staramy się robić.

Widzieliśmy już okrągłe stoły o tematyce historycznej, kulturowej, medycznej, inżynieryjnej itp. Uczestniczysz w jednym dotyczącym rodziny, o mocnym tytule: "Ku rozwiązaniu rodziny w postludzkiej utopii". Jak transhumanizm może wpłynąć na instytucję tak istotną dla społeczeństwa jak rodzina?

̶ W tym miejscu moglibyśmy zadać sobie pytanie, jaka koncepcja antropologiczna leży u podstaw transhumanizmu. Przez cały wczorajszy dzień widzieliśmy, że z jednej strony mamy do czynienia z materializmem i mechanizmem; z drugiej strony, jako uduchowienie, tę propozycję, którą Sandberg przedstawił nam na początku, dążenie do zeskanowania naszych mózgów i przesłania ich do chmury. Tak czy inaczej, te dwa nurty, choć pozornie przeciwstawne, w końcu zbiegają się w jednym, czyli niesprawiedliwym pojmowaniu cielesności. A z realistycznej antropologii musimy potwierdzić, że jesteśmy istotami cielesnymi. Jesteśmy ciałem, ciałem otwartym na nieskończoność, duchem wcielonym, ale jesteśmy cielesni; nie mamy ciała, ale jesteśmy ciałem. A bez cielesności nie ma rodziny, miłość małżeńska jest miłością cielesną, jest miłością obejmującą seksualne oddanie siebie, prokreacja jest cielesna.

A co znajdujemy w tych transhumanistycznych propozycjach? Że w pewnym sensie są one również zbieżne z propozycjami gender. Są dwa duże problemy. Z jednej strony to, co nazywają wolnością morfologiczną, czyli możliwość modyfikowania lub manipulowania ciałem według własnego uznania, w tym tożsamością seksualną; z drugiej zaś dążenie do uwolnienia kobiet od "nieznośnego ciężaru" ciąży i macierzyństwa. To starożytny postulat.

Wydaje się, że te sprawy pojawiają się teraz, ale możemy przypomnieć sobie Simone de Beauvoir, kiedy mówiła, że kobiety są uwięzione w drażniącym ciele i że muszą zostać uwolnione od tego ciała; a przede wszystkim od macierzyństwa. Aby to osiągnąć, prowadzone są prace nad bezpłciowym rozmnażaniem. I słyszymy o pomyśle sztucznych macic, o sztucznym generowaniu gamet, żeby to nie kobieta musiała dźwigać ten ciężki ciężar. A wtedy, przy okazji, będzie można się też obejść bez mężczyzn... No, to jest żart...

Poprzez zapłodnienie in vitro jest już trochę tego....

̶ Trochę tego już jest. Widzieliśmy już, jak w pewnym momencie seksualność odrywa się od prokreacji, a teraz widzimy, że to nie tylko seks bez prokreacji, ale prokreacja bez seksu. Jaki to wszystko ma wpływ na rodzinę? Oczywiście, niszczy wszystkie podstawowe relacje rodzinne: relację małżeńską, filiację, relację pokrewieństwa itd. Nie ma teraz czasu na dogłębne zagłębianie się w tę sprawę. Poza tym między rodziną a osobą istnieje związek biuletynowy, czyż nie? Człowiek nie może się prawidłowo rozwijać bez zdrowych relacji rodzinnych, a jednocześnie bez zrównoważonego człowieka nie można stworzyć rodziny.

Gdy człowiek staje się bardziej maszynowy, a mniej ludzki, jak wyglądałyby te relacje? Jaki rodzaj relacji może istnieć między człowiekiem a maszyną? Co z uczuciami, emocjami, itp.

