Drodzy bracia i siostry:

8 grudnia ubiegłego roku, z okazji 150. rocznicy ogłoszenia św. Józefa patronem Kościoła powszechnego, rozpoczął się Rok poświęcony szczególnie jemu (por. Dekret Penitencjarii Apostolskiej8 grudnia 2020 r.). Ze swej strony napisałem list apostolski Patris corde aby "rosła miłość do tego wielkiego świętego". To rzeczywiście postać niezwykła, a jednocześnie "tak bliska naszej ludzkiej kondycji". Św. Józef nie rzucał się w oczy, nie posiadał jakichś szczególnych charyzmatów, nie wydawał się ważny w oczach innych. Nie był sławny i nie został zauważony, Ewangelie nie notują o nim ani jednego słowa. Mimo to, swoim zwykłym życiem, dokonał czegoś niezwykłego w oczach Boga.

Bóg widzi serce (por. 1 Sam 16,7), a w św. Józefie rozpoznał serce ojca, zdolne do dawania i generowania życia w codzienności. Powołania zmierzają w tym kierunku: generować i regenerować życie każdego dnia. Pan chce wykuć serca ojców, serca matek; serca otwarte, zdolne do wielkich impulsów, hojne w dawaniu, współczujące w pocieszaniu udręk i mocne w umacnianiu nadziei. Tego właśnie potrzebuje kapłaństwo i życie konsekrowane, zwłaszcza dzisiaj, w czasach naznaczonych kruchością i cierpieniem spowodowanym także przez pandemię, która wzbudziła niepewność i lęk o przyszłość i sam sens życia. Św. Józef wychodzi nam na spotkanie ze swoją łagodnością, jako święty obok; jednocześnie jego mocne świadectwo może nas prowadzić po drodze.

Św. Józef proponuje trzy słowa kluczowe dla naszego powołania. Pierwszy to. marzenie. Każdy w życiu marzy o spełnieniu. I słusznie, że mamy wysokie oczekiwania, wysokie cele, a nie efemeryczne cele - takie jak sukces, pieniądze czy zabawa - które nie są w stanie nas zadowolić. W rzeczywistości, gdybyśmy poprosili ludzi o wyrażenie swojego życiowego marzenia jednym słowem, nietrudno byłoby wyobrazić sobie odpowiedź: "miłość". To właśnie miłość nadaje sens życiu, bo odkrywa jego tajemnicę. Życie, w rzeczywistości, może być tylko ma jeśli dajest prawdziwie posiadana tylko wtedy, gdy jest w pełni dana. Święty Józef ma nam w tym względzie wiele do powiedzenia, ponieważ poprzez marzenia, które Bóg w nim natchnął, uczynił ze swojego istnienia dar.

Ewangelie opowiadają o czterech snach (por. Mt 1,20; 2,13.19.22). Były to boskie wezwania, ale nie były łatwe do przyjęcia. Po każdym śnie Józef musiał zmienić swoje plany i podjąć ryzyko, poświęcając własne plany, aby wesprzeć tajemnicze plany Boga.Zaufał całkowicie. Możemy jednak zadać sobie pytanie: "Czym był sen nocy, by pokładać w nim tak wielką ufność? 

Wprawdzie w starożytności poświęcano jej wiele uwagi, ale i tak było to zbyt mało wobec konkretnych realiów życia. Mimo wszystko św. Józef bez wahania pozwolił się poprowadzić przez sny.Dlaczego? Ponieważ jego serce było nastawione na Boga, było już do Niego predysponowane. Jego czujne "ucho wewnętrzne" potrzebowało tylko niewielkiego sygnału, by rozpoznać jego głos. Dotyczy to również naszych rozmów. Bóg nie lubi objawiać się w sposób spektakularny, wymuszający naszą wolność. On delikatnie ujawnia nam swoje plany, nie oślepia nas szokującymi wizjami, ale delikatnie zwraca się do naszego wnętrza, zbliżając się do nas i przemawiając do nas poprzez nasze myśli i uczucia. I tak, jak to uczynił ze św. Józefem, stawia przed nami wysokie i zaskakujące cele.

Sny doprowadziły Józefa do przygód, których nigdy nie mógł sobie wyobrazić. Pierwsza zachwiała jego zalotami, ale uczyniła go ojcem Mesjasza; druga spowodowała ucieczkę do Egiptu, ale ocaliła życie jego rodziny; trzecia zwiastowała jego powrót do ojczyzny; a czwarta ponownie zmieniła jego plany, zaprowadzając go do Nazaretu, czyli do miejsca, w którym Jezus miał rozpocząć głoszenie Królestwa Bożego. We wszystkich tych perypetiach zwyciężyła odwaga pójścia za wolą Bożą. 