̶ Rzeczywiście, nie byłaby to relacja osobowa, a więc nie mogłoby być mowy o relacji miłości. W każdym razie nie badałem tej części transhumanizmu, która dąży do cyborga czy hybrydy człowiek-maszyna, ale raczej tę część, która zbiega się z antropologią płci i która dąży do samokonstrukcji, poprzez manipulację naszymi ciałami, w kierunku społeczeństwa, które jest bardziej podobne do ludzkiego ciała. bezpłciowyJak to mówią, w społeczeństwie, w którym skończył się bimorfizm seksualny, każdy może budować siebie, a więc macierzyństwo i ojcostwo musi być wyjęte z równania, musi być osiągnięte sztucznymi środkami, żeby dzieci nie przeszkadzały...

Moje badania nie dotyczyły tak bardzo strony science fiction. Bo to, o czym mówię, już tu jest, po części. Sztuczne łono nie zostało jeszcze osiągnięte. Czy teraz jest to forma w pełni ludzka i co się stanie z tak zapłodnionymi dziećmi? Bo wiemy, że w ciąży nie ma zbyt wielu interakcji między matką a dzieckiem. Jeśli włożymy je do plastikowej torby, to jak to dziecko będzie się rozwijać?

Co możemy zrobić, aby nauka i technika służyły osobie ludzkiej?

̶ Oczywiście kluczem jest trening. Na uniwersytetach spoczywa bardzo duża odpowiedzialność. W naszej wizji chcemy być wzorcem w naukach i zawodach skupionych na człowieku. Innymi słowy, chcemy kształcić naszych studentów tak, aby wychodząc w świat pracy, wykonywali swój zawód z perspektywy skoncentrowanej na osobie, co oznacza poszukiwanie dobra osoby i dobra wspólnego. Gdyby naukowcy brali to pod uwagę, z pewnością zrezygnowaliby z pewnych linii, które wyraźnie godzą w godność człowieka. Czasami środowisko naukowe reaguje, jak w przypadku tego Chińczyka, który genetycznie manipulował bliźniaczkami. Wydaje się, że trafił do więzienia, mimo że wszystko, co pochodzi z Chin, jest tak nieprzejrzyste... Ale są też inni, którzy proszą o licencje w innych częściach świata, by prowadzić badania. Kluczem jest, aby naukowcy w centrum stawiali dobro jednostki, a nie interesy komercyjne czy inne.

Jak wyglądała ta sprawa w Chinach?

̶ Chiński naukowiec zmodyfikował genetycznie dwa zarodki bliźniaczek, aby były odporne na wirusa HIV AIDS, ponieważ ojciec dziewczynek miał tego wirusa. Wszczepił zarodki i dziewczynki przyszły na świat. Do tej pory prowadzono eksperymenty tego typu, ale nie udawało się wszczepić zarodków. W tym przypadku zarodki zostały wszczepione i dziewczynki przyszły na świat. To dwie dziewczyny, które zostały zmanipulowane genetycznie, ze wszystkim, co to oznacza. Myślimy, że jesteśmy Bogiem, ale nie jesteśmy świadomi tego, co robimy. Życie jest bardzo potężne, i dotykające wszystkiego.... Tutaj trzeba by było porozmawiać z genetykiem.

Powiązane"W transhumanizmie musimy odróżnić science fiction od tego, co będziemy mogli zobaczyć".

PowiązanePostępy w robotyce: nowa wersja wieży Babel?

Gdy ktoś pyta, czym jest transhumanizm, można odpowiedzieć przepowiednią szwedzkiego naukowca Andersa Sandberga z Uniwersytetu Oksfordzkiego, który twierdzi, że w niedalekiej przyszłości maszyny będą w stanie robić wszystko to, co robi ludzki mózg. Albo gdy ujawnił, że medalik, który nosi na szyi, zawiera instrukcje, by przed śmiercią poddać się kriokonserwacji w nadziei na odrodzenie za kilka tysięcy lat. Między innymi za te rzeczy określa się go jako transhumanistę.

Jej stanowiska nie pokrywają się w wielu kwestiach z tymi z Instituto Razón Abierta, z Universidad Francisco de Vitoria, ani prawdopodobnie z tymi z Elena Postigo, dyrektor Kongresu Open Reason, który dziś i jutro odbywa się na uczelni, zarówno online, jak i osobiście, z ambitnym interdyscyplinarnym programem. Dlatego tym bardziej interesujące będzie wysłuchanie Sandberga na dzisiejszej konferencji otwierającej oraz innych ekspertów z różnych hiszpańskich i zagranicznych uniwersytetów.

Aby zanurzyć się w transhumanizm i aby umiejscowić ten Kongres, Omnes przeprowadził wywiady Elena PostigoDyrektor Instytutu Bioetyki na tej samej uczelni, który zwraca uwagę, że "o transhumanizmie mówi się czasem tak, jakby był jednorodnym nurtem, podczas gdy w rzeczywistości nim nie jest. Transhumanizm ma wiele pochodnych, niektóre nie są tak radykalne jak te, które mają transhumaniści.

Na tzw. cyborg "Jest też dyskusja" - mówi Elena Postigo. "Byłaby to synteza pomiędzy organicznym i cybernetycznym. Osobiście nie podzielam idei cyborga w rozumieniu transhumanistów - mówi. Ale zacznijmy od początku.

Jak powstał pomysł zorganizowania tego Kongresu, dlaczego transhumanizm?

̶ Dyrektor ds. Instytut Otwartego RozumuMaría Lacalle, dokładnie rok temu, zaproponowała mi tę konferencję, ponieważ mam na uniwersytecie otwartą grupę badawczą zajmującą się transhumanizmem i pomyślała, że transhumanizm mógłby być idealnym terenem do zajęcia się pytaniami postawionymi na konferencji Open Reason.

Instytut Otwartego Rozumu narodził się przed laty na Uniwersytecie z myślą o zachęcaniu do refleksji, studiów i dyskusji między różnymi dziedzinami wiedzy, zarówno nauką, jak i filozofią czy teologią, w celu osiągnięcia tego, co papież Benedykt XVI nazwał rozumem otwartym, czyli rozumem rozszerzonym, co odzwierciedla pragnienie odzyskania sapiencjalnego charakteru zadania uniwersyteckiego.

Czyli odzyskać to, czym był uniwersytet, czyli integrację wiedzy. Jesteśmy w epoce, w której każda wiedza studiuje swoją, a nie zajmuje się resztą, przez co tracimy z oczu człowieka. Instytut Otwartego Rozumu narodził się z myślą o tym celu, o rozumie otwartym na wiarę, który integruje różne dziedziny wiedzy, i który z tej integrującej i sapiencjalnej perspektywy widzi problemy, prądy kulturowe naszych czasów.

Żyjemy w czasach, w których każda dziedzina wiedzy bada swoją, a nie zajmuje się pozostałymi, przez co tracimy z oczu człowieka.

Elena Postigo Dyrektor Instytutu Bioetyki UFV

I przyjąłem propozycję Maríi Lacalle, z programem, który dotyczy wszystkiego, od podstawowych pytań do bardziej szczegółowych kwestii. Na przykład granice nauki, jakie problemy pojawiają się dla prawa, dla rodziny, dla wszystkich dyscyplin. Powołaliśmy grupy robocze według wydziałów, żeby dowiedzieć się, jakie tematy ich interesują itd. i tak powstały okrągłe stoły Kongresu. Można powiedzieć, że cały uniwersytet współpracował, aby zaoferować zintegrowaną i krytyczną wizję tego, czym jest transhumanizm i jakie wyzwania stawia przed uniwersytetem i społeczeństwem w ogóle.

Mówisz w na jego transludzkim koncie na twitterze Czy nauka wkrótce będzie w stanie postawić taką tezę? Czy mówimy o science fiction, czy o czymś, co ma jakieś pozory rzeczywistości? Czy alternatywą naprawdę może być homo sapiens lub cyborg?