Tak właśnie dzieje się w powołaniu: boskie wezwanie zawsze pobudza do wyjścia, do dawania siebie, do przekraczania siebie. Nie ma wiary bez ryzyka. Tylko ufne powierzenie się łasce, odłożenie na bok własnych planów i wygód, pozwala prawdziwie powiedzieć Bogu "tak". I każde "tak" przynosi owoce, ponieważ przylega do większego planu, którego szczegóły tylko dostrzegamy, ale który Boski Artysta zna i realizuje, aby uczynić każde życie arcydziełem. W tym sensie św. Józef jest wzorcową ikoną akceptacji Bożych planów. Ale jego witamy jest aktywnyNie jest człowiekiem, który rezygnuje biernie. Jest odważnym i silnym bohaterem" (List ap. Patris corde, 4). Niech pomoże wszystkim, a zwłaszcza młodym ludziom w rozeznaniu, zrealizować marzenia, które Bóg ma dla nich; niech wzbudzi odważną inicjatywę powiedzenia "tak" Panu, który zawsze zaskakuje i nigdy nie zawodzi.

Drugim słowem, które wyznacza itinerarium św. Józefa i jego powołania jest serwis. Z Ewangelii jasno wynika, że żył całkowicie dla innych, a nigdy dla siebie. Święty lud Boży nazywa go czysty mążujawniając w ten sposób swoją zdolność do kochania bez zatrzymywania czegokolwiek dla siebie. Uwalniając miłość od jej pragnienia posiadania, otworzył się na jeszcze bardziej owocną służbę, jego pełna miłości opieka rozprzestrzeniła się przez pokolenia, a troskliwa ochrona uczyniła go patronem Kościoła. Jest też patronem dobrej śmierci, tym, który umiał wcielić się w oblacyjny sens życia. Jednak jego służba i poświęcenie były możliwe tylko dlatego, że podtrzymywała je większa miłość: "Każde prawdziwe powołanie rodzi się z daru z siebie, który jest dojrzewaniem prostej ofiary. Również w kapłaństwie i życiu konsekrowanym wymagana jest tego rodzaju dojrzałość. Kiedy powołanie, czy to w życiu małżeńskim, celibatowym czy dziewiczym, nie osiąga dojrzałości daru z siebie, zatrzymując się jedynie na logice ofiary, wówczas zamiast stać się znakiem piękna i radości miłości, naraża się na ryzyko wyrażenia nieszczęścia, smutku i frustracji" (ibid., 7).

Dla św. Józefa służba, konkretny wyraz daru z siebie, nie była tylko wzniosłym ideałem, ale stała się regułą codziennego życia. Zadał sobie wiele trudu, by znaleźć i przystosować miejsce, w którym Jezus miał się urodzić, zrobił wszystko, by obronić go przed furią Heroda, organizując nagłą podróż do Egiptu, pospiesznie wrócił do Jerozolimy, by szukać Jezusa, gdy ten się zgubił, i wspierał swoją rodzinę owocami swojej pracy, nawet w obcym kraju. Krótko mówiąc, dostosowywał się do różnych okoliczności z postawą osoby, która nie zniechęca się, jeśli życie nie układa się po jego myśli, z dostępność z których żyć, by służyć. 

To właśnie w tym duchu posłuszeństwa i zawsze troskliwości Józef podejmował liczne i często nieoczekiwane podróże swojego życia: z Nazaretu do Betlejem na spis ludności, potem do Egiptu i z powrotem do Nazaretu, a co roku do Jerozolimy, za każdym razem gotów stawić czoła nowym sytuacjom, nie narzekający na to, co się działo, gotowy podać rękę, by naprawić sytuację. Można powiedzieć, że był on wyciągnięta ręka Ojca niebieskiego wobec swego Syna na ziemi. Z tego powodu może być tylko wzorem dla wszystkich powołań, które są powołane do bycia pracowite ręce Ojca dla swoich synów i córek.

Lubię myśleć wtedy o św. Józefie, opiekunie Jezusa i Kościoła, jako tym, który kustosz ds. powołań. Twoja uwaga na nadzór pochodzi, w istocie, z jego gotowości do służby. "Powstał i zabrał nocą dziecko i jego matkę" (Mt 2,14), mówi Ewangelia, wskazując na jego pośpiech i poświęcenie dla rodziny. Nie tracił czasu na analizę tego, co nie działa dobrze, by nie odbierać go tym, którzy są pod jego opieką. Ta uważna i troskliwa opieka jest znakiem zrealizowanego powołania, jest świadectwem życia dotkniętego miłością Boga. Jakże piękny przykład życia chrześcijańskiego dajemy, gdy nie realizujemy uparcie własnych ambicji i nie pozwalamy, by paraliżowała nas nostalgia, ale dbamy o to, co Pan powierza nam przez Kościół! W ten sposób Bóg wylewa na nas swojego Ducha, swoją kreatywność; i czyni cuda, jak w przypadku Józefa.