̶ Trzeba o tym myśleć na wiele wieków naprzód. Czyli tak, jakby człowiek średniowieczny nagle wylądował w naszych czasach. Wyobraź sobie człowieka z XII wieku, który ląduje dziesięć wieków później. Zmiany, z jakimi by się spotkał, byłyby imponujące. Musimy podjąć wysiłek umysłowy związany ze scenariuszem, jaki stawia transhumanizm sto czy dwieście lat w przyszłości. Moja odpowiedź brzmi: część tego, co proponują, jest prawdopodobna, nie jest utopijna, może się zdarzyć. Część z nich nie jest. Myślę, że istnieje część utopii.

Myślę, że w transhumanizmie musimy odróżnić science fiction - takie jak wskrzeszanie po śmierci, kriogenika - które moim zdaniem są utopijne, bo opierają się na błędnych przesłankach teoretycznych, jak np. myślenie, że człowiek to tylko materia; od innych, które faktycznie możemy zobaczyć. Na pewno będzie etap, a my już w nim jesteśmy, w którym będziemy rozważać możliwość udoskonalenia człowieka, poprzez genetykę, nanotechnologię, robotykę, sztuczną inteligencję itp. A ja uważam, że naukę i technologię można dobrze wykorzystać.

Ale są też inne rzeczy, które nie są, które uważam za utopijne i które nie zostaną zrealizowane. Wyzwanie polega właśnie na tym, aby zobaczyć, gdzie leży ryzyko, aby kierować nauką i technologią w służbie człowieka, tak aby nie szkodzić przyszłym pokoleniom. To jest właśnie analiza etyczna. Ale część z nich nie jest utopijna i można je osiągnąć za sto czy dwieście lat. Kolejna część, która chyba nigdy nie powstanie.

Wyzwanie polega na tym, aby zobaczyć, gdzie leży ryzyko, aby kierować nauką i technologią w służbie człowieka, także po to, aby nie szkodzić przyszłym pokoleniom.

Elena Postigo. Dyrektor Instytutu Bioetyki UFV

Jakie implikacje może mieć transhumanizm dla człowieka, dla seksualności, czy dla rodziny i czy może Pan to skomentować, nawet jeśli jest to poruszane na Kongresie?

Istnieje związek między transhumanizmem a bioideologią płci. Transhumanizm mówi o rozpadzie płci i genderów. Jest autorka, Donna Haraway, która podtrzymuje tę tezę; to znaczy, że w przyszłości nie będą ani mężczyźni, ani kobiety, będą cyborgami, którzy nie będą mieli płci. Ma to swoje implikacje dla rodziny, bo transhumanizm mówi też o ektogenezie, o sztucznym łonie.

Mówię o transhumanizmie, jakby był jednorodnym nurtem, podczas gdy w rzeczywistości nim nie jest. Transhumanizm ma wiele odrostów, niektóre nie tak radykalne, jak te należące do transhumanistów. Krótko mówiąc, ma to poważne konsekwencje dla rodziny. I to jest dla mnie szczególnie niepokojące. Transhumanizm i ideologia gender łączą się w wizji natury ludzkiej, która spogląda w kierunku samokonstrukcji, nie jako coś danego, coś stworzonego, ale jako coś, co jest samokonstruowane poprzez moją świadomość, moje pragnienie i moją samodeterminację, aby być tym, czym chcę się stać.

Poza tym, o czym mówimy, prawdą jest również to, że automatyka domowa, czyli robotyka, może w istotny sposób przyczynić się do poprawy jakości życia człowieka, zwłaszcza jeśli cierpi on na choroby zwyrodnieniowe. Odniósł się pan do tego wcześniej. Jednak w jakim stopniu ludzki konstrukt, taki jak cyborg, mógłby mieć emocje, uczucia, a nawet świadomość? Istnieją granice etyczne...

Nauka i technologia nie są złem. Są one owocem ludzkiej inteligencji i generalnie, choć mogą być źle wykorzystane, to jak dotąd były wykorzystywane dla dobra ludzkości. Te nauki, które pan wskazuje, będą miały zastosowanie terapeutyczne w celu poprawy jakości życia niektórych osób. To jest niewątpliwie fantastyczne. To, o czym mówimy, czyli zastosowanie np. robotyki, to nie jest cyborg.

W czym tkwi problem? Na przykład, co mogłoby się stać, gdyby pojawił się komputer, który podłączyłby się do naszego mózgu i wydałby nam pewne polecenia, które mogłyby warunkować naszą wolność lub nasze sumienie? To jest problem etyczny. Pytasz mnie o granice etyczne. Nie mogę w tej chwili podać jednego kryterium. Musimy zobaczyć, w przypadku każdej z tych interwencji, co dokładnie się z nią wiąże. Zmiana genetyczna to nie to samo co podłączenie mózgu do komputera, czy implantu nanotechnologicznego, czy nanorobota. Są to bardzo różne rzeczy i dlatego wymagane jest szczegółowe badanie każdej interwencji, aby zobaczyć jej cel, użyte środki itp.

Powiedziałbym, że jako kryteria etyczne powinniśmy zawsze zapewnić szacunek, integralność, życie i zdrowie ludzi; powinniśmy również zapewnić ochronę sumienia, wolności, prywatności, intymności; i po trzecie, powinniśmy zapewnić, że wszystkie interwencje są sprawiedliwe i nie generują większej nierówności. Albo na przykład, że nie są one dyskryminujące. Mówi się o prenatalnej, genetycznej eugenice, by przytoczyć inny przykład.

Jako kryteria etyczne powinniśmy zawsze dbać o szacunek, integralność, życie i zdrowie ludzi;

Elena Postigo. Dyrektor Instytutu Bioetyki UFV

A co z cyborgami?

Co to jest cyborg? To również jest kwestia dyskusyjna. Byłaby to synteza pomiędzy organicznym i cybernetycznym. Osobiście nie podzielam idei cyborga w rozumieniu transhumanistów. Cyborg to jednostka, która z pochodzenia jest syntezą organiczno-cybernetyczną i która nie musi być człowiekiem. Mówimy o robocie z organicznymi komórkami, czyli istotach, które jeszcze nie istnieją. I to rodzi cały świat, który jest światem robotów, maszyn...

Czy mogliby kiedykolwiek mieć sumienie? Moja odpowiedź brzmi: nie. Mogliśmy symulować ludzką inteligencję, ale trudno nam symulować proces twórczy czy emocje. Tu wkraczamy w to, czym jest człowiek, który nie jest tylko materią. Z perspektywy materialistycznej dla nich istniałaby ciągłość między człowiekiem a doskonalszym robotem. Z perspektywy chrześcijańskiego humanisty są to dwie zupełnie różne rzeczy. Jedno jest duchowe i ma w sobie zasadę życia, a drugie nie.

PowiązanePostępy w robotyce: nowa wersja wieży Babel?

"Laudato Si' stało się swoistym przełomem nie tylko dla Kościoła, ale dla całego świata. Wpływ, jaki wywarła ona na Kościół katolicki, widoczny jest w licznych inicjatywach, jakie pojawiły się w wielu lokalnych wspólnotach w zakresie troski o stworzenie - mówi el O. Joshtrom Issac Kureethadam, dyrektor Biura Ekologii i Kreacji watykańskiej Dykasterii ds. Służby Integralnego Rozwoju Człowieka, w wywiadzie, który w całości ukaże się w lipcu w magazynie Omnes.