Oprócz wezwania Bożego - które wypełnia nasze marzenia i naszej odpowiedzi - która ucieleśnia się w serwis i troskliwą opiekę - jest jeszcze trzeci aspekt, który przewija się przez życie św. Józefa i powołanie chrześcijańskie, wyznaczając rytm codzienności: wierność. Józef jest "człowiekiem sprawiedliwym" (Mt 1:19), który w mozolnej ciszy każdego dnia wytrwale trzyma się Boga i Jego planów. W szczególnie trudnej chwili "rozważa wszystkie sprawy" (por. w. 20). Medytuje, zastanawia się, nie daje się obezwładnić pośpiechowi, nie ulega pokusie podejmowania pochopnych decyzji, nie kieruje się instynktem i nie żyje bez perspektyw. Wszystko uprawia z cierpliwością. Wie, że istnienie można zbudować tylko poprzez ciągłe trzymanie się wielkich wyborów. Odpowiada to pogodnej i stałej pracowitości, z jaką wykonywał skromny zawód stolarza (por. Mt 13,55), przez które nie inspirował ówczesnych kronik, ale codzienne życie każdego ojca, każdego robotnika i każdego chrześcijanina na przestrzeni wieków. Bo powołanie, podobnie jak życie, dojrzewa tylko dzięki codziennej wierności.

Jak ta wierność jest pielęgnowana? W świetle wierności Boga. Pierwsze słowa, które usłyszał we śnie św. Józef, były zachętą, by się nie bać, bo Bóg jest wierny swoim obietnicom: "Józefie, synu Dawida, nie bój się" (Mt 1,20). Nie bój się.Są to słowa, które Pan kieruje także do ciebie, droga siostro, i do ciebie, drogi bracie, gdy nawet pośród niepewności i wahań czujesz, że nie możesz już dłużej odkładać pragnienia oddania Mu swojego życia. Są to słowa, które powtarza ci, gdy gdziekolwiek jesteś, być może pośród prób i nieporozumień, zmagasz się każdego dnia z wypełnieniem Jego woli. To słowa, które odkrywasz na nowo, gdy na drodze swojego powołania wracasz do swojej pierwszej miłości. To słowa, które jak refren towarzyszą tym, którzy swoim życiem mówią Bogu "tak", jak św. Józef, w wierności każdego dnia. 

Ta wierność jest tajemnicą radości. W domu w Nazarecie, mówi hymn liturgiczny, panowała "wiotka radość". Była to codzienna i przejrzysta radość prostoty, radość odczuwana przez tych, którzy strzegą tego, co ważne: wiernej bliskości Boga i bliźniego. Jakże byłoby pięknie, gdyby ta sama prosta i promienna atmosfera, trzeźwa i pełna nadziei, przenikała nasze seminaria, nasze instytuty zakonne, nasze domy parafialne! 

Jest to radość, której życzę wam, bracia i siostry, którzy hojnie uczyniliście Boga marzenie ich życia, aby podać go w braciach i siostrach powierzonych ich opiece, poprzez. wierność co samo w sobie jest świadectwem, w epoce naznaczonej przemijającymi wyborami i emocjami, które gasną nie pozostawiając po sobie radości. Niech św. Józef, opiekun powołań, towarzyszy im z sercem ojca.

Dziękuję.

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Dziś kończymy katechezę o modlitwie jako relacji z Trójcą Świętą, w szczególności z Duchem Świętym.

Pierwszym darem wszelkiego chrześcijańskiego istnienia jest Duch Święty. To nie jest jeden z wielu darów, ale jeden z wielu darów. don podstawowe. Duch Święty jest darem, który Jezus obiecał nam zesłać. Bez Ducha nie ma relacji z Chrystusem i Ojcem. Duch bowiem otwiera nasze serce na obecność Boga i wciąga je w ten "wir" miłości, który jest samym sercem Boga. Jesteśmy nie tylko gośćmi i pielgrzymami w podróży po tej ziemi, jesteśmy również gośćmi i pielgrzymami w tajemnicy Trójcy Świętej. Jesteśmy jak Abraham, który pewnego dnia, przyjmując do swojego namiotu trzech wędrowców, odnalazł Boga. Jeśli możemy naprawdę przywoływać Boga, nazywając Go "Abba - Papa", to dlatego, że mieszka w nas Duch Święty; to On przemienia nas w naszej głębi i sprawia, że doświadczamy poruszającej radości bycia kochanymi przez Boga jako prawdziwe dzieci. Całą pracę duchową w nas w kierunku Boga wykonuje Duch Święty, ten dar. On działa w nas, abyśmy razem z Jezusem prowadzili nasze chrześcijańskie życie ku Ojcu.

Na stronie KatechizmW tym względzie mówi: "Zawsze, gdy zwracamy się do Jezusa w modlitwie, to Duch Święty swoją łaską uprzedzającą pociąga nas na drogę modlitwy. Skoro uczy nas modlitwy, przypominając nam o Chrystusie, jakże nie możemy również zwrócić się do Niego w modlitwie? Z tego powodu Kościół zachęca nas do codziennego błagania Ducha Świętego, zwłaszcza na początku i na końcu każdej ważnej czynności" (n. 2670). To jest działanie Ducha Świętego w nas. On "pamięta" o Jezusie i uobecnia Go w nas - możemy powiedzieć, że jest to nasza pamięć trynitarna, jest to pamięć Boga w nas - i uobecnia Go w Jezusie, aby nie został zredukowany do postaci z przeszłości: to znaczy, że Duch Święty wprowadza Jezusa do teraźniejszości w naszej świadomości. Gdyby Chrystus był tylko oddalony w czasie, bylibyśmy samotni i zagubieni w świecie. Owszem, będziemy pamiętać o Jezusie, tam, daleko, ale to Duch Święty przynosi Go dziś, teraz, w tej chwili w naszym sercu. Ale w Duchu wszystko jest ożywione: dla chrześcijan w każdym czasie i miejscu możliwość spotkania z Chrystusem jest otwarta. Otwiera się możliwość spotkania Chrystusa nie tylko jako postaci historycznej. Nie: On wciąga Chrystusa do naszych serc, to Duch Święty sprawia, że poznajemy Chrystusa. Nie jest oddalony, Duch Święty jest z nami: Jezus nadal wychowuje swoich uczniów, przemieniając ich serca, tak jak to uczynił z Piotrem, z Pawłem, z Marią Magdaleną, ze wszystkimi apostołami. Ale dlaczego Jezus jest obecny? Bo to Duch Święty wprowadza Go w nas.

Jest to doświadczenie wielu modlących się osób: mężczyzn i kobiet, których Duch Święty ukształtował na "miarę" Chrystusa, w miłosierdziu, w służbie, w modlitwie, w katechezie... Łaską jest spotkać takie osoby: zdajemy sobie sprawę, że bije w nich inne życie, ich spojrzenie widzi "poza". Nie myślmy tylko o mnichach i pustelnikach; można ich znaleźć także wśród zwykłych ludzi, ludzi, którzy utkali długie życie w dialogu z Bogiem, czasem w wewnętrznej walce, która oczyszcza wiarę. Ci pokorni świadkowie szukali Boga w Ewangelii, w przyjętej i adorowanej Eucharystii, w obliczu brata przeżywającego trudności i strzegą Jego obecności jak tajemnego ognia.

Pierwszym zadaniem chrześcijan jest właśnie podtrzymywanie tego ognia, który Jezus przyniósł na ziemię (por. Lc 12,49), a czym jest ten ogień? Jest to miłość, Miłość Boga, Ducha Świętego. Bez ognia Ducha Świętego gaśnie proroctwo, smutek wypiera radość, przyzwyczajenie zastępuje miłość, służba staje się niewolą. Przychodzi na myśl obraz zapalonej lampy obok tabernakulum, gdzie przechowywana jest Eucharystia. Nawet gdy kościół jest pusty i zapada noc, nawet gdy kościół jest zamknięty, ta lampa pozostaje zapalona, nadal płonie: nikt jej nie widzi, ale płonie przed Panem. Tak właśnie Duch Święty jest w naszym sercu, jest zawsze obecny jak ta lampa.

Znajdujemy również zapisane w KatechizmDuch Święty, którego namaszczenie przenika całą naszą istotę, jest wewnętrznym Nauczycielem modlitwy chrześcijańskiej. To on jest architektem żywej tradycji modlitwy. Oczywiście, jest tyle sposobów modlitwy, ilu jest modlących się, ale to jest ten sam Duch, który działa we wszystkich i ze wszystkimi. W komunii w Duchu Świętym modlitwa chrześcijańska jest modlitwą w Kościele" (n. 2672). Często zdarza się, że nie modlimy się, nie mamy ochoty na modlitwę lub często modlimy się jak papugi ustami, ale sercem daleko. To jest moment, aby powiedzieć Duchowi Świętemu: "Przyjdź, przyjdź Duchu Święty, rozgrzej moje serce. Przyjdź i naucz mnie modlić się, naucz mnie patrzeć na Ojca, patrzeć na Syna. Naucz mnie, jak iść drogą wiary. Naucz mnie kochać, a przede wszystkim naucz mnie mieć postawę nadziei". Chodzi o to, by nieustannie wzywać Ducha Świętego, by był obecny w naszym życiu.

Dlatego to Duch Święty pisze historię Kościoła i świata. Jesteśmy otwartymi stronami, dostępnymi do odbioru jego kaligrafii. I w każdym z nas Duch Święty komponuje oryginalne dzieła, bo nigdy nie będzie jednego chrześcijanina całkowicie identycznego z drugim. W nieskończonej dziedzinie świętości jeden Bóg, Trójca Miłości, sprawia, że rozkwita różnorodność świadków: wszyscy równi w godności, ale też wyjątkowi w pięknie, którym Duch Święty zechciał promieniować w każdym z tych, których Boże miłosierdzie uczyniło swoimi dziećmi. Nie zapominajmy, że Duch Święty jest obecny, jest obecny w nas. Słuchajmy Ducha, wzywajmy Ducha - to jest dar, dar, który Bóg nam dał - i mówmy do Niego: "Duchu Święty, nie wiem, jak wygląda Twoje oblicze - nie znamy go - ale wiem, że jesteś siłą, że jesteś światłem, że jesteś w stanie sprawić, że idę naprzód, że uczysz mnie modlitwy". Przyjdź, Duchu Święty. Piękna modlitwa to: "Przyjdź, Duchu Święty".

LIST APOSTOLSKI
W FORMIE "MOTU PROPRIO" NAJWYŻSZEGO PAPIEŻA FRANCISZKA 

Antiquum ministerium

USTANOWIENIE POSŁUGI KATECHETYCZNEJ

1. Posługa katechety w Kościele jest bardzo stara. Wśród teologów panuje powszechna opinia, że pierwszych przykładów należy szukać już w pismach Nowego Testamentu. Posługa nauczania znajduje swój pierwszy zalążek w "nauczycielach", do których odnosi się Apostoł, pisząc do zgromadzenia w Koryncie: "Bóg tak ustanowił wszystkich w Kościele: najpierw apostołów, potem proroków, a na końcu nauczycieli; potem przychodzą ci, którzy mają moc czynienia cudów, potem charyzmaty uzdrawiania z chorób, wspomagania potrzebujących, rządzenia i mówienia tajemnym językiem. Czy wszyscy są apostołami? albo wszyscy prorokami? czy wszyscy są prorokami, czy wszyscy są nauczycielami, czy wszyscy mogą czynić cuda, czy wszyscy mają charyzmat uzdrawiania chorób, czy wszyscy mówią tajemniczym językiem, czy wszyscy interpretują te języki? Preferuj bardziej wartościowe charyzmaty. Ponadto chcę wam pokazać wyjątkowy charyzmat" (1 Co 12,28-31).

Sam Łukasz stwierdza na początku swojej Ewangelii: "Ja także, znakomity Teofilu, zbadałem dokładnie wszystko od początku i wydało mi się rzeczą dobrą napisać ci tę uporządkowaną relację, abyś poznał solidność nauki, w której zostałeś pouczony" (1,3-4). Ewangelista wydaje się być świadomy, że swoimi pismami zapewnia specyficzną formę nauczania, która pozwala mu nadać solidność i siłę tym, którzy już przyjęli chrzest. Apostoł Paweł powraca do tego tematu, gdy zaleca Galatom: "Ten, kto jest pouczony w Słowie, niech dzieli się wszelkim dobrem ze swoim katechetą" (6,6). Tekst, jak widać, dodaje zasadniczą osobliwość: komunia Cycia jako cecha owocności otrzymanej prawdziwej katechezy.

2. Wspólnota chrześcijańska od swoich początków doświadczyła szerokiej formy posługi, która przybrała postać służby mężczyzn i kobiet, którzy posłuszni działaniu Ducha Świętego poświęcili swoje życie budowaniu Kościoła. Charyzmaty, które Duch Święty nigdy nie przestał zaszczepiać w ochrzczonych, znajdowały niekiedy widoczną i namacalną formę bezpośredniej służby wspólnocie chrześcijańskiej w wielorakich przejawach, aż do uznania ich za nieodzowną diakonię wspólnoty. Apostoł Paweł jest tego autorytatywnym interpretatorem, gdy świadczy: "Różne są charyzmaty, ale ten sam Duch. Są różne służby, ale Pan jest ten sam. Są różne funkcje, ale to ten sam Bóg, który działa wszystko we wszystkich. Każdemu Bóg udziela objawienia Ducha Świętego dla dobra wszystkich. Jednemu, przez Ducha, Bóg daje mówić z mądrością, a drugiemu, według tego samego Ducha, mówić ze zrozumieniem. Jednym Bóg udziela, przez tego samego Ducha, wiary, a innym, przez tego samego Ducha, charyzmatu uzdrawiania chorób. A innym czynić cuda, albo prorokować, albo rozróżniać duchy, albo mówić tajemnym językiem, albo tłumaczyć te języki. Wszystko to czyni jeden jedyny Duch Święty, który rozdziela każdemu jego dary według jego woli" (1 Co 12,4-11).

Dlatego w ramach wielkiej tradycji charyzmatycznej Nowego Testamentu można dostrzec aktywną obecność ochrzczonych, którzy pełnili posługę przekazywania nauczania apostołów i ewangelistów w sposób bardziej organiczny i trwały, związany z różnymi okolicznościami życia (por. CONC. ECUM. VAT. II, Konst. dogmatyczna. Dei Verbum, 8). Kościół starał się uznać tę posługę za konkretny wyraz osobistego charyzmatu, który bardzo sprzyjał wypełnianiu jego ewangelizacyjnej misji. Spojrzenie na życie pierwszych wspólnot chrześcijańskich, które angażowały się w szerzenie i rozwój Ewangelii, również dzisiaj przynagla Kościół do zrozumienia, jakie mogą być nowe formy wyrazu, dzięki którym może on nadal być wierny Słowu Pana, aby nieść Jego Ewangelię wszelkiemu stworzeniu.

3) Cała historia ewangelizacji w ciągu ostatnich dwóch tysiącleci pokazuje z wielkim przekonaniem, jak skuteczna była misja katechetów. Biskupi, kapłani i diakoni, wraz z wieloma osobami konsekrowanymi, poświęcili swoje życie nauczaniu katechetycznemu, aby wiara była ważnym wsparciem dla osobistej egzystencji każdego człowieka. Niektórzy zresztą gromadzili wokół siebie innych braci i siostry, którzy dzieląc ten sam charyzmat, tworzyli zakony poświęcone całkowicie służbie katechezy.

Nie możemy zapomnieć o niezliczonych świeckich mężczyznach i kobietach, którzy byli bezpośrednio zaangażowani w szerzenie Ewangelii poprzez nauczanie katechetyczne. Byli to mężczyźni i kobiety wielkiej wiary i autentyczni świadkowie świętości, którzy w niektórych przypadkach byli także założycielami Kościołów, a nawet oddali swoje życie. Także dzisiaj wielu zdolnych i niezłomnych katechetów stoi na czele wspólnot w różnych regionach i pełni niezastąpioną misję w przekazywaniu i pogłębianiu wiary. Długa lista błogosławionych, świętych i męczenników katechetów naznaczyła misję Kościoła, która zasługuje na poznanie, ponieważ jest owocnym źródłem nie tylko dla katechezy, ale dla całej historii duchowości chrześcijańskiej.

4. Od czasu Ekumenicznego Soboru Watykańskiego II Kościół z nową świadomością dostrzega znaczenie zaangażowania świeckich w dzieło ewangelizacji. Ojcowie soborowi wielokrotnie podkreślali, jak bardzo konieczne jest bezpośrednie zaangażowanie wiernych świeckich, zgodnie z różnymi formami, w jakich może się wyrażać ich charyzmat, dla "..." ewangelizacji.plantatio Ecclesiae"i rozwój wspólnoty chrześcijańskiej. "Godny pochwały jest także ten najbardziej godny legion dzieła misji wśród pogan, a mianowicie katechiści, mężczyźni i kobiety, którzy pełni ducha apostolskiego, z wielkimi ofiarami świadczą osobliwą i całkowicie niezbędną pomoc dla szerzenia wiary i Kościoła. W naszych czasach urząd katechetów ma niezwykłe znaczenie, ponieważ tak mało jest duchownych, którzy mogliby ewangelizować tak wielu ludzi i sprawować posługę duszpasterską" (CONC. ECUM. VAT. II, Decr. Ad gentes, 17).

Obok bogatego nauczania Soboru należy odwołać się do stałego zainteresowania Najwyższych Papieży, Synodu Biskupów, Konferencji Episkopatów i różnych Pasterzy, którzy w ciągu tych dziesięcioleci promowali godną uwagi odnowę katechezy. Na stronie Katechizm Kościoła Katolickiegoadhortacja apostolska Catechesi tradendaethe Ogólne Dyrektorium Katechetycznethe Dyrektorium ogólne o katechizacjiniedawny Dyrektorium ds. katechezyjak również wiele Katechizmy krajową, regionalną i diecezjalną pracę katechetyczną, która na pierwszym planie stawia nauczanie i stałą formację wiernych.

5. Nie umniejszając w żaden sposób właściwej misji biskupa, który jest pierwszym katechetą w swojej diecezji wraz z prezbiteratem, z którym dzieli tę samą troskę duszpasterską, oraz szczególnej odpowiedzialności rodziców w odniesieniu do chrześcijańskiej formacji ich dzieci (por. CIC c. 774 §2; CCEO c. 618), należy uznać obecność świeckich mężczyzn i kobiet, którzy na mocy chrztu czują się powołani do współpracy w posłudze katechezy (por. CIC c. 225; CCEO c. 401. 406). W naszych czasach ta obecność jest tym bardziej nagląca ze względu na odnowioną świadomość ewangelizacji we współczesnym świecie (por. Adhortacja Apostolska k. 407). Evangelii gaudium163-168), a także do narzucenia zglobalizowanej kultury (por. Fratelli tutti100. 138), która wzywa do autentycznego spotkania z młodymi pokoleniami, nie zapominając o potrzebie twórczych metodologii i instrumentów, dzięki którym głoszenie Ewangelii staje się spójne z przemianą misyjną, którą podjął Kościół. Wierność przeszłości i odpowiedzialność za teraźniejszość są niezbędnymi warunkami, aby Kościół mógł wypełniać swoją misję w świecie.

Obudzenie osobistego entuzjazmu każdego ochrzczonego i rozpalenie świadomości bycia powołanym do wypełniania własnej misji we wspólnocie wymaga wsłuchania się w głos Ducha Świętego, który nigdy nie przestaje być obecny w sposób owocny (por. KKK c. 774 §1; CCEO c. 617). Również dzisiaj Duch Święty wzywa mężczyzn i kobiety, aby wyszli na spotkanie wszystkim tym, którzy mają nadzieję poznać piękno, dobro i prawdę wiary chrześcijańskiej. Zadaniem duszpasterzy jest wspieranie tej drogi i wzbogacanie życia wspólnoty chrześcijańskiej o uznanie świeckich posług zdolnych przyczynić się do przemiany społeczeństwa poprzez "przenikanie wartości chrześcijańskich do świata społecznego, politycznego i gospodarczego" (Evangelii gaudium, 102).

6. Apostolstwo świeckich ma niepodważalną wartość świecką, która wzywa do "starania się o królestwo Boże przez zarządzanie sprawami doczesnymi i porządkowanie ich według Boga" (CONC. ECUM. VAT. II, Konst. dogmatyczna. Lumen gentium, 31). W ich codzienne życie wplatają się więzi i relacje rodzinne i społeczne, które pozwalają zweryfikować, w jakim stopniu "są oni szczególnie powołani do uobecniania i działania Kościoła w tych miejscach i okolicznościach, w których tylko dzięki nim Kościół może stać się solą ziemi" (Lumen gentium, 33). Dobrze jest jednak pamiętać, że oprócz tego apostolstwa "świeccy mogą być również na różne sposoby powołani do bardziej bezpośredniej współpracy z apostolstwem Hierarchii, podobnie jak ci mężczyźni i kobiety, którzy pomagali apostołowi Pawłowi w ewangelizacji, ciężko pracując dla Pana" (Lumen gentium, 33).

Szczególną rolę katechety należy jednak określić w kontekście innych posług we wspólnocie chrześcijańskiej. Katecheci są bowiem powołani przede wszystkim do wykazania się kompetencją w duszpasterskiej posłudze przekazu wiary, która przebiega w różnych jej etapach: od pierwszego głoszenia, które wprowadza w życie kerygmaNauczanie, które uwrażliwia na nowe życie w Chrystusie i przygotowuje w szczególności do sakramentów inicjacji chrześcijańskiej, poprzez formację stałą, dzięki której każdy ochrzczony może być zawsze gotowy "do udzielenia odpowiedzi wszystkim, którzy proszą go o uzasadnienie swojej nadziei" (1 P 3,15). Katecheci są jednocześnie świadkami wiary, nauczycielami i mistagogami, towarzyszami i pedagogami, którzy nauczają w imieniu Kościoła. Tożsamość ta może być rozwijana tylko z konsekwencją i odpowiedzialnością poprzez modlitwę, studium i bezpośrednie uczestnictwo w życiu wspólnoty (por. RADA PONTYFIKALNA ds. PROMOCJI NOWEJ EWANGELIZACJI, Dyrektorium ds. katechezy, 113).

7. Święty Paweł VI, przewidując, promulgował list apostolski Ministeria quaedam z zamiarem nie tylko dostosowania posług lektora i akolity do nowego momentu historycznego (por. Spiritus Domini), ale także, aby zachęcić Konferencje Episkopatów do bycia promotorami innych posług, w tym posługi katechety: "Oprócz posług wspólnych dla całego Kościoła łacińskiego, nic nie stoi na przeszkodzie, aby Konferencje Episkopatów zwróciły się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o ustanowienie innych, które ze szczególnych powodów uznają za konieczne lub bardzo pożyteczne w swoim regionie. Wśród nich są np. urząd Ostiarioz Egzorcysta oraz Katecheta". To samo naglące wezwanie pojawiło się ponownie w Adhortacji Apostolskiej Evangelii nuntiandi kiedy to, prosząc o umiejętność odczytania aktualnych potrzeb wspólnoty chrześcijańskiej w wiernej ciągłości z początkami, zachęcał do znalezienia nowych form ministerialnych dla odnowionego duszpasterstwa: "Takie posługi, nowe w wyglądzie, ale ściśle związane z doświadczeniami przeżywanymi przez Kościół w ciągu jego istnienia - na przykład posługa katechety [...] - są cenne dla ustanowienia, życia i wzrostu Kościoła oraz dla jego zdolności do promieniowania wokół siebie i ku tym, którzy są daleko" (SAINT PAUL VI, Adhortacja apostolska do Kościoła i do tych, którzy są daleko). Evangelii nuntiandi, 73).

Nie można zatem zaprzeczyć, że "wzrosła świadomość tożsamości i misji świeckich w Kościele. Jest duża, ale niewystarczająca liczba świeckich, z głębokim poczuciem wspólnoty i wielką wiernością w zaangażowaniu w działalność charytatywną, katechezę i celebrację wiary.Evangelii gaudium, 102). Wynika z tego, że otrzymanie posługi świeckiej, takiej jak posługa katechety, pozwala bardziej podkreślić zaangażowanie misyjne właściwe każdemu ochrzczonemu, które w każdym razie musi być realizowane w sposób całkowicie świecki, bez popadania w jakiekolwiek przejawy klerykalizacji.

8. Ta posługa ma silną wartość powołaniową, która wymaga należytego rozeznania ze strony biskupa i która jest poświadczona przez obrzęd ustanowienia. W rzeczywistości jest to stała posługa świadczona Kościołowi lokalnemu zgodnie z potrzebami duszpasterskimi określonymi przez miejscowego ordynariusza, ale wykonywana w sposób świecki, jak tego wymaga sama natura posługi. Jest rzeczą pożądaną, aby mężczyźni i kobiety o głębokiej wierze i dojrzałości ludzkiej, czynnie zaangażowani w życie wspólnoty chrześcijańskiej, potrafiący być gościnni, wielkoduszni i żyjący w braterskiej komunii, otrzymali odpowiednią formację biblijną, teologiczną, pastoralną i pedagogiczną, aby być uważnymi przekazicielami prawd wiary, i którzy zdobyli już wcześniej doświadczenie katechezy (por. CONC. ECUM. VAT. II, Decr. Christus Dominus14; CIC can. 231 §1; CCEO can. 409 §1). Wymaga się od nich, aby byli wiernymi współpracownikami kapłanów i diakonów, gotowymi do wykonywania posługi w razie potrzeby i ożywionymi prawdziwym entuzjazmem apostolskim.

W związku z tym, po rozważeniu każdego aspektu, na mocy władzy apostolskiej

instytut
świecka posługa katechety

Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów opublikuje wkrótce Obrzęd ustanowienia świeckiej posługi katechety.

9. Zachęcam zatem Konferencje Episkopatów do uskuteczniania posługi katechetycznej poprzez ustanowienie niezbędnych plan podróży Chodzi o to, by określić najbardziej spójne formy formacji i kryteria normatywne dostępu do niej, znajdując najbardziej spójne formy dla posługi, do której będą powołani, zgodnie z tym, co wyraża ten List Apostolski.

10. Synody Kościołów Wschodnich lub Zgromadzenia Hierarchów mogą przyjąć określone tu postanowienia dla swoich Kościołów. sui iurisna podstawie własnego prawa partykularnego.

11. Pasterze nie powinni pomijać wezwania ojców soborowych, gdy przypominali: "Wiedzą, że nie zostali ustanowieni przez Chrystusa, aby samotnie podjąć całą zbawczą misję Kościoła w świecie, ale że ich wybitnym zadaniem jest pasterzowanie wiernym oraz takie rozpoznawanie ich posług i charyzmatów, aby wszyscy, na swój sposób, mogli w jedności współpracować we wspólnym dziele" (Lumen gentium, 30). Niech rozeznanie darów, którymi Duch Święty nie przestaje obdarzać swojego Kościoła, będzie dla nich niezbędnym wsparciem, aby posługa katechety była skuteczna dla wzrostu ich własnej wspólnoty.

Zarządzam, że to, co zostało ustanowione niniejszym listem apostolskim w formie Motu Proprio, będzie mocno i stabilnie obowiązywało, niezależnie od wszelkich przeciwnych postanowień, nawet jeśli są one godne szczególnego podkreślenia, i że zostanie ogłoszone przez publikację w L'Osservatore RomanoKomisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich Acta Apostolicae Sedis.

Nadane w Rzymie, u Świętego Jana na Lateranie, 10 dnia maja roku 2021, liturgiczne wspomnienie Świętego Jana z Avila, kapłana i doktora Kościoła, dziewiątego mojego pontyfikatu.

FRANCISCO