"Tegoroczny Tydzień Laudato Si' pokazał w pewien sposób, jak encyklika weszła w główny nurt naszych katolickich wspólnot na całym świecie. Uczestnictwo było kolosalne w wydarzeniach plenarnych online każdego dnia i były setki i setki lokalnych wydarzeń na całym świecie podczas Tygodnia Laudato Si' - dodaje ks. Joshtrom Kureethadam, zakonnik salezjański.

Jego zdaniem "Laudato Si' jest ważne przede wszystkim ze względu na swoje integralne podejście do ekologii. To nie tylko tekst ekologiczny, ale także encyklika społeczna" - mówi dyrektor watykańskiego Biura Ekologii i Stworzenia, który odpiera także zarzuty o sianie paniki: "Społeczeństwo obywatelskie i rządy na całym świecie uznały powagę kryzysu ekologicznego".

"Niestety - dodaje - są tacy, którzy postrzegają zmiany klimatu jako 'spisek' lub uważają, że mówienie o kryzysie naszego wspólnego domu jest alarmistyczne. To jest bardzo niefortunna sytuacja". "Nauka o klimacie w ostatnich dekadach znacznie się rozwinęła i w środowisku naukowym panuje jednomyślność, że obecny kryzys ekologiczny w przypadku kryzysu klimatycznego i bioróżnorodności jest spowodowany działalnością człowieka." O. Kurethaadam mówi, że "papieżowi Franciszkowi pomagali najlepsi naukowcy świata, w tym członkowie watykańskiej Papieskiej Akademii Nauk".

Piękno Stworzenia

Na początku 10-dniowych obchodów Tygodnia Laudato Si' (16-25 maja) katolicy przypomnieli sobie o pięknie Bożego stworzenia, ale także o niebezpieczeństwach, z jakimi borykają się ludzie na całym świecie, podejmując działania na rzecz naszego wspólnego domu, przypomniał Tomás Insua, dyrektor wykonawczy Globalnego Katolickiego Ruchu Klimatycznego, który podsumował Tydzień w tych 60 sekundach 

Nowy gatunek sowy piarowej został odkryty głęboko w amazońskich lasach deszczowych w Brazylii. Gatunek ten został nazwany Megascops stangaie na cześć zakonnicy Notre Dame de Namur Dorothy Stang, która została zamordowana w Brazylii w 2005 roku podczas pracy na rzecz Amazonii i jej mieszkańców, donosi Insua.

"Ten ruch cieszy się z odkrycia nowego gatunku, ale dołączamy do Sióstr Notre Dame de Namur i wszystkich ludzi wiary w opłakiwaniu śmierci siostry Dorothy Stang i wszystkich obrońców środowiska na całym świecie".

Top 5 tygodnia Laudato Si'

Aby dowiedzieć się więcej o tym, co działo się podczas Tygodnia Laudato Si', oto pięć najważniejszych wydarzeń z tych dni. Zainspirowani hasłem: "ponieważ wiemy, że rzeczy mogą się zmienić", tysiące katolików pracowało w tych dniach "z nadzieją i żarliwą wiarą, że razem możemy stworzyć lepszą przyszłość dla wszystkich członków stworzenia", mówi Globalny Katolicki Ruch Klimatyczny. Poniżej przedstawiamy najważniejsze wydarzenia z tych dni:

1. Przywództwo papieża Franciszkaktóry po raz kolejny przewodził, inspirując i zachęcając katolików do udziału w obchodach. Miesiące przed wydarzeniem papież zachęcał 1,3 mld katolików na świecie do udziału w nim poprzez specjalne zaproszenie wideo. Powtórzył swoje zaproszenie podczas 16 majaNastępnie Papież podziękował milionom ludzi za udział w Specjalnym Roku Jubileuszowym Laudato Si' i złożył najlepsze życzenia tym, którzy uczestniczyli w obchodach, tweetując o #SemanaLaudatoSi. Animatorzy Laudato Si' laudatosianimators.org/en/home-en/

2. Katolicy i ich instytucje podejmują działania. Na poziomie lokalnym odnotowano blisko 200 zdarzeń w LaudatoSiWeek.org/pl na całym świecie, co stanowi wzrost o ponad 200 % w porównaniu z Tygodniem Laudato Si' 2020. Oto kilka przykładów, jak katolicy inspirowali swoje społeczności:

– En Trynidad i TobagoPośród wzrostu lokalnych przypadków Covid-19, katolicy służyli jako światło i nadzieja dla wszystkich mieszkańców Karaibów, praktycznie jednocząc ich na modlitwie, refleksji i dialogu.

- Katolicy na Fidżi wystawili Codzienne wyzwanie Laudato Si' które obejmowały sadzenie drzew owocowych i kwiatów z twardego drewna, co miało pomóc w ich bezpieczeństwie żywnościowym i zmniejszyć ilość węgla w atmosferze.

- W Kenii, Bangladeszu, Indiach, Brazylii, Australii, Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Timorze Wschodnim, Wietnamie i innych krajach, katolicy zebrali się online i osobiście, aby podzielić się sposobami, w jakie żyją zgodnie z Laudato Si' i zainspirować się nawzajem do czynienia więcej dla stworzenia.

- W Korei Południowej i na Filipinach tygodniowe działania doprowadziły do tego, że katolicy odprawiali msze święte z okazji Laudato Si', promowali projekty dotyczące sprawiedliwości klimatycznej i uczestniczyli w demonstracjach klimatycznych.

– Katolicy w Ameryce Łacińskiej zorganizowała webinaria, które skupiły uwagę całego regionu na wysiedleniach wewnętrznych, trudnej sytuacji rolników w czasie kryzysu klimatycznego oraz Porozumieniu z Escazú, pierwszym w regionie międzynarodowym traktacie dotyczącym środowiska.

- We Włoszech Animatorzy Laudato Si' z dyplomem zorganizowali około 700 projektów, w tym czas na modlitwę i zanurzenie się w stworzenie.

3. Dialogi Laudato Si'. Spotkanie modlitewne/wycieczka misyjna z okazji Zesłania Ducha Świętego, prowadzone przez kardynała Luisa Antonio Tagle, prefekta Kongregacji Ewangelizacji Narodów, odbyło się 23 maja na całym świecie i było śledzone przez dziesiątki tysięcy osób na YouTube i Facebooku. Przez cały tydzień, kiedy katolicy organizowali wydarzenia na poziomie lokalnym, Dialogi Laudato Si' stanowiły wyzwanie dla wszystkich do zbadania, jak możemy zrobić więcej dla naszego wspólnego domu.

4. Dywestycja z paliw kopalnych. Podczas Tygodnia Laudato Si' 2021 dziesiątki instytucji w 12 krajach zobowiązały się do dezinwestycji z paliw kopalnych. W ubiegłym roku, z okazji piątej rocznicy Laudato Si', Watykan wydał wytyczne środowiskowe, które traktują inwestycje w paliwa kopalne jako wybór etyczny, na równi z innymi ważnymi wyborami etycznymi. O. Joshtrom Issac Kureethadam powiedział, że dezinwestycja jest fizycznym, moralnym i teologicznym imperatywem. Z drugiej strony, kardynał Jean-Claude Hollerich, arcybiskup diecezji luksemburskiej i przewodniczący Konferencji Biskupów Katolickich Państw UE (COMECE), zwrócił uwagę na to, że instytucje, które nie zdecydują się na dezinwestycję, ryzykują, że ich pozostałe działania staną się puste.

5. Platforma działania Laudato Si'. 25 maja Watykan oficjalnie rozpoczął Platforma działania Laudato Si', która umocni katolickie instytucje, wspólnoty i rodziny do wprowadzania w życie Laudato Si'. Inicjatywa papieża zachęca cały Kościół katolicki do osiągnięcia pełnego zrównoważonego rozwoju w ciągu najbliższych siedmiu lat, jak donosi Omnes